Heated

                 เม็ดหยาดฝน เม็ดโต ตกระรัวปกใบหน้าพร้อมกับเสียงปืนที่ดังกระหึ่มกระแทกรูหูช่วยย้ำเตือนว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลานอน เกรฟใช้แขนจับปืนแล้วใช้พยุงตัวขึ้นมาต่างไม้เท้า ความเจ็บที่ไหล่เริ่มชาและแทนที่ด้วยความเจ็บปวดที่หลัง โชคยังดีที่วันนี้เจ้าของอพาร์ตเมนต์ 6 ชั้นสั่งต่อเติมอพาร์ตเมนต์ใหม่ ชั้นนั่งร้านและโครงเหล็กช่วยชีวิตเกรฟไว้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่เวลาก็ไม่ได้ให้ช่วงเวลาสงบๆกับเขามากนัก เสียงคลื่นวิทยุที่เกรฟเปิดไว้ตลอดก็ดังขึ้น

                    “เกรฟ!! ไอ้เวรเอ้ย นายเป็นคนรัสเซียที่โคตรอึดเลยว่ะ!!!” ปลายสายไม่ใช่ใคร แวนดอล นั่นเอง “เอาล่ะ นายมีเวลาไม่มากนะ ตอนนี้พวกมันที่ยิงนายทยอยวิ่งลงตึก ส่วนอีกพวกกำลังวิ่งมาจากตึก 8 ชั้น ออกมาจากตรอกแล้ววิ่งออกทางขวาเลยนะ พอถึง 3 แยกให้หลบรอแถวๆนั้นนะ”

                 “เออ” แล้วเขาก็ตัดสาย “คนอังกฤษบ้านไหนวะ หยาบเป็นบ้า” เกรฟพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะค่อยๆวิ่งออกจากตรอกแห่งนี้ไป ข้างนอกมันเป็นถนนเล็กๆที่รถยนต์ผ่านได้คันเดียว ทันทีที่วิ่งออกมา เสียงปืนไรเฟิลก็ดังเป็นเสียงประทัดทักทายทันที ถึงแม้จุดปะทะลูกกระสุนจะอยู่ห่างตัวเกรฟเยอะ แต่จำนวนต่างหากที่เขากลัว กลุ่มชุดดำนับสิบกำลังวิ่งกรูตามกันมา เกรฟออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตทันที พลางต้องคอยหลบหลีก อาตี๋อาหมวยนอนดึกที่กำลังวิ่งกระจัดกระจายอย่างตื่นตระหนก กระสุนห่าใหญ่อีกระลอกดังประทุมาจากด้านหลัง ผู้เคราะห์หลายราย โดนตะกั่วร้อนๆเจาะ เลือดสาดนองเต็มพื้นตลาด ผู้เสียชีวิตมีมากขึ้น ตามด้วยผู้บาดเจ็บ เกรฟเปลี่ยนแม็กกาซีนกระสุนใหม่อย่างรวดเร็วแล้ว ยิงสวนกลับไปอย่างตามมีตามเกิด แม้จะส่ายไปบ้างแต่ก็ทำตามความตั้งใจได้ พวกมันต้องหลบอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ไม่นานนัก เกรฟที่อยู่ในที่เปิด ฮึดวิ่งให้เร็วกว่าเดิมเพื่อที่จะได้ถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด เขามองไปข้างหน้า สามแยกที่จุดเลี้ยวเป็นทางออกไปถนนใหญ่ ส่วนทางตรงมีกลุ่มชุดดำอีกนับสิบวิ่งมาทางเขา

เกรฟรีบสไลด์ตัวเข้าหลบหลังรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวทันที กระสุนแม็กสุดท้ายถูกบรรจุ เกรฟยิงไปข้างหน้าเพื่อหวังหยุดพวกมันไว้ แล้วต้องหันไปยิงพวกที่วิ่งตามมาอีก พวกมันยิงสวนกลับด้วยจำนวนที่เหนือกว่า กดดันให้เกรฟหดหัวอยู่หลังรถเข็นอย่างช่วยไม่ได้ นั่นทำให้เกรฟฉุกคิดว่า ทำไมพวกมันต้องพยายามจะฆ่าเกรฟให้ได้ ที่พวก Azure Wolf มาก็เพื่อรับเหล่ง แต่เจ้าพวกนี้ ดูเหมือนจะมาฆ่าพวกเขามากกว่า เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับลูกตะกั่วที่เฉียวหัวเข้าไปอย่างหวุดหวิด

