To Night คืนแห่งความลับ

     "ตุ๊บ !!"เสียงวีวางกระเป๋าของเติร์ดกับพื้นดังสนั่น พร้อมกับสีหน้าที่เหนื่อยหน่ายกับการแบกสัมภาระของเด็กผู้ชายหน้าหวานที่มาอาศัยบ้านชั่วคราว เธอเติร์ดด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มนั่งกระดิกเท้ากดรีโมทดูทีวีอย่างสบายใจ จนเธอต้องเดอนไปแย่งรีโมททันที

     "เฮ้ย ไรของเจ้เนี่ยผมดูอยู่นะมาแย่งทำไม'

     "ใครเจ้ ฉันไม่ใช่เจ้แล้วก็ช่วยเอาข้าวของ ของนายไปไว้บนห้องด้วย"

     "ห้องไหนล่ะ ผมไม่รู้เจ้รู้ก็เอาไปไว้ให้ผมด้วยล่ะกัน"

     "โอ๊ยยยย นี่ช่วยเกรงใจกันหน่อยสิ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายน่ะเข้าใจมั้ย"

     "ผมเคยได้ยินๆๆ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย.ขอรหัสwifiจะได้มีเล่น งั้นขอเลย"เติร์ดยื่นมือถือให้วี

     วียืนนิ่งกัดฟัน ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนบ้าน "กรี๊ดดดดดดดดดด" เธอระบายความหงุดหงิดออกมาจนหมด สาวนเติร์ดกลับนั่งหัวเราะชอบใจ

ช่วงกลางวัน

     วีแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอก เติร์ดที่กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่รีบหันมามองอย่างสนใจ เขารีบวางมือถือทันที

     "จะไปไหนอ่ะเจ้ แต่งตัวซะสวยเชียว"

     "ฉันมีนัดจะไปสยามน่ะ ทำไมจะไปด้วยหรอไงห๊ะ'วีพูดไปมือก็เซ็ทผมหน้ากระจกตู้ปลาไปด้วย

     "ผมไม่ไปหรอก น่าเบื่อสยามไม่เห็นมีไรเลย"

     "ก็ดี งั้นเฝ้าบ้านให้ด้วยล่ะกัน..."วีหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กแล้วรีบเดิยออกไปใส่รองเท้าทันที แล้วจู่ๆความนู้สึกอยากจะแกล้งเด็กหนุ่มก็ลอยขึ้นมา"นี่...ระวังนะอยู่บ้านนี้หลังคนเดียว ระวังจะเจอ...ฉันไม่รู้ด้วยนะ"

     เติร์ดได้ยินดังนั้นจึงรีบหันไปมองรอบๆบ้านทันที สีหน้าเขาเริ่มถอดสีทันที "จะ จะ เจ้ไม่ต้องมาอำผม ผมไม่กลัวหรอกน่ะ"

     "ย่ะ ระวังไว้ก็แล้วกัน"วีรีบเดินออกจากบ้าน เธอแอบขำเบาๆที่เห็นเติร์ดหน้าถอดสีได้ขนาดนั้น

     ส่วนทางด้านของเติร์ดที่นั่งอยู่บ้สนคนเดียวก็ยังไม่วายต้องมองรอบๆบ้าน "เฮ้ออออ เราไม่กลัวๆๆๆ มันไม่มีอะไรอย่าคิดไปเอง" เติร์ดพยายามปลอบใจตัวเอง แล้วจู่ๆก็มรของหล่นพื้น "ตุ๊บ" "จ๊ากกกกกกกก ช่วยด้วย"

     ที่สยาม

     "ฮิๆ ป่านนี้เด็กบ้านั่นคงเสียสติไปล่ะ สะใจจังแกล้งคืนได้ สมน้ำหน้าอยากใช้ฉันดีนัก ต้องเจอแบบนี้"วีกอดอกพร้อมยืนเชิดอย่างมั่นใจ เก้ายืนมองเธอแบบอมยิ้มเล็กๆ

     "แกนิเนอะ ไปแกล้งเด็กมันนี่ถ้ารู้ว่าแกมีแขกนะจะไม่ชวนมาเลยนะเนี่ย"เก้าพูด

     "ชวนมาน่ะดีแล้ว พักนี้ฉันไม่ค่อยออกจากบ้านด้วย อยู่แต่ในบ้านน่าเบื่อจะตาย"

     "แล้วทิ้งลูกพี่ลูกน้องแกไว้ที่บ้านคนเดียวแบบนี้มัยจะดีหรอ ถ้าเกิดมีอะไรขึ้นมาล่ะจะทำไง"

     "รายนั้นน่ะอย่าห่วงเลย โตป่านนี้ล่ะเขาน่าจะดูแลตัวเองได้ อย่ามัวแต่พูดเลยไปดูกระเป๋าร้านนั้นดีกว่าแกป่ะ"วีรีบจูงมือเก้าตรงดิ่งไปที่ร้านทันที

     เติร์ดเดินอยู่ในบ้านพร้อมถือไม้เบสบอลที่หาเจอในบ้านของวี เขาเดินวนรอบๆบ้าน ในเวลานี้เขาออกอาการกลัวอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว

     "ผีหรอ ออกมาสิ้จะฟาดให้ตายอีกรอบเลย มาเล้ยยยยย"

     "กริ๊งงงงงงง"

