ตามล่ามนตรา

    แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดแสงสีแดงสีสุดท้ายมาสะท้องกับท้องทะเลทำให้ทะลกลายเป็นสีแดงออกส้มๆสวยงามในเวลาพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ชาวประมงต่างก็พากันกลับบ้านไปหาครอบครัวและพักผ่อนหลังจากเหนื่อยมานาน ดวงดาวก็เริ่มปรากฏบนท้องฟ้าเป็นระยิบระยับเหมือนดังเช่นวันวาน เหล่าพวกนักวาณิชย์ต่างก็เดินกลับมาบนเรือของตนเองโดยไม่ต้องไปเช่าห้องที่มีราคาแพงของจักรวรรดินิโคลเรียแห่งนี้ นาเอลที่เดินกำลังจะเดินกลับเรือของตนเองก็กลับแวะไปที่ร้านขายเหล้าที่เคยแวะประจำเพื่อเช็คของว่าขาดเหลืออะไร เพราะร้านนี้เป็นร้านที่ขายเหล้าทุกชนิดสั่งตรงมาจากทุกแดน และนาเอลก็มาส่งเหล้าที่ร้านนี้บ่อยเพราะร้านนี้จะสั่งเหล้าของชาวตะวันออกโดยเฉพาะ

 

“สายันต์สวัสดิ์นะ นาเอล ว่าจะไปหาที่เรือสักหน่อยแต่ลูกค้าเยอะชะมัดเลยนี่สิ”ชายวัยชราร่างท้วมหันมาทักทายนาเอล พลางใช้มือที่แห้งเหี่ยวจับเรียงแก้วบนชั้นวางแก้วอย่างมีระเบียบ

 

“ไม่เป็นไรหรอก นานๆทีข้าจะได้แวะมานั่งในร้านท่านบ้าง ช่วงนี้ขาดเหลืออะไรมั้ย?”นาเอลเดินมานั่งเก้าอีไม้ที่ถูกจัดไว้ที่หน้าเคาน์เตอร์ พร้อมกับเอ่ยถามพลางกวาดสายตาสังเกตไปรอบๆร้าน

 

“ก็ขาดแค่เหล้างาขาวเฉยๆน่ะ”

 

“อ่า เดี๋ยวเย็นนี้จะสั่งให้ลูกเรือมาส่งของให้ถึงที่ก็ละกัน”นาเอลเคลื่อนสายตากลับมามองที่ชายชราแล้วยิ้มให้เล็กน้อย

 

“ขอบใจ ทำตัวตามสบายนะ”ชายชราพูดแล้วยิ้มให้นาเอลอย่างอบอุ่น แล้วหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ

 

“เจ้าอีกแล้วหรอ”เสียงที่เคยผ่านหูของนาเอลเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วก็ดังขึ้นจากด้านหลังของนาเอลทันที

 

“หืม? รูจนี่น่า เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ไง?”นาเอลหันไปมองต้นเสียงแล้วอึ้งนิดๆเพราะดูท่าทางเงียบขรึมของชายผมแดงรูปร่างสูงกำยำจะมาอยู่ที่ร้านเหล้าได้

 

“ข้าควรถามเจ้ามากกว่า  นาเอล เป็นผู้หญิงแต่มานั่งในร้านเหล้าได้ยังไง?”รูจเดินมานั่งข้างนาเอลพลางขมวดคิ้วราวกับไม่พอใจ

 

“ทำงานสิ ข้ามาขายเหล้าน่ะ แต่ ทำไมเจ้าถึงรู้ชื่อข้าได้ล่ะ”

 

“ก็ข้าน่ะเป็นชนเผ่าที่มีสัมผัสพิเศษอยู่ ประสาทที่กว่ามนุษย์เป็น 10 เท่า คุยกันอยู่ในระยะแค่หน้าร้าน กับข้าที่นั่งอยู่หลังร้าน แค่นี้ข้าได้ยินว่าเจ้าพูดอะไร”

 

“แล้วเจ้ามาทำอะไรในร้านนี้?”