                      “เฮ้ แวนดอล จะทำอะไรก็รีบๆทำหน่อย” เกรฟบ่นพึมพำอยู่คนเดียว AEK ร้องดังแชะเป็นสัญญาณบอกว่ากระสุนหมดแล้ว เกรฟควัก MP-443 ในเสื้อแจ็คเก็ตพอมายิงโต้ตอบอย่างสุดชีวิต เลือดจากไหล่ซ้ายหยดประปนกับเม็ดฝน ก่อนจะหลบเข้าที่กำบังไปแล้วสะดุ้งเฮือกทันที เพราะพวกกลุ่มดำ 3-4 กำลังเล็งปืนมาหมายจะเอาชีวิตเกรฟ พวกมันกำลังจะลั่นไก แต่วินาทีนั้นเอง รถตู้ FedEx เก่าๆพุ่งทะยานเข้ามาชนพวกมันจนกระเด็นไปคนล่ะทิศ คนละทาง ทิ้งความมึนงงให้กับเกรฟและพวกกลุ่มดำอีกนับสิบ

                      รถตู้ดริฟท์ควงเข้ามาในซอย และประตูกระบะเก็บของก็มาอยู่ตรงหน้าเกรฟพอดี มันถูกถีบเปิดออกอย่างแรง ผู้ชาย 2 สองในลักษณะนั่งอยู่ที่หน้าประตู  เสียงลูกเคลื่อนดังสะท้านขึ้น บ่งบอกว่าลูกกระสุนพร้อมแล้ว เบรินประทับบ่ายิง M249 อย่างไม่กลัวไหล่หลุด เข้าใส่พวกชุดดำที่วิ่งตามเกรฟมาตายไป 2 ในทันทีจนพวกที่เหลือต้องแย่งกับหาที่หลบ ในเสียงแผดร้องอันต่อเนื่องนั้นเอง มีเสียงคำรามที่คุ้นหูดังขึ้นเป็นชุด M14 EBR เผยกายออกมาพร้อมกับเจ้าของของมัน โคโลเนลรีบเดินก้มมาหาเกรฟ ทั้งคู่มองตากันราวกับเป็นสหายร่วมศึกกันมานาน

                      “ไหลซ้าย โชคดีเป็นบ้า” โคโลเนลพยุงเกรฟขึ้นมาแล้วรีบสาวเท้าเดินเข้ารถไป เกรฟยิ้มตอบเป็นนัยๆ จนเมื่อทั้งคู่เข้ามาที่รถ โคโลเนลแตะไหลเบรินให้เขาหยุดยิงและขึ้นรถมา

                       “ไปเลย แรป” มาริบอกกล่าวแรปป้า ฝ่ายหลังเหยียบคันเร่งแล่นรถออกมาอย่างรวดเร็ว

                       “เป็นไงบ้าง?” แวนดอลที่นั่งอยู่เก้าอี้ผู้โดยสารหน้ารถ หันหน้ามาพูดกับเกรฟ พลางหยิบกระเป๋าพยาบาลให้มาริ

                        “ยังไหว” เกรฟนั่งนิ่งๆให้มาริ ถอดเสื้อของเขาออก เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เธอมีความสามารถด้านการปฐมพยายบาลด้วย “เจ็บหน่อยนะ ชั้นมือหนัก” เธอบอก เกรฟได้แต่ยิ้ม เขาบอกได้จากความรู้สึกว่า เขาโดนขนาด 5.56 เข้า หัวกระสุนเข้าไปข้างใน เกือบจะทะลุออกมา ทำให้ควานลำบาก งานนี้มีเจ็บแน่ๆ เขาจึง เบนความสนใจตัวเองไป และเขาพึ่งนึกได้ว่าเหล่งก็อยู่ในรถนี่ด้วย เขายิ้มให้เหล่ง แล้วไปดู โคโลเนลกับเบริน ที่ซึ่งฝ่ายหลังจ้องท้องถนนผ่านกระจกประตูเล็กๆอย่างไม่เบือนหน้าหนี 249 สับเปลี่ยนกระสุนเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่นานนัก เขาก็แตะไหล่ให้โคโลเนลดูถนน โคโลเนลดูแล้วปลดเซฟปืนทันที

