Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก

บทที่ 1

ความลำบากเมื่อครั้งพบเจอ

    

               หลังจากที่เมื่อวานฉันและพี่ไวน์ช่วยกันเก็บเสื้อผ้าและของใช้ประจำวันของฉันอัดเข้ากระเป๋ามาสี่ใบ และวันนี้ก็เป็นกำหนดที่ฉันจะต้องย้ายมาที่คอนโดแฟร์ไคลน์ที่คุณย่าซื้อไว้ให้ และรู้สึกว่าคอนโดนี้เป็นคอนโดของตระกูลแฟร์ไคลน์โดยเฉพาะ แล้วคุณหนูตระกูลอินทรอส อย่างฉันจะเข้าไปอยู่ได้ซักเท่าไหร่เนี่ย T^T

 

            “ริชท์ ถ้ายังไงก่อนที่คุณแม่กับคุณพ่อจะกลับมา พี่ขอไปค้างที่คอนโดของริชท์ก่อนได้ไหม”

 

            “แหม ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะพี่ไวน์ ถ้าริชท์ไม่มีพี่ไวน์อยู่ด้วยริชท์คงเหงาแย่เลย ยิ่งริชท์เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่ด้วย -0-“

 

            “ดีเลย งั้นพี่ขอไปเอากระเป๋าที่พี่เตรียมไว้ก่อนนะ แล้วเดี๊ยวริชท์ช่วยไปขับรถมาจอดไว้หน้าบ้านทีนะคะ”

 

            “โอเคค่ะ ได้เลย เรื่องหมูๆ ฮิๆ ^[+++]^” วันนี้ฉันดูจะอารมณ์ดีเป็พิเศษใช่ไหม ก็เพราะตอนแรกฉันยังกังวลเรื่องต่างๆ แต่พอหลังจากนั่งคิดนอนคิดมาหนึ่งคืนเต็มๆ ฉันก็เตรียมพร้อมสู้ตาย เพื่อคุณชายสทร์อมอะไรนั่น เขาคงไม่ร้ายใส่กับผู้หญิงตาดำๆแถมสวยๆอย่างฉันหรอกน่ะ เนอะ ^0^/

 

            ตอนนี้ฉันขับรถมาจอดไว้ที่หน้าบ้านเรียบร้อย ส่วนพี่ไวน์ก็กำลังทำหน้าที่ยัดกระเป๋าทั้งสี่ใบของฉันใส่รถ เพราะกระเป๋าแต่ละใบก็ไม่ใช่เล็กๆ ก็ทำไงได้ เสื้อผ้าของชั้นแบรนด์อินทรอสเชียวนะทั้งมีระดับแถมสวยๆทั้งนั้น ก็ต้องขนเอาไปให้ใช้ให้หมดสิ แต่ละตัวฉันเพิ่งใส่ได้ไม่กี่ครั้งเอง -3-

 

            “ริชท์ ลงมา สลับที่กัน เดี๊ยวพี่ขับรถเอง พี่รู้ทาง”

 

            “โอเคค่ะ”

 

 

***หน้า แฟร์ไคลน์คอนโดมิเนี่ยม***

 

            รถของฉันค่อยๆชลอจอดลงที่หน้าทางเข้าคอนโด ทันทีที่รถจอดสนิท ก็มีพนักงานเปิดประตูให้ฉันและพี่ไวน์ลงจากรถ

 

            “ไม่ทราบว่าจากตระกูลไหนขอรับ”

 

            “จากตระกูลอินทรอสค่ะ ^^”

 

            “เอ่อออ ไม่ทราบว่า ได้จองง…”

 

            “ขอโทษขอรับ พนักงานเพิ่งมาใหม่คงจะไม่ทราบ คุณหนูริชท์เน่ จากตระกูลอินทรอส คุณท่านโมนิค ได้ซื้อห้องพิเศษวีไอพีไว้ที่ชั้น35 เบอร์ 9997 ไว้แล้วขอรับไม่ทราบว่าคุณหนูได้พกคีย์การ์ดมาด้วยหรือเปล่าขอรับ”

 

            “อ่า ค่ะ ^^:;” แหม่ ฉันดูเป็นบุคคลพิเศษดีจัง มีแต่ ขอรับๆๆๆ =_=:;

 

