Heated

           “เกวริล! พร้อมนะ!!” หน่วยรบพิเศษสเปซนาซ นายหนึ่ง ยืนอยู่ข้างหน้าเกรฟ เขาถือ ปืนไรเฟิล A-91c อยู่ในมือที่ถูกคลุมด้วยถุงมือหนาเตอะ หน้ากากกันแก๊สปิดบังใบหน้าของเขาจนมิด เขายืนพิงผนังข้างๆประตูไม้บานหนึ่ง เตรียมพร้อมสำหรับการบุก

           “เอาเลย!!” เกรฟพูดแล้ว ถีบประตูไม้บานนั้นอย่างแรงจนมันล้มลงไปด้านหน้า คู่หูร่วมหน่วยของเขาก็ ตั้งท่าเล็งปืนแล้วบุกนำหน้าเข้าไปอย่างมืออาชีพ เกรฟตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ทำการ “แสกน” ห้องนั้นอย่างรวดเร็ว

           “เคลียล์!!!” เกรฟตระโกนดังลั่น เป็นสัญญาณ

           “เฮ้!!! รู้สึกว่าเราจะเจออะไรบางอย่างนะ” คู่หูของเขาตระโกนกลับมาจะอีกช่วงของห้อง เกรฟจึงรุดหน้าไปดู เขาเรียกคู่หูของเขา

           “มีอะไร ซาช่า?” เขาเอ่ยถาม คู่หูของเขา หรือ ซาช่า สเตรโกวิช หนุ่มรัสเซียหน้าตาดี จมูกเป็นล่ำ เป็นสัน ดวงตาคม คางแหลมได้รูปพอดี ซาช่าทำให้เกรฟต้องถามเขาหลายครั้งว่า ทำไมไม่ไปเป็นดารา และทุกๆครั้ง เขามักจะตอบกลับมาว่า “นี่คือสิ่งที่ชั้นรัก ชั้นอยากทำเพื่อชาติ…”

           “ดูเหมือนจะเจอกับ...เอ่ออ อะไรล่ะเนี่ย?” ซาช่าใช้ปืนเขี่ยกองเอกสารบนโต๊ะทำงานเก่าๆ ซึ่งรายละเอียดในเอกสารนั้น เกี่ยวกับการซื้อขายอาวุธ เกรฟจึงหยิบมันขึ้นไปดู

           “เยี่ยม! ดูเหมือนเราจะได้สิ่งที่เราต้องการมาแล้วนะ” เกรฟอ่านรายงานในกระดาษ แต่มีบางสิ่งสะกิดใจเขา เกรฟพบชื่อของคนหลายๆคนที่เป็นบุคคลระดับสูงในเกรมลิน “ไม่จริงน่า...” เขาตาเบิกกว้าง

           “ถ้านายไม่ว่าอะไร ชั้นจะเปิดลิ้นชักดูล่ะนะ...” ซาช่าค่อยดึงลิ้นชักออกทีละนิด

           “ซาช่า เดี๋ย.....” ประกายไฟจากกลไกภายในลิ้นชักนั้น ทำงาน ระเบิด C4 หลายกิโลกรัม ปะทุแล้วระเบิดทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในอาณาเขต เกรฟกระเด็นจนตัวทะลุผนังมาที่อีกฝากของห้อง หัวกระแทกเข้ากับโต๊ะรับแขกจนสติเลือนลางในทันที
...........

