[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~

ตอนที่ 14 มันใช่ความรัก? 

 

 

 

 

               "ทำไมกลับดึกจังล่ะ" 

 

 

               ในขณะที่ไอ้ตัวแสบกำลังปิดประตู เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมาจากโซฟาตัวใหญ่ ทำให้เด็กชายสะดุ้งเล็กน้อย เพราะใครจะไปคิดว่ามีคนรอเขาอยู่

 

 

               "นะ...นายไม่นอนหรอ"  คำถามที่ทำให้เติร์ดมองกลับด้วยหางตาแต่กลับไม่หันไปตรงๆ

 

 

               "ถึงไหนกันแล้วล่ะ"  

 

               

               ปึก !! 

 

 

               "มึงพูดเรื่องไรวะ"  คิ้วเรียวถูกขมวดเข้าหากัน สีหน้าแสดงความโกรธอย่างเห็นได้ชัด 

 

 

               "กูเห็นหมดแล้ว" 

 

 

               อะไรนะ!!!

 

 

               "มึงไปที่นั่น...หรอ" 

 

 

               ตอนนี้ภายในห้องเงียบกริบราวกับไม่มีคน บรรยากาศเริ่มเย็นเฉียบ คำถามที่ไม่มีแม้แต่เสียงคำตอบ ทำให้เด็กชายเริ่มรู้สึกกลัว เขาควรจะกล่าวขอโทษและอธิบายทุกอย่างหรือก็ยืนอยู่เฉยๆ ท่าทางของเติร์ดที่ไม่หันมามองเขาเลยแม้แต่นิดจนทำให้เด็กชายต้องเดินไปนั่่งข้างๆ

 

 

               "จูบของมึงคงให้กูไม่ได้คนเดียวสินะ รู้ไหมว่ากูเชื่อใจมึงทุกเรื่อง กูพยายามไม่คิดเรื่องมึงกับพี่ปลื้มแต่กูหยุดการกระทำตัวเองไม่ได้ แล้ววันนี้กูก็เห็น"  ตลอดเวลาที่เติร์ดพูดราวกับเสียงกระซิบ หากแต่ในน้ำเสียงกำลังฉายชัดถึงความโกรธ โกรธคนที่ตัวเองไว้ใจมาตลอด

 

 

               "กู...ขอโทษ กูไม่ทันตั้งตัวอะ พี่เขาเริ่มก่อน กะ...กู ฮึก ขอโทษเติร์ด กูขอโทษมึงจริงๆ กูมัน..ฮึก..โง่เอง กูแม่งเผลอเอง กูขอโทษมึง"  เด็กชายพูดเสียงสั่น ปล่อยน้ำตาออกมาก่อนที่จะก้มลงต่ำ มือก็กำเสื้อตัวเองไว้แน่น ทำให้คนที่นั่งอยู่ด้านข้างต้องหันกลับมา

 

 

               "เฮ้ยมาร์ค ใครให้มึงร้องไห้ฮะ มึงนี่มัน.." เด็กหนุ่มหยุดพูด มือใหญ่ยกขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มอย่างช้าๆ 

 

 

               "มึงเคยสัญญากับกูแล้วใช่ไหมว่าจะไม่ร้องไห้ให้กูเห็น แต่มึงผิดสัญญา มันน่าหอมซักฟอดไหมเนี่ยไอ้ตัวแสบเอ้ย" 

 

 

               คนที่กำลังนั่งก้มหน้าเงยหน้าขึ้นมามองไอ้คนที่เมื่อกี้แม่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่กลายเป็นว่าแค่เขาร้องไห้มันก็เหมือนจะหายโกรธไปเลย มาร์คอยากจะตะโกนดังๆออกไป แต่สิ่งที่ออกจากปากในตอนนี้กลับเป็นเสียงสะอื้น

 

 

               "ฮ่าาาา กูรู้หมดแล้วว่าพี่เขาเริ่มก่อน แต่กูก็อยากแกล้งมึงอะเนอะ"  'ก็เวลามึงโดนแกล้งมันน่ารักนี่หว่า' 

 

 

               "ไอ้บ้า..ฮึก.." มาร์คอยากจะทุบลงที่อกแรงๆแต่กลับพี่แรงแค่นิดเดียว แล้วก็มานั่งทำหน้างอคอหัก ทำให้คนเห็นกลั้นขำไว้ไม่อยู่ มือใหญ่ลูบลงบนหัวทุยๆ

 

 

               "ฉันรักนายนะ จริงๆ" พูดจบเด็กชายก็ลุกขึ้นยืนยืดตัวตรง แล้วชูนิ้วขึ้นสามนิ้ว

 

 

               "ด้วยเกียรติของข้า ข้าสัญญาว่า ข้อหนึ่งข้าจะไม่ทิ้งเด็กชายธนัทและจะรักตลอดไป" เด็กหนุ่มส่งยิ้มหวานๆให้ไอ้ตัวแสบจนทำให้ต้องยิ้มตาม

 

 

               "แล้วข้อที่สองกับสามล่ะมันหายไปไหน" 

 

 

               "ข้อที่สองกับสามก็เหมือนข้อแรกนั่นแหละ เพราะกูไม่เคยที่จะลังเล กูเลือกที่จะทำตามกฎข้อแรก กฎข้อที่สองกับสามเลยไม่จำเป็นสำหรับกูเลยไง"

 

 

               "เออๆ พูดแล้วทำให้ได้แล้วกัน อย่าดีแต่ปาก" เด็กชายพูดปัดๆ เพราะความเขิลจนทำให้ตอนนี้แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ

 

 

               "แล้วนายจะรู้ว่าฉันไม่ได้มีดีแต่ปาก"

 

 

               ห้ะ !!!

