[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~

ตอนที่ 13 ถ้าเริ่มมีใจ
 
 
 
 
               วันนี้เป็นวันที่มาร์คตื่นนอนก่อนเติร์ด เป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากถ้าไม่ใช่เพราะมันทำงานกลุ่มไม่เสร็จแล้วยิ่งกว่านั้นคือมันต้องส่งวันนี้
 
 
               โอ้พระเจ้า อะไรกันทำให้ผมตื่นได้เช้าขนาดนี้ แต่ก็ไม่แปลกหรอกนะเพราะเมื่อคืนก็เกือบจะไม่ได้นอนอยู่แล้ว เพราะไอ้งานที่ต้องส่งวันนี้ไง มันขัดขวางความสุขผมมากเลยครับ
 
 
               "เห้ย เติร์ดอะ"  ปีเตอร์ตะโกนถามลั่นห้องนอนของเขา
 
 
               หัดเกรงใจกูหน่อยก็ได้นะครับไอ้เชี่ยยยย
 
 
               "มันนอนอยู่ กูไม่อยากปลุกมัน"
 
 
               "แหม่ๆๆๆ"
 
 
               เด็กชายแยกเขี้ยวใส่กลุ่มเพื่อนที่ตอนนี้กำลังแซวคนที่นั่งแก้มแดงอยู่ตรงหน้า มาร์คหยิบนู้นจับนี้พลางแก้เขิลไปเรื่อย เพราะตอนนี้ก็เหลือแค่แปะๆแล้วตกแต่งเท่านั้น ไม่นานก็คงจะเสร็จ
 
 
 
                                                            .................................
 
 
               ทันทีที่มาร์คลงมาจากห้อง คนบางคนก็รีบวิ่งเข้าไปหาแล้วทักทายก่อน ทำให้เด็กหนุ่มยืนนิ่งอาการเหมือนจะตกใจเล็กน้อย
 
 
               "มาร์ค"
 
 
               "อะ..เอ่อ หวัดดีครับพี่" เด็กชายยกมือขึ้นไหว้แล้วก้มหัวลงเล็กน้อย ท่าทีที่ทำให้คนพี่ก็ต้องยกมือขึ้นไหว้ตอบอย่างรวดเร็ว
 
 
               "คือตอนเย็นมาร์คว่างรึป่าว"
 
 
               "ว่างครับ พี่มีอะไรรึป่าว"
 
 
               "พี่ว่าพี่จะชวนเราไปงานวันเกิดพี่อะ"
 
 
               "โหหหหพี่ผมไปครับ" เด็กชายรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ว่างานวันเกิดยังไงตรูก็ได้กินฟรี ฮิฮิ
 
 
               "งั้นตอนเย็นมาเจอพี่ที่ห้องแล้วกันนะ"
 
 
               เด็กชายไม่พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้าหลายๆครั้ง ดวงตาใสๆทำให้คนพี่ละสายตาไปไม่ได้ จนเด็กชายต้องเป็นคนเดินออกไปก่อน
 
 
               "มึงงงงงงงงงงงง" 
 
 
               มาร์คตะโกนเรียกคนสนิทที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นการ์ดอยู่กับเพื่อนๆในห้อง เพราะในคาบคุณครูไม่สบายมันก็เลยว่าง แล้วว่างเมื่อไหร่มันก็ต้องหยิบการ์ดออกมาเล่น 
 
 
               "มึงจะแหกปากหาพระแสงอะไรครับเพื่อนมาร์ค" ปีเตอร์พูดกับตัวแสบที่ยืนตาละห้อยอยู่ข้างหลังแต่สายตากลับไม่มองไปที่ตัวแสบเลย ก็นะสิ่งที่สนใจอยู่ตอนนี้คือการ์ดที่อยู่ในมือ
 
 
               "คืนนี้กูกลับดึกหน่อยนะ กูจะไปงานวันเกิดพี่ปลื้ม" 
 
 
               คำพูดของเด็กชายทำให้เด็กหนุ่มที่ถือการ์ดอยู่เมื่อครู่วางการ์ดลงแล้วหันกลับไปหาเด็กชายที่อยู่ข้างหลัง
 
 
               "ไม่ไปไม่ได้รึไง"
 
 
               "อ่าว กูก็ไปทุกปีอะ...จะให้ไม่ไปก็ไม่ได้หรอก เอางี้งั้นกูจะรีบกลับนะ โอเคมั้ย"
 
                              
               "สัญญามั้ยละ" เติร์ดยื่นนิ้วก้อยออกมา ทำให้เด็กชายที่อยู่ตรงหน้าคลี่ยิ้มบางๆแล้วจึงยื่นนิ้วก้อยของตนออกมาเกี่ยวด้วย
 
