Heated

นิ้วชี้ขวากดลงเป็นจังหวะ พร้อมกับการระเบิดของดินปืนในปลอกกระสุนโลหะขนาด 7.62 กลไกทำงานโดยพร้อมเพียงกัน ส่งหัวกระสุนพุ่งผ่านลำกล้องปืนที่ยาวประมาณท่อนแขน เข้าสู่มัดเนื้อหยาบๆของเป้าหมายอันสับสนวุ่นวาย เกรฟกระพริบตาหนึ่งครั้งก่อนจะมุดหัวหลบเข้าที่กำบัง

"แม่งเอ้ย !" โคโลเนลสบถออกมาเสียงดัง แม้เกรฟกับจอร์จจะอยู่ที่แนวหน้า แต่โคโลเนลก็ต้องพยายามหลบกระสุนไว้บ้าง

เกรฟรู้สึกเหมือนได้กลับเข้าสู่บรรยากาศเดิมๆของชีวิต กลุ่มควันพวยพุ่งจากปากกระบอกปืนพร้อมกับมัจจุราชลูกเล็กๆที่ฆ่าเขาได้ทุกเมื่อ เสียงระเบิดดังกึกก้องข้างๆหู ที่ชวนชินชา หลังจากที่รอดจากการระเบิดบ้านมาได้อย่างปาฎิหารย์ เกรฟจำต้องคอยคุ้มกันจอร์จที่แบกฟาฮัด เพื่อให้เขาสามารถไปอยู่ที่แนวหลังได้ เพียงแต่ตอนนี้ ศัตรูมีกำลังระดมยิงมาทีพวกเขา มีเกือบร้อย

"..." เกรฟขว้างระเบิดมือออกไป หวังมามันจะพอช่วยอะไรได้ 3 ชีวิตที่ถูกคร่าจากแรงระเบิดมันช่วยอะไรไม่ได้มากนัก เขาส่งสัญญาณมือให้จอร์จที่กำลังกระหน่ำ LSAT ของเขา ให้รีบเตรียมตัวเคลื่อนย้ายทันทีที่เกรฟลุกขึ้น

"ไป!" เกรฟลุกขึ้นแล้วกระหน่ำยิงไปที่เป้าหมาย ทั้งหวังผลและเพียงเพื่อคุ้มกัน จอร์จให้พละกำลังมหาศาลของเขาแบกฟาฮัดขึ้นหลังและรีบวิ่งไปทางออกหมู่บ้านทางเดียวกับที่เกรฟเข้ามา

"รายการสถานการณ์ ไวเวิร์น!!" แซมแผดร้องอย่างกังวล เห็นได้ชัดว่า ทางนั้นกำลังวุ่นวายเรื่องนี้อยู่

"ยิงกันมั่วเลยล่ะ!!!" โคโลเนลลั่นไกสังหารมือ RPG นายนึงอย่างรวดเร็ว "ต้องการกำลังเสริมทางอากาศด่วน!!!"

"อดทนไว้ พรีเดเตอร์ ไปได้เร็วสุดก็ 10 นาที!!"

"มีห่าเหวอะไรก็เอามาเถอ..." จรวดลูกนึงพุ่งเข้าใส่ชะง่อนหินที่โคโลเนลนอนอยู่อย่างจัง เกรฟเห็นเขาตกลงมาที่ฝืนทรายเบื้องล่าง

"โอ้...เวร!" จอร์จสบถ "หนุ่มรัสเซียพวกมันมีเยอะเกินไป เราต้องวิ่งอย่างเดียวแล้ว"

เกรฟปรับปืนเป็นออโตเมติกแล้วกระหน่ำไปทิศเบื้องหน้า พวกกลุ่มก่อการร้ายอย่างหลบกันได้อย่างรวดเร็ว

"เห็นด้วยเลย.."

