D.May Reign - ดี.เมย์ ปริศนาบัลลังก์นักเชิด

 
Prologue - บทนำ
   
ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย!!!
ฆ่ามันซะ! ฆ่ามันให้ตาย! แย่งปืนของมันมาแล้วกระหน่ำยิงใส่พวกมันให้หมด!!! 
หรือว่าจะควักลูกตา?
ไม่ล่ะ
นั่นมันสำหรับพวกไร้รสนิยม ลูกตาจะต้องอยู่ในที่ของมัน โดยเฉพาะในยามที่มันเบิกกว้างราวกับจะถลนออกมานอกเบ้านั่นแหละถึงจะเป็นภาพที่ยอดเยี่ยมที่สุด ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบไปกว่านี้อีกแล้ว จะว่าไปดวงตาทั้งสองข้างของเจ้าก้อนเนื้อตรงหน้านี่มันเหมือนจะมีขนาดไม่เท่ากันหรือเปล่านะ ยิ่งพิจารณาดูแล้วก็ยิ่งสงสัย แต่ก็ยังไม่แน่ใจ...
หรือว่าจะต้องควักออกมาดู?
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่
ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!!!
ไม่!!!!!!!
ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ ควักสิ
หุบปากไปซะ!!! 
“อย่าเอาแต่เงียบสิวะ! ตอบมาซะว่าแกฆ่าเธอทำไม!?”
เสียงตะคอกดึงความสนใจของเขาให้กลับไปยังก้อนเนื้อตรงหน้าเช่นเดิม ไม่สิ ไม่ใช่ก้อนเนื้อ ต้องเรียกว่า ‘คน’ ต่างหาก บางครั้งเขาก็รู้สึกสับสนว่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘คน’ นั้นมันคืออะไรกัน ทำไมถึงต้องเรียกว่า ‘คน’ ทำไมถึงต้องเรียกว่า ‘มนุษย์’
ทำไม ทำไม ทำไม?
ทั้งๆ ที่ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน 'คน' ก็ไม่ได้ต่างอะไรจาก 'ก้อนเนื้อ' เลยสักนิด
ถลกหนังของมันออกมาดูสิ
ถลกหนังงั้นเหรอ... นั่นสินะ ฟังดูไม่เลวเลยทีเดียว
ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก
“หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ ยังจะเงียบอยู่อีก!”
“แรงจูงใจของแกคืออะไร ตอบมา!!”
ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก ถลก
พอซะที!! เงียบไปซะ!!!
หุบปาก หุบปาก ปุบปาก!! หุบปาก!!!!
ไม่ว่าเขาจะร้องลั่นด้วยความทรมานขนาดไหน เสียงนั่นก็ยังคงดึงสะท้อนอยู่ในหัวไม่ยอมหยุด มันไม่เคยฟังเขาเลยสักนิด เอาแต่ออกคำสั่ง เขาไม่สามารถแยกเสียงนั่นออกจากเสียงอื่นๆ ได้อีกต่อไปแล้ว ช่างน่ากลัวเหลือเกิน น่าหวาดหวั่น เขากลัว กลัวที่จะโดนมันครอบงำ
มันช่างน่าตื่นตระหนกยิ่งกว่าความตายเสียอีก
“เอาภาพศพเหยื่อให้มันดู เผื่อจะกระตุ้นให้มันแสดงความรู้สึกอะไรออกมาบ้าง” ก้อนเนื้อเบอร์หนึ่งเอ่ยเสนอ พร้อมกับเพยิดหน้าไปยังไฟล์เอกสารที่อยู่ในมือของเจ้าก้อนเนื้อเบอร์สอง
ภาพของหญิงสาวคนหนึ่งถูกร่อนเสียดสีกับผิวโต๊ะมายังบริเวณที่อยู่ในระดับสายตาของเขาพอดี ซึ่งถือว่าเป็นโอกาสอันเยี่ยมยอดที่เขาจะได้ใช้การดึงดูดความสนใจนี้ให้เป็นประโยชน์ เผื่อว่ามันจะช่วยเงียบเสียงสะท้อนนั่นลงไปได้บ้าง ต่อให้เป็นช่วงเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีก็ยังดี
สีแดงสด
หญิงสาวในภาพถูกย้อมสีได้อย่างสวยงามเหลือเกิน ไม่รู้ว่าทำไมเจ้าก้อนเนื้อสองก้อนถึงอยากให้เขามองหาความไม่ลงตัวของสีสันในภาพนี้กัน แปลก แปลกมาก
น่าแปลก
ทั้งๆ ที่สีของมันออกจะฉูดฉาดและงดงามถึงเพียงนี้
ไร้ที่ติ
ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่าพวกมันให้หมด ตายไปซะ ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย
แต่เมื่อได้พินิจดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีเพียงบริเวณลำคอของเธอเท่านั้นที่เป็นสีทึมตัดจากสีสดโดยรอบ แต่ก็เป็นเพียงแค่จุดบอดเล็กๆ ที่คงจะต้องถูกมองข้ามไปอย่างง่ายดายแน่นอน
ที่คอ... ลักษณะของมันดูเหมือนว่าเป็นก้อนอะไรสักอย่าง หิน...? ก้อนหินหรือเปล่าน่ะ พอดูดีๆ แล้วตรงกลางเหมือนจะมีรูปสลักอะไรสักอย่างอยู่ด้วย สร้อยคอหินสลักงั้นเหรอ รูปอะไรล่ะ... รูป... มันเหมือนกับ...
กุญแจ...?