ตามล่ามนตรา

ณ ห้องรับแขกส่วนตัวของพระราชา ที่ พระราชวังโรมาเนีย
 
“นี่ก็นานแล้ว นาเอลจะเป็นอย่างไรมั่งนะ”เอเลเนอร์ที่กอดอกเดินไปเดินมาบ่นพึมพำเบาๆ
 
“อย่าห่วงไปเลย เนวิลไม่ฆ่านาเอลตายหรอกน่า อีกอย่างการเดินไปเดินมาของเจ้า ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีหรอก เจ้าควรนั่งอยู่เฉยๆดีกว่านะ เอเลเนอร์”เจแปนที่นั่งมองเอเลเนอร์มานานก็เอ่ยบอกเอเลเนอรืด้วยความหมดความอดทน
 
“เอ้อ รูจข้ามีเรื่องจะถาม”เอเลเนอร์เมินประโยคของเจแปนแล้วเดินตรงหรี่มานั่งข้างรูจที่เงียบมานาน
 
“.....ว่าไงล่ะ?”รูมองหน้าเอเลเนอร์ด้วยสีหน้าเรียบเฉยๆ
 
“เจ้าน่ะ แอบรักนาเอลหรอ?”เอเลเนอร์ยิ้มกว้างแล้วจ้องตารุจราวกับจะเค้นคำตอบ
 
“อ....เอ่อ....”รูจอึ้งกับคำถามรวมไปถึงเจแปนที่อึ้งกับคำถามจากปากเอเลเนอร์เช่นกัน
 
ก๊อกๆ....
 
จู่ๆก็มีเสียงประตูดังขึ้นขัดการสนทนาทันที ทำให้รูจถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะไม่ต้องตอบคำถามที่กดดันจากเอเลเนอร์
 
“เข้ามาได้”เจแปนหันไปตะโกนใส่ประตูไม่นานนักก็ปรากฏชายคนหนึ่งที่เจแปนและเอเลเนอร์เคยรู้จักเป็นอย่างดี
 
“ท่านเฟิง!!”เอเลเนอร์อึ้งกับแขกผู้มาเยือนจนตาเบิกกว้างราวกับประหลาดใจ
 
“สวัสดีขอรับ ท่านพระราชา เอ๊ะ ท่านเอเลเนอร์นี่นา ดีใจจังที่ได้เจอกับท่านอีกครั้ง”เฟิงกล่าวทักทายแล้วประหลาดใจนิดๆที่เอเลเนอร์มาอยู่กับคนรู้จักแทบสนิทของตน
 
“นี่ทั้งสองคนรู้จักกันด้วยหรอ?”เจแปนอึ้งเล็กน้อยแล้วมองเฟิงกับเลเนอร์สลับกันไปมา
 
“เรื่องนั้นไว้ทีหลัง ข้ามีข่าวใหญ่จะมาบอกกับท่านให้ทราบ”เฟิงเก็บเรื่องที่อยากคุยต่อไว้แล้วสีหน้าที่ดูร่าเริงเมื่อแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ดูจริงจัง
 
“เรื่องใหญ่อะไรกัน”เจแปนมองหน้าเฟิงพลางขมวดคิ้วกับเรื่องที่เฟิงจะบอก
 
“กองทัพจักรวรรดินิโคลเรียกำลังจะเดินทางมาที่นี่ เพื่อจะมาจำตัวผู้ร้ายที่หนีมาที่จักรวรรดินี้ แล้วอีกประมาณ 12 ชั่วโมง กองทัพเรืออาจจะแล่นมาถึง รวมทั้งพระราชาเอนดรีอาสก็จะมาเจรจากับท่านเรื่องผู้ร้ายที่หนีมาที่นี่ แน่นอนท่านเอเลเนอร์ ที่เป็นคนพานักโทษมาที่นี่ก็จะโดนจับไปด้วย แต่ใครเป็นคนแพร่ข่าวนี้ข้าไม่รู้ ข้าเลยรีบเอาข่าวร้ายมาบอกพวกท่าน”เฟิงมองหน้าทุกคนสลับกันไปมา บรรยากาศที่ดูครึกครื้นก็กลายเป็นบรรยากาศอันตึงเครียดเหมือนก่อนหน้านี้
 
“อะไรนะ!!”
                ---------------------------------------------------------
ณ ปราสาทต้องห้าม
 