จอร์จพยักหน้าแล้วถอดสลักระเบิดควัน 2 ลูก โยนลงไปที่พื้น ควันสีเทาปะทุออกมาเป็นทรงครึ่งวงกลม มันหนาและเยอะพอที่จะบดบังทัศนียภาพ เกรฟพยักหน้าให้จอร์จวิ่งอย่างเต็มกำลัง เขารีบวิ่งตามอย่างรวดเร็วเพราะควันนี้อยู่ได้ไม่นาน พวกก่อการร้ายยังคงยิงเอามาเพื่อหวังผล

"ไวเวิร์น 0-4 เกิดอะไรขึ้น?!" แลงย์ลี่ต่อสายเข้ามา "เราติดต่อ 0-1 ไม่ได้"

"เขาโดนแรงระเบิดกระเด็นตกจากเนินหิน" เกรฟตอบกลับ ขณะที่กำลังออกแรงวิ่งอย่างเต็มที่ โดยหันหลังไปเช็คทางหมู่บ้านเป็นระยะๆ กลุ่มควันเริ่มบางลงแล้วพวกมันกำลังวิ่งกรูมาจากหมู่บ้าน

"เขายังอยู่!" เกรฟชี้ไปที่ร่างของโคโลเนลที่กำลังค่อยๆลุกขึ้น ให้จอร์จดู เขาพยักหน้า ส่วนเกรฟเริ่มวิ่งช้าลงเพื่อดูทางด้านหลัง

"ห่าเอ้ย! " เกรฟวิ่งไปที่หาโคโลเนลทันที จอร์จค่อยตอนนี้แบกทั้งฟาฮัดและพยุงโคโลเนลเริ่มจะหมดแรงแล้ว

"เราอาจจะต้องเคลื่อนย้ายไปด้านบน..." จอร์จละมือจากโคโลเนลที่เกรฟรับช่วงต่อแทน

"พวกมัน...มาได้ยังไง..." โคโลเนลเช็คสติตัวเองแล้วค่อยๆลุกขึ้น

"มาเถอะ...เราอาจจะต้านไว้ได้" ทันทีที่เกรฟพูดจบ เสียงห่ากระสุนจากปืนหลายสิบกระบอกดังลั่นพร้อมกับส่งลูกตะกั่วร้อนๆเข้าหาพวกเกรฟ โชคดีที่พวกมันไปชนผืนทรายกับหิน เกรฟรีบพยุงโคโลเนลที่อยู่ในสภาพเหมือนลูกหมาจมโคลนขึ้นไปที่เนินหินก่อนหน้านี้ โดยมีจอร์จที่กางขาทรายแล้วยิงสนับสนุนจากด้านบนรออยู่แล้ว

"ฟาฮัดเป็นไงบ้าง?" เกรฟวางโคโลเนล แล้วไปนั่งช่วยจอร์จยิงต้าน โคโลเนลยังพอไหวอยู่ เห็นได้จากการที่เขาหาก้อนหินเพื่อวางปืนแล้วยิง

"โดนก้อนอิฐกระเด็นใส่หัวตอนระเบิดน่ะสิ" จอร์จยังคงกระหน่ำยิง ยังพอทำให้พวกก่อการร้ายต้องเคลื่อนที่ช้า

"โอเค.. 0 - 4 ถึง HQ อีกกี่นาที? " เกรฟประกบยิงควบคู่กับจอร์จ

"ประมาณ 2 นาที!" แซมกล่าว "เราเห็นพวกนายแล้ว...พระเจ้า!! พวกมันมาจากไหนกัน"

เกรฟหันไปมองดูด้านหลังบนฟ้า เครื่องบินไร้คนขับ พรีเดเตอร์ที่ติดตั้งจรวดเฮลไฟร์กำลังบินมาทางพวกเขา เกรฟเริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้าง 

"โอเคพวก..เรากำลังจะรอดแล้ว" เกรฟหันกลับไปยิงต้าน ในขณะที่จอร์จกำลังบรรจุกระสุนใหม่

"เราจะยิงล่ะ ! พวกนายหลบๆไว้หน่อย!" ทันทีที่แซมพูดจบเกรฟหันไปมองดูที่เครื่องพรีเดเตอร์ มันอยู่เหนือหัวพวกเขา และกำลังปล่อยมิสไซล์ลำเท่าท่อนแขน มันบินมาอย่างรวดเร็ว

