To Night คืนแห่งความลับ

     "ได้ยินเสียงนั่นมั้ย...มันกำลังมาทางนี้แล้ว" วีนั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่ข้างๆเติร์ด เสียงฝีเท้าปริศนาค่อยๆก้าวเข้ามาช้าๆ ทีล่ะก้าว..."กึก กึก กึก กึก"เสียงรองเท้าส้นสูงของบุคคลปริศนาเดินมาหยุดที่ประตูห้องของทั้งสองคน ภายในห้องทั้งเติร์ดและวีนั่งกอดเข่าตัวสั่นกันทั้งคู่ และแล้วกลอนประตูห้องก็ค่อยๆเปิดออกช้าๆ พร้อมสายตาอันเย็นชาของบุคคลปริศนาจ้องมองมาอย่างเยือกเย็น 
     "พี่วีเขายืนอยู่นั่น"เติร์ดนั่งมองด้วยความหวาดกลัว วีรีบหลับตาปี๋ตัวสั่นหนักกว่าน้ำตาเริ่มคลอเบาๆ
     "กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"
 
 
      1 วันก่อนหน้า
     "วีเดี๋ยวบ่ายนี้ป้าแก้มจะพาน้องมาฝากที่บ้าน แม่ฝากลูกดูแลน้องเขาด้วยนะ"รินทร์แม่ของวีเอามือลูบหัวลูกสาวอันเป็นที่รักเบาๆ พร้อมกับส่งรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นกับ วี ลูกสาวคนเดียวของเธอนับได้ว่าวีประหนึ่งว่าเป็นนนางฟ้าตัวน้อยของเธอก็ว่าได้
     "แม่ไม่ต้องห่วงทางนี้หรอกค่ะ หนูดูแลยังไงก็ฝากสวัสดีคุณยายด้วยนะค่ะ เห็นพ่อบอกว่าช่วงนี้ท่านป่วยหนักมากด้วย"วีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและที่สีหน้าที่เป็นกังวล
     "ไม่ต้องห่วงจ๊ะ ถ้าพ่อเสร็จธุระกลับมาดูแลยายเมื่อไร แม่จะรีบกลับมาหาหนูทันทีเลยนะ แม่ไปล่ะ"
     วีสวมกอดแม่ของเธอ "หนูรักแม่นะค่ะ"
     "แม่ก็รักหนูนะลูก"รินทร์ยิ้มอย่างมีความสุข
     ผ่านไป 2 ชั่วโมง วีนั่งก้มหน้าแชทคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน การอยู่เฝ้าบ้านคนเดียวสำหรับเธอไม่ใช่ปัญหาถ้ามีมือถือและ Wifi เรียกได้ว่ามือถือกลายเป็นอวัยวะชิ้นที่33ของเธอไปแล้วด้วยซ้ำ
     "กริ๊งงงง กริ๊งงงง"
     "สงสัยกันแล้วมั้ง แต่ทำไมไม่มีรถล่ะ...หรือจะเป็นคนมาเก็บค่าขยะ หรือป้าข้างบ้าน"วีลุกขึ้นจากโซฟาะร้อมเดินวนนึกคิดอยู่นาน สุดท้ายเธอตัดสินใจเดินออกมาหน้าบ้าง เธอมองผ่านรั้วบ้านก็พบกับเด็กผู้ชาบคนนึง มาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ ที่กำลังยืนเอามือพัดตัวเอง
     "เอ่อ...เติร์ด??"วีหน้าสงสัย
     เด็กหนุ่มหันมาหาต้นเสียงพร้อมสีหน้าที่หงุดหงิดกับอากาศร้อน
     "โอ้ยเจ้ กว่าจะมาได้ผมยืนรอตั้งนานร้อนนะรู้มั้ยเนี่ย"
     "ใครเจ้ย่ะ เลิกยืนบ่นได้ล่ะเข้ามาๆๆ"วีเปิดประตูบ้าน เติร์ดเดินเข้าแต่ทิ้งกระเป๋าไว้หน้าบ้าน
     "แล้วกระเป๋าล่ะ!! ไม่เอาหรอไง"วีรีบถาม
     เติร์ดหันมามอง ไม่ตอบอะไรแต่กลับยักไหล่ทำหน้ากวนๆใส่วี
     "นั่นมันหน้าที่เจ้นะ ผมร้อนจะเข้าไปตากแอร์ล่ะ รีบๆเอาเข้ามาล่ะ"พูดจบเติร์ดก็เดินเข้าบ้านไปอย่างสบายใจ
     "นี่เจ้าบ้านอย่างฉันต้องมารับหน้าที่แบกเป๋าให้แขกของบ้านด้วยหรอเนี่ย ให้ตายสิ"วีเริ่มหงุดหงิดนิดๆ เธอเดินแบกกระเป๋าของเติร์ดเข้าบ้านด้วยความไม่เต็มใจเท่าไร