            “นี่คีย์การ์ดครับ ผมเป็นพี่ชายของริชท์ กระเป๋าทั้งหมดอยู่ที่ท้ายรถ ช่วยเอาขึ้นไปไว้ที่หน้าห้องด้วยนะครับ”

 

            “รับทราบขอรับคุณชาย”

 

            “พี่ไวน์คะ ริชท์อยากขึ้นไปดูห้องเร็วๆจังงง >0<”

 

            “ถ้างั้นกระผมขออนุญาติพาคุณหนูริชท์เน่กับคุณชายขึ้นไปที่ห้องนะขอรับ”

 

            “ค่า ครับ”

 

            “ค่ะ ^___^:;” ขนลุกจุง =___=:;

 

            ตั้งแต่ก้าวเข้ามาเหยียบหน้าโรงแรมฉันถูกดูแลราวกับเจ้าหญิง โรงแรมนี้อบรมณ์พนักงานได้ดีม๊ากกกก พนักงานทุกคนต่างสุภาพเรียบร้อย พูดจาดีถึงแม้จะเวอร์ไปบ้าง -_-:; ตอนนี้ผู้จัดการก็กำลังพาฉันกับพี่ไวน์ขึ้นไปที่ชั้น 35 อยากจะบอกว่า ชั้นที่ 35 นี่ก็คือชั้นที่สูงที่สุดของตึก แถมวีไว้สำหรับตระกูลระดับสูงเท่านั้น หึๆๆๆๆ

 

 

            ซึ่งผู้ที่สามารถอยู่ที่ชั้นนี้ได้ในปีนี้มีเพียงสามตระกูล อันดับหนึ่งตระกูลแฟร์ไคลน์ อันดับสองตระกูลกราวน์ และอันดับสามตระกูลอินทรอส การจัดอันดับของตระกูลที่จะได้มาอยู่ที่ชั้นนี้ได้จะถูกตัดสินใหม่ในทุกๆปี โดยยึดหลักการทำสถิติหุ้นไว้ให้สูง ผู้ที่ถือหุ้นได้สูงที่สุดของเกาะแซนด์เดอร์สามอันดับแรก จะได้ขึ้นมาอยู่ที่ชั้น 35 นี้ได้ และเมื่อใดที่หุ้นตก จะต้องถูกย้ายลงไปอยู่ที่ชั้น 33 ซึ่งถือเป็นเรื่องที่เหยียดหยามเกียรติของตระกูลนั้นๆเป็นอย่างมาก และปีนี้ถือเป็นโชคดีของฉันเพราะก่อนที่คุณย่าท่านจะเสีย ท่านเล่นกว้านซื้อหุ้นไว้ตามบริษัทใหญ่ๆไว้ตั้งมากมาย ยังไงก็ต้องขอบพระคุณคุณย่ามา ณ ที่นี้ค่ะ >/\<

 

            “ถึงแล้วขอรับ ห้อง 9997 ห้องตระกูลอินทรอส กระผมขอแนะนำเพื่อนร่วมชั้น 35 นะขอรับ ชั้นนี้มีอยู่แค่เพียงสามห้องเท่านั้นขอรับ จัดลำดับห้องตามสถิติหุ้นปีนี้ ห้องเบอร์ 9998 คุณหนูฮันนี่ จากตระกูลกราวน์ขอรับ และห้อง 9999 คุณชายสทอร์ม จากตระกูลแฟร์ไคลน์เป็นเจ้าของคอนโดแหละเกาะแห่งนี้ขอรับ”

 

            “ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ^____^:;” ไปได้แล้วม๊างงงงง

 

            “ขอรับคุณหนู อีกซักครู่ของจะตามขึ้นมานะขอรับ กระผมขอแนะนำรายละเอียดประจำห้องตระกูลอินทรอสนะขอรับ ห้องเบอร์ 9997 มี 1 ห้องนอนเตียงคิงไซส์ 1 ห้องน้ำจากุจชี่

1 ห้องแต่งตัว 1 ห้องนั่งเล่นขนาดกว้าง 1 ห้องครัว 1 ห้องทานอาหาร 1 ห้องทำงาน และ 1 ห้องสำรองรับแขก ในห้องมีสัญญาณอินเทอร์เน็ต สัญญาณกันขโมย และติดจานดาวเทียมเรียบร้อยแล้วขอรับ ถ้างั้นกระผมขออนุญาติกลับไปชั้นล่างก่อนนะขอรับ เชิญตามสบายขอรับคุณหนู คุณชาย”

