[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~

ตอนที่ 12 เด็กหัดยั่ว
 
 
 
 
               กูจะเริ่มยังไงดีวะ....
 
 
               ตอนนี้ไอ้ตัวแสบกำลังยืนเกาหัวอยู่หลังโซฟาตัวใหญ่ ตาก็จ้องมองเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ (การ์ตูน) อย่างตั้งอกตั้งใจ และแน่นอนความตั้งใจของไอ้ตัวแสบที่รวบรวมมาตั้งแต่ในห้องน้ำกำลังปลิวหายไปทีละน้อยๆ
 
 
               ฟึ่บ
 
 
               "มึงดูไรอยู่วะ"
 
 
               "วันพีช ดูด้วยกันมั้ยล่ะ" เติร์ดหันหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
 
 
               "เอ่อ..อืมๆ" เด็กชายพยักหน้าตอบรับตาก็จ้องไปที่หน้าจอใหญ่ ตอนนี้ก็ได้แค่ตอบตกลงไปก่อน หางตาก็เหลือบไปมองคนที่อยู่ข้างๆ 
 
 
               "ทำไม จะดูอะไรรึเปล่า" 
 
 
               "ปะ....เปล่า" คนที่คิดไม่ซื่อได้แต่ส่ายหน้า ได้แต่แอบขยี้หัวแรงๆ
 
 
               "จะอ้อนอะไรก็อ้อนมา"
 
 
               มะ...มึง ระ...รู้ ได้ไงเนี่ย
 
 
               คำพูดที่ทำให้คนฟังได้แต่นิ่งไป มองเด็กหนุ่มด้วยสายตาแปลก แต่เพียงพักเดียวมาร์คก็ยกยิ้มมุมปากขึ้น
 
 
               "จริงอะ"
 
 
               "ครับๆๆ" เติร์ดตอบรับไอ้ตัวแสบที่ตอนนี้มันนั่งยิ้มเยิ้มจนจะเคลิ้มตามอยู่ละ
 
 
               เอาก็เอาวะ
 
 
               "เห้ยมึงแปปนะ เยสเข้จัดแม่งเลย เออดีอย่างนั้นแหละ โหแม่งสุดยอดเลยว่ะ"
 
 
               ไม่ไหวแล้วเว้ย!!
 
 
               ฟึ่บ
 
 
               มาร์คหยิบรีโมทขึ้นมากดปิดทีวี แล้วกระโดดลงมานั่งด้านล่างโซฟา สีหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห บ่งบอกว่าสติหายหมดเกลี้ยง เหลือแต่อารมณ์ล้วนๆ
 
 
               "เป็นอะไรอะเรา"  เด็กหนุ่มเอ่ยปากถามคนที่นั่งหน้ายับอยู่ด้านล่างโซฟา
 
 
               "...."
 
 
               "โถ่ๆ แค่นี้ทำเป็นโกรธไปได้ กูรู้น่าว่ามึงจะอ้อนอะไร" 
 
 
               มึงจะไม่รู้ทันกูซักเรื่องจะตายปะวะ
 
 
               "กูอุตส่าห์มายั่ว เห้ย... ปะ..ป่าวนะ" มาร์คพูดขึ้นมาก่อนความคิดของตนจะคิดกลับไปถึงคำพูดเมื่อกี้ ยั่ว มันทำให้เขาอับอายมาก แล้วคนที่หลุดพูดออกมาเองก็นั่งหลบหน้า ทำให้เติร์ดเกือบจะหลุดยิ้มออกมา
 
 
               "ก็อยากจะรู้ว่าผู้ชายจะอ่อยเหมือนผู้หญิงรึป่าว"
 
 
               เออๆๆ หยุดพูดทำร้ายกูซักทีเถ้อะ
 
 
               "ไม่น่าเลยกู รู้ถึงไหนอายถึงนั่น" ว่าไปก็เหลือบตาขึ้นมามองไอ้เติร์ดซักหน่อย
 
 
               "งั้นถามจริง มึงไม่อยากหรอวะ"
 
 
               "อยากดิ มากด้วย รอมาตั้งนานละ"
 
 
               สิ้นคำถามของไอ้ตัวแสบ เติร์ดก็เอ่ยออกมาด้วยเสียงหนักแน่น มือก็ลูบผมของไอ้ตัวแสบ แล้วเลื่อนมาแตะที่แก้มขาวที่กำลังเปลี่ยนสี ใบหน้ายกยิ้มเล็กน้อย
 
 
               "ทำไมกูจะไม่อยาก แค่กูเห็นหน้ามึงกูก็อยากละไอ้แสบเอ้ย"
 
 
               กึก
 
 
               คนฟังนิ่งค้างไปทันที มองเข้าไปในดวงตากลมโต หัวใจก็เต้นเร็วๆขึ้นเรื่อยๆ หน้าร้อนวาบ จนได้แต่ก้มหน้าลงเล็กน้อย 
 
 
               "งั้นมึงทำให้กูนะ"
 
 
               
                                                                      ตัดนะคะ
                                                     เจอกันที่ NC เรื่องนี้เด้อ ลงไว้ต่างหาก
 
 
 
                                                            ......................................
 
