สะกิดรัก รุ่นพี่จอมเย็นชา

หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอ ไอ้บ้าพี่เบธ (เหงาล่ะสิ )  ปะ...เปล่า น๊าาาา เจ๊ ก็มีดีไง ชิ 

ไอ้พี่เบธบ้า พอตื่นจากการหลับขึ้นมา เขาก็โทรให้หนุ่ม ฮอตลำดับ 5  ซึ่งเป็นรุ่นเดียวกันกับผม แต่คนละห้อง มาเปิดประตูดาดฟ้าให้ ผมอยากถามว่า ทำไมไม่โทรตอนแรกๆ ล่ะ ไอ้พี่บ้า (บ่นคิดถึงช่ายม่ายยยย) บอกว่าเปล่าไง ก็แค่พูดย้อนหลังให้ฟัง ก็เท่านั้น เดี๋ยวเจอดีนะเจ๊ 

"วันนี้ฟ้าครึ้มๆแหะ "  นี่อย่าบอกนะว่าวันนี้ ฝนจะตกอีกแล้วววววววววววววววววววววว ขอวอนเถอะฟ้าช่วยสั่งให้ฝนอย่าตก 

 ม่ายทันแหละ ตกแหละ ดีนะที่พกร่มมาด้วยไม่งั้น ซวยอีกแน่

"นี่นาย"

ใครชื่อนายว่ะ แถวนี่ไม่มีนิ 

"นี่ ไอ้หน้าอ่อน ไม่ได้ยินที่เรียกรึไง"

ได้ยินแต่ไม่ตอบ มีปัญหาป่ะ (เก่ง) นิดหนึ่งเจ๊ ผมทำการเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

จ๋อม จ๋อม

มีเสียงดังตามมาจากข้างหลัง แต่คิดว่าผมจะสนใจหันไปดูหรอ ชิ

"เฮ้ยยยย >O<"

ผมร้องขึ้นอย่างตกใจ ให้ตายเถอะไอรอนแมน ก็ร่มผมถูกแย่งไปอ๊าาาา

"อะไรของพี่เนี่ยยยยยยยย"

ผมกำลังตะโกนใส่ไอ้พี่เบธบ้าที่แย่งร่มผมไป ได้หน้าตาเฉยมาก

"นายนี่มันขี้โวยวายชะมัดเลย"

เขาดุ

"ขอติดกลับบ้านด้วยไม่ได้รึไง"

อยากจะบอกตรงๆว่า ไม่ได้ ถึงบ้านผมกับเขาจะตรงข้ามกันก็ช่างเหอะ แต่ก็ต้องยอมมมม เพราะสายตาอัมหิต 

เราสองคนเดินมาตามทางถนนเรื่อยๆ นี่ผมเดินกับเขาแบบนี้ คนอื่นคงคิดว่าเราสองคนเป็น เป็น เหมือนที่พวกเขากำลังคิด โหยยยยย ทุกคนกำลังจะลืมแท้ๆ แต่กลับจำกว่าเดิมอีกแน่ๆๆๆๆ

"ทำไม ทำหน้าเหมือนอมทุกข์แบบนั้นล่ะ" แหม่ๆ ช่างกล้าถามนะพ่อคุณ ก็ใครล่ะทำให้อมทุกข์แบบนี้ ถ้าไม่ใช่พี่

"เปล่า" ตอบสั้นๆ ได้ใจความ เมื่อไหร่จะถึงบ้านเนี่ยยยยยยยยยย 

"เฮ้ บลู "

เสียคุ้นๆแหะ 

"อ้าวว โด่ง ว่าไง" ที่แท้ก็เพื่อนข้างบ้าน

"กลับกับเราป่ะ "  ขี่จักรยาน เนี่ยยนะ

"ไปสิ" ฮ่าๆๆ ก็ผมเมื่อยนิครับ

"ละ...แล้ว" โด่งหันไปมอง ไอ้พี่เบธ

ผมเลยหันไปมองตาม ชัดเลย ทำหน้าแบบเนี่ยยย  โอ้วววววววว ช่างเหอะ

"เออนี่พี่เบธ ผมให้พี่แหละกันนะร่ม เดี๋ยวค่อยคืนผม"  

ฟิ้ววววววววววววววว

ผมวิ่งไป ซ้อนท้ายรถจักรยานคู่ใจของโด่ง โดยไม่คิดจะสนใจคำตอบของพี่เบธเลยสักนิด จะว่าผมใจร้าย ก็ไม่นะ ผมไม่ได้ใจร้ายสักหน่อยยยยยย