To Night คืนแห่งความลับ
เขียนโดย 
SunSand_AB
วันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.51 น.
แก้ไขเมื่อ 11 มกราคม พ.ศ. 2558 16.01 น. โดย เจ้าของนิยาย
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"เห็นมั้ยล่ะผมบอกแล้วว่ามีคนอยู่จริงๆ"เติร์ดพร้อมกับเดินไปยืนข้างๆวี ทั้งสองจ้องไปที่ห้องนั้น ห้องที่น่าสงสัยที่สุด ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้าแล้วเดินไปที่หน้าห้องดังกล่าว
"เราจะเปิดดีมั้ย จะได้รู้ไปเลยว่าใครอยู่ในนี้"วีพูดในมือก็ถือกุญแจไว้แน่น
"จะดีหรอเจ้ ผมเริ่มกลัวล่ะนะ ถ้าในห้องนั้นไม่ใช่คนล่ะ..."
"อย่าพูดแบบนี้สิย่ะ ฉันก็กลัวเหมือนกัน แต่จะให้คนแปลกหน้ามาอยู่ในบ้านแบบนี้อ่ะหรอ ไม่ได้นะ"
"งั้นเจ้ก็ไขกุญแจดิ"
วียื่นกุญแจบ้านให้เติร์ด "แกไขสิเป็นผู้ชายอ่ะ"
"ไม่เอา เจ้แหละไขนี่บ้านเจ้นะ"
"ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยนะ ไขเองก็ได้"วีพูดจบก็เสียบกุญแจทันที
เธอค่อยๆบิดประตูออกช้าๆ ทำให้เริ่มเห็นบรรยากาศภายในห้อง วีตัดสินใจหลับตาพร้อมผลักประตูอย่างแรง
"เฮ้ย !!"เติร์ดร้องออกมา
"อะไรๆๆๆ เจออะไร ไม่เอากลัว"วีรีบกระโดดเกาะหลังเติร์ด เธอยังคงหลับตาสนิท
"ไม่มีอะไรเลย..."เติร์ดทำหน้างง
"เฮ้ออออ เห็นมะบอกแล้วว่าไม่มีอะไร เรารีบไปจากห้องนี้เถอะ"วีรีบปิดประตู
"แล้วเสียงที่เราได้ยินมาจากไหน"เติร์ดยืนเกาหัวยิกๆ
"เลิกสงสัยได้แล้ว มันไม่มีอะไรก็เห็นแล้วนิ ไปๆลงไปทำกับข้าวกินเถอะ หิวจะตายแล้วันนี้เสียพลังงานไปเยอะกับการเดินเล่นสยาม"วีเดินลงไปจสกบันได เติร์ดรีบเดินตามแต่เขาเองก็ยังไม่หายสงสัยและเขาต้องรู้ให้ได้ ว่าใครอยู่ในห้องนั้น
"จริงหรอเนี่ย โห้ยยยขนลุกเลยว่ะ"เก้านั่งอยู่ในห้องพร้อทกับก้มมองจอมือถือทร่กำลังskyhคุบกับวีอยู่ วีได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เก้าฟัง จนอีกฝ่ายอดกลัวไม่ได้
"ฉันเองก็ยังไม่ได้ดูรอบๆห้องนั้นเลยว่ามีใครแอบมั้ย กลัวอ่ะแก"วีพูดพร้อมลูบแขน
"แล้วแกจะทำไง ฉันว่านะแกรีบโทรไปบอกแม่แกเลยดีกว่า เดี๋ยวเกิดเหตุการณ์ไรไม่ดีขึ้นจะซวยเอา"
"โทรไปแล้ว แต่ปิดเครื่องอ่ะจะโทรหาพ่อ พ่อก็ไม่รับสายเลย"