           เนวิลที่พึ่งดึงนาเอลขึ้นมาจากบ่อน้ำเย็นยะเยือกก็ รีบหาผ้าห่ม มาห่มให้นาเอลอย่างเร่งด่วน ในใจของเขายังมีความประหลาดใจเกี่ยวกับตัวนาเอลอยู่  เขาแทบไม่เชื่อว่าคนเผ่าในตำนานจะมีชีวิตหลงเหลืออยู่จริง ที่มากไปกว่านั้นตัวนาเอลลอยขึ้นมาเหนือผิวน้ำก่อนเวลากำหนด ตอนนี้เขาได้แต่เฝ้ามองดูนาเอลที่นอนสลบสไลอยู่ข้างๆบ่อน้ำหลังจากแก้เชือกให้นาเอลเรียบร้อยแล้ว
 
“รอให้ตื่นก่อนดีกว่า ถ้าขืนแบกกลับไปในระยะทางไกลแบบนี้หลังได้เคล็ดแน่ๆ”เนวิลที่นั่งมองนาเอลอยุ่ข้างๆบ่นพึมพัมพลางคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้น
 
“รีอา....”นาเอลที่นอนอยู่ก็พูดชื่อใครบางคนขึ้นมาแล้วสะดุ้งตัวตื่นทันที
 
“อ่าว ตื่นแล้วหรอ”เนวิลตกใจทันทีที่นาเอลตื่นทำให้สิ่งที่คิดอยู่ในหัวเมื่อกี้หายวับไปเสียแล้ว
 
“อืม แล้ว..........ผลออกมาเป็นไงบ้าง?”นาเอลรีบลุกไปนั่งข้างหน้าเนวิลเพื่อลุ้นรอคำตอบ
 
“เอ่อ......”เนวิลหบสายตาของนาเอลอย่างหวั่นๆ
 
“ทำไมหรอ?”นาเอลถามย้ำ
 
“นาเอล เนวิล เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!”เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะการตอบคำถามของเนวิลทันที
 
“อะไรหรอ แพนเธียร์?”เนวิลสะดุ้งตัวแล้วหันไปมองแพทย์สาวชุดแม่มดทันที
 
“เจแปนบอกว่ากองทัพจักรวรรดินิโคลเรียกำลังเดินเรือมาที่นี่เพื่อมารับตัวนาเอลไป เธอคนนั้นสินะ นาเอล”แพนเธียร์พูดพลางเคลื่อนสายตาไปมองนาเอล
 
“ใช่ อีกเธอเป็น..........จอมเวทย์.......ชนเผ่าในตำนาน”เนวิลตอบช้าๆ
 
“อะไรนะ”แพนเธียร์ตะลึงกับคำพูดที่ออกมาจากปากของเนวิล
 
“เจ้าแกล้งข้าใช่มั้ย เนวิล...”นาเอลหมดหวังไปกับคำตอบของเนวิล หัวใจของเธอตอนนี้หล่นฮวบไปอยุ่ตาตุ่ม ‘ไม่ใช่ฝันสินะ.....ตอนที่ตกลงไปในบ่อน้ำ....’
 
“แล้วจากนี้จะทำยังไงต่อไปดีละ?”เนวิลถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน
 
“...........”นาเอลและแพนเธียร์ต่างก็ได้เงียบ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น บรรยากาศตึงเครียดกลับมาอีกครา
 
“รีบกลับกันเถอะ ถ้ามัวมานั่งเครียดแบบนี้มีหวัง พวกนิโคลเรียได้บุกมาก่อนแน่”เนวิลมองทั้งสองคนแบบเหนื่อยหน่ายแล้วเดินนำออกไปจากห้องเก่าๆแห่งนี้
 
“นาเอล....”แพนเธียร์เอ่ยเรียกหญิงสาวผมสีดำคลับที่นั่งเหม่อลอยไปไกล ดวงตาสีดำกลมโตค่อยๆเคลื่อนมามองหน้าแพนเธียร์ด้วยความอ่อนล้า
 
“ถึงเจ้าจะเป็นจอมเวทย์ แต่เจ้าก็ควรยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น และเจ้าก็ควรต่อสู้กับมัน จงยอมรับความจริงแล้วสู้กับมันซะ”แพนเธียร์นั่งตรงข้างหน้านาเอลแล้วตบบ่านาเอลเบาๆ
 
“ตอนที่ข้าลงไปในบ่อ ข้าเจอกับนางเงือกตนหนึ่ง.......”นาเอลเอ่ยช้าๆ
 
“นางเงือก อย่าบอกนะว่ารีอา?”แพนเธียร์อึ้งนิดๆ
 
“ท่าน.......รู้จักรีอาด้วยหรอ?”นาเอลตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
 