                        “รถกระบะสีดำ 3 คัน” โคโลเนลเข้าประจำตำแหน่ง “มาริ ขยับไปข้างในหน่อย”

มาริทำสีหน้าเคืองแล้วค่อยๆขยับพาเกรฟและเหล่งเข้าหลบ

              “มาแล้ว!” โคโลเนลยังไม่ทันร้องเตือน ลูกตะกั่วนับสิบก็พุ่งเข้ากระทบกับแผ่นเหล็กหนาๆที่แรปป้าหามาเสริมท้าย

              “เปิดประตู!!” โคโลเนลเป็นฝ่ายเปิดประตูให้เบรินทันทีเมื่อสิ้นเสียงการยิง เบรินประเคนกระสุนเป็นชุดใส่กระทะทั้ง 3 คันที่แล่นตามพวกเขามา กระสุนเดินทางเป็นสายไปกระทบเข้ากับผู้เคราะห์ร้ายในรถหลายราย จนพวกมันต้องเคลื่อนรถหนี นับเป็นโชคดีในโชคร้าย ด้วยความที่ถนนค่อนข้างโล่ง ทำให้รถคันนึงเร่งเคลื่อนเข้ามาประชิดทางซ้ายของรถตู้

                         “มาเลย ไอ้เปรตเอ้ยย!!” แวนดอลบริจาคกระสุน F2000 ให้กระบะสุดซวยคันนั้นหมดแมก คนขับโดนยิงเข้าตายคาที่จนรถค่อยๆเคลื่อนแล้วเข้าพุ่งชนกับเสาไฟจนคว่ำ

                          “พระเจ้า..” เกรฟอุทาน เหล่งที่พอจะคุ้นกับนิสัยห่ามของแวนดอลได้แต่นั่งเงียบ แต่คนอื่นดูจะไม่แปลกใจนัก รู้ตัวอีกที 249 ตับใหม่พร้อมลุย เบรินสาดไม่ยั้งจนรถอีกคันยางแตกพลิกคว่ำไป เหลือเพียงคันเหลือที่ค่อนข้างทิ้งระยะห่างพอสมควรแต่โคโลเนลประทับบ่าเล็งรอไว้แล้ว เพียงพริบตา กระจกฝั่งคนขับของกระบะคันสุดท้ายแตกเป็นเสี่ยงๆ เลือดสาดกระจุยกระจายแล้วพลิกคว่ำในที่สุด เหตุการณ์สงบลงโดยที่ไม่มีใครเป็นอะไร

                           เวลาตี 2 เศษๆ ฝนเริ่มซาลงมาก ท่าเรือฮ่องกงที่เงียบสงัด และมืดมิด ถูกฉายไฟสว่างไสว แรปป้าจอดรถอย่างนิ่มนวลราวกับเมื่อซักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เบรินกับโคโลเนลช่วยกับขนของในรถออกมา เหล่งยืนกอดตัวเองด้วยความหนาวอยู่ข้างๆมาริ แรปป้าลงมาจากรถพยักหน้าให้เกรฟเป็นเชิงทักทายก่อนจะเดินไปหาแวนดอลที่ที่จอดเรือ มองดูเรือยอร์ชลำงามที่จอดอยู่อย่างสงบ

                          “มาเถอะ กลับแมนฮัตตันกัน” แวนดอลกล่าวเรียกทุกคนขณะก้าวขึ้นเรือ เกรฟ มองไปที่เขา มันมีอะไรบางอย่างบอก อาจจะเป็นสัญชาตญาณ หรือ ความรู้สึก มันบอกเขา บอกว่าา เขาได้มาอยู่ถูกที่แล้ว Azure Wolf ที่สถานที่ที่เขาต้องการ