To Night คืนแห่งความลับ

     "เปิดสิ กูบอกให้มึงเปิด"เสียงของบุคคลปริศนาทุบประตู โวยวายดังลั่นบ้านทำเอาเติร์ดและวีขวัญเสียไปตามๆกัน วีรีบเดินที่ลิ้นชัก พร้อมหยิบปืนออกมา
 
     "เจ้ จะทำไรอ่ะ"เติร์ดทำหน้าตกใจ
     "อยากตายรึไงเล่า ถ้ามันเข้าฉันยิงจริงด้วยนะ"
     บุคคลปริศนาพังประตูเข้ามา พร้อมดันโซฟาออกอย่างทุลักทุเล เขาเดอนก้าวขาเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ และสอดส่องสายตาไปรอบๆห้อง พบเห็นเด็กสาววัยรุ่นที่กำลังถือปืนจ่อมาที่เขา
     "หึๆๆ น้องวี น้องวีจะยิงพี่จริงๆหรอค่ะ"
     เสียงนั่นทำให้คุ้นวีรู้สึกคุ้นเคยราวกับเคยได้ยิน "คุณคือใคร เข้ามาทำไรที่บ้านของฉัน"
     "หึ กูก็คือพี่ปุ้ยคนใช้ที่แม่ของมึงกดขี่ประจำไงล่ะ เพราะพวกมึง ชีวิตของกูถึงต้องมาเป็นแบบนี้"เขาไม่พูดอย่างเดียว พร้อมกับถือมีดขึ้นและถอดหน้ากากออก ภายใต้หน้ากากคือใบหนาของสาวใช้ที่มีรอยแผลเน่าผุพองน่าสยอง ปุ้ยมองมาที่วีด้วยสายตาที่แค้นอย่างที่สุด
     "พี่ปุ้ย...พี่มาทำไรที่นี่ค่ะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย"
     "ฉันทำแบบนี้ เพราะฉันต้องที่ฆ่าแกไงล่ะ อยากรู้จริงๆว่าถ้าแม่ของแกรู้ว่าลูกรักตาย จะทำหน้ายังไง"
     "อย่าเข้ามานะ หนูยิงจริงๆนะ"
     "ยิงสิ ยิงเลย แต่ก่อนที่จะยิงแกต้องรู้อะไรบางอย่าง"
     "อะไร !?"
     "ที่ฉันมาตกในสภาพนี้เพราะแม่ของแกยังไงล่ะ"
     ย้อนไปเมื่อปีที่แล้ว รินทร์ผลักปุ้ยคนใช้ของลงกับพื้นท่ามกลางครอบครัวของเธอที่มากันพร้อมหน้า "ปุ้ยไม่ได้ขโมยไปจริงๆนะค่ะ ปุ้ยแค่เข้าไปทำความสะอาดแค่นั้นเองค่ะ จริงๆนะค่ะ" ปุ้ยกอดขารินทร์เธอพยายามส่งสายตาอ้อนวอนให้กับเจ้านาย
     "ฉันไม่เชื่อแก นังคนตอแหล"รินทร์ดันตัวปุ้ยออกพร้อมกับตบหน้าของปุ้ย
     "แต่หนูไม่ได้ขโมยไปนะค่ะ"
     "พอสักทีนังคนใช้ ถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร เงินเดือนที่ฉันให้ไปมันไม่พอใช่มั้น  ถึงได้ขโมยแหวนเพชรร้านเป็นล้านไป นังคนเลว คนทรยศ แกต้องเข้าคุกอย่างเดียว"รินทร์จิกหัวของปุ้ยอย่างแรง
     "เอาเลยค่ะพี่ ชะเอมเห็นด้วยสิบแปดมงกุฎชัดๆ อย่าปล่อยให้ลอยนวลไปได้นะค่ะ"ชะเอมอาของวีพูดบ้าง
     "ใจเย็นๆสิคุณ ทำเกินไปรึเปล่า"ปิติพ่อของวีพยายามให้ภรรยาของเขาสงบลง
     "หนูว่ามันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะค่ะ"วีพูดบ้าง
     "ไม่ผิดหรอกลูก เราต้องเอามันออกไป ฉันไล่แกออกและไม่ต้องกลับมาอีก เข้าใจมั้ย ไป๊!!"