 
               "สัญญา" 
 
 
               "ฮิ้วววววววววววววววววว"
 
 
               "นี่ๆพวกมึง การ์ดไม่ต้องเล่นแล้ว กูว่าสองคนนี้แม่งน่าสนใจกว่าอีก" ปีเตอร์เอ่ยขึ้นมาเพียงไม่กี่วินาที ทั้งวงก็วางการ์ดลง แล้วหันมามองสองคนที่ตอนนี้นิ้วก้อยก็เกี่ยวกันแน่น
 
 
               "ใช่ๆ ทำอย่างกะเป็นแฟนกันเลย อะไรยังไงครับมึงเล่าๆ"
 
 
               ยิ่งกว่าแฟนอีก เอ้ยยยยยย หึหึ ไม่รู้อะไรซะแล้วพวกมึง
 
 
 
                                                            ....................................
 
 
 
               ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
               เมื่อเสียงเคาะประตูที่รุ่นพี่คุ้นเคยดีดังขึ้น คนข้างในก็ไม่รีรอเปิดประตูออกมาทันที ทว่าไม่ได้มีแค่ปลื้มออกมาคนเดียวแต่มีพวกเพื่อนอีกสองคนออกมาด้วย ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วเพราะทุกๆปีก็เป็นแบบนี้ตลอด มันก็เลยทำให้คนที่เป็นรุ่นน้องคนเดียวในกลุ่มสนิทสนมกับเพื่อนของปลื้มไปโดยปริยาย
 
 
               "ไปกันเถอะ"
 
 
               เสียงทุ้มคุ้นหูของรุ่นพี่ดังขึ้นทำให้เด็กชายต้องเงยหน้าขึ้นมองแล้วพยักหน้ารับแรงๆ ทำให้รุ่นพี่อดที่จะขยี้หัวทุยๆไม่ได้
 
 
               "นี่พี่ ผมอุตส่าห์จัดทรงมาอย่างดีเลยนะ"  มาร์คเบ้ปากใส่
 
 
               "แต่ก่อนไม่เห็นพูดแบบนี้เลย"
 
 
               ใช่ แต่ก่อนมาร์คไม่เคยพูดกับปลื้มแบบนี้ แถมยังชอบให้รุ่นพี่ขยี้หัวให้ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขากลับปฏิเสธความอบอุ่นที่รุ่นพี่มอบให้เขาเพราะตั้งแต่ที่เติร์ดเข้ามาในชีวิต ที่ว่างในหัวใจก็ไม่เหลือให้ใครอีกเลย
 
 
               "...ผะ...ผม ขอโทษ" เด็กชายพูดได้แค่เพียงคำขอโทษเท่านั้น เพราะมากกว่านี้ คงให้ไม่ได้
 
 
               สิ้นเสียงของไอ้ตัวแสบ ร่างสูงก็เดินนำไปก่อน แล้วมันก็ยิ่งทำให้มาร์ครู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น เขากำลังสับสนในการกระทำที่เปลี่ยนไปจากแต่ก่อน 
 
 
               "เป็นไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า" หนุ่มหน้าตาลูกครึ่งเดินขึ้นมาตีคู่กับเด็กชายเพียงเพราะเห็นท่าทีหงอยๆของรุ่นน้อง
 
 
               "ก็ดีครับ" 
 
 
               "นายกับเติร์ดเป็นยังไงบ้างล่ะ"
 
 
               "กำลังไปได้สวยเลยครับ" มาร์คยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว แต่พอมานึกทบทวนคำพูดดูอีกที ก็...
 
 
               "พะ...พี่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ"
 
 
               "เออหน่า พี่รู้แล้วไม่ต้องแก้ตัวหรอก ฮ่าาาา"
 
 
               ไม่ต้องมาหัวเราะกูเลยแหม่ ก็รู้อยู่ว่าผมเป็นคนซื่อๆใสๆ น่ารักกรุ้งกริ้งฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งหมาแมว เออช่างเหอะ ที่รู้ๆพี่หลอกถามผม งื้ออออออ
 
 
               
                                                               ....................................
 
