บุพเพร้ายพ่ายรัก(มาเฟียจอมโหดกับนายสุดแสบ) (Yaoi 1

บทที่ 14

       คนตัวเล็กที่เอาแต่มองหน้าผมด้วยความเคืองที่ผมไปว่าเค้าที่นอนไม่ดูสถานที่ (ผมผิดหรอครับก็คนเค้าเป็นห่วงอ่ะครับ//ไรต์ว่ามันก็ไม่ผิดนะ) ความจริงที่ผมตามเค้ามาก็เพราะมีเรื่องที่อยากจะคุยด้วยซะหน่อยไหนๆก็ยอมรับ ความรู้สึกตัวเองออกมาขนาดนี้แล้วคงต้องพูดอะไรที่เป็นจริงเป็นจังสักที เพราะเมื่อคืนผมเองก้ยังพูดอะไรไปไม่ค่อยชัดเจนซักเท่าไรและก็อยากจะแก้ไข หลายๆสิ่งที่ผ่านมาด้วยที่ผมทำให้มันเสียเวลามานานน่ะ

       “เอ่อ เปรมครับพี่มีเรื่องอยากจะบอกเปรมน่ะ” ทำไมผมพูดไปเขินไปนะ อายุก็ปูนนี้แล้วทำเป็นเด็กสาวไว้แรกแย้มซะได้

       “พี่เรจิ มีอะไรหรอครับ” เปรมเค้ามองผมด้วยสายตาที่สงสัย

       “คือจะเป็นไปได้ไหม ถ้าพี่จะขอเราเป็นแฟนน่ะ” ผมพูดออกไปแล้วรู้สึกเขินเป็นบ้าเลย ถึงที่ผ่านมาชีวิตผมจะมีคนมากมายเข้ามาในชีวิตก็เถอะแต่ทุกคนล้วนเป็นฝ่าย เข้าหาผมก่อนทั้งนั้น อีกอย่างพวกนั้นก็เป็นคู่นอนซะส่วนใหญ่ไม่ใครเลยที่ผมเอ่ยปากขอเป็นแฟนก่อน แบบนี้

       “เอ่อ...คือ...เอ่อ” คนตัวเล็กติดอ่างไปแล้วครับ แถมหน้าแดงด้วยแต่น่ารักเป็นบ้า

       “คือ...เปรมว่ามันจะดีหรอครับ เราเป็นพี่น้องกันนะอีกอย่างเราเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่นะครับคุณพ่อกับแม่ ของผมคงไม่ยอมรับหรอกครับ” ผมอึ้งไปชั่วครู่เลยครับ ไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะปฏิเสธผมออกมาแบบนี้

        “เปรมจะไปกังวลทำไมล่ะ พี่น่ะไม่แคร์คนอื่นหรอกนะและอีกอย่างพ่อกับแม่ท่านต้องอนุญาตอยู่แล้วพวก ท่านไม่คิดมากเรื่องนี้หรอกนะ และสมัยนี้ไม่มีใครเค้าแคร์เรื่องเพศกันแล้วนะความรักน่ะมันคืออยู่กับคนสอง คนไม่ใช่หรอไม่เกี่ยวกับเพศซะหน่อยมันอยู่ที่จิตใจต่างหาก” ผมอธิบายเหตุผลให้เค้าฟัง

        “เอ่อ...มันก็ใช่” คนตัวเล็กทำท่าทาครุ่นคิด

        “ตกลงคบกับพี่ได้ไหมครับ” ผมลุ้นกับคำตอบที่คนตัวเล็กจะให้กับผมเป็นอย่างมาก(เอ่อ...นี่เรจิของไรต์ เป็นมาเฟียหรือเป็นเด็กน้อยผู้น่ารักเนี่ย //เครียดเลยยย)

         “ก็ได้ครับ...” แม้คำตอบที่ออกมาจากปากคนตัวเล็กจะแผ่วเบาแต่มันก็ชัดเจนมากสำหรับคนอย่างผม มันเป็นคำตอบที่ทำให้ผมความสุขมากที่สุดเท่าที่เคยได้รับมาเลย