 

            “อ่า ค่ะ เชิญค่ะ ^__^:;” พูดยาวจังเลยนะเพคะ รีบๆเสด็จลงไปได้แล้วเพคะ ^___^!*

 

            “ริชท์ เข้าไปนั่งพักก่อนเถอะ เดี๊ยวพี่รอเอากระเป๋าเข้าไปเก็บให้”

 

            “พี่ไวน์เข้ามานั่งก่อนก็ได้นี่คะ กว่าพวกนั้นจะเอาของขึ้นมาเรามาแบ่งโซนพื้นที่กันไว้ก่อนก็ดีนะคะ”

 

            “อืมมม แล้วคืนนี้พี่จะนอนส่วนไหนของห้องดีล่ะ มีห้องนอนแค่ห้องเดียวนี่”

 

            “ริชท์นอนห้องรับรองแขกก็ได้ค่ะ มีโซฟาให้ด้วย *0*”

 

            “ได้ซะที่ไหนกันล่ะ เราแหละไปนอนในห้อง เดี๊ยวพี่นอนข้างนอกเอง”

 

            “งั้นนน พี่ไวน์นอนในห้องกับริชท์ก็ได้นี่คะ เตียงตั้งใหญ่โต นอนสบายอยู่แล้วววว”

 

            “=______=**”

 

            “ทำไมพี่ไวน์ทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ รังเกียจริชท์เหรอ T0T!”

 

            “ผู้หญิงนอนกับผู้ชายมันจะดูไม้ดีนะริชท์ =___=!!”

 

            “แต่เราเป็นพี่น้องกันนะคะ T^T”

 

            “เฮ้อ! เอาเถอะ พี่ขี้เกียจเถียงแล้ว นอนก็นอน อย่าทำมิดีมิร้ายพี่ล่ะ =3=!”

 

            “โหยยยย เบื่อคนรู้ทันจัง =0=*”

 

            นี่พี่ไวน์คิดได้ไงเนี่ย ว่าฉันจะทำมิดีมิร้ายยย บู่ๆๆๆ ดักทางแบบนี้แล้วฉันจะกล้ามั๊ยเนี่ย

พี่ไวน์นะพี่ไวน์ เชอะ!=0=*

 

            “เออนี่ ริชท์ พี่ลืมไปเลย…”

 

            “ลืมอะไรเหรอคะ -0-?”

 

            “ก็นี่ไง..”

 

            อยู่ๆ พี่ไวน์ก็ยื่นมือมาที่หน้าฉัน เหมือนกำอะไรอยู่ซักอย่าง ฉันมองหน้าพี่ไวน์แบบงงๆ อะไรของพี่เขาเนี่ย จะชกฉันเรอะ! =[]=!

 

            “อะไรอ่ะคะ =0=!”

 

            ชึบ!

 

            นี่ฉันถามไปเคยจะได้คำตอบบ้างไหมเนี่ย -0-! แต่ตอนนี้ฉันก็พอจะรู้แล้วล่ะว่ามันคืออะไร เพราะพี่ไวน์เขาจับฉันหันข้างแล้วใส่ของที่ว่านั่นมาที่หูฉัน แน่นอนใส่ที่หูก็ต้องเป็นตุ้มหูน่ะสิ..

           

            “….”

 

            ฉันถึงกับพูดไม่ออกทันที่ที่พี่ไวน์ยื่นกระจกมาส่องให้ฉัน มันเป็นตุ้มหูทองคำและสลักฝังเพชรเป็นชื่อของฉันลงไปเป็นภาษาอังกฤษ มันทั้งสวยและดูแพงมาก ไม่น่าเชื่อว่าพี่ไวน์จะให้ของสิ่งนี้กับฉัน ซึ้งจัง T^T

 

            “สุขสันต์วันเกิดนะคะ ริชท์ น้องสาวของพี่ ^_^”

 

            “ฮึกๆ ๆ พี่ไวน์ ฮึก ๆ”

 