 
 
               ในตอนนี้ทุกคนอยู่ในร้านหมูกระทะข้างๆโรงเรียน ทั้งไอ้พาร์ท ไอ้กรีน ก็เมากันหมด เหลือแค่สองคนพี่น้อง หากแต่เป็นพี่น้องแค่ในนามไม่ใช่สายเลือด นั่งคุยกันอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนข้างนอกร้าน ลมเย็นๆสบายๆพัดผ่านไปเป็นระยะ
 
 
               "มาร์ค ถ้าพี่อยากจะบอกอะไรซักอย่าง มาร์คจะเชื่อพี่ไหม"
 
 
               "ก็ต้องเชื่อดิพี่ พี่ไม่เคยโกหกผมหนิครับ" รอยยิ้มของเด็กชายที่ทำให้คนที่เห็นยิ่งปวดใจ ยิ่งยิ้มก็ยิ่งปวดใจ
 
 
               "พี่ชอบเด็กคนหนึ่ง"  
 
 
               เสียงที่ออกมาจากปากของรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ข้างๆหากแต่มันไม่ได้ออกมาเต็มปากสักเท่าไหร่ ทำให้เด็กชายนั่งนิ่ง แล้วจึงหันไปมองคนที่กำลังจะพูดขึ้นมาอีก
 
 
               "ชอบมานานแล้ว แต่ทำยังไงเขาก็ไม่รู้"
 
 
               ท่าทางของคนที่หันกลับไปทำให้ปลื้มเร่งเสียงขึ้นมา จนไอ้ตัวแสบสะดุ้ง
 
 
               "ยิ่งพยายามก็ยิ่งถูกมองข้าม" 
 
 
               "คะ...คือ พะ...พี่ พูดถึงใครครับ"  เด็กชายยิ้มแห้งก่อนที่จะหันกลับไปมองหน้ารุ่นพี่ที่อยู่ข้างๆ
 
 
               "คนที่นั่งอยู่ข้างๆพี่ไง" 
 
 
               เวลานี้เด็กชายทำได้แค่เพียงนั่งนิ่งๆ ตัวก็ชาไปหมด ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี และนั่นก็ทำให้ปลื้มพูดต่อ
 
 
               "ถ้านายเริ่มมีใจให้ก็ช่วยบอกทีนะ เพราะตอนนี้พี่เองก็ยอมแพ้นายแล้วเหมือนกัน"
 
 
               ไม่มีทาง
 
 
               "อื้อ!!!!"  
 
 
               รุ่นพี่โน้วตัวมาประกบจูบเด็กชายที่กำลังคิดอยู่ในใจว่ายังไงก็ไม่มีทางที่จะชอบรุ่นพี่แน่นอน จูบนี้เป็นเพียงแค่การประกบปากเฉยๆ เพราะให้ทำมากกว่านี้มันก็คงจะไม่ใช่
 
 
               "ขอโทษนะ นายกลับไปเถอะ เดี๋ยวเติร์ดรอ ทางนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง" เด็กชายพยักหน้าตอบแล้วจึงลุกขึ้นเดินจากไป ค่อยๆหายไปทีละน้อย จนลับสายตา
 
 
               "ฉันคงไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ใจนายสินะ แค่คิดฉันก็รู้สึกผิดจะตายอยู่แล้ว ที่ไปชอบคนมีเจ้าของอย่างนาย ฉันไม่ได้มาทีหลังหรือมาช้าเกินไป แต่นาย นายต่างหากที่ไม่ยอมยกใจให้ฉัน มาร์ค"
 
 
               ใบหน้าของรุ่นพี่แดงก่ำ ดวงตาเริ่มเต็มไปด้วยน้ำที่เพียงแค่กระพริบตาก็ไหลลงมา มือก็คว้าไปที่กระเป๋ากางเกง สิ่งที่เขาเอาออกมานั้น คือรูปใบเก่าๆที่ถูกถ่ายไว้เมื่อตอนที่มาร์คอยู่ป.2 เขาพลิกไปที่ข้างหลังของรูปนั้นแล้วก็พบลายมือของเด็กชายที่เขียนว่า 'ผมดีใจที่ได้เจอพี่นะครับ' เพียงแค่เขาอ่านข้อความด้านหลังจบ หยดน้ำก็ไหลลงมาบนรูป
 
 
 
               ถ้าฉันขอพรได้หนึ่งข้อ ฉันจะขอให้โลกทั้งใบมีแค่นายกับฉัน แต่ไม่ว่าฉันจะขอแบบนั้น หัวใจของนายก็อยู่ที่คนอื่นอยู่ดี
 
 
 
---------------------------------------------ครบค่า---------------------------------------------------------
 
 
สงสารพี่ปลื้มที่สุดละ ทำทุกอย่างให้น้อง จนตัวเองต้องมาตกหลุมรักน้องซะเอง
แต่ก็นะหัวใจใครหัวใจมัน ถึงตัวเองจะพยายามยัดหัวใจใส่น้องเท่าไหร่แต่
หัวใจของน้อง ปลื้มก็ไม่ได้เป็นเจ้าของอยู่ดี 
สุดท้าย รักคนโหวต รักคนเม้น รักคนที่ติดตามเรื่องนี้ ขอบคุณทุกกำลังใจค้าาาา