"ก้มไว้!!!" เสียงระเบิดดังลั่น ผืนทรายกระเด็นขึ้นมาราวกับน้ำกระเซ็น เกรฟหันไปมองสถานการณ์ สิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดเลยก็เกิดขึ้น

"ไม่ ไม่ ไม่!!!" แซมร้องตระโกนลั่น จรวดแบบเฮลล์ไฟร์ลูกอีกลูกหนึ่งพุ่งแหวกทะลุผืนทรายที่อยู่กลางอากาศออกมาอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งเข้าใส่
เครื่องพรีเดเตอร์จนระเบิดเป็นจุณกลางน่านฟ้า

"นั่นมันเหี้ยอะไรวะ!?!?" จอร์จตระโกนลั่น ความหวังที่จะรอดกลับไปเริ่มดับวูบ

"เฮลล์ไฟร์!!! พวกมัน..." โคโลเนลประหลาดใจมาก พวกก่อการร้ายที่พวกเขากำลังปะทะอยู่ มัน..ไม่ธรรมดาเอามากๆ

"ไวเวิร์น! รายงาน !" แซมกำลังแผดเสียงอย่างรุนแรง จากภารกิจสอดแนมธรรมดาๆ เธอกลับส่งพวกเกรฟมาอยู่กลางดงทหารรับจ้าง "เกิดอะไรขึ้น
ที่นั่น! ตอบด้วย !!!"

เกรฟกำลังจะตอบกลับไป แต่แล้ว เค้าก็เหลือบที่เห็นสิ่งที่คุ้นตา มันคุ้นตาเกินไป ทันทีที่ทรายกลางอากาศตกลงมาอยู่ที่ผืนทะเลทราย เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเป็นจังหวะพร้อมกับใบพัด 2 ชั้น มันคอยๆลอยลำอยู่เหนือพวกทหารรับจ้างนั่น ดูเหมือนว่า จรวดเฮลล์ไฟร์ที่ยิงพรีเดเตอร์ตก ก็ยิงมาจากกล่องบรรจุมิสไซล์ที่ติดเอาไว้ใต้ปีกของเล็กๆของมัน

"ไฮนด์!!!!!!!!!!" เกรฟตระโกนดังลั่น พยายามจะดึงจอร์จและโคโลเนลให้ออกจากเนินหินนี้ แต่ทว่า มันไม่ทันการเสียแล้ว

จรวดมิสไซล์ลูกนึงถูกยิงมาจากช่องนั้น มันพุ่งตรงเอามาหาเกรฟอย่างรวดเร็ว เกรฟไม่เคยคิดว่า เขาจะต้องมาตายแบบนี้...

 

"....ไวเวิร์น..4...ได้..ยิ....หม... ย้ำ....0.....ได้.....ยิน........เปลี่ยน.....พระเจ้----" เสียงซ่าของวิทยุพกพาที่หูฟังติดอยู่ที่หู ค่อยๆอ่อนแรงลงและดับไปในที่สุด

ท้องฟ้ายามบ่ายอันร้อนระอุสีฟ้าโปร่ง ถูกแทรกด้วยกลุ่มควันที่ลอยโขมงมาจากทางหมู่บ้าน และซากเครื่องพรีเดเตอร์ที่ตกใกล้ๆ ยัง...เขายังไม่ตาย...เกรฟกำมือทั้งสองข้างเพื่อสัมผัสว่าตนยังไม่ตาย ร่างกายไร้ซึ่งความรู้สึก หากแต่เพื่อมันหนักราวกับไม่ใช่ร่างของเขาเอง มือขวาค่อยๆดันพยุงตัวให้ลุกขึ้น เกรฟมองไปรอบๆตัว พวกเขากระเด็นจากเนินหินที่เคยอยู่บนเนินทรายมาไม่ไกลนัก จอร์จแล้วฟาฮัดต่างนอนคว่ำหน้าทั้งคู่ เกรฟจึงไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นยังไงบ้าง ส่วนโคโลเนล เขาขยับปลอกตานิดๆ เป็นสัญญาณว่ายังไม่ตาย ดูเหมือนเกรฟจะเป็นคนเดียวที่ยังมีสติอยู่ เกรฟคลำหาปืนของตนแล้วหยิบขึ้นมา เขารู้ดีว่า ตอนนี้ ยังไงก็ไม่มีทางที่จะรอดจากพวกทหารรับจ้างนั้นได้ เค้าได้แต่หวัง แซมกับแลงย์ลี่อาจจะสามารถเคลื่อนทัพมาช่วยพวกเขามาทันเวลาก็ได้