“แน่นอน ตามจริงแล้วข้าก็เป็นจอมเวทย์ล่ะ แต่ว่าข้าปิดบังตัวตนไว้ จนวันหนึ่งเจแปนก็ได้รู้ความจริง แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เรื่องที่จัรวรรดิตามหาจอมเวทย์อะไรนั่น ข้าเป็นคนขอร้องให้เจแปนตามหาตัวเอง เจแปนน่ะไม่สนใจเรื่องการแข่งขัน สงคราม แต่ว่าเขาสนใจจิตใจของประชาชน ทหารทุกคน ความเป็นอยู่ของราษฎร เขาชอบช่วยเหลือคนจะตายไป ถึงดูเผินอาจจะเย็นชา แต่ในความจริงเขาอ่อนโยน น้อยคนที่จะเข้าใจเจแปนนะ”แพนเธียร์ยิ้มกว้างแล้วอธิบายเรื่องราวให้นาเอลฟัง สายตาที่ราวกับคนยอมแพ้ของนาเอลเมื่อกี้กลับกลายเป็นแววตาที่ดีใจสุดๆ
 
“ท่านคือจอมเวทย์?”นาเอลยิ้มกว้าง
 
“ใช่ ข้าถึงสามารถประดิษฐ์ยาได้ทุกชนิดไง ข้าน่ะมีพลังในการรักษา  แต่พลังของเจ้าคืออะไรกันนะ”
 
“ไม่รู้สิ”
 
“งั้นเจ้าเห็นรูปวาดสีน้ำมันที่มีราขึ้นบนรูปมั้ย”แพนเธียร์ชี้ไปที่รูปบานใหญ่ที่ตั้งวางไว้กับพื้น
 
“อือ เห็นสิ ทำไมกันหรอ?”
 
“ช่วยเอามือไปแตะรูปภาพ แล้วตั้งจิตให้นิ่ง จากนั้นเจ้าก็นึกสิ่งที่เจ้าอยากจะทำกับรูปนี้”แพนเธียรืพุดจบนาเอลก็ค่อยๆเดินไปแตะรูปนั้งอย่างงงๆแล้วเริ่มทำตามที่แพนเธียร์บอก
 
‘ทำจิตให้นิ่ง แล้วนึกสิ่งที่เราจะทำกับรูปนี้............ทำอะไรดีล่ะ........งั้น...........ขอให้รูปนี้กลายเป็นรูปที่สวยงามดังเดิมงนาเอลนึกในใจทันใดนั้น พลันเกิดแสงสีขาวที่มือของนาเอล แสงนั้นค่อยๆแผ่เป็นวงกว้างบริเวณที่แสงแผ่ขยายออกเป็นวงกว้างรูปภาพกลายเป็นรูปใหม่กว่าเดิมราสีดำที่ขึ้นอยู่ตามรูปก็หายไปราวกับพึ่งวาดเสร็จใหม่ๆไม่นานมานี้
 
“พลังแห่งการสร้าง.....ถ้าจำไม่ผิดเจามีน้องสาวสินะ...?”แพนเธียร์มองรูปเมื่อครู่แล้วหันไปถามนาเอล
 
“ค่ะ นางชื่อเอมม่า..”
 
“...........ถ้าเจ้ามีพลังด้านบวก น้องเจ้าก็ต้องมีพลังด้านลบ พลังของพวกเจ้าจะหักล้างกันเองหากได้ปะทะกัน”
 
“หมายความว่าอะไร?”
 
“ข้าสืบได้มาว่า มีวาณิชญ์คนหนึ่งเป็นผู้ร่วมอุดมการณ์ในการตามหาตัวเจ้า ตอนนี้วาณิชญ์คนนั้นได้มีน้องสาวของเจ้า แต่เจ้านั่นกำลังหลอกใช้เอนดรีอาสอยู่.......ความจริงเจ้านั่นคิดจะครอบครองจักรวรรดิทั้งสอง โดยใช้กลลวงเล็กน้อยเพื่อตามหาตัวเจ้าสองพี่น้อง อีกอย่างเอนดรีอาสไม่รู้ว่าเอมม่าเป็นจอมเวทย์  เอนดรีอาสถึงได้แต่ตามหาตัวเจ้าอย่างไงล่ะ”
 
“ท่านรู้ได้ไง?”
 
“นักเวทย์น่ะ สามารถพยากรณ์อนาคตได้นะ”แพนเธียร์ยิ้มเล็กๆให้นาเอล
 
“แล้วที่ข้าเห็นสงครามตอนอยู่ในบ่อน้ำคือ............”
 
“นั่นแหละสิ่งที่จะเกิดขึ้น....เอาล่ะเจ้าควรไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับวังกันได้แล้ว เจ้าต้องมีอะไรที่เรียนรู้อีกเยอะ”แพนเธียร์พูดจบก็โยนย่ามที่ใส่เสื้อผ้าไปให้นาเอล
 
“..........”นาเอลไม่ได้กล่าวอะไรได้แต่ทำตามที่แพนเธียร์บอก