         “ขอบคุณนะตัวเล็ก” ผมเดินเข้าไปกอดคนเปรมและจูบซับที่ขมับของเค้าอย่างแผ่วเบา ตอนนี้เค้าหน้าแดงจนแทบไหม้อยู่แล้ว

         “พี่ขอจูบได้ไหม” เปรมไม่ตอบแต่พยักหน้ารับเบาๆ ผมก็ค่อยก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มและแสนจะหวานของเค้า

         “อืมม” ผมใช้ช่วงจังหวะที่เค้าเปิดปากครางค่อยสอดลิ้นเข้าไปเพื่อหยอกล้อกับลิ้นที่ แสนจะอ่อนนุ่มของเค้า หวานมันหวานมากจริงๆมันทำให้ผม่ผมหยุดจูบไม่ได้จริงผมจูบนานจนเปรมเอามือ ผลักผมออก

         “อืมม แฮ่กๆ เปรมหายใจไม่ทันแล้ว พลัก” พอผมปล่อยปากที่อ่อนนุ่มให้เป็นอิสระเค้าก็ต่อว่าผมทันทีแถมยังทุบที่ไหล่ผม ไปหนึ่งทีด้วย

         “ทำร้ายร่างกายพี่แบบนี้ต้องโดนทำโทษนะครับ” ผมพูดจบก็คว้าคนตัวเล็กมาประกบปากจูบต่อทันที คราวนี้ผมไม่จบแค่จูบแน่นอนตอนนี้ผมค่อยๆสอดมือเข้าไปใต้เสื้อของคนตัวเล็ก ลูบไล้ผิวบางที่แสนจะอ่อนนุ่มเช่นกัน

         “อืมม อ่า” เสียงคนตัวเล็กครางออกมาทันทีที่ผมถอนปาก ผมก้มลงมาไซร้ที่บริเวณซอกคอกลิ่นหอมเย้ายวนจนผมต้องฝากรอยไว้

         “อึก อืมม ยะ..อย่าครับพี่เร..จิ อืมม” ผมดูดกลืนผิวที่แสนจะอ่อนบางและสัมผัสลูบไล้ตามผิวของเค้าทำให้เปรมเผลอ ครางออกมา ตอนนี้ผมบอกเลยว่าต้องการเค้ามากรู้สึกว่าตัวเองมีอารมณืมากเลยครับตอนนี้

        “ก๊อก ก๊อก ขออนุญาตครับนาย” แต่ไม่ทันที่ผมจะทำอะไรไปมากกว่านี้ เสียงคมกิจก็แทรกขึ้นมาซะก่อน ผมจึงจำใจละมือจากคนตัวเล็กและจัดเสื้อผ้าของเค้าให้เรียบร้อยก่อนที่บอกให้ คมกิจเข้ามา

        “มีอะไร มาตามฉันถึงที่นี่มีอะไรหรือป่าวงานฉันก็จัดการหมดแล้วนี่” ผมแอบฉุนนิดๆที่กล้ามาขัดจังหวะผม

       “คือ เพื่อของคุณหนูเปรมมาขอพบนะครับ” คมกิจเอ่ยขึ้น

       “ใครกัน” ผมสงสัย ผมหวังว่าคงไม่ใช่ไอ้นั่นนะพอนึกถึงแล้วฉุนขึ้นมากกว่าเดิมอีกทีนี้ แต่ไม่ทันที่ผมจะสงสัยคนตัวเล็กก็เดินนำออกไปก่อนแล้วแถมทำหน้าตาเขินจนน่า รักอีกต่างหากจนคมกิจส่งสายตามาหยอกล้อผมแทบจะทันที ผมจะทำไงได้เลยต้องเดินตามออกไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าใครคือคนที่มาหาคนตัวเล็ก ของผม................................................

สวัสดีคร๊าฟไรต์กลับมาแล้วหลังจากที่หายไปแสนนาน

วันนี้ไรต์ก้เอามาฝากเล็กๆน้อยๆเนอะ อาจไม่ดีมากแต่ก็ฝากติดตามนะจ๊ะ จุ๊ฟๆ รักนะ