Heated

เกรฟค่อยๆก้าวลงเหยียบขั้นบันไดโลหะเล็กๆอันเป็นทางลงสู่ชั้นล่างอีกชั้นของฐานทัพใต้ดินแห่งนี้ ฟังจากเสียงวิทยุแล้ว ยังคงไม่มีเหตุการณ์ผิดปกติเกิดขึ้น หลังจากแยกกับจอร์จ เกรฟก็ตรงดิ่งมาตามทาง หลีกเลี่ยงการปะทะกับทหารยาม 2-3 ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมา มันจึงไม่ได้ยากเย็นอะไรมากนัก
มาถึงจนได้...เกรฟคิด เขาสำรวจดูสภาพโดยรวมของที่นี่ บริเวนบันไดมีกล่องกระดาษและกล่องเก็บของอยู่ ตรงออกไปดูเหมือนเป็นพื้นที่ที่ใหญ่มากๆ และมีการขุดทางเดิน แยกเป็นห้องเล็กๆ อีกมากมายไฟเปิดสว่างไสวราวกับเป็นเวลากลางวัน เสียงอึกทึกก็ดังกว่าชั้นที่ผ่านมา เกรฟค่อยๆเดินไปที่มุมทางเดินก่อนจะรีบกลับเข้ามาหลบเพราะที่นี่เต็มไปด้วยทหาร และมี 2 นายกำลังเดินมาทางเขา
"ไอ้ 2 ตัวนั้น หายหัวไปอยู่ไหนนะ ได้เวลาเปลี่ยนผลัดแล้วเนี่ย" ทหารนายหนึ่งที่เดินนำผ่านเกรฟที่ซ่อนตัวโดยการนำลังกระดาษขนาดใหญ่มาปิดตัว 
"ไม่รู้วะ ยังไงซะ ก็รีบไปเถอะ คงอัดบุหรี่อยู่แหงๆ" คนที่เดินตามมาเอ่ยขึ้นโดยไม่รู้สึกถึงเกรฟที่ซ่อนตัวอยู่
เมื่อทั้งสองเดินผ่านและขึ้นบันไดหายลับไป เกรฟก็ดันตัวขึ้นมา เมื่อซักครู่จะหมายถึงทหารสองคนที่โดนเก็บไปรึป่าวนะ ถ้าใช่ เกรฟก็จะช้าไม่ได้แล้ว เกรฟวาง SCAR-H พาดไปด้านหลัง ก่อนจะหยิบ USP45 เก็บเสียงพร้อมกับมีดต่อสู้ออกมา แล้วตั้งท่าโดยการถือมีดเอาไว้ที่มือซ้าย สำหรับการจู่โจมที่รวดเร็ว
เกรฟเคลื่อนตัวผ่านที่กำบังจุดต่อจุดอย่างรวดเร็ว บริเวณที่เป็นที่พักทหารแบบนี้ ห้องบัญชาการน่าจะอยู่ไม่ไกล ณ เวลานี้ ที่นี่ค่อนข้างคึกคัก หลายๆคนกำลังคุยกันและบางคนกำลังเปิดเพลงฟังในห้องของตน เกรฟยังไม่อาจหาที่ทางที่จะไปต่อได้ นอกจากตรงไปข้างหน้า เกรฟค่อยๆเดินให้ตัวติดกับผนังและที่กำบังมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในขณะที่เกรฟกำลังเดินย่างก้าวอยู่นั้นเอง ทหารกลุ่มหนึ่งประมาณ 4-5 ก็เดินมาจากทิศที่เกรฟกำลังมุ่งหน้าไป เกรฟเกือบจะหลบให้พ้นสายตาเสียแล้ว แต่ถ้าไม่ใช่เพราะชุดสีทรายเละๆที่คุ้นตาและใบหน้าที่พอจำเค้าโครงได้ เกรฟเฝ้ามองแล้วพึมพำกับตัวเอง