 

“ก็...มาพักผ่อนที่นี่น่ะ เผอิญข้างบนมีห้องให้เช่า ข้าก็เลยมานอนที่นี่ แล้วตอนนี้กำลังจะกลับแล้ว”

 

“กลับ?”นาเอลสะดุดใจตรงประโยคหลังๆของรูจ

 

“กลับไปเที่ยวที่อื่นต่อ ข้าไม่มีที่ให้กลับไปหรอก ตอนนี้กะว่าจะไปจักรวรรดิโรมาเนียสักหน่อย แต่ว่ามันต้องเดินทางด้วยเรือ”

 

“สนใจจะติดเรือไปกับข้ามั้นล่ะ เพราะพรุ่งนี้ข้าก็จะเดินเรือไปทำการค้ากับโรมาเนีย”

 

“ไปแน่ถ้าเจ้าไม่เก็บเงิน.....”รูจเหล่ตามองนาเอล

 

“ก็ข้าไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครนี่.......ข้าให้เจ้าติดเรือไปฟรีๆเลย”

 

“ถ้าข้าไม่ได้ช่วยเจ้าไว้ ข้าคงต้องจ่ายเงินอยู่ดี.......วาณิชย์นี่งกจริงๆ”รูจหันหน้าไปพึมพำอีกทางอยู่คนเดียว

 

“อะแฮ่ม จะไปกันได้หรือยัง”นาเอลกระแอมเล็กน้อยเพราะได้ยินคำพูดเพ้อลอยๆมาจากรูจ

 

“.......”รูจสะดุ้งตัวนิดแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปพร้อมกับนาเอล

 

“ไปกันเถอะ”นาเอลยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินนำออกไปจากร้านไปพร้อมๆกับรูจที่เดินตามหลังมาด้วย

             -----------------------------------------------------
ณ พระราชวังของจักรวรรดินิโคลเรีย

 

“เป็นไงหาตัวเจอมั้ย”ชายผมสีดำคลับยืนอยู่ที่หน้าระเบียงห้องนอนของตนเอ่ยถาม อนีมูน ฑูตแห่งจักรวรรดิของตน

 

“ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันเพคะฝ่าบาท ว่าใช่คนที่พวกเราตามหาอยู่หรือเปล่า แต่ได้ข่าวมาว่าเป็นทาสมาก่อน แต่ก็ไม่มีอะไรยืนยันว่าเธอสามารถใช้เวทย์ได้เลย”อนีมูนตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

 

“แล้วคนที่เจ้าสงสัยเป็นวาณิชย์จากชนชาติใดล่ะ”

 

“ตะวันออกเพคะ พรุ่งนี้คงจะเดินเรือมุ่งไปที่จักรวรรดิโรมาเนีย”

 

“งั้นเจ้าช่วยทำให้นางมาหาข้าได้หรือไม่?”ชายผมดำหันมามองอนีมูนแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย นัยย์ตาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่ผู้คนต่างก็มองในสายตาเดียวกันว่าเป็นพระราชาที่โหดร้าย

 

“ด...ได้เพคะ”อนีมูนรีบรับคำแล้วเดินออกไปจากห้องทันที

                      ----------------------------------------------------

 

        หญิงสาวผมสีทองยาวไปถึงเอวเดินยิ้มให้กับดอกกุหลาบมาตลอดทาง แล้วหวนนึกถึงเหตุการณ์ตอนกลางวันไปมาราวกับเป็นเรื่องสำคัญ ถึงแม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆแต่เอเลเนอร์ก็จดจำมันได้ดีกว่าเรื่องอื่น ตอนนี้เธอเดินมุ่งหน้าที่จะกลับเรือไปอย่างช้าๆ ในความคิดและในใจกำลังเพ้อหาใครบางคนแบบไม่รู้ตัว

 

‘.......นี่ข้า.......หลงรัก......เขาไปแล้ว..........สินะ.......อยากเจออีกสักครั้ง.....’

