open Door ลองเปิดประตูดูสิ

                        open Door ลองเปิดประตูดูสิ

         "บรัช..ลูก เอานี่ไปให้คุณอาข้างบ้านหน่อยสิจ๊ะ"

         "ค่ะเเม่" ฉันพูดตอบก่อนที่จะเอาของที่เเม่สั่งไปให้คุณอาข้างบ้าน ครอบครัวของฉันพึ่งย้ายมาอยู่ในเมืองเมื่อวานก่อน ที่ย้ายมาเพราะคุณพ่อย้ายเข้ามาทำงานในเมือง เป็นเเค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดา เเต่ฉันอยากอยู่นอกเมืองมากกว่า อากาศสดใสไม่ทำร้ายร่างกายเด็กอายุ11ขวบ 

         "คุณอามูเดฟ อยู่มั๊ยคะ" ฉันยืนร้องเรียกคุณอามูเดฟอยู่หน้าประตูรั้วบ้านคุณอา 

         "มีอะไรหรอ หนูบรัชชี่" คุณอาพูดเเล้วส่งยิ้มมาให้ฉัน

         "คุณเเม่ให้หนูเอาของมาให้ค่ะ" เเละฉันก็ยิ้มตอบพร้อมส่งของไปให้

         "ขอบใจจะ บรัชชี่นี่เป็นเด็กดีจังน้า" คุณอาพูดเเล้วส่งยิ้มหวานที่ทำให้ฉันเขินได้เลยล่ะ 

         "ค่ะ งั้นหนูขอตัวนะคะ" พูดจบฉันก็หันไปมองหน้าคุณอา คุณอามูเดฟก็ยิ้มให้ฉัน ฉันเลยเดินกลับเข้าไปในบ้านเเละไปเก็บห้องที่ยังรกรุงรังอยู่

         เวลาผ่านไปไม่นาน ฉันก็เก็บห้องที่รกนี่จะเสร็จอยู่เเล้ว ก็ไปเจอสมุดโน้ตเล่นนึง ดูท่าจะเป็นของคนที่มาอยู่ก่อนฉันเเต่มันล็อคด้วยกุญเเจ ด้วยความที่ฉันสงสัยว่าอะไรที่เขียนอยู่ในสมุดโน้ตเล่นนี้จึงวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ เเล้วทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อน

         "บรัชชี่ลูกรักมากินข้าวได้เเล้วจ้ะ ไปตามพ่อที่โรงรถมาด้วยนะ" 

         "โอเคค่ะเเม่" ระหว่างที่เก็บหนังสือเล่นสุดท้ายเข้าชั้นหนังสือได้ ฉันก็รีบเดินลงไปตามคุณพ่อที่โรงรถ ก็เห็นคุณพ่อเดินดูดอกไม้ข้างๆโรงรถอยู่ 

         "พ่อคะ เเม่ให้มาตามไปกินข้าวค่ะ" ฉันพูดเเล้วเอียงคอพยายามมองว่าพ่อกำลังทำอะไร

         "จ้ะ งั้นเราไปกินข้าวกันดีกว่า" คุณพ่อหันมาพร้อมกลับดอกไม้1ดอก ซึ่งไม่รู้ว่าเอามาทำอะไร

        เเล้วฉันกับคุณพ่อก็เดินเข้าไปที่ห้องครัวเห็นคุณเเม่เตรียมของเสร็จเเล้ว ฉันก็ไปล้างมือเเละเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร พ่อเเละเเม่ก็มานั่งข้างฉันเเละเราก็เริ่มรับประทานอาหารที่เเม่ทำในเย็นวันนี้ 

        งานอดิเรกของฉันคือการดูคุณพ่อเเกะสลักลานไม้ที่โรงรถ

         "บรัชชี่ลูกไปนอนได้เเล้วไป ดึกเเล้วนะ" คุณพ่อหันมามองฉันก่อนที่จะยิ้มให้

         "หนูยังไม่ง่วงค่ะ บรัชอยากเเกะสลักไม้ได้เเบบคุณพ่อจัง" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ คุณพ่อก็ได้เเต่หัวเราะเบาๆในสิ่งที่ฉันพูด