เป็นความคิดที่ตลกสิ้นดี...

เสียงเฮลิตอปเตอร์จู่โจม Mi-24 "Hind" ยังคงดังกระหึ่มอยู่เหนือพวกเขา เกรฟไม่รู้แน่ชัดว่าตอนนี้ พวกเขาอยู่ที่ตำแหน่งไหน แต่มันคงไม่ไกลจากหมู่บ้านมาก

"ยังอยู่เหรอะ...ฮึ..."

เกรฟสะดุ้งแล้วหันหลังไปพร้อมจะเหนี่ยวไกลทันที แต่ทว่าเขากลับโดนกระแทกใบหน้าอย่างแรงด้วยของแข็ง

"ใจเย็น...ใจเย็น...." เกรฟมองหน้าชายดังกล่าว เขาเบิ่งตา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ชัดเจนในตอนแรก แต่ว่า มันใช่แน่ๆ

"อัซราม...." เกรฟกัดฟันพูด ชายคนนั้นมาตัวเปล่า แต่มาพร้อมกับทหารรับจ้างคนนึงที่ไม่ได้สวมเครื่องปกปิดใบหน้า เกรฟจึงเห็นได้อย่างชัดเจน
เขากำลังเล็ง AN-94 มาทางเกรฟ

"...และ นาย...คงจะเป็น เกวริล..เดมอนเชฟสินะ" อัซรามยิ้ม แล้วกวักมือเรียกทหารรับจ้างอีกเกือบ 10 นายเข้ามา

"ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำตัวสินะ...เอาล่ะ เกรงว่า พวกนายจะต้องไปกับชั้นซะแล้วล่ะ"

เกรฟจ้องมองอัซรามอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พยายามข่มใจไม่ให้ทำอะไรโง่ๆ 

"อ่ะ...ลืมไป..." อัซรามหยิบปืนพกจากซองของทหารรับจ้างข้างๆ "เดรคโค่ ของยืมหน่อยนะ"

"พวกนั้นบอกมาเลยว่า จับตาย กรณีเดียวเท่านั้น ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดี...แต่ โคลบี้..."

อัซรามเดินไปทางโคโลเนลแล้วใช้เท้าค่อยๆเหยียบวางลงบนหัวของเขา

"ชั้นมีเรื่องจำเป็นต้องคุยกับเพื่อนเก่า ซักหน่อย...ลาก่อน คุณเดมอนเซฟ"

เกรฟตาเบิกกว้าง อัซรามเล็งปืนมาที่เขาแล้วเหนี่ยวไก อย่างรวดเร็ว ความรู้สึกเหมือนมีดเสียดแทงเข้าที่หน้าอก ส่งเกรฟเข้าสู่ความมืดมิด...