"ฟาฮัด !!" เกรฟสะดุ้งขึ้นมา ในสถานการณ์แบบนี้ ที่เกรฟต้องเลือก แน่นอน เกรฟค่อยๆไล่ตามกลุ่มทหารที่ดูเหมือนกำลังควบคุมตัวฟาฮัดอยู่เพื่อไปที่ไหนซักแห่ง ถ้าหากช่วยฟาฮัดได้ เขาจะได้ข้อมูลของโคโลเนลและเพื่อนร่วมรบมาอีกคนแน่นอน
ฟาฮัดที่อยู่ในสภาพมอมแมมไม่ต่างกับเกรฟ กับสีหน้าที่ดูหน่ายๆ อีกทั้งมือยังไม่ได้ถูกมัดอีกด้วย ซึ่งเป็นข้อผิดพลาดร้ายแรงของผู้จับกุม ฟาฮัดที่ซึ่งอยู่ในหน่วยรบพิเศษ UNSF เป็นตัวอันตรายควรจะถูกควบคุมให้แน่นหนาที่สุด เกรฟสะบัดความคิดเรื่อยเปื่อยออกจากหัว เป้าหมายตอนนี้คือช่วยฟาฮัดให้ได้ก่อน ไม่นานนัก โชคก็เข้าข้าง เมื่อทหารยาม 2 คนที่อยู่ด้านหลัง แยกตัวออกไปทำให้เกรฟสามารถเข้าจู่โจมได้ ดูเหมือนว่า พวกมันกำลังควบคุมตัวฟาฮัดไปทางด้านซ้ายของพื้นที่ ทันทีที่พวกมันเดินเข้าสู่ส่วนที่เป็นทางเดินยาวที่ซึ่งเชื่อมต่อระหว่างพื้นที่ เกรฟพุ่งเข้าไปแตะตัวฟาฮัดเบาๆ เมื่อเขารู้ตัวแล้วหันหน้ามา เกรฟก็ไม่รอช้า ยิงทหารคนหน้าเข้าที่หลัง 3 นัดอย่างแม่นยำ มันล้มลงไปนอนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเข้าไปเอามีดเสียบเข้าที่ไหล่ขวาของอีกคนจากด้านหลัง แล้วดึงมันให้ล้มลง แล้วจัดการด้วยกระสุนอีก 2 นัดที่หน้าอก  ฟาฮัดผละไปนิดนึงด้วยความตกใจ
"นายโอเคไหม?" เกรฟถามพลางขยับศพของทหาร 2 นายให้ถูกกล่องไม้และลังบริเวณนั้นบดบัง
"นาย...นายรอดมาได้ยังไง??" ฟาฮัดมีท่าทีสงบลงบ้าง
" Breastplate น่ะ" เกรฟปลดซองกระสุน USP อันเก่าออก แล้วใส่อันใหม่เข้าไป "...นายรู้เหรอว่า เกิดอะไรขึ้น?"
"ตอนที่ชั้นตื่น ชั้นก็อยู่ในห้องบัญชาการกับโคลบี้แล้ว ชั้น...ชั้นไม่เห็นนาย เลยนึกว่า นายตายไปแล้ว"
"..." เกรฟเม้มปากพยักหน้า "แล้วโคลบี้ล่ะ ปลอดภัยดีไหม?"
"ชั้นไม่รู้สิ ชั้นรู้สึกตัวก่อนเขา พวกมันเลยจะหาชั้นไปห้องขัง" ฟาฮัดหันหน้าไปมาเบาๆเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
"...โอเค นายจะไปกับชั้นไหม ตอนนี้ จอร์จอยู่ที่โรงเก็บเครื่องบิน กำลังรอจุดระเบิด"
ฟาฮัดลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะเดินไปที่ศพของทหาร แล้วหยิบปืนพกขึ้นมา
"ชั้นจะไปหาจอร์จเอง....ที่นี่มันเฮงซวย" ฟาฮัดขึ้นลำกล้องปืนสั้น "ห้องบัญชาการตรงไปทางนั้น ระวังด้วยล่ะ"