          “ตื๊ดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดด” เสียงนาฬิกาปลุกดิจิตอลดังบอกเวลา สี่ทุ่มตรง เกรฟลืมตาตื่นจากห้วงความฝันพร้อมกับปาดเหงื่อที่ใบหน้า เขาลุกขึ้นจากเตือน แล้วมองออกไปทางหน้าต่าง ชึ่งเป็นผนังกระจก ทิวทัศน์ของแมนฮัตตันยามค่ำคืนอันสุกสว่าง แสดงถึงตัวตนที่ไม่เคยหลับของมัน เกรฟเดินไปหยิบโทรศัพท์ Nokia Lumia สีดำ แล้วเปิดดูข้อความ มันมาจากโคโลเนล ว่าด้วยเรื่อง ที่เขาจะเลี้ยงเหล้าเกรฟ ที่ร้าน The Club บาร์ระดับห้าดาวเจ้าประจำของเหล่า Azure Wolf เกรฟจึงรีบเดินไปอาบน้ำ เขามองเข้าไปในกระจก แววตาอันเย็นชาและอำมหิตของเขา ช่างตัดกับใบหน้าที่เรียบเนียนและดูอบอุ่นของเขาเสียจริงๆ เขาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เขารู้สึกสบายใจคือเมื่อไหร่ จนกระทั่งได้มาพอกับพวกแวนดอล เขาเดินเข้าไปที่ห้องฝักบัวอาบน้ำ น้ำเย็นๆไหลมาชโลมกายของเขา

          “สิ่งที่ชั้นรัก… ทำเพื่อชาติอย่างนั้นเหรอะ....”

                   เกรฟเดินออกมาจากห้อง ถึงแม้จะอยู่ที่แมนฮัตตันมาแล้ว 2 สัปดาห์นับตั้งแต่ทริปไปเกาลูน ด้วยความที่ยังติดกับสภาพอากาศของรัสเซีย เขาจึงหยิบแจ๊คเกตมาด้วย แต่ความงงงวงยิ่งกว่าก็คือ เขาไม่รู้ว่า เขาจะหยิบปืนพกมาด้วยทำไม กว่าจะรู้ตัวเขาก็ล็อคห้องไปแล้ว “ช่างมัน...” เขาคิด แล้วเดินตรงแน่วไปที่ลิฟท์ที่ชั้น 30 ซึ่งเป็นชั้นห้องเพนท์เฮาส์สำหรับ สมาชิก Azure Wolf ซึ่งมี 6 ห้องพอดี แต่ว่าง 1 ห้องเพราะมาริ ไปซื้อคอนโดอยู่เองด้วยเหตุผลที่ว่าไม่สะดวกเท่าไหร่

                   ส่วนชั้น 31-33 ซึ่งเป็นชั้นสูงสุด เป็นชั้นของงานบัญชี และเอกสารทั่วๆไป ซึ่งป่านนี้ เกรฟก็ยังไม่เข้าใจว่าจะมีไปทำไม ส่วนชั้น 29 ลงไปถึงชั้น 15 เป็นห้องพักของ PMC Blue Hound ซึ่งเป็นหน่วย PMC ลูกของ Azure Wolf ซึ่งขึ้นตรงกับแวนดอลโดยตรง นั้นจึงเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมตอนไปรับเหล่งจึงไม่มีพวกเขาไปด้วย ซึ่งจากจุดนี้ ที่ทำให้เกรฟรู้ว่า แม้แวนดอลจะห่ามไปหน่อย แต่เขาก็เป็นคนดี มาริเล่าว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะว่า เขาเชื่อว่าคนทุกคน ควรได้รับโอกาสครั้งที่สอง และสมาชิกของ Blue Hound ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกไร้บ้านหรือนักโทษที่กลับตัวแล้วแต่สังคมไม่ให้โอกาส พวกเขาจะถูกส่งไปฝึกกับทหารจริงๆ ก่อน 6 เดือนด้วยการรับผิดชอบแวนดอลและให้มั่นใจถึงศักยภาพที่พร้อมทำงาน พวกเขาจึงจะเป็น Blue Hound เต็มตัว ไม่มีการบังคับ ทุกคนที่อยู่ที่นี้ ได้เลือกเส้นทางชีวิตของพวกเขาแล้ว เช่นเดียวกับเกรฟ ลิฟท์มาถึง ณ ชั้น 30 พอดี เกรฟเดินเขาไปในนั้นแล้วกดไปที่ชั้น 14 ซึ่ง ชั้น 14-5 ของตึกนี่ เป็นห้องเก็บสรรพาวุธ ยุทโปกรณ์ ของพวกเขาไว้ มีการป้องกันที่แน่นหนา และปลอดภัย เกรฟกดจอดที่ชั้น 14 เขาเดินเขาไปที่ห้องของเขาเอง ในห้องมีปืนสัญชาติรัสเซียแขวนอยู่กับแผงโชว์ปืน พร้อมด้วยเครื่องกระสุนที่นานับชนิดรวมไปถึงเครื่องมือและอุปกรณ์สำหรับการแต่งปืนอยู่มากมาย นั่นทำให้เขาประหลาดใจในความสามารถอันน่าทึ่งในการหาของของมาริ เขาไปสะดุดตาเขากับปืนกระบอกหนึ่ง มันคือ ปืนไรเฟิล A-91

