ภพรักหิมวันต์

 เมื่อแสงแห่งดวงตะวันมาเยือน เหล่าสัตว์ทั้งหลายต่างออกจากที่พักอาศัยเพื่อดำรงชีวิตเพื่อความอยู่รอด เหล่าบุปผานานาพันธุ์ต่างส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วป่าหิมพานต์ คล้ายกับสวรรค์บนดิน

"อือออ"

ดูเหมือนเขาจะฟื้นแล้ว 

วรินนาราคิด ก่อนจะมองดูผู้บาดเจ็บอยู่ตรงหน้า เหมือนพิทยาธรหนุ่มเองจะตกใจอยู่ไม่ใช่น้อยเมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่ามีหญิงสาวจ้องเขาอยู่อย่างประชันชิด

"เฮ้ยยยยย!!"

พิทยาธรหนุ่มใช้พระขรรค์ที่ติดตัวมาตวัดเข้าที่แขนเรียวงามของวรินนาราเพื่อเป็นการป้องกันตัว

"โอ๊ยยยยยยยย!! นี่เจ้าฟันข้าทำไมเนี่ย!! ข้าอุตส่าห์ช่วยเจ้านะ รู้ยังนี้ปล่อยให้เจ้าตายดีกว่า"

วรินนาราร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด โชคดีที่เธอเป็นถึงธิดาจิตราสูรผู้เกรียงไกร จึงไม่มีศาสตาวุธใดทำร้ายเธอได้

เมื่อรู้ว่าสตรีตรงหน้าคือผู้ที่ช่วยชีวิต ทำให้พิทยาธรตรงหน้าถึงกับรู้สึกผิด

"ข้าขอโทษ เจ้าเป็นเช่นไรบ้างล่ะ"

"ข้าไม่เป็นไร ว่าแต่เจ้าอาการดีขึ้นรึยัง??"

"ข้าดีขึ้นแล้ว ข้าต้องขอบใจเจ้ามาก ข้ามีนามว่าเพทายนะ แล้วเจ้าล่ะ ชื่อเสียงเรียงนามว่ากระไร??"

เพทายถาม ซึ่งสตรีตรงหน้านี้ก็มีความงามไม่ใช่เล่น ยากหาผู้ใดงามเทียบเท่าเลยก็ว่าได้ ดังนั้นการได้รู้จักกับนางอาจไม่เสียหาย 

"วรินนารา ข้าชื่อวรินนารา"

เธอเลือกจะบอกชื่อในปัจจุบันมากกว่าชื่อในตอนเด็ก

"เจ้าอายุเท่าใดเล่า ข้าอายุ21ปี"

พิทยาธรถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสัย

"19ปี"

เมื่อพิทยาธรหนุ่มได้ฟังดังนั้นก็เข้าใจ และคิดในใจ

'ที่แท้นางก็เป็นน้องข้านี่เอง'

ก่อนที่เพทายจะเอ่ยปากชวนวรินนารา

"นี่ก็เช้าแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปดูนางนารีผลที่กำลังจะเกิดใหม่นี้"

เพทายพูดกล่าวกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะรู้จักเมื่อสักครู่ เพื่อเป็นการผูกมิตร

"ก็ดีเหมือนกัน ข้าก็อยากจะเห็นต้นเหตุของสงครามชิงนางเมื่อราตรีที่ผ่านมานี้เหมือนกัน"

เพทายส่งยิ้มให้กับสตรีตรงหน้าก่อนจะพา 'หญิงสาว' ไปยังต้นมักกะลีผลที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก

"นั่นไง!! เจ้าดูสิ นี่คือดอกแห่งนารีผลตนสุดท้ายของต้นนี้" เพทายกล่าว พลางชี้นิ้วไปยังดอกไม้ที่มีขนาดใหญ่พอประมาณที่ออกดอกใกล้จะผลิบานรับแสงอรุณตอนเช้านี้

"ปกติเจ้ามาดู 'พวกนาง' ทุกวันเลยหรือ เพทาย??"

คนโดนถามเอ่ยตอบอย่างเปิดเผย

"ใช่ ข้ามาดูพวกนางทุกวัน แต่ข้าก็ไม่เคยได้พวกนางเลย อย่างที่เจ้าเห็น พวกนางถูกแย่งไปทุกวัน ซึ่งนารีผลมีอายุอยู่ได้เพียง 7 วัน เท่านั้น"

วรินนารามองคนตรงหน้าอย่างอดเห็นใจไม่ได้ และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง เมื่อแสงสีทองอ่อนสาดแส่งส่องกระทบดอกไม้แห่งมักกะลีผล กลีบดอกสีชมพูอ่อนค่อยๆคลี่คลายออกทีละกลีบ เผยให้เห็นร่างอรชรของสตรีวัยแรกรุ่นนางหนึ่ง ซึ่งนางผู้นี้คือนางมักกะลีผลตนสุดท้ายนั้นเอง!!

"นั่นเจ้าจะทำอะไรน่ะ เพทาย!!"

วรินนาราเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นพิทยาธรหนุ่มกำลังจะเข้าไปใกล้ต้นมักกะลีผล แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเพทายเข้าไปเด็ดนารีผลตนนั้นเรียบร้อยแล้ว 

โอ๊ยยย!! ยัยรินคนนี้อยากจะบ้าตาย-_-^^

เมื่อได้นางนารีผลมาเรียบร้อยแล้ว เพทายก็เดินมาหาเพื่อนใหม่ด้วยท่าทางสบายใจ เมื่อได้สิ่งที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว

"นั่นเจ้าเอานางมาทำไม??"

วรินนาราเอ่ยถาม 

"ข้าก็จะนำนางมาเชยชมน่ะสิ"

พิทยาธรหนุ่มตอบอย่างสบายใจ ก็นารีผลตนสุดท้ายนั้นจะมีรูปโฉมงดงามกว่าตนอื่นๆ

"เจ้านี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ เจ้าควรให้เกีรยตินางไม่ใช่เอาเปรียบนางเช่นนี้ เพราะถึงยังไงนางก็เป็นสตรี เป็นเพศแม่ของเจ้านะ!!"

วรินนาราเอ่ยวาจาว่ากล่าวต่อบุรุษตรงหน้า ใครจะไปยอม ในเมื่อนารีผลตนนี้ก็เป็นสตรีเหมือนกับเธอ การที่เพทายจะนำนางมาเชยชมแล้วทิ้งขว้างนั้น ใช่วิสัยของบุรุษไม่!!

"พอๆ เอาเป็นว่า ข้าจะไม่เอาเปรียบนาง ข้าจะให้นางแก่เจ้า เพื่อเป็นเพื่อนแก้เหงาของเจ้าและกัน พอใจเจ้ายัง!!"

เพทายกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินไปนั่งสงบอารมณ์ที่ธารน้ำตก ปล่อยให้วรินนารานั่งนึกอยู่กับนารีผลที่ยังไม่สามารถลืมตาได้ จนกว่าจะผ่านไปสักหนึ่งชั่วยาม

'เขาเป็นอะไรของเขากันนะ??'