บุพเพร้ายพ่ายรัก(มาเฟียจอมโหดกับนายสุดแสบ) (Yaoi 1

บทที่ 13

     เช้าวันใหม่......

      เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมตื่นมามีเช้าวันที่สดใสแบบที่ไม่เคยมี มาก่อน ผมรู้สึกดีมากๆที่เรจิเค้ามาขอโทษและเข้าใจผมสักที แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามายิ่งทำให้ผมรู้สึกสดใสอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะแบบ นี้หรือป่าวที่เค้าเรียกว่าความรักเพราะมันทำให้เรามีความสุขมากๆแม้แต่ยาม ที่หลับตา ผมนอนเล่นบนที่นอนสักพักก็ตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำและเตรียมตัวที่จะลง ไปข้างล่างผมอยากรู้จริงว่าลงไปจะเจอกับอะไรดีๆอีกหรือป่าวแล้วถ้าลงไปผมจะ ต้องทำยังไงดีผมว่ามันเป็นเรื่องที่ปลงไม่ตกจริงๆ.......

      Part เรจิ

      วันนี้เป็นวันที่ผมตื่นมาแต่เช้าและรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษผมคิดว่ามันคงเป็น เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้แน่เลยที่ทำให้ผมรู้สึกดีมากขนาดนี้ ถ้าผมรู้ว่าทำแบบนั้นแล้วผลมันจะออกมาดีขนาดนี้ผมคงจะทำมันนานแล้วผมอยากรู้ จริงๆเลยว่าคนตัวเล็กจะตื่นขึ้นมาหรือยังแล้วตื่นมาจะเป็นแบบผมหรือป่าว หลังจากผมตื่นก็ลุกไปอาบน้ำเสร็จก็ลงมารอคนตัวเล็กที่ห้องอาหาร อืมมมวันนี้รู้สึกคนตัวเล็กลงมาช้าจังเลยแต่มันก็ไม่แปลกหรอกที่เค้าจะลงมา ช้าเพราะตอนนี้มันก็ยังเช้าอยู่เลย สักพักขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือเพลินก็สังเกตเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังเดิน มาทางผมพอดีเลย

      “ไงเปรม เอ่อ เมื่อคืนนอนหลับสบายหรือป่าว” เหอะๆนี่ผมถามอะไรออกไปเนี่ยแค่เห็นหน้าคนตัวเล็กถึงขั้นทำให้ผมไปไม่เป็นเลยหรอ

     “ก็ดีครับ” คนตัวเล็กก้มหน้าหงุด แถมหน้าแดงอีกต่างหากเป็นภาพที่น่ารักเป็นบ้าเลยผมรู้ว่าเค้าคงเขินผมกับเรื่องเมื่อคืนแน่เลย

     “หรอ แต่พี่นอนหลับฝันดีมากเลยนะ” ผมพูดและมองไปที่เค้า ตอนนี้หน้าเปรมแดงกว่าเดิมอีก

     “งั้นเรามาทานข้าวกันเถอะ” คนตัวเล็กพยักหน้าและนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับผมพอดี จากนั้นเราก็นั่งทานข้าวกันเงียบตาสงฝ่ายต่างไม่พูดคุยกันเลยสงสัยจะเป็น เพราะเขินแน่เลย

     Part เปรม

     หลังจากที่ผมลงมาก็มาเจอเรจินั่งรอที่โต๊ะอาหารอยู่แล้วคำทักทายของเค้าทำ ให้ผมแทบเป็นใบ้ เรื่องเมื่อคืนก็ทำให้ผมเขินจนมองหน้าเค้าแทบไม่ติดอยู่แล้วยิ่งมาเจอคำพูด เสี่ยวๆแบบนี้ผมก็ยิ่งเขินไปอีก เค้าชวนผมทานข้าวพอลงมือทานก็ไม่มีใครพูดอะไรกันเลยสำหรับตัวผมเองคงเป็น เพราะเขินเลยไม่กล้าชวนคุยอะไรเท่าไรจึงตัดสินเงียบดีกว่าแต่พอเราทานข้าว เสร็จเรจิก็ชวนผมคุยอีกครั้งหลังจากที่เงียบกันมาสักพัก

     “เอ่อ วันนี้อยากไปไหนหรือป่าว” เรจิถามผมและมองหน้าผมด้วยสายตาที่ดูแล้วชวนเขินมากๆ