             “ซาช่า...” เกรฟกล่าวกับตัวเองเบาๆ “ชั้นขอโทษ...ไอ้น้องชาย...”

             “คู่หูเหรอ..?” เสียงอันแหบแห้ง แต่ฟังดูลึกลับและน่าค้นหาดังขึ้น เกรฟหันไปมอง ชายในชุดเสื้อแจ๊คเก็ตมีฮูดสีดำสนิทกับกางเกงยีนส์น้ำเงินยืนพิงประตูอยู่ ในมือถือกระป๋องเบียร์ยี่ห้อหนึ่งเอาไว้ ด้วยความที่ฮูดที่ปิดบังใบหน้ามีขนาดใหญ่ ผนวกกับผมสีดำที่ยาวจนถึงบ่า อยู่ในสภาพยุ่งเหยิง ทำให้เกรฟมองเห็นเขาได้ไม่ชัด แต่สัดส่วนความสูงที่เกรฟจำได้ เขาจึงมั่นใจ

            “ใช่..ตายไปนานแล้วล่ะ” เกรฟตอบ “แล้วนายล่ะ เบริน?”

            “ชั้นแค่มาเช็คสภาพของ...เวลาลงงานต่อไปจะได้ไม่มีอะไรขัดข้อง” เบรินตอบแล้วยกเบียร์ดื่ม

            “ทำไมนายถึงไม่อยากให้ใครๆเห็นหน้าล่ะ” เกรฟถามทั้งๆที่รู้ว่าคงไม่ได้คำตอบ เบรินเงียบไปคู่หนึ่ง เขาเขย่ากระป๋องเพื่อดูว่า มันหมดรึยัง

            “นายมีเหตุผลของนายที่เข้ามาที่นี่ ชั้นก็มีเหมือนกัน” พูดจบเบรินก็เดินขึ้นลิฟท์จากไป ทิ้งความเงียบไว้กับเกรฟอีกครั้ง

            “เหตุผลเหรอะ...จริงด้วยสินะ”

         ในที่สุดเกรฟ ก็เดินมาถึงโรงรถขนาดใหญ่ที่ชั้นใต้ดินของตึก มันดูเหมือนโชว์รูมรถสวยมาก เพราะนอกจากรถ SUV คันหรูกว่าหลายสิบคันแล้ว รถซูเปอร์ราคาแพงๆ ที่น่าจะเป็นของแวนดอลอีกเกือบสิบคัน ก็จอดอยู่ด้วย เขาอดใจมองมันไม่ได้อยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปที่โซนจอดรดเล็ก รถซูเปอร์ไบค์หลายคันก็จอดที่นี่ เกรฟตรงแน่วไปที่ ซูซุกิ ฮายาบุสะ สีดำ ที่พึ่งถอยออกมาด้วยเงินส่วนแบ่งของเขาจากงานที่แล้ว เขานึกขำกับตัวเอง ถ้าหากตอนนี้เขายังทำงานอยู่ที่รัสเซีย ก็ไม่รู้ว่า อีกกี่สิบปีถึงจะซื้อมันได้

           “The Club เหรอะ..” เกรฟสวมหมวกกันน๊อคแล้วสวมถุงมือขับขี่ “หวังว่า วอดก้าจะแรงได้มาตรฐานนะ” เขาคิดในใจก่อนจะเร่งเครื่องรถบึ่งจากโรงจอดรถไป...