            น้ำตาฉันค่อยๆ ไหลอาบแก้มทันทีที่รู้ว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดของฉัน ทั้งชีวิตนี้ฉันมักจะได้ของขวัญมากมายจากคุณย่า และจากพ่อกับแม่ แต่ฉันไม่เคยได้จากใครอีกเลย เพราะฉันไม่มีเพื่อนที่ไหน หรืออาจจะไม่มีใครทนนิสัยของฉันได้ก็อาจจะใช่ นี่เป็นของขวัญที่วิเศษมาสำหรับฉันในปีนี้ ฉันเดินเข้าไปสวมกอดพี่ไวน์แล้วขอบคุณเป็นยกใหญ่ พี่ไวน์อมยิ้มแล้วลูบหัวฉัน ก่อนจะผละออกเพราะตอนนี้ พนักงานได้นำกระเป๋าต่างๆเข้ามาไว้ในห้อง… ขัดจังหวะชะมัด เจ้าพนักงานกระจอก! =^=*

 

            “ริชท์ เอาของเข้าไปเก็บในห้อง แล้วจัดเสื้อผ้าเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนเถอะ เดี๊ยวพี่จะลงไปซื้อของเข้าตู้เย็น จะได้ทานมื้อเย็นด้วยกัน โอเคนะคะ เด็กดี”

 

            “ได้ค่ะ T0T” ฉันปาดน้ำตาออกแล้วยิ้มรับคำสั่งของพี่ไวน์

 

            ปกติเคยเห็นแต่ให้ผู้ชายจัดของ แล้วผู้หญิงเป็นฝ่ายทำอาหารใช่ไหม แต่บอกในที่นี้เลยแล้วกันว่าฉันทำอาหารไม่เป็น ฮ่ะฮ่า! ไม่เชื่อใช่มั๊ยล่ะ แต่ก่อนชีวิตของฉันมีแต่การสั่งพิซซ่าๆๆๆ แล้วก็พิซซ่า แต่หลังจากได้พี่ไวน์เพิ่มเข้ามาใครครอบครัวพิซซ่าก็ไม่จำเป็นสำหรับฉันอีกต่อไป เพราะพี่แกเล่นทำกับข้าวได้อร่อยม๊ากกกก อย่างกับเชฟกระทะเหล็ก ทั้งๆที่ไม่เคยไปเรียนที่ไหน วันๆเห็นแค่นั่งดูรายการทำอาหารในทีวีก็เท่านั้น จะบ้าไปแล้ว นี่มันอัจฉริยะ ชัดๆ =3=

           

 

            ฉันใช้เวลาไปนานพอสมควรในการจัดเสื้อผ้า รองเท้า สิ่งของเครื่องใช้ของฉันและพี่ไวน์เข้าห้องนอน ห้องแต่งตัวและห้องน้ำ ถามว่าฉันเขิลมั๊ยที่ต้องมาอยู่คอนโดร่วมกับผู้ชายสองคน บอกเลย ฉันไม่มีทางเขิลพี่ไวน์ได้หลอก เพราะฉันไร้ยางอายยย หึๆๆๆๆๆๆๆๆ *___*//

 

            และแน่นอนการมาอยู่ร่วมกัน แถมยังต้องใช้ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องแต่งตัวร่วมกัน มันช่างน่าตื่นเต้นมากสำหรับฉัน แต่ฉันมาที่นี่เพื่อจับคุณชายสทอร์มและแน่นอน หมอนั่นคือเพลบอยตัวพ่อ (หลังจากค้นหาประวัตินิสัยในเน็ต) การที่ฉันซ้อมอยู่กับพี่ไวน์ไปก่อนย่อมถือเป็นเรื่องที่ดีที่จะทำให้ฉันพัฒนาตัวเองได้เร็วขึ้น แต่บอกเลยฉันยกสถานะพี่ไวน์ไว้แค่พี่ชายเท่านั้น เป็นเด็กดีห้ามกินคนในตระกูลเดียวกัน เสื่อมหมด ว่าแต่กลิ่นอะไรอ่ะหอมจุงงง -.,-!