 
 
               "เช่!!"
 
 
               ในเวลาเดียวกัน ตรงหน้าร้านก๋วยเตี๋ยว ร่างสูงสะดุ้งเฮือกเมื่อไอ้รุ่นน้องผมฟ้ามายืนอยู่ข้างหลังเขาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ 
 
 
               "นายมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
 
 
               "แล้วทำไมผมต้องบอกพี่ด้วยล่ะครับ"
 
 
               แล้วพอไอ้รุ่นน้องถามกลับมาเท่านั้นแหละ คนพี่ก็เลยรีบจะเดินออกไป เพราะถ้าขืนอยู่นานกว่านี้ ไม่เขาก็มันคนใดคนหนึ่งต้องหาเรื่องทะเลาะกันแน่
 
 
               "แล้วพี่มาคนเดียวเหรอ"
 
 
               "อืม"
 
 
               "งั้นพี่ไปจองโต๊ะเลย เดี๋ยวผมไปนั่งด้วย"
 
 
               นี่กูบอกรึยัง ว่าจะให้มึงนั่งด้วย
 
 
               สายตาของทั้งคู่จ้องมองกันสักครู่ คนพี่จึงพยักหน้าส่งสัญญาณว่า จะนั่งก็นั่ง หลังจากนั้นร่างสูงก็เดินไปจองโต๊ะ 
 
 
               ปึก
 
 
               "วางเบาๆหน่อยก็ได้นะ"
 
 
               "มันไม่เจ็บหรอกพี่"
 
 
               ปลื้มถอนหายใจหนักๆ เมื่อเห็นไอ้รุ่นน้องที่นั่งอยู่ตรงหน้าไม่มีมารยาท เอ่อ... ไม่สิ ต้องเรียกว่า มารยาทต่ำ 
 
 
               แล้วสายตาอันเจ้าเล่ห์ของปอร์เช่ก็จ้องไปที่ใบหน้าของปลื้ม จนทำให้คนถูกมองหันมามอง มือก็หยุดม้วนเส้นก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ในชาม
 
 
               "มองอะไร มีไรติดหน้า"
 
 
               "ผมมองไม่ได้หรอ ตาก็ตาของผมนะ ไม่ใช่ของพี่หนิครับ"
 
 
               ทันทีที่ปลื้มเอ่ยปากถาม ปอร์เช่ก็ตอบขึ้นมาทันทีโดยที่คิดไว้อยู่แล้วว่าแม่งต้องถามแบบนี้ใบหน้าของรุ่นน้องยิ้มเหมือนมีความสุขดี ทว่าคนที่ถูกย้อนถามกลับรู้สึกโมโหขึ้นมาเล็กน้อย
 
 
               นี่ฉันถามนาย ไม่ใช่ให้นายมาถามฉันต่อ
 
 
               "ไปละนะ"  ปลื้มยกชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเองแล้วเดินออกมาจากโต๊ะนั้น
 
 
               "ฝันดีนะครับพี่" หนุ่มผมฟ้าตะโกนลั่นโรงอาหารที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเหลือคนแค่ไม่กี่คน คือก็ไม่ได้ว่าอะไรนะกับอีแค่คำว่า ฝันดี แต่ตอนนี้มันทำให้คนพี่กลับรู้สึกอับอาย เพราะคนที่อยู่ในโรงอาหารหันกลับมามองต้นเสียงทั้งหมด 
 
 
               ปลื้มทำได้แค่เพียง ยกมือขึ้นมาเหมือนจะทำท่าบ๊ายบายแต่มันคือท่าโบกมือแบบลวกๆที่หน้าก็ไม่ได้หันกลับไป เพราะกลัวว่าจะอายไปมากกว่านี้
 
 
               เออๆ กูรู้แล้ว ไม่ต้องตะโกนก็ได้ไอ้เช่
 
 
 
-----------------------------------------------------ครบค่า-------------------------------------------------
 
 
ไม่ได้อัพนาน ช่วงนี้งานเยอะมากๆ ช้ายังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
ใครอยากอ่าน NC แต่หาไม่เจอ ก็เปิดหน้าของไรท์เลยนะคะ อยู่ในเว็บขีดเขียนนั่นแหละจ้า
สุดท้ายอย่าลืมติดตามเรื่องใหม่ รักคนโหวต รักคนไลค์ รักคนคอมเม้น ขอบคุณค้าาา ฝันดีนะจ้ะ