"ขอบใจ..ชั้นจะรีบช่วยโคลบี้ แล้วกลับหาพวกนายให้เร็วที่สุด" เกรฟหันหลังให้ฟาฮัด แล้วกำลังจะก้าวเดินกลับไปทางเดิม เสียงพื้นรองเท้าบูทกระทบพื้นหินเบาๆ แต่เกิดเบาดังทึบ ช่วยดึงสติของเกรฟให้กลับมาจากความรีบร้อน แล้วเรียบเรียงปะติดปะต่อเรื่องราว
"ฟาฮัด.." เกรฟหยุดเดิน กำมีดในมือแน่น "นายดูไม่ตกใจเรื่องจอร์จเลยว่ะ"
"ว่าไงนะ?" ฟาฮัดถาม เกรฟหันหลังไป ยกมือขึ้นหมายจะจ้วงแทงเป้าหมาย
เปรี้ยง ! เสียงปืนดังก้องกังวาลไปทั่วทั้งชั้น เลือดหยาดเล็กสาดเป็นทางยาวจากแก้มอันหยาบกร้าน แต่ทว่ะมันไม่อาจหยุดเกรฟได้ ฟาฮัดกับแววตานักฆ่ากำลังจะลั่นไกนัดต่อไป หลังจากที่เกรฟสามารถเบี่ยงตัวหลบกระสุนนัดแรกได้อย่างหวุดหวิด เขาก้าวสาวเท้าแล้วพุ่งชาร์จคมมีดสีเงินสะท้อนเข้าหาฟาฮัดราวกับกระทิงดุ ฟาฮัดลั่นไกนัดที่สอง เป้าหมายคือหว่างคิ้วของเกรฟที่กำลังพุ่งเข้ามา เพียงแต่ว่าเกรฟสามารถเอียงหัวหลบมันได้อย่างไม่น่าเชื่อ ฟาฮัดเบิกตากว้างรับกับแววตามือสังหารของเกรฟ มีดกำลังพุ่งเข้าใส่ลำตัวของฟาฮัดอย่างไม่มีอะไรหยุดมันได้...ณ ตอนนี้ 
เปรี้ยง เปรี้ยง ! เลือดสาดกระจุยไหลซึมออกมาจากเสื้อเนื้อสเปนเดกสีทราย มีดตกกระทบกับพื้นอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยผู้ถือมัน เกรฟโน้มตัวลงนอนตามแรงเคลื่อนที่ มือขวารีบกุมสีข้างซ้ายที่บาดเจ็บตามสัญชาตญาณอย่างรวดเร็ว
"เดรคโค่!!" ฟาฮัดทำเสียงตื่นเต้น "มาทันเวลาพอดี"
เกรฟกัดฟัน ด้วยความแค้นเครียดและสะกดความเจ็บปวด กระสุนขนาด 5.45 จากปืน AN94 พุ่งเฉียวสีข้างหนึ่งนัด และทะลุไปอีก 1 นัด เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่โดนฟาฮัดเตะเบาๆก็ล้ม เดรคโค่ ชายชาวยุโรปผมยาม สีน้ำตาลที่เขาจำได้ จากการพบอัซรามที่ทะเลทราย กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับทหารอีกจำนวนหนึ่ง ความเฉยชาไร้อารมณ์บนใบหน้า ที่ค่อนไปทางหล่อเหลาของเขา บ่งบอกถึงความชินชาต่อการยิงคน
"เกวริล? Breastplate สินะ" เดรคโค่กล่าว "ชั้นว่าอัซรามต้องชอบแน่ๆ"
"ก็นะ" ฟาฮัดยักไหล่ก่อนจะหันมาทางเกรฟที่ตอนนี้ กำลังถูกหามอยู่ในท่าคุกเข่าโดยทหาร 2 คน
"ทำไม..." เกรฟเอื้อนเอ่ยต่อฟาฮัด "นาย...เป็นสายลับงั้นเหรอะ..."
"เซอไพรซ์ไหมล่ะ" ฟาฮัดยิ้มเยาะ "แต่ที่น่าเซอไพรซ์กว่าคือ มึงหลบกระสุนปืนได้ไงวะ แม่ง.."