 

            “ริชท์! พี่ทำอาหารเสร็จแล้ว ออกมากินข้าวก่อนเดี๊ยวค่อยจัดต่อก็ได้”

 

            “โหยยย ไม่ต้องจัดต่อแล้วล่ะค่ะพี่ไวน์ ริชท์จัดเสร็จเรียบร้อยตั้งนานแล้ว นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องตั้งนาน รอพี่ไวน์เรียกเนี่ย -3-“  ฉันเปิดประตูออกจากห้องนอนแล้วเดินตามกลิ่นเข้าไปในครัว

 

            “หืมมม ถึกไปนะ ทีหลังถ้าเหนื่อยเรียกให้พี่ช่วยบ้างก็ดีนะ พี่ดูเหมือนตอไม้ยังไงก็ไม่รู้”

 

            “ก็ริชท์เห็นพี่ไวน์ทำอาหารอยู่ ริชท์ไม่อยากรบกวนสมาธิ เดี๊ยวอาหารไม่อร่อยนี่คะ”

 

            “เหรออออ ยัยแสบบบบ =0=”

 

            พี่ไวน์ยื่นมือมาบีบจมูกฉันส่ายไปมา ก่อนตักข้าวใส่จานให้ฉัน ฉันใช้เวลากินข้าวพูดคุยกับพี่ไวน์อย่างสนุกสนาน ตั้งแต่มีพี่ไวน์เข้ามาชีวิตของฉันไม่เคยมีซักวินาทีที่ฉันไม่มีควมสุขพี่ไวน์มักจะหยอกล้อ ดูแล และปกป้องฉันตลอด เพราะฉันเป็นพวกเพื่อนไม่คบ ถามว่าเคยมีเพื่อนไหม ก็เคยมีนะตอน ม.ปลาย แต่ก็ใส่หน้ากากเข้าหาฉันทั้งนั้นเพราะคิดว่าฉันรวย เหอะ! พวกตระกูลชั้นต่ำ! ทั้งประจบ สอพลอ อยากได้นู่นอยากได้นี่แล้วก็มาทำเป็นขอ เชอะ! ฉันก็ซื้อๆให้พวกหล่อนไปอย่างนั้นแหละ ถ้าได้อ่านแล้วไม่พอใจก็ทักแชทมาดิ! (เอิ่ม นอกเรื่องละ 555)

 

            แต่หลังจากจบ ม.ปลาย ฉันก็ดร็อปเรียนเพราะเป็นช่วงที่คุณพ่อเสีย หลังจากเสร็จพิธีศพฉันก็ว่าจะไปเรียนต่อเมืองนอกแต่คุณย่าก็ต้องมาจากฉันไปเพราะโรคร้ายอีก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดไหมล่ะฉัน สุดท้ายฉันก็ต้องดร็อปทั้งปี แล้วมาเดินสายเป็นนางแบบให้กับแบรนด์อิทรอส     ผลิตพันธ์เสื้อผ้า กระเป๋า และเครื่องสำอาง ทำให้ฉันค่อนข้างที่จะดังพอสมควรแต่ฉันไม่ใช่พวกออกสังคม เพราะชอบอยู่กับบ้านและใช้ชีวิตส่วนตัวซะมากกว่า ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะข้างนอกฉันไม่เคยเห็นใครจริงใจใส่กันซักคน เห็นยิ้มๆ บางทีอาจจะรอแทงข้างหลังเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ =^=

 

            “ริชท์คะ กินเสร็จแล้วไปอาบน้ำก่อนเลยนะ เดี๊ยวพี่ต้องเข้าโรงงานแปปนึง แม่เพิ่งไลน์มาบอกว่าพี่มีเอกสารต้องเซ็นต์ค้างอยู่เยอะมาก ยังไงก็พักผ่อนซะนะ พี่คงเข้ามาอีกทีตอนดึกๆ”

 

            “อ่อ ได้ค่ะพี่ไวน์ ตั้งใจทำงานนะคะ ^[++]^//”

 

            พอพี่ไวน์กินข้าวเสร็จเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องแต่งตัวหยิบเสื้อแจ็คเก็ตสวมทับเสื้อเชิตแล้ววิ่งออกไปทันที จะว่าไปฉันนี่โชคดีเป็นบ้า ได้เกิดมาในตระกูลดีๆ ไม่ต้องเรียนจบก็มีงานรองรับ แถมยังมีครอบครัวที่อบอุ่น มีพี่ที่ทั้งเก่งทั้งหล่อ ฉันปลื้มพี่ไวน์มากเลยนะ ทั้งผิวที่ขาว ร่างสูงโปร่ง มีกล้ามเนื้อพอประมาณ ซิกแพ็คนี่ก็อื้อหือออ (แอบมองมาเรียบร้อยแล้ว *.,*) แล้วยิ่งพี่ไวน์ไปกัดผมย้อมเป็นสีขาวควันบุหรี่ยิ่งเท่เข้าไปใหญ่ ตาสีน้ำตาลทอง คนที่ไม่รู้จักคงคิดว่าเป็นหนุ่มแบดบอยขี้หลี แต่เปล่าเลย พี่ไวน์ของฉันนี่ทั้งเอาการเอางาน สุขุม น่ารัก และเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพิงได้เสมอ ฮั่นแหน่ๆ เริ่มอิจฉาอีกแล้วล่ะสิ หึๆๆๆ ((*___*)) //สั่นหัว