"แล้วแกอยู่ในบ้านกับลูกพี่ลูกน้องของแกสองคนเนี่ยนะ เฮ้ย วัยรุ่นกับเด็กจะทำไรได้ว่ะ"
"เนี่ยแหละ ทำไงกลุ้มกว่าเดิมอีก แกเอาไงดีอ่ะตอนนี้รู้ว่าในบ้านไม่ปลอดภัยเลย"
เก้านั่งคิดอยู่สักพัก "เอางี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปนอนด้วยล่ะกัน อย่างน้อยสามคนก็ยังดีอ่ะ"
"ถ้ามาได้ก็จะดีมากเลยแหละ เฮ้ย แบตจะหมดล่ะแค่นี้ก่อนนะ"
วีปิดมือถือและชาร์จแบต เธออดไม่ได้ที่จะคิดเรื่องห้องนั้นบางครั้งเธอก็แทบอยากจะไปบุกเข้าไปตรวจดูในห้องให้รู้แล้วรู้รอด แต่ความกลัวดันมีมากกว่าความกล้าเธอจึงทำได้แค่อยู่เฉยๆ
"ก๊อกๆๆ" "เจ้นี่ผมเองเปิดประตูให้หน่อย"เติร์ดตะโกนออกมาจากหน้าห้องของวี
วีเดินไปเปิดประตูก็เห็นเติร์ดอยู่ในชุดนอนพร้อมแบกผ้า หมอน มาด้วย
"อะไรเนี่ยเต็มยศมาเชียว"
"ผมนอนไม่หลับอ่ะ ขอนอนห้องเจ้ได้มะ กลัว"
"อะไรเล่า ก็เห็นล่ะนิว่าห้องนั้นไม่มีอะไรจะกลัวทำไม"
วีพูดยังไม่ทันขาดคำประตูห้องนั้นก็เปิดออกทันที วีตาเบิกกว้างเมื่อได้เห็น เติร์ดรีบหันไปมองตาม
"ประตูห้องมัน..."เติร์ดเริ่มหน้าเสีย
"ปั่ง!!" เสียงประตูปิดดังลั่นบ้าน
"กรี๊ดดดดดดดดดด" "จ๊ากกกกกกกกกก" สองเสียงของทั้งคู่ร้องประสานกัน เติร์ดรีบพุ่งเข้าห้องวีทันที วีเองก็รีบประตูตามทันที เติร์ดรีบหลบข้างเตียงเอาผ้าห่มที่เตรียมมาด้วยคลุมโปงอย่างว่องไว วีเองก็รีบกระโดดขึ้นเตียงเอาผ้าห่มคลุมโปงเช่นกัน ทั้งสองตัวสั่นไปด้วยความกลัวและตกใจ
"เจ้ผมว่าเราต้องอยู่ในห้องด้วยกันจนกว่าจะเช้าแล้วแหละ"
"ว่าไงว่าตามกัน ฉันก็ไม่กล้าอยู่คนเดียวเหมือนกันแหละ หึ๊ยยยย"
เงาบางอย่างในห้องนอนของปิติพ่อของวี เปิดประตูออกมาอีกครั้ง เงานั่นแอบชะโงกหัวมามองสถานการณ์ข้างนอกอีกรอบก่อนที่จะค่อยๆปิดประตูช้าๆ เงาของบุคคลปริศนาเดินฮัมเพลงอยู่ในห้องของปิติอย่างสบายใจก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ แต่ยังคงหาที่หลบอยู่ในบ้าน
เช้าวันต่อมา
"เติร์ด เติร์ด ตื่นได้แล้ว"วีเขย่าตัวเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องนอนของเธอ เติร์ดตื่นขึ้นมาพร้อมความงัวเงียเขาเห็นวีเป็นคนแรก
"เจ้...เช้าแล้วหรอเนี่ย"เติร์ดหาวปากกว้างและบิดขี้เกียจ
"ไปอาบน้ำแต่งตัว เราต้องไปข้างนอกกัน"
"ไปไหนล่ะเจ้??"