         "ลูกพ่อซะอย่างทำให้อนู่เเล้ว อ่ะลองทำอันนี้ดูมั๊ย?" คุณพ่อโฟมทรงกลมกับเครื่องมือ สารพัดเเบบพักพา

         "อะไรหรอคะ?" ฉันมองหน้าคุณพ่ออย่าง.งงๆ 

         "ก็ลองไปเเกะสลักโฟมอันนี้ ให้สวยงามให้ได้ไงจ้ะ" คุณพ่อพูดเเต่ฉันก็ยัง.งงๆอยู่ดี

         "เเล้วหนูจะทำได้หรอค่ะ? ยังไม่รู้วิธีทำเลย"

         "ลูกพ่อซะอย่าง ต้องทำได้สิ เชื่อมั่นในตัวเองพ่อรู้ว่าหนูเก่งทุกเรื่องอยู่เเล้ว" คุณพ่อพูดพร้อมส่งผิดมาให้ฉัน ยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นเเละความหวัง เป็นไงเป็นกัน ถ้าพ่อทำได้ฉันก็ต้องทำได้

         "โอเคค่ะ หนูขอเวลา1เดือน หนูจะทำให้สำเร็จให้ได้เลยค่ะ" ฉันพูดก่อนที่จะรับโฟมทรงกลมกับเครื่องมือสารพัดมาจากพ่อพร้อมที่จะเดินเข้าบ้าน

         "ฝันดีนะคะ คุณพ่อ" ฉันหันไปจุ๊บเเก้มคุณพ่อก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป 

       พอมาถึงที่ห้องของฉัน ฉันก็วางโฟมกับเครื่องมือสานพัดไว้กับโต๊ะเขียนหนังสือเเล้วก็เห็นสมุดโน้ตที่วางอยู่ ลืมไปเลยเเฮะว่าฉันวางเอาไว้ ฉันมองสมุดเล่นนั้นที่โดนกุญเเจล็อคไว้อีกครั้งก่อนที่จะมองไปที่เครื่องมือสารพัดที่คุณพ่อให้มา ฉันหยิบมันขึ้นมาก่อนที่จะยิ้มเเล้วรีบหาที่สะเดาะกุญเเจ ไม่นานหนังสือนั้นก็เปิดออก ฉันรีบไปนั่งที่เตียงพร้อมเปิดไปที่หน้าเเรก

         "ผมมีชื่อว่า รีไวน์ อายุ11ปี นี่เป็นเรื่องที่ผมจะบันทึกเกี่ยวกับประตูลึกลับบานหนึ่งซึ่งใครที่เจอประตูบานนั้นเเล้วมีเเสงสีม่วงลอดผ่านประตูออกมา ผมเเนะนำว่าอย่าเข้าไป ขอย้ำว่าอย่าเข้าไป เเละ...โปรดเชื่อในสิ่งที่คุณไม่เห็น..โปรดเชื่อในนิทานปรัมปราที่ใช้อ้างอิง หากคุณดูถูกจะเป็นเหมือนผมในที่สุด..." เเล้วฉันก็ค่อยๆเปิดหน้าถัดไป 

     ปึง!!!

         "เสียงอะไรน่ะ!" ฉันปิดหนังสือก่อนที่จะเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นเเละไม่ลืมถือสมุดโน้ตนั่นมาด้วย

         . . .

         "ประตู..ที่มีเเสงสีม่วง..." 

       ฉันตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น สิ่งที่ฉันอ่านในสมุดโน้ตเล่มนี้ได้เกิดขึ้นเเล้ว ฉันเห็นประตูที่มีเเสงสีม่วงนั้นอยู่ตรงหน้าฉัน ซึ่งฉันตกใจเเล้วกลัวมากในตอนนี้ ทำไมเรื่องราวที่ไม่น่าเป็นจริงได้กลับมาอยู่ตรงหน้าฉัน 

      ฟึ่บ

       สมุดโน้ตได้ตกลงไปบนพื้นพร้อมขาฉันที่สั่นเทา ก่อนที่ฉันจะตั้งสติได้ฉันก็รีบหยิบสมุดเล่มนั้นเเละรีบวิ่งไปที่ห้องนอนก่อนที่จะวางสมุดโน้ตนั่นเเละคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความฝันทั้งหมด...........