 

            “เฮ้ออออออ ว่างงงงงงงงง ว่างงงงงงงโว๊ยยยยยยยย ”

 

            หลังจากพี่ไวน์ออกไปโรงงาน ฉันก็นอนขลุกดูทีวีอยูบนเตียงเป็นเวลาหลายชั่วโมง จนตอนนี้ก็ปาเข้าไปสามทุ่ม เมื่อไหร่พี่ไวน์จะกลับมาเนี่ย ฉันอุดอู้อยู่ในที่กว้างๆแบบนี้คนเดียวไม่ได้หรอกนะ ฮึ่ย!! ไม่สนแล้ว ลงไปเดินช็อปปิ้งข้างล่างดีกว่า =^=*

 

            “ฮานนนนนี่…..ฮานนนนนนน”

 

            “!!!!!!!”

 

            ยังไม่ทันที่ฉันจะเอื้อมมือไปแตะคีย์การ์ดที่ประตู ฉันก็ถึงกับตกใจกับเสียงที่คาดว่าน่าจะอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าห้องของฉัน อะไร ใครกัน ผีเหรอ!!!

บ้าไปแล้ว คอนโดแบบนี้มีผีได้ยังไง อย่ามาหรอกฉันนะ เจ้าผีโง่!!! ฉันกลัวผีนะเฟ่ย!!! =[]=:;

 

            ฉันค่อยๆแง้มประตูห้องออก แต่ยังไม่ทันจะเปิดดีก็มีผู้ชายร่างสูงดันประตูเข้ามาแล้วเดินโซซัดโซเซตรงไปที่ห้องนอนของฉัน เฮ่ยยยย!!! ใครวะ??? บ้ารึไง ยามปล่อยให้คนเมาขึ้นมาบนชั้นนี้ได้ยังไงนี่ บ้าที่สุด!!!

 

            “นี่นาย!!!!”

 

            “ฮานนนนนนนนี่…ฮานนนนนนนนนนนี๊”

 

            ฉันรีบปิดประตูแล้วเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อหมอนั่นไว้ แหยะ! ตัวเหม็นกลิ่นเหล้าคลุ้งเลย แถมสภาพก็ดูไม่ได้ ผมกระเซิง เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เมาเละเทะ แต่ เอ๊ะ!! เอ๊ะ!!! เอ๊ะ!!!!! เดี๊ยวนะ บล็อคหน้าแบบนี้ มัน! มัน!! มัน!!! สทอร์ม!!! คุณชายสทอร์มจากตระกูลแฟร์ไคลน์!!!! เฮ่ย!!!!!!!! ฮ่ะๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ หึๆๆๆๆๆๆ (อะไรของมัน =__=:;)

 

            “สทอร์ม!!!! คุณชายสทอร์ม!!! ทำไมเมาเละเทะอย่างนี้คะ”

 

            “ฮานนนนนนี่ พี่ขอจุ๊ฟทีน๊าๆๆๆ จุ๊ฟๆๆ แบบนี้อ่าๆ #0# ”

 

            ฝึบ!!!

 

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!”

 

            อยู่ๆสทอร์มดึงฉันที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ให้ลงไปนั่งบนตักของเขา แล้วหอมแก้มฉันไปตั้งหลายฟอด อะไรกัน ถึงฉันจะไม่ใช่ผู้หญิงหวงตัว แต่ฉันก็ไม่ได้ง่ายนะเฟ่ย!!!!!!!!!!!! =[]=!!!!

 

            ป๊าบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

            ฉันกำมือแน่นแล้วทุบเข้าไปที่หน้าของนายสทอร์มอย่างจัง นิสัยแบบนี้ฉันคงเรียกว่าคุณชายต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ! ฉันขอประกาศแทนท่านประยุศ จันอาชา ขอปลดตำแหน่งคุณชายสทอร์ม แฟร์ไคลน์ ให้เป็น ปุถุชนคนธรรมดา เหลือคำขึ้นต้นไว้เพียง นาย และหมอนั่นเท่านั้น ประกาศจาก คสร. (ย่อมาจาก คนสวยรวย) =^=!!!