     "คุณผู้หญิง..."ปุ้ยทำได้แค่นั่งคุกเข่าร้องไห้ด้วยความเสียใจ วีเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เธอเองก็แอบเสียใจและสงสารเหมือนกัน
     หลังจากนั้นปุ้ยก็เก็บข้าวของและเดินแบกกระเป๋าออกมาจากบ้าน เธอเดินไปตามฟุตบาทของหมู่บ้าน เธอเดินไปโดยที่ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางจะจบลงที่ไหน เธอจะหางานทำได้ที่ไหน และเธอจะตอบคำถามกับครอบครัวได้ยังไงว่าเหตุผลอะไรถึงโดนไล่ออกมา ถึงเธอจะไม่รู้ว่าแหวนเพชรนั่นมาอยู่ในห้องนอนของเธอไดเยะงไง แต่เธอเองก็ทำได้แค่ไม่คิดถึงมัน
     ชะเอมขับรถไล่หลังตามมา หล่อนขับมาดักหน้าและลงมาจากบนรถ พร้อมถือขวดน้ำบางอย่าง
     "จะไปไหนจ๊ะ อีนังคนใช้"
     "ฉัน...คุณเอมมีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
     "มีสิ แกรู้มั้ยว่าทำไมว่าทำแหวนเพชรนั่นถึงได้มาอยู่ในห้องแกได้" 
     "หรือว่า..."สายตาของชะเอมที่ปุ้ยเห็นทำให้เข้าใจ เธอถูกใส่ร้าย "ทำไมต้องทำแบบนี้ค่ะคุณชะเอม ฉันไม่เคยทำไรให้คุณ"
     "แน่ใจหรอว่าไม่เคย แกรู้ความลับในคืนนั้น ฉันรู้ว่าแกเห็น!!"
     คืนก่อนหน้านั้นปุ้ยขึ้นไปทำความสะอาดห้องน้ำ แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงครางออกมาจากห้องของปิติ เธอจึงค่อยๆเปิดประตูออกดู ก็พบว่าชะเอมและปิติกำลังเล่นสวาทบนเตียง ทั้งคู่คบกันอย่างลับๆมานานสักพัก จังหวะนัเนเองชะเอมเห็นปุ้ยพอดี ปุ้ยจึงรีบหนีลงข้างล่าง ชะเอมจึงวางแผนที่จะกำจัดปุ้ยด้วยการใส่ร้ายให้เธอโดนไล่ออก
     "ถ้าไม่มีแกสักคน ความลับนี่ก็จะไม่มีวันเปิดเผย"พูดจบชะเอมก็เปิดฝาขวดน้ำออกทันที
     "นั่นคุณจะทำไรค่ะ อย่านะค่ะ"ปุ้ยกำลังจะวิ่งหนี แต่ชะเอมจับไว้ทันและจับเธอนอนลง
     "บอกลาใบหน้าของแกซะเถอะ"ชะเอมจัดการสาดน้ำกรดใส่หน้าของปุ้ย เธอมันจนหมดขวด
     "กรี๊ดดดดดดดดดดด แสบร้อนเหลือเกิน"ปุ้ยกรีดร้องด้วยความร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน
     ชะเอมรีบขับรถหลบหนีไป ทิ้งให้สาวใช้นอนกรีดร้องด้วยความทรมานเพียงลำพัง
     "จากนั้นฉันก็ตัดสินใจตามฆ่าอาของแก จนสำเร็จ และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่แม่แกต้องได้รับความเจ็บปวดนั่น สิ่งที่มันรักที่สุดต้องตายด้วยฝีมือฉัน"ปุ้ยรีบวิ่งถือมีดพุ่งเข้าหาวี แต่เติร์ดกระโดดเข้าแทน ทำให้เติร์ดเป็นฝ่ายถูกแทงแทนเสียเอง
     "เติร์ดดดดดดด"วีเผลอบตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
     ปุ้ยชักมีดออกจากตัวเติร์ดอย่างเลือดเย็น ก่อนที่เธอจะเดินเข้าหาวี
     "ปั่ง!!"
      วียิงเข้าไปหนึ่งนัด "หนูขอโทษนะค่ะ" เธอหลับตาและยิงรัวไม่หยุดจนสุดท้ายปุ้ยก็สิ้นลมหายใจ
      วีนั่งลงเธอร้องไห้ด้วยความกลัวและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอมองมาที่มือทั้งสองข้างของเธอที่เปื้อนเลือด ปิติและเก้าเดินเข้ามาพอดี
      "นี่มันอะไรกันน่ะลูก"นั่นเป็นคำถามสุดท้ายของคืนนี้
 
 
วันต่อมา
      "เติร์ด เติร์ด"เสียงนั่นทำให้เติร์ดได้สติและค่อยๆลืมตาขึ้น เติร์ดเห็นวีเป็นคนแรกเขาสัมผัสได้ถึงมือที่ของวีที่หำลังจับมือเขา "พี่วี..." เติร์ดมองรอบๆตัว เขาเพิ่งสังเกตุได้ว่าเขานอนอยู่ที่โรงพยาบาล
      "มันจบแล้วนะ บุคคลปริศนาไม่มีอีกแล้ว..."วีพูด
      "ดีแล้วล่ะ ปลอดฦัยสักทีนะ"เติร์ดส่งยิ้มให้วี
      "แต่พี่...พี่ยิงเขา พี่ฆ่าเขา พี่ไม่ได้ตั้งใจ แต่..."วีพูดยังไม่ทันจบเติร์ดจับมือเธอทันที
      "เรายิงผู้บุกรุก เราป้องกันตัว เราไม่ผิดนะเจ้ เราทำถูกแล้วไม่งั้น...ผมคงไม่เห็นเจ้นั่งตรงนี้หรอก"
      "แต่พี่ฆ่าเขา และยังทำให้เติร์ดต้องมาลำบาก และยังเจ็บตัวอีกนะ"
      "เอาน่ะพี่ลืมมันเถอะ และเริ่มใหม่ในวันนี้นี้เถอะนะ"เติร์ดกุมมือวีแน่นขึ้น
      ทั้งสองคนจ้องตากัน วียิ้มให้กับเติร์ด
      "ขอบใจนะ สำหรับทุกอย่าง"
      วันเวลาผ่านไปไม่นานสุดท้ายครอบครัวของวีก็พากันย้ายออกจากบ้าน ต่างคนต่างช่วยกันยกของขึ้นรถกระบะ เติร์ดอาสามาช่วยด้วยเช่นกัน
      "วีมีคนมาหาลูก..."รินทร์ตะโกนเรียกลูกสาวของเธอ
      "ค่ะ"วีรีบวิ่งออกจากบ้านไปหาเก้า 
       ปิติมองภรรยาของเขาและเดินเข้ามาโอบเอว
       "คุณโอเคมั้ยรินทร์..."