"ไปไหนก็ได้อ่ะ แค่ไม่อยู่บ้านก็พอ หรืออยากจะนอนเฝ้าบ้านล่ะ"
"ไม่เอาอ่ะเจ้ งั้นรอผมแปปเดียวผมอาบน้ำไม่นาน"เติร์ดรีบไปเตรียมตัวอาบน้ำทันที
ทั้งสองคนนั่งรถหลายต่อจนมาถึงสยาม ที่มีผู้คนเดินสวนกันไปมามากมายไม่ซ้ำหน้า วีและเติร์ดพากันเดินเล่นกันหลังจากที่เมื่อคืนหลอนกันมาทำเอาทั้งสองนอนไม่หลับ
"เจ้แล้วเราจะกลับบ้านกันกี่โมงอ่ะ"
"ไม่รู้สิ ตอนนี้พี่ต้องรีบบอกแม่กับพ่อเรื่องก่อนว่าบ้านว่าเรามีอะไรแปลกๆ
"ก็ดีนะเจ้ ไม่รู้ว่าคืนนี้จะเจออะไรบ้าง ผมล่ะใจไม่ดีเลย"
"เฮ้ออออ ไม่รับสายสักคน นี่ถ้าเก้ามานอนด้วยคืนนี้คงจะดีล่ะนะ"
ทั้งสองคนพากันกลุ้มกับสิ่งที่เกิดในบ้าน ทั้งสองคนเดินวนอยู่ที่สยามจนถึงเวลาตกเย็น
ช่วงเย็น
ช่วงเย็นท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ วีและเติร์ดเดินเข้ามาในบ้าน เมื่อวีเปิดไฟก็ทำให้ทั้งสองคนอึ้งเมื่อพบว่าข้าวของภายในบ้านโดนรื้อกระจุยกระจายอย่างไม่มีชิ้นดี
"นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมบ้านโดนรื้อแบบนี้"วีมีสีหน้าที่เครียดอย่างชัดเจน
"เจ้ ผมว่าคนที่อยู่ในบ้านเราอีกคน ไม่ใช่ผีแล้วแหละ ผมว่าคนแน่ๆ"เติร์ดพูด
"แล้วใครล่ะที่อยู่ในบ้านนี่อีกคน"
"ผมว่าเราจะประมาทไม่ได้นะ"เติร์ดหยิบไม้เบสบอลขึ้นมา "เราต้องตามหาตัวเขาคนนั้นแล้วแหละ"
เมื่อเติร์ดพูดไฟก็ดับลงทันที ทั้งกระโดดกอดกันพากันกรีดร้องด้วยความกลัว
"อ๊ายยยยย ไฟดับ ทำไงดีเนี่ย"วีเริ่มโวยวาย
"ตั้งสติเจ้ ตั้งสติ"เติร์ดพยายามไม่กลัว
"แล้วจะเอาไงต่อไปล่ะ โทรศัพท์ๆๆ"วีรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหวังจะโทรหาใครสักคนแต่กลัับเป็นว่าโทรศัพท์แบตหมดไปนานแล้ว "ตายแล้วแบตหมดอ่ะ ไฟดับแบบนี้จะชาร์จแบตยังไงเนี่ย"
"powerbank กับมือถือผมก็อยู่ในห้อง ขึ้นไปเอามาใช้ก่อนมั้ยเจ้ "
"แล้วข้าวของที่รกอยู่นี่ล่ะ"วีมองข้าวของที่กระจายอยู่รอบๆบ้าน
"ปล่อยไว้ก่อนเถอะเจ้ ป่ะขึ้นห้องก่อนตอนนี้อยู่ในห้องน่าจะดีที่สุด อย่าลืมนะว่าเราไม่ได้มีแค่สองคน"
เติร์ดพูดจบก็พาวีขึ้นไปบนชั้นสอง ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าตลอดเวลาที่เขาพูดคุยอยู่นั่นถูกใครบางคนแอบมองอยู่ตลอดเวลาภายในห้องเก็บของใต้บันได
"เอ๊ะ อยู้ไหนนะ เอ้อเจอล่ะ โห้มือถือผมก็แบตหมดเหมือนกัน"
"งั้นขอก่อน ฉันมีเบอร์ที่ใช้ติดต่อขอความช่วยเหลือเยอะกว่า"
วีรีบเสียบสายชาร์จ แต่ทั้งคู่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง
