[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~
เขียนโดย 
Eveeiei
วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.39 น.
แก้ไขเมื่อ 23 มกราคม พ.ศ. 2558 06.12 น. โดย เจ้าของนิยาย
11) คนป่วยที่ต้องดูแล
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 11 คนป่วยที่ต้องดูแล
"พี่ปลื้ม ทางนี้พี่"
มาร์คที่กำลังนั่งดูดชาเย็นเพลินๆโบกมือให้กับคนที่ก้าวมาอีกทาง สีหน้าดูเครียดๆเล็กน้อย ทำให้รุ่นน้องที่นั่งดูดน้ำอยู่ยิ้มแหย
เป็นอะไรของเขา ผีเข้าหรอ
"เอ่อ พี่ผมกวนพี่หรือเปล่า คือถ้าพี่ไม่อยากเลี้ยงผม ผมเลี้ยงพี่ก็ได้นะ" รุ่นน้องบอกเสียงอ่อน ทำให้รุ่นพี่ที่อยู่ตรงหน้าถอนหายใจหนักๆ
"พี่จะกินอะไรเดี๋ยวผมสั่งให้"
หมับ
"มาร์ค พี่มีเรื่องจะบอก"
"หึๆ เรื่องไรพี่" คราวนี้มารืคถึงกลับสะดุ้งโหยง เมื่อพี่ปลื้มคว้าข้อมือเขาเอาไว้แน่น ร่างสูงก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เสียงที่เอ่ยถามก้น่ากลัวจัด
"พี่ชอบมาร์คนะ"
"อะไรนะพี่!!"
"พี่ชอบมาร์คมาตั้งนานแล้ว แล้วมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มาร์คไม่รู้เลยเหรอว่าพี่ชอบมาร์ค หรือพี่แสดงออกไม่มากพอ" ตลอดคำพูดที่รุ่นพี่เอ่ยออกมานั้น แทนที่จะทำให้คนฟังลำบากใจ แต่หัวใจกลับเริ่มพองโตมากขึ้น
"พี่...ชอบ...ผม" ไอ้ตัวแสบเอ่ยเสียงเบาหวิว ทั้งที่แก้มแดงก่ำ มือไม้สั่นริกๆ ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
"ให้โอกาศพี่ได้มั้ย" คำพูดของรุ่นพี่ที่ทำให้คนฟังเริ่มใจอ่อนลงทุกที ร่างเล็กบอกเสียงเบาหวิว
"แต่ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว"
"พี่ไม่สน" เสียงกระซิบดังเริ่มชิดริมฝีปาก ก่อนที่พี่ปลื้มจะกดจูบลงมา มือก็ล็อคคอรุ่นน้องเอาไว้ ตอนแรกรุ่นน้องก็ดิ้นเล็กน้อย แต่ผ่านไปสักพัก มาร์คโอนอ่อนมากขึ้น...มากขึ้นทุกที
ปฏิกิริยาที่ราวกับบอกว่าแม้หัวใจจะเป็นของคนอื่น แต่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกดีกับรุ่นพี่คนนี้
ภาพทั้งหมดที่ตกอยู่ในสายตาของ...เติร์ด
คนที่รีบเร่งจะมาหาไอ้ตัวแสบ ตอนแรกก็ว่าจะโทรหา พอคิดไปคิดมาไอ้ตัวแสบมันก็ไม่ค่อยชอบรับโทรศัพท์อยู่แล้ว โทรไปก็เท่านั้น ในตอนนั้นเขากะว่าจะพามันไปกินข้าว แต่พอหาตัวมันเจอกลับต้องเห็นภาพบาดตาของคนที่เขากำลังจะรักหมดใจจูบกับ..คนอื่น
หมับ
"พี่อย่าเพิ่งเข้าไปตอนนี้เลยครับ เข้าไปก็ทะเลาะกับเขาซะเปล่า" แต่ในจังหวะที่คนโมโหกำลังจะก้าวเข้าไปหาเจ้าตัวแสบ หัวไหล่ก็ถูกยึดเอาไว้แน่น ตามมาด้วยเสียงของปีเตอร์ที่เอ่ยขึ้นมา
"ถอยไป!" เติร์ดตวาดก้อง ยามที่ดันมือที่รั้งไหล่ของเขาอย่างแรง ซึ่งปีเตอร์ก็เกือบล้ม แต่ปอร์เช่รีบล็อคแขนคนที่จะพุ่งไปตรงนั้นอย่างรวดเร็ว และนั่นก็ทำให้คนเกือบล้มรีบเข้ามาช่วยเพื่อน
"กูบอกให้มึงถอยไปไงสัส!"