ฟาฮัดฉีกยิ้มกว้างราวกับคนโรคจิตก่อนจะเดินไปทางห้องบัญชาการ 
"มาดูกัน...ว่าคราวนี้ แกจะรอดไหม" เดรคโค่ก้าวเข้ามา ก่อนที่จะง้างพานท้ายปืน เกรฟรู้ดีว่ากำลังจะโดนอะไร เขาหลับตาก่อนที่จะถูกทำให้หลับไหลไปชั่วขณะ
 
"เขาหักหลังคนมาเยอะแล้ว.." นายพลโซโคลอฟกล่าวอธิบายให้กับเกวริลในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ทั้งคู่แต่งกายด้วยชุดพลเรือนจึงไม่ตกเป็นเป้าสายตา
"เกี่ยวกับเรื่องนี้...เรื่องค้าอาวุธ" เกวริลชี้ที่กระดาษเอกสารภาษารัสเซียบนโต๊ะ "เขาวางแผนอะไรอยู่ ที่ให้การสนับสนุนพวกกบฏเชชเนียพวกนั้น"
"มันมีหลายเหตุผล" โซโคลอฟจิ๊บกาแฟ "แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ ชั้นเดาได้เพียงอย่างเดียว"
"รัฐบาลกำลังอ่อนแอจากพิษเศรษฐกิจ ประชาชนตกงานและขาดแคลนอาหาร การประท้วง" เกวริลขุ่นคิดไล่ที่ละข้อ ทันใดนั้น เขาก็เบิกตากว้าง"รัฐประหาร..."
 
แสงไฟสว่างจ้าค่อยๆปลุกเกรฟจากภวังค์ ความเจ็บปวดและชาจากการถูกพานท้ายปืนกระแทก เขาเองไม่รู้ว่าตนสลบไปนานแค่ไหน แต่มันคงไม่นานมากนักหรอก
เพราะเบื้องหน้าคืออัซรามกำลังยืนกอดอกอยู่ พร้อมกับซองปืนและปืนพกที่เข็มขัด
สีหน้าของอัซรามไม่ได้แสดงถึงอารมณ์ด้านลบ ออกไปทางแสดงความยินดีเสียมากกว่า ด้านหลังของเขามีโต๊ะเปล่าๆวางอยู่ และมีชายที่เกรฟรู้จักดีนั่งอยู่เก้าอี้ในสภาพถูกมัดมือ รอบๆข้าง มีโต๊ะเอกสารแผนที่และเครื่องมือสื่อสารมากมาย การที่เอาโคโลเนลมาไว้ที่นี้ อัซรามคงมั่นใจมากแน่ๆว่าสามารถคุมตัวพวกเขาได้ เกรฟค่อยๆคืนสติขึ้น
"รู้ไหม...ว่าปกติชั้นไม่ชอบยิงคนที่หัว.." อัซรามอธิบายด้วยท่าทางราวกับพิธีกรรายการเกมโชว์ พลางหันไปมองฟาฮัดและเดรคโค่ที่เข้ามาพอดี"ส่วนที่สวยงามที่สุดของคนเวลาตายก็คือใบหน้า ชั้นจึงอยากเก็บส่วนนั้นๆเอาไว้ให้กับทุกคนที่ชั้นฆ่าทิ้ง....แต่นายทำให้ชั้นคิดใหม่นะ"
"ส่งคนออกไปดูแล้ว เรากำลังคว้านหามันอยู่" เดรคโค่กล่าว "ไม่น่าไว้ชีวิตไอ้ดำนั้นเลย"
"จอร์จ?" โคลบี้ที่ถูกมัดอยู่กล่าวขึ้นมา พลางมองมาที่เกรฟ "นาย..."
"ช่ายๆ มันยังไม่ตาย นั้นเรารู้กันหมดแล้ว" ฟาฮัดขัดจังหวะขึ้น "ยังไงซะ เดี๋ยวพวกแกก็ได้ตายกันแล้ว"
"ฟาฮัด...แก..." เกรฟกัดฟัน ด้วยเชือกที่มัดอย่างแน่นหนา ต่อให้ออกแรงยังไงมันก็เอาไม่ออก พวกนี่คงรู้วิธีจัดการกับพวกหน่วยรบพิเศษเป็นอย่างดี
"หึ...เกวริล...นายนี่ช่างไม่ระมัดระวังเอาเสียเลย ทุกๆวันนี้ โลกใบนี้มันมีเรื่องอะไรต่อมิอะไรที่เป็นความลับเต็มไปหมด สายลับแฝงตัว ผลประโยชน์ทางธุรกิจ บลาๆๆๆ" ฟาฮัดแบมือทั้งสองข้าง "พวกเราเป็นอะไรที่ใหญ่ ใหญ่มากๆ อีกไม่นาน ทั้งเจค๊อบและ Azure Wolf จะตกเป็นของเราทั้งหมด"
"หุบปากสว่างๆของแกได้แล้ว" อัซรามกล่าวห้าม ซึ่งฟาฮัดก็ปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟัง "ก็อย่างที่แกเดาๆนั้นแหละนะ เกวริล พวกแกถูกล่อให้มาตายที่นี้ เราวางแผนเอาไว้ทั้งหมดแล้ว ตั้งแต่ให้ชั้นไปล่อเป้าให้โคลบี้เลือดขึ้นหน้า ใช้ฟาฮัดและคนภายในเกลี้ยกล้อม UNSF ให้พาตัวแกมาเชือดถึงที่นี้"
"สารเลวเอ้ย!!" โคโลเนลคำราม เกรฟเองก็นึกเจ็บใจ ไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไง "พวกมัน" ตั้งแต่ที่เกาลูน และจ้างวานคาลอสที่บราซิล เป็นองค์กรเดียวกันหรือไม่ก็เป็นส่วนหนึ่งกับกองทัพของอัซราม ได้วางแผนเอาไว้ทั้งหมด เป้าหมายของพวกมันคงจะเป็นการกวาดล้าง Azure Wolf จริงๆ แต่เพื่ออะไรกันล่ะ?