 

เกรฟลืมตาตื่นขึ้นมา สัมผัสกับเกล็ดหิมะอันเยือกเย็น ลมหายใจแผ่ออกมาเป็นควันสีขาวบริสุทธิ์ เขารีบวิ่งเข้าหากองไฟตรงหน้า โดยลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไป

"เกวริล...หรือชั้นควรจะเรียกว่า เกรฟ ดีล่ะ" เสียงอันคุ้นหูดังขึ้น แม้เสียงๆนี้จะไม่ค่อยพูดภาษาอังกฤษนักก็ตาม

"ซาช่า?" เกรฟหันไปมองชายในชุดธรรมดาที่สวมเสื้อกันหนาวหนาๆ ที่ซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของกองไฟ

"ยังอยู่ดีนะ?" ซาช่า เอากิ่งไม้เสียบมาร์ชเมลโล่แล้วเอามันไปอุ่นไฟ

"แต่นาย...แล้วชั้น....." เกรฟกำลังจะพูด

"ไม่ๆ นายยังไม่ตายหรอก เกวริล นี่เป็นแค่ภาพความฝันบ้าๆบอๆที่สารเคมีในหัวนายมันสร้างขึ้น" ซาช่าส่งมาร์ชเมลโลที่สุกกำลังดีให้เกรฟ

"กินซะ....แล้วรีบไป" ซาช่ายิ้ม "ยังมีคนต้องการนายอยู่"

"อะไรนะ?" 

 

เกรฟสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา จากกลิ่นควันไฟที่มาจากองไฟที่ใหญ่มากๆ ทุกอย่างมันมืดไปหมด แต่เกรฟรู้สึกได้ มือของเขากำลังสัมผัสกับเนื้อของมนุษย์อย่างแน่นอน

"บ้าเอ้ย!!!" เกรฟสบถในใจ แล้วออกแรงทั้งหมดที่มีดันตัวเองออกมาก และใช้มือทั้งสองข้างแหวกออก เขาอยู่ใต้กองศพประมาณ 10 ศพ ของพวกทหารรับจ้างที่ตายไปตอนปะทะ เกรฟออกแรงดันแหวกออกมาจากได้สัมผัสกับอิสรภาพในที่สุด 

"เฮ้ย!!!! อะไรวะมึง!!" เสียงตระโกนดังขึ้น เกรฟหันไปเห็นชายในชุดทหารรับจ้างกำลังตกใจราวกับเห็น เขาไม่รอช้า พุ่งเข้าไปปลดอาวุธ แล้ว
สังหารชายคนดังกล่าวเสีย เสียงปืนทำให้ชายอีก 2 คนวิ่งเข้ามา เกรฟไหวตัวทันแล้วยิงสังหารทั้งสองอย่างรวดเร็ว

เหตุการณ์สงบลง

เกรฟคลำมือเข้าไปในเสื้อเคฟล่าที่เป็นรูสองรูด้วยคมกระสุนของอัซราม กระสุนไปโดนกับแผ่นเหล็กที่เกรฟใส่เอาไว้บริเวณหน้าอก ทำให้เขารอดอย่างหวุดหวิด เขามองดูรอบๆ เขาอยู่ที่จัตุรัสกลางหมู่บ้านแห่งเดิม ข้างๆมีกองศพที่เขาพึ่งขุดออกตัวเองออกมา ห่างออกไปมีกองไฟขนาดใหญ่และพบศพจำนวนหนึ่งที่นั้น กองไฟสุขสว่างโชติช่วงท่ามกลางบรรยากาศอันมืดมิดของทะเลทรายเวลากลางคืน

"ชั้นหลับไปนานเท่าไหร่เนี่ย" เกรฟสำรวจรอบๆ แล้วพบรถกระบะเก่าๆ ที่มีปืนวางเรียงรายอยู่บนกระบะ 3-4 กระบอก หนึ่งในนั้นคือ SCAR-H ของเขา มันคงไปถูกใจทหารซักคนที่เขาพึ่งฆ่าไปแน่ๆ 

เกรฟเตรียมเครื่องกระสุนและอุปกรณ์บนเสื้อผ้าและเครื่องป้องกันขาดๆ ราวกับผ่านสงครามโลกมา วิทยุที่ใช้ติดต่อกับพวกแซมก็เสียหายไปแล้ว เกรฟรอไม่ได้อีกต่อไป เขาหยิบวิทยุ walkie talkie เก่าๆ มาจากศพพวกทหารรับจ้าง  แล้วสตาร์ทเครื่องรถกระบะ

"รอก่อนนะพวก..."