"ปล่อยมันไปก่อนเถอะ ถ้ามึงรักมันจริงมึงต้องให้โอกาศมันสิวะ"
"ไม่! มาร์คมึงหยุดเดี๋ยวนี้นะเชี่ย ไหนมึงบอกว่ามึงรักกูไง หยุดสิเว้ย"
คำพูดของเขาที่ไม่มีใครสนใจเขาเลย
.....................................
"เฮ้ยมึง เป็นไร ตื่นดิเฮ้ย"
ภายในห้องนอนใหญ่ มาร์คต้องรีบทิ้งกระเป๋ากลางห้องเมื่อเห็นเพื่อนรักตะโกนเรียกชื่อตัวเองแล้วพูดประโยคแปลกๆ เหงื่อไหลซึมทั้งใบหน้า มาร์ครีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับถือถ้วยใบใหญ่และผ้าขนหนูผืนเล็ก จากนั้นก็วางของทั้งหมด แล้วกระโจนขึ้นมาบนเตียงนุ่ม มือข้างหนึ่งเสยผมที่ปิดหน้าผากแล้ววางลง
ใช่...เติร์ดไข้ขึ้น..สูงด้วย
ตอนแรกมาร์คก็รู้สึกผิดปกติแล้วเพราะทุกวันที่เข้าห้องมาก็จะเจอเติร์ดนั่งดูทีวีหรือไม่ก็เล่นเกม ไม่เคยหลับเลยสักครั้ง พอลองเอามือแตะดูเท่านั้นแหละ...ร้อนจี๋เลย
"เอาไงดีวะ กูก็เช็ดตัวไม่เป็นด้วย"
"มาร์ค..อย่าไปจากกูนะ...มาร์ค"
"กูอยู่นี่ไง กูไม่ได้ไปไหนซักหน่อย" มาร์ครีบคว้ามือของอีกฝ่ายมากำไว้แน่น ทำให้คนที่หลับไปเพราะไข้ปรือตาที่หนักอึ้งทีละน้อย
"มาร์ค.." เสียบแหบพร่าที่ดังเบาๆ ทำให้มาร์คเกือบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"มึงเป็นไงบ้างเนี่ย ไข้ขึ้นสูงเลย แล้วก็ไม่บอกกูด้วยนะ เฮ้ย!" ยังไม่ทันที่จะพูดต่อ เติร์ดกลับใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมดดังมาร์คมากอด
"มึงไม่เป็นอะไรรึเปล่า..."
"อย่า..ไปจากกูนะ..อย่าไปทิ้งกูนะมาร์ค" เสียงแหบพร่าดังอยู่เหนือหัว สองมือของคนที่กำลังป่วยอยู่กอดไอ้ตัวแสบเอาไว้แน่น คำที่คนฟังแก้มร้อนขึ้น ฟังแล้วใจมันหวิวๆ
"เติร์ด...มึงไข้ขึ้นจนบ้าไปแล้วแน่ๆ" มาร์คโวยวายเบาๆ
"มึงอย่าไปชอบใครเขานะ มีกูคนเดียวก็พอ"
"กูไม่ได้ชอบผู้ชายนะ...แต่กูชอบมึง เพราะฉะนั้นกูไม่ไปยุ่งกับคนอื่นหรอก ไว้ใจกูได้ สัญญา" ดีที่เติร์ดป่วยอยู่ เขาก็เลยกล้าพูดออกมา ทำให้เติร์ดส่งยิ้มเขียวซีดมาให้ ท่าทางที่ทำให้มาร์คหลุดยิ้มตาม มาร์คดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วลูบหัวคนป่วยเบาๆ
หมับ
"มึงจะไปไหน"
"เช็ดตัวให้มึงไงครับ" ไอ้ตัวแสบพูดด้วยแก้มแดงๆ แล้วลุกไปหยิบยาที่อยู่ในตู้เก็บยาใกล้ๆเตียง
"นี่ กินยาก่อนมา" มาร์คประคองคนป่วยลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วส่งยากับแก้วน้ำให้
"ขอบคุณนะมึง ที่ดูแลคนป่วยอย่างกูอะ"
"อืมๆๆๆ" ตัวแสบตอบด้วยท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยสนใจในคำขอบคุณสักเท่าไหร่ แต่ใบหน้าของเขาตอนนี้กำลังอมยิ้มแสดงให้รู้ว่า
กูอยากจะทำหน้าที่นี่ตลอดไปด้วยแหละ ไม่ต้องขอบคุณกูหรอกครับ
------------------------------------------------ครบค่า----------------------------------------------------
แหม่นี่ขนาดแค่ในฝันนะ ถ้าเรื่องจริงนี่ไม่ต้องพูดเลยว่าจะเป็นยังไง
มาร์คนี่จะดีใจก็ดีใจเถ้อะ ไม่ต้องเก๊กหรอกลูก 5555
รักทุกคนที่อ่านเรื่องนี้และคอยให้กำลังใจนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