     “อืมม ไม่อ่ะวันนี้เปรมอยากอยู่บ้านมากกว่า” ผมตอบเค้าออกไปหลังจากที่คิดไม่ออกว่าอยากไปไหน

     “หรอ งั้นวันนี้พี่อยู่เป็นเพื่อนแล้วกันพอดีว่างๆอ่ะ” เค้าพูดและยิ้มให้ผมแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

     “อ..เอ่อ ครับงั้นเปรมขอตัวไปห้องเก็บหนังสือก่อนนะครับ” ผมทำตัวไม่ถูกเลยตัดสินใจเดินเลี่ยงออกมาก่อนดีกว่า เค้ามองตามผมและยิ้มส่งท้ายมาให้ผมด้วย

     Part เรจิ

     ดูแล้วคนตัวเล็กออกแนวจะเขินผมมากๆเลยถึงขั้นหลบหน้าผมเลยทีเดียวแค่ผมขวน คุย 2-3 ประโยคก็หาเรื่องหนีผมไปดื้อๆ ความจริงวันนี้ผมก็มีงานเอกสารนิดหน่อยที่ต้องเข้าไปทำแต่พอดีว่ามีเรื่อง ที่สำคัญกว่าต้องทำเลยตัดสินใจอยู่บ้านทำให้ผมต้องไปสั่งงานคมกิจก่อนเดี๋ยว ค่อยเดินตามคนตัวเล็กไป

     “นายเรียกผมมามีอะไรให้ทำครับ” เสียงคมกิจถามผมขึ้นเมื่อเดินเข้ามาหาผมที่ห้องทำงาน

     “ก็ไม่มีอะไรมากมายหรอก ฉันแค่อยากให้นายเข้าไปดูแลงานเอกสารแทนฉันหน่อยวันนี้พอดีว่าฉันมีเรื่อง ด่วนต้องทำน่ะ” ผมบอกงานและเหตุผลกับคมกิจไป

     “ได้ครับนาย” คมกิจโค้งรับและกำลังจะเดินออกไปแต่หันกลับมาพูดกับก่อนออกไป

     “ขอให้ทำสำเร็จนะครับนาย คุณหนูเปรมน่ะน่ารักอย่าปล่อยให้หลุดมือนะครับ” พอพูดจบมันก็ส่งยิ้มให้ผม ผมจึงยิ้มตอบมันเชิงว่าไม่พลาดแน่นอน จากนนั้นผมก็นั่งทำงานส่วนที่อยู่ที่บ้านจนเสร็จเวลาก็ผ่านไปเกือบสอง ชั่วโมงแล้วผมเลยตัดสินใจเดินไปหาคนตัวเล็กที่ห้องหนังสือ แต่พอผมเข้ามาก็มาเจอกับคนตัวเล็กที่ฟุบหน้าแนบกับหนังสือหลับตาพริ้มเหมือน คนที่นอนอย่างมีความสุขผมเลยค่อยๆก้มหน้าไปหอมแก้มคนตัวเล็กเบาๆ ฟอดด แต่ดูเหมือนผมจะทำให้เค้าตื่นมากกว่า

     “อื้มม พี่เรจิเข้ามาตอนไหนครับ” เสียงงัวเงียของเปรมถามขึ้นเมื่อลืมตา

     “เข้าเมื่อกี้นี้เอง แล้วทำไมเราไม่ไปนอนบนห้องดีล่ะ มานอนตรงนี้ทำไมเดี๋ยวก็เมื่อยหรอก” ผมตอบและใช้โอกาสพูดว่าเค้าเพราะเป็นห่วงทันที

     “คือเปรมแค่พักผ่อนสายตาน่ะครับ ไม่ได้จะหลับจริงๆซะหน่อย” เปรมตอบผมและทำหน้าเหมือนกำลังงอนผมด้วย

    “ครับๆพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร” ผมยิ้มและตอบออกไป ตอนนี้ผมคงต้องพูดสิ่งสำคัญออกไปแล้วล่ะ.........

โทษนร้าที่ไรต์หายไปนานงานไรต์เยอะมากๆๆๆๆ

ไรต์อาจจะตัดแปลกๆไปหน่อยแต่ตอนหน้าไรต์จะแต่งให้ดีกว่านี้นะ

รักคนอ่านจุ๊ฟๆ