     "จ๊ากกกกกกกกกกก เสียงไรๆๆ"เติร์ดรีบหลบใต้โต๊ะ แล้วค่อยๆตั้งสติ

     "กริ๊งงงง กริ๊งงงง"

     "โธ่เอ้ย โทรศัพท์บ้านนี่เองตกใจหมดเลย"เติร์ดรีบเดินไปรับสาย

     "หวัดดีครับ...อ่อ ลุงสมหมาย ใครครับ ผิดบ้านล่ะคู้ณณณณ"เติร์ดรีบวางสาย "ทำให้ตกใจล่ะยังโทรผิดอีก วุ๊"

     วีกับเก้าเดินเล่นที่สยามจนถึงเย็น ทั้งสองต่สงแยกย้ายกลับบ้าน เมื่อวีกลับมาถึงบ้านก็พบว่าภายในบ้านเงียบสนิทไม่มีคนเปิดไฟทั้งๆที่เติร์ดเองก็อยู่ในบ้าน เธอเดินเข้าในบ้านอย่างเงียบๆ

     "เอ๊ะ ทำไมไม่เปิดไฟเนี่ย"วีกดสวิตช์ไฟ เธอรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนยืนอยู่ด้านหลัง 

     เธอค่อยๆหันไปมองช้าๆ แล้วก็พบว่า...!!

     "แฮ่ !!!!"

     "กรี๊ดดดดดดดด ผีเด็ก"วีตกใจมากเผลอถีบเติร์ดจนกระเด็นหงายท้องนอนกองกับพื้น

     "โอ๊ยยยยย เจ้ผมเจ็บ..."เติร์ดเอามือกุมท้อง

     "อ้าว เติร์ดแกเล่นบ้าไรเนี่ยตกใจหมด นี่ถ้าเจ้หัวใจวายตายขึ้นมาจะทำไง ห๊ะ"วีเท้าสะเอว

     "ผมจะตายก่อนดิเจ้ ถีบมาได้"

     "โทษๆๆ ตายล่ะพื้นบ้านฉันกระเบื้องอย่างดีด้วยจะมีรอยมั้ยเนี่ย..."

     "เจ้ ห่วงผมก่อนเส้"

      "แล้วทำไมไม่เปิดไฟจะปิดทำไมล่ะ"

     เติร์ดค่อยๆลุกขึ้นนั่ง

     "ผมว่าจะเปิดล่ะ แต่ผมได้ยินคนเดินบนบ้านเหมือนใครอยู่ในบ้านอ่ะ ผมเลยปิดไฟและแอบ รอให้เขาลงมา"

     "บ้านนี้...นอกจากเราสองคนก็ไม่มีใครแล้วนะ หูแว่วหรือเปล่า"วีทำหน้าสงสัย

     "ไม่แว่วนะ ผมได้ยินจริงๆไม่เชื่อเจ้ก็ลองขึ้นไปดูดิ"เติร์ดชี้ไปที่บันได

     "งั้นขึ้นไปด้วยกัน"

     "เจ้ขึ้นไปคนเดียวดิ ผมไม่ไป"

     "นี่ฉันเป็นผู้หญิงนะย่ะ ถ้าเกิดไรขึ้นมาล่ะก็...อีกอย่างนายก็เป็นผู้ชายด้วยจะได้ปกป้องเวลามีไรเกิดขึ้น"

     "อ่ะๆๆ ขึ้นก็ขึ้น"

     เติร์ดกับวีค่อยๆก้าวเท้าเดินขึ้นบ้านมาบนชั้นสองของบ้าน บนบ้านเงียบสงัด

     "ไม่เห็นมีใครเลยนิ"วีพูดขึ้น

     "งั้นเราเปิดดูทุกห้องเลยมั้ยเจ้ ผมได้ยินจริงๆนะ"

     "เอางั้นหรอ...แต่กุญแจบ้านมันอยู่ข้างล่างอ่ะเดี๋ยวลงไปเอาก่อน"

     วีเดินลงไปข้างล่างเพื่อลงไปหยิบกุญแจทิ้งให้เติร์ดอยู่คนเดียว แล้วจู่ๆเติร์ดก็เห็นห้องนึงที่ผิดสังเกตุ เติร์ดได้ยินเสียงคนเดินมาจากห้องนอนห้องนึงที่อยู่ข้างๆห้องน้ำ เสียงเหมือนคนใส่รองเท้าส้นสูงเดินอยู่ในห้อง เติร์ดจึงค่อยๆเดินไปเอาหูแนบฟัง เขาได้ยินเสียงคนเดินในห้องชัดเจน จนเสียงเดินนั่นเงียบลงไปสักพัก เติร์ดยังคงตั้งใจฟังต่อไป

     "หึๆๆ"

     "เฮ้ย !!!!"เติร์ดตกใจสะดุ้งเฮือก รีบถอยหนีออกมาทันที

     เติร์ดรีบลงบันไดเพื่อไปหาวี แต่ลงต้องหยุดชะงักเพราะวียืนอยู่ตรงบันไดสีหน้าของวีไม่ดีเอาเสียเลย

     "ผมได้ยิน..."เติร์ดพูดยังไม่ทันจบวีรีบพูดดักคอ

      "ไม่ต้องพูด ฉันได้ยินเหมือนกัน...ใคร ใครอยู่ในบ้านเราอีกคน"