"กึก กึก กึก กึก"เสียงรองเท้าส้นสูงของบุคคลปริศนาค่อยๆก้าวขึ้นบันไดมาอย่างช้าๆ
วีและเติร์ดจับมือกันในความมืด "เอาไงดี" วีถามด้วยน้ำเสียงสั่นด้วยความกลัว
"ผมไปดูเอง..."เติร์ดค่อยเปิดประตูออกเล็กน้อยให้พอมีช่องเล็กๆเพื่อมองดูสถานการณ์ข้างนอกได้
เติร์ดพบว่าบุคคลปริศนากำลังเปิดประตูเข้าไปในห้องของวี แต่เหมือนจะไม่พบใครจึงเดิินออกมา และเดินไปอีกห้องที่เขาใช้ซ่อนตัวนั่นคือห้องของปิติ แต่ก็เดินออกมาอีกครั้ง และเขาก็สาดไฟฉายวนมือไปที่ห้องที่และวีอยู่ แสงไฟจากไฟฉายทำให้เติร์ดสะดุ้งและรีบประตูทันที
"กึก กึก กึก"เสียงรองเท้าส้นสูงของบุคคลปริศนากำลังมุ่งตรงมาที่ห้องจองทั้งสอง
วีและเติร์ดกันนั่งตัวสั่นทำไรไม่ถูกต่างคนตาางหวาดกลัว วีตาปี๋ทันที
"พี่วีเขาเดินมาแล้ว"เติร์ดพูด
บุคคลปริศนาค่อยๆเปิดประตูออกอย่างช้าๆ ทำให้เติร์ดดวงตาอันแสนสยองของบุคคลปริศนาที่มองผ่านหน้ากากสีขาวที่มีรอยเลือดเปื้อนอยู่ เขาใน่หน้ากากสีขาวชุดคลุมสีดำมือนึงถือไฟฉาย อีกมือนึงถือมีดที่กำไว้อย่างแน่นหนา
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด"วีเห็นบุคคลปริศนาก็ร้องด้วยความกลัว
"อย่าเข้ามานะเว้ย"เติร์ดรีบหยิบโคมไฟที่ตั้งอยู่ข้างเตียงขึ้น วีรีบหลบไปด้านหลัง
"หึๆๆ"บุคคลปริศนาเดินมุ่งตรงหาทั้งสอง และเอามีดในมือพุ่งเข้าหาเติร์ดด้วยความรวดเร็ว แต่เติร์ดเร็วกว่าที่สามารถเอาโคมไฟกันไว้ได้ เติร์ดรีบผลักมีดออกด้วยโคมไฟและนำโคมไฟในมือฟาดที่หัวของบุคคลปริศนาเข้าอย่างจังจนบุคคลดังกล่าวทรุดลงกับพื้น วีรีบถีบซ้ำ
"ไปเจ้"เติร์ดรีบจับมือวีและหนีไปห้องวีทันที
ทั้งสองรีบล็อกห้องแถมยังช่วยกันแบกโซฟามากันหน้าห้องไว้ ทั้งคู่รีบเข้าไปหลบข้างที่ติดกับระเบียงห้อง
"เอาไงต่อดีเติร์ด มันต้องตามเรามาแน่ๆ ทำไงดีเราจะรอดมั้ย"วีพูดไปก็ร้องไห้ไปตอนนี้เธอกลัวมาก
"ไม่ต้องห่วงนะเจ้ไม่ว่าจะเกิดขึ้นผมจะอยู่กับเจ้ตลอดเวลาเอง"
"งั้นเราต้องออกจากบ้านนี้ให้เร็วที่สุด"วีรีบเปิดประตูไปที่ระเบียง
"จะโดดลงไปหรอเจ้ มันสูงนะ"
"เรามีทางเลือกอื่นด้วยหรอไง"
ในขณะที่ทั้งถกเถียงกันบุคคลปริศนาก็เดินเข้ามาพยายามพังประตู เสียงตู้มตาม ทั้งสองหันไปมองด้วยความตกใจ วีที่ขวัญเสียที่สุด ยิ่งกลัวหนักกว่าเดิม
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"วีร้องขอความช่วยเหลือเสียงดัง
"ใครจะมาช่วยเราทันเนี่ยเจ้ เขาจะเข้ามาแล้ว"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