       "ฉันโอเคค่ะ จริงๆถ้าวันนั้นฉันมีเหตุผล รับฟังปุ้ยสักนิด เรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้น"
       "คนเราผิดพลาดกันได้นะคุณ ทิ้งเรื่องร้ายๆไว้ที่นี่ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้านหลังใหม่ดีกว่านะ"
       "ค่ะ..."ทั้งสองยินกอดกันภายในบ้าน ทำให้บรรยากาศเริ่มอบอุ่นด้วยความรักก่อนที่ทั้งคู่จะช่วยกันขนของ
       "นี่แกจะลืมฉันมั้ยเนี่ย มีอะไรก็ทักไลน์มานะ"เก้าพูดกับเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ
       "ย่ะ ฉันจะไม่ลืมแกเลย ไม่ว่าฉันจะไปอยู่ไหนหรือว่าเราต้องแยกกันไกล แกก็เป็นเพื่อนฉันนะเก้่"
       "ดีนะเนี่ยที่วันนั้นฉันเจอพ่อแกพอดี แต่ก็มาช่วยแกไม่ทัน ถ้าวันนั้นฉันรีบมานอนบ้านแกเร็วกว่านี้คง..."เก้าก้มหน้าลง เธอรู้สึกผิดที่ต้องปล่อยให้วีและเติร์ดเจอเรื่องร้ายๆในคืนนั้น
       "แต่อย่างน้อย ฉันก็มีคนดูแลนะ"วีหันไปมองเติร์ดมี่กำลังยืนปาดเหงื่อ"เมื่อก่อนน่ะ ฉันคิดว่าเขาคืนเด็กที่ไร้สาระ กวนประสาทไปวันๆ จนกระทั่งเกิดเรื่องคืนนั้น ทำให้ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช่แบบนั้น ฉันต้องมองเขาใหม่แล้วล่ะ"
       "ดีจังเลยนะ แกเองก็รีบหาแฟนซะสิ ถ้าเติร์ดมีคนที่มันต้องดูแลเมื่อไร แกนั่นแหละที่จะลำบาก"
       "เอาน่ะ มีแน่นอน"วีส่งยิ้มให้เก้าและกอดเพื่อนรักของเธอ"ฉันไปล่ะนะ"
       "โชคดีนะแก..."
       "เด็กๆ ขึ้นรถจ๊ะเราขนของเสร็จแล้ว เดี๋ยวต้องจัดของที่บ้านใหม่อีก"รินทร์พูดก็ขึ้นรถทันที ปิติรีบขึ้นฝั่งคนขับพร้อมสตาร์ทรถเตรียม
       "ป่ะเจ้ ไปกัน"เติร์ดจับมือวี ก่อนที่วีจะมองบ้านหลังเก่าเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งสองคนพากันขึ้นรถไป ปิติขับรถออกจากหมูาบ้านทันที ส่วนเก้าก็เดินกลับบ้านไป 
       วีได้ทิ้งเรื่องราวทั้งหมดเธอใช้เวลาทบทวนว่า ต่อไปนี้เธอคงใช้ชีวิตคนเดียวไม่ได้ถ้าขาดที่เพิ่ง เธอคงต้องเปิดใจให้ใครสักคนเข้ามาดูแลเธอแล้วจริงๆ วีคิดไปสักพักก็เผลอบงีบหลับ ซบไหล่เติร์ด เติร์ดมองวีและอมยิ้มนิดๆ "เจ้นี่ สงสัยผมต้องหาแฟนให้ล่ะเนี่ย ^_^" 
 
 
The End