open Door ลองเปิดประตูดูสิ

                        open Door ลองเปิดประตูดูสิ
         "บรัช..ลูก เอานี่ไปให้คุณอาข้างบ้านหน่อยสิจ๊ะ"
         "ค่ะเเม่" ฉันพูดตอบก่อนที่จะเอาของที่เเม่สั่งไปให้คุณอาข้างบ้าน ครอบครัวของฉันพึ่งย้ายมาอยู่ในเมืองเมื่อวานก่อน ที่ย้ายมาเพราะคุณพ่อย้ายเข้ามาทำงานในเมือง เป็นเเค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดา เเต่ฉันอยากอยู่นอกเมืองมากกว่า อากาศสดใสไม่ทำร้ายร่างกายเด็กอายุ11ขวบ 
         "คุณอามูเดฟ อยู่มั๊ยคะ" ฉันยืนร้องเรียกคุณอามูเดฟอยู่หน้าประตูรั้วบ้านคุณอา 
         "มีอะไรหรอ หนูบรัชชี่" คุณอาพูดเเล้วส่งยิ้มมาให้ฉัน
         "คุณเเม่ให้หนูเอาของมาให้ค่ะ" เเละฉันก็ยิ้มตอบพร้อมส่งของไปให้
         "ขอบใจจะ บรัชชี่นี่เป็นเด็กดีจังน้า" คุณอาพูดเเล้วส่งยิ้มหวานที่ทำให้ฉันเขินได้เลยล่ะ 
         "ค่ะ งั้นหนูขอตัวนะคะ" พูดจบฉันก็หันไปมองหน้าคุณอา คุณอามูเดฟก็ยิ้มให้ฉัน ฉันเลยเดินกลับเข้าไปในบ้านเเละไปเก็บห้องที่ยังรกรุงรังอยู่
         เวลาผ่านไปไม่นาน ฉันก็เก็บห้องที่รกนี่จะเสร็จอยู่เเล้ว ก็ไปเจอสมุดโน้ตเล่นนึง ดูท่าจะเป็นของคนที่มาอยู่ก่อนฉันเเต่มันล็อคด้วยกุญเเจ ด้วยความที่ฉันสงสัยว่าอะไรที่เขียนอยู่ในสมุดโน้ตเล่นนี้จึงวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ เเล้วทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อน
         "บรัชชี่ลูกรักมากินข้าวได้เเล้วจ้ะ ไปตามพ่อที่โรงรถมาด้วยนะ" 
         "โอเคค่ะเเม่" ระหว่างที่เก็บหนังสือเล่นสุดท้ายเข้าชั้นหนังสือได้ ฉันก็รีบเดินลงไปตามคุณพ่อที่โรงรถ ก็เห็นคุณพ่อเดินดูดอกไม้ข้างๆโรงรถอยู่ 
         "พ่อคะ เเม่ให้มาตามไปกินข้าวค่ะ" ฉันพูดเเล้วเอียงคอพยายามมองว่าพ่อกำลังทำอะไร
         "จ้ะ งั้นเราไปกินข้าวกันดีกว่า" คุณพ่อหันมาพร้อมกลับดอกไม้1ดอก ซึ่งไม่รู้ว่าเอามาทำอะไร
        เเล้วฉันกับคุณพ่อก็เดินเข้าไปที่ห้องครัวเห็นคุณเเม่เตรียมของเสร็จเเล้ว ฉันก็ไปล้างมือเเละเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร พ่อเเละเเม่ก็มานั่งข้างฉันเเละเราก็เริ่มรับประทานอาหารที่เเม่ทำในเย็นวันนี้ 
        งานอดิเรกของฉันคือการดูคุณพ่อเเกะสลักลานไม้ที่โรงรถ
         "บรัชชี่ลูกไปนอนได้เเล้วไป ดึกเเล้วนะ" คุณพ่อหันมามองฉันก่อนที่จะยิ้มให้
         "หนูยังไม่ง่วงค่ะ บรัชอยากเเกะสลักไม้ได้เเบบคุณพ่อจัง" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ คุณพ่อก็ได้เเต่หัวเราะเบาๆในสิ่งที่ฉันพูด