"ยังจำคราวนั้นได้ไหม โคลบี้ ปฏิบัติการทลายรังแตนนั้น" อัซรามปลดกระดุมเสื้อของตนทีล่ะเม็ด ก่อนจะเปิดมันออก เผยให้เห็นรอยแผลเป็นรูปกระสุนปืน 2 จุดที่บริเวณอกซ้าย "พวกแก โดยเฉพาะแก พรากชีวิตพี่น้องของชั้น และเกือบจะพรากชีวิตชั้นไป..."
"แล้วใครใช้ให้มึงไปเป็นผู้ก่อการร้ายล่ะวะ?!?" โคโลเนลคำราม แต่ก็ไม่มีผลอะไรกับอัซราม
"ผู้ก่อการร้ายเหรอะ? ชั้นอยากให้แกคิดซะใหม่นะ ว่าใครกันแน่ที่เป็นผู้ก่อการร้าย ที่แทรกแซงเข้ามา และตั้งตนเป็นใหญ่ในบ้านของคนอื่น !!!" อัซรามทุกมือกระแทรกโต๊ะ "สหรัฐอเมริกาคือบ่อแห่งความชั่วช้าที่สมควรโดนทำลายให้สิ้นซาก!!!"
อัซรามเริ่มสงบสติอารมณ์ก่อนจะพูดต่อ
"ชั้นไม่อยากจะฆ่าแก โคลบี้ ชั้นอยากให้แกได้เห็น ได้เห็นแผ่นดินอเมริกาลุกเป็นไฟ ให้แกได้เห็นพวกพ้องของแกโดนฆ่าอยากเลือดเย็นในขณะที่แกทำอะไม่ได้เลย ชั้นอยากให้แกได้รู้สึกเหมือนกันชั้น ได้รู้สึกถึงดวงวิญญาณที่แตกสลายจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป!!!"
"แกขู่ชั้นได้ อัซราม แต่แกจะไม่มีวันได้อย่างที่แกต้องการ!!" โคโลเนลตอบกลับ 
ราวกับทั้งสองเป็นศัตรูคู่อาฆาตที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว มันทำให้เกรฟนึกถึงคาลอส ที่ยอมรับและเสียทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้ฆ่าแรปป้า อัซรามในตอนนี้เป็นเหมือนหัวหน้าสาขา ผู้ซึ่งไม่เหลือสิ้นใดแล้วนอกจากความกระหายการทำลายล้างผู้ที่ตนอาฆาต เกรฟใคร่รู้เหลือเกินว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด
"โอ้...ขู่งั้นเหรอ? ไม่เลย โคลบี้ อย่าลืมสิ ว่ายังไงซะ พวกแกก็ถูกลงชื่อจับตายอยู่แล้ว" พูดจบอัซรามก็หยิบปืนพกของตนออกมาแล้ว เล็งมาที่ตรงหน้าของเกรฟพอดี
เกรฟเบิกตากว้างรับกับนัยต์ตาที่โฟกัสภาพลำกล้องปืนกลางแสกหน้าของตนพอดี
"ลาก่อน...อีกครั้ง คุณเดมอนเชฟ"