 

 

                                                                        .................................

 

 

 

 

               "เหอะ"

 

 

               ยังไม่ทันให้ปลื้มได้เดินออกไปจากตรงนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลัง ให้คนฟังชะงักแล้วหันหลังมาหาต้นทางเสียง ก็เจอใบหน้านิ่งเฉยผมเป็นประกายสีฟ้า ดวงตามองขึ้นไปยังท้องฟ้ากว้างที่ตอนนี้มืดสนิท 

 

 

               "นายมาทำอะไรแถวนี้"

 

 

               คำถามที่ทำให้คนฟังยกยิ้มขึ้นทว่ามันไม่ใช่รอยยิ้มที่เกิดจากความยินดีหรือมีความสุขเลย มันเป็นรอยยิ้มของความน่าสมเพช

 

 

               "พี่นี่จริงๆเลยนะ รู้ว่าเขามีเจ้าของแล้วก็ยังพยายาม" 

 

 

               "ปอร์เช่!!!!"

 

 

               "หรือมันไม่จริง"  

 

 

               สิ้นเสียงของหนุ่มผมฟ้าก็ทำให้รุ่นพี่ที่ถูกย้อนถามลุกขึ้นพรวด คิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันมากขึ้น ปลื้มได้แต่คิดในใจเพราะเรื่องทั้งหมดที่มันพูดก็คือความจริงที่ไม่มีทางปฏิเสธได้เลย

 

 

               "นายต้องการอะไรกันแน่"

 

 

               ปลื้มถอนหายใจอย่างหงุดหงิด การที่เขาถามออกไปแบบนี้ไม่ได้แปลว่าเขาจะกลัวรุ่นน้องแต่เพราะต้องการให้เรื่องมันจบๆไปเท่านั้นเอง...

 

 

               "ไปกลับ เดี๋ยวผมช่วย"  

 

 

               พี่เป็นคนยื่นข้อเสนอนี้ให้ผมก่อนเองเนอะ หึ

 

 

               เด็กหนุ่มเดินตรงไปที่เพื่อนของปลื้มที่ตอนนี้นอนเมากันอยู่กลางร้าน แต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกไปได้ไกลนัก ปลื้มก็วิ่งมายืนขวางหน้าของเขา

 

 

               "ตกลงนายต้องการอะไร"

 

 

               "พี่เป็นคนให้ผมเองนะ"  แน่นอนว่าคนอย่างปลื้มพูดแล้วไม่กลับคำแน่ 

 

 

               "ตอบมาเลยดีกว่า"

 

 

               เหอะ แล้วพี่จะเสียใจ

 

 

               เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงก่อนที่จะหมุนตัวกลับไป และนั่นก็ทำให้ปลื้มเริ่มที่จะไม่แน่ใจแล้วไอ้เด็กนี่มันต้องมีอะไรซักอย่างที่เขาคาดไม่ถึง

 

 

               "ถึงเวลาแล้วผมจะบอก หวังว่าพี่จะรักษาคำพูด"  คำตอบที่ทำให้รุ่นพี่ถอนหายใจยาว นึกย้อนไปเมื่อสามสี่ปีก่อนที่มีเด็กตัวเล็กๆใส่แว่นหนาเตอะมาวิ่งเข้ามาเพื่อขออะไรเขาบางอย่าง  

 

 

               "ฉันจะรอ"   

 

 

               "แล้วอีกอย่าง ความรักที่พี่ให้ไอ้มาร์คมันไปวันนี้ ผมจะบอกให้..."

 

 

               "มันไม่ใช่ความรักเลยแม้แต่นิด"

 

 

               แม้รุ่นพี่จะไม่พูด แต่เขาก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของรุ่นน้องที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตาเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

 

 

               อาการที่ปอร์เช่ยักไหล่อย่างขำๆ แล้วจึงเดินออกไปจากร้าน

 

 

               "ถ้าฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความรัก ฉันคงไม่ทำออกไปแบบนี้หลอก"

 

 

 

---------------------------------------------------------ครบค่า--------------------------------------------------------

**อ่านกันหน่อยนะคะ**

พอดีจะทำ OPV เรื่องนี้ขึ้นดีมั้ย ?? ถ้าทำอยากได้เพลงอะไรกัน

ขอความกรุณาคนที่ติดตามเรื่องนี้เม้นบอกด้วยนะคะ 

ปอร์เช่นี่ที่จริงเขาเป็นคนร่าเริงนะคะ ใครที่อ่านตั้งแต่ตอนแรกแล้วจะรู้ว่าเขาเป็นคนกวนติงใช้ได้เลยฮ่าาา แต่ว่าเกิดเรื่องไม่เข้าใจกันในครอบครัว ก็เลยทำให้ปอร์เช่ผู้ร่าเริงน่ากลัวขึ้นทุกวันๆตอนแรกก็อยากจะเขียนนะแต่เรื่องมันยาวก็เลยขอมาเล่าคร่าวๆตรงนี้ละกันเนอะ

หลังจากที่หายไปนานขอบอกเลยค่ะว่าช่วงนี้ติดสอบ ต้องอ่านหนังสือหนักมาก 

เอาล่ะค่ะยังไงก็อย่าลืมตอบกันด้วยนะคะเรื่อง OPV สุดท้ายรักคนเม้นรักคนติดตามรักคนโหวตทุกคนค่ะ บายยยยย