         "ลูกพ่อซะอย่างทำให้อนู่เเล้ว อ่ะลองทำอันนี้ดูมั๊ย?" คุณพ่อโฟมทรงกลมกับเครื่องมือ สารพัดเเบบพักพา
         "อะไรหรอคะ?" ฉันมองหน้าคุณพ่ออย่าง.งงๆ 
         "ก็ลองไปเเกะสลักโฟมอันนี้ ให้สวยงามให้ได้ไงจ้ะ" คุณพ่อพูดเเต่ฉันก็ยัง.งงๆอยู่ดี
         "เเล้วหนูจะทำได้หรอค่ะ? ยังไม่รู้วิธีทำเลย"
         "ลูกพ่อซะอย่าง ต้องทำได้สิ เชื่อมั่นในตัวเองพ่อรู้ว่าหนูเก่งทุกเรื่องอยู่เเล้ว" คุณพ่อพูดพร้อมส่งผิดมาให้ฉัน ยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นเเละความหวัง เป็นไงเป็นกัน ถ้าพ่อทำได้ฉันก็ต้องทำได้
         "โอเคค่ะ หนูขอเวลา1เดือน หนูจะทำให้สำเร็จให้ได้เลยค่ะ" ฉันพูดก่อนที่จะรับโฟมทรงกลมกับเครื่องมือสารพัดมาจากพ่อพร้อมที่จะเดินเข้าบ้าน
         "ฝันดีนะคะ คุณพ่อ" ฉันหันไปจุ๊บเเก้มคุณพ่อก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป 
       พอมาถึงที่ห้องของฉัน ฉันก็วางโฟมกับเครื่องมือสานพัดไว้กับโต๊ะเขียนหนังสือเเล้วก็เห็นสมุดโน้ตที่วางอยู่ ลืมไปเลยเเฮะว่าฉันวางเอาไว้ ฉันมองสมุดเล่นนั้นที่โดนกุญเเจล็อคไว้อีกครั้งก่อนที่จะมองไปที่เครื่องมือสารพัดที่คุณพ่อให้มา ฉันหยิบมันขึ้นมาก่อนที่จะยิ้มเเล้วรีบหาที่สะเดาะกุญเเจ ไม่นานหนังสือนั้นก็เปิดออก ฉันรีบไปนั่งที่เตียงพร้อมเปิดไปที่หน้าเเรก
         "ผมมีชื่อว่า รีไวน์ อายุ11ปี นี่เป็นเรื่องที่ผมจะบันทึกเกี่ยวกับประตูลึกลับบานหนึ่งซึ่งใครที่เจอประตูบานนั้นเเล้วมีเเสงสีม่วงลอดผ่านประตูออกมา ผมเเนะนำว่าอย่าเข้าไป ขอย้ำว่าอย่าเข้าไป เเละ...โปรดเชื่อในสิ่งที่คุณไม่เห็น..โปรดเชื่อในนิทานปรัมปราที่ใช้อ้างอิง หากคุณดูถูกจะเป็นเหมือนผมในที่สุด..." เเล้วฉันก็ค่อยๆเปิดหน้าถัดไป 
     ปึง!!!
         "เสียงอะไรน่ะ!" ฉันปิดหนังสือก่อนที่จะเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นเเละไม่ลืมถือสมุดโน้ตนั่นมาด้วย
         . . .
         "ประตู..ที่มีเเสงสีม่วง..." 
 
       ฉันตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น สิ่งที่ฉันอ่านในสมุดโน้ตเล่มนี้ได้เกิดขึ้นเเล้ว ฉันเห็นประตูที่มีเเสงสีม่วงนั้นอยู่ตรงหน้าฉัน ซึ่งฉันตกใจเเล้วกลัวมากในตอนนี้ ทำไมเรื่องราวที่ไม่น่าเป็นจริงได้กลับมาอยู่ตรงหน้าฉัน 
      ฟึ่บ
       สมุดโน้ตได้ตกลงไปบนพื้นพร้อมขาฉันที่สั่นเทา ก่อนที่ฉันจะตั้งสติได้ฉันก็รีบหยิบสมุดเล่มนั้นเเละรีบวิ่งไปที่ห้องนอนก่อนที่จะวางสมุดโน้ตนั่นเเละคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความฝันทั้งหมด...........