 

“ว่าไง ท่านเอเลเนอร์”เสียงที่กำลังคิดถึงของเอเลเนอร์ก็ดังมาจากด้านหน้าของเธอทันที

 

“ฟ....เฟิง...”เอเลเนอร์ประหลาดใจจนหน้าแดงระรื่อไปทั้งหน้า ทำอะไรไม่ถูกเพราะเรื่องที่อยากจะให้เกิดขึ้นกลับเกิดขึ้นอย่างน่าประหลาด

 

‘ขอบคุณ.......พระเจ้า…..’

 

“ยังไม่กลับเรือหรอขอรับ นี่ก็เย็นมากแล้วนะ”เฟิงเดินเข้ามาหาเอเลเนอร์อย่างกับเป็นคนคุ้นเคย

 

“ก...ก็....ก็...”เอเลเนอร์กรอกตาไปมาพร้อมกับพูดติกๆขัดๆ

 

“ดอกกุหลาบยังไม่ทิ้งหรอขอรับนั่น”เฟิงมองดอกกุหลาบที่อยู่ในมือของเอเลเนอร์แล้วยิ้มกว้าง

 

“.....”เอเลเนอร์ขมวดคิ้วทันทีและความคิดที่โรแมนติกในหัวเมื่อกี้ก็หายวับไปทันที

 

“อ...เอ่อ.....ยังไงก็ไปท่าเรือเหมือนกันงั้นกลับพร้อมกันเลยมั้ย?”เฟิงมองท่าทางของเอเลเนอร์แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย

 

“กลับสิ”เอเลเนอร์กลับมายิ้มแบบเดิมแล้วเดินนำไปที่ท่าเรืออย่างร่าเริง

 

“อารมณ์เปลี่ยนไวชะมัด..........”เฟิงยิ้มน้อยๆแล้วเดินไปข้างๆกับเอเลเนอร์

 

ณ ท่าเรือของจักรวรรดินิโคลเรีย

 

“ท่านนาเอล!!!กลับมาแล้วหรอครับ!!”มีลูกเรือนายหนึ่งวิ่งแจ้นมาหานาเอลที่เดินคุยกับรูจมา

 

“มีอะไรทำไมวิ่งแตกตื่นขนาดนั้นเชียว?”นาเอลแปลกใจเล็กน้อยแล้วมองลูกเรือตัวเอง

 

“ท่านทูตแห่งจักรวรรดินิโคลเรียเรียกตัวท่านไปพบน่ะครับ”

 

“ไง นาเอล ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าน่ะ”อนีมูนเดินมาพูดแทรกบทสนทนาของลูกเรือกับนาเอล

 

“เรื่องอะไรหรอ?”นาเอลเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ

 

“พระราชาเอนดรีอาสเรียกตัวเจ้าไปคุยเรื่องสินค้าของเจ้าน่ะ”อนีมูนยิ้มให้นาเอลอย่างเป็นมิตร

 

“ท...ทำไมล่ะ?”

 

“พระราชาเอนดรีอาสคงสนใจสินค้าของเจ้ามั้ง”

 

“ว้าว อย่างงี้คงต้องฉลองงงงงงงง!!”ลูกเรือของนาเอลโพล่งออกมาแล้ววิ่งแจ้นกลับไปทีเรือจนลืมอาการเหนื่อยหอบไปเมื่อกี้

 

“งั้นจะให้ข้าไปพบพระราชาวันไหนล่ะ?”นาเอลแอบหัวเราะลูกเรือของตนเองเบาๆแล้วหันไปถามอนีมูนต่อ

 

“ตอนนี้เลยน่ะ ตามข้ามาสิ”อนีมูนบอกแล้วเดินนำกลับเข้าไปในเมือง

 

“อืม”