 

            “นี่ นายทำบ้าอะไรน่ะ!!! ฮันนี่ฮันเน่ออะไรกัน ก่อนจะเข้าห้องใครหัดดูตาม้าตาเรือก่อนได้มั๊ย!!”

 

            “อื๋อออออ ครายยย เธอม่ายช่ายฮานนนี่เหยออออ #3#?”

 

            “โอ๊ย! นี่กลับห้องนายไปเลย เอ้าลุกๆๆๆ ออกไปจากเตียงฉันได้แล้ว กลับห้องไปเลยนะ!”

 

            ฉันทั้งพูด ทั้งดึง ทั้งลาก แต่สทอร์มตอนนี้นี่ฉันคิดว่าตอนนี้สมงสอมงเขาคงไม่รับรู้อะไรแล้วล่ะ เพราะเขาเมาเละมากกก แล้วยิ่งโดนกำปั้นของฉันเข้าไปอีก สภาพตอนนี้ก็คือนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงบ่นชื่อฮันนี่ๆๆพึมพำๆอยู่นั่นแหละ โอ๊ย ตายๆๆ แล้วเมื่อไหร่ฉันจะลากเจ้าไททั่นร่างสูงนี่ถึงประตูซักทีเนี๊ยะ ตัวก็ไม่ได้อ้วนนี่นาทำไมถึงหนักอย่างนี้เนี๊ยะ! T[]T:;

 

            “ฮานนนนน…”

 

            “ฮานบ้าฮานบออะไร! นี่!! นายสทอร์ม! ช่วยเลิกพึมพำๆชื่อนั่นซักทีจะได้ไหม ฉันชื่อริชท์ ริชท์เน่ อินทรอส ไม่ใช่ฮันนี่!! =^=!!”

 

            ปึง!!

 

            แฮ่กๆๆ เหนื่อยชะมัด T^T ในที่สุดฉันก็ลากนายสทอร์มมาถึงประตูจนได้ ทันทีที่ถึงฉันก็ไม่คิดที่จะแบกเขาอีกต่อไปเพราะสังขารฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่าหญิงสาวที่ทั้งสวยทั้งเฟอร์เฟ็คส์อย่างฉันต้องมาลากคนเมาออกจากห้อง บร๊ะเจ้า! บ้าไปแล้วเหรอ!!

 

            “เอ้า ออกๆไปแล้วกลับๆห้องไปซะสทอร์ม! ฉันไม่อยากอยู่กับคนเมาแล้วคุยไม่รู้เรื่องแบบนายหรอกนะ หรือว่าจะต้องให้ฉันไปส่งอีก นี่ตอบสิ! =[]=!!”

 

            นี่ฉันพูดกับอากาศอยู่หรือไง T[]T! สทอร์มมองหน้าฉันตาปรือๆ ทั้งๆที่ฉันปล่อยเขาให้ไปนั่งกองกับพื้นหน้าห้อง แล้วก็คุยกับเขาอยู่แท้ๆ แต่เขากลับไม่ตอบอะไรเลยแถมยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนฉันอีก แล้วนั่นอะไรสายตานั่น จะให้ฉันแบกไปส่งอีกล่ะสิ! โอ๊ยๆๆ ฉันจะทำไงดี T^T

 

            “TT3TT”

 

            ดูๆๆ ดูหมอนนั่นส่งสายตาเรียกร้องความสงสารมาทางฉัน ฉันเคยเดาอะไรผิดบ้างไหมเนี่ย =__=*

 

            “อะไร จะให้ฉันพาไปส่งที่ห้องล่ะสิ =__=*”

 

            “ ( ‘__’ ) ( . . ) ( ‘__’ ) ( . . )”

 

            “เฮ้อ! โอเคๆ ฉันจะไปส่งก็ได้ !แต่ไหนลอกบอกมาสิว่าฉันชื่ออะไร ถ้าตอบไม่ถูกก็นอนกองอยู่ตรงนี้น่ะแหละ”

 

            “ฮ…อื๋อออ ร..ริชชชชชช”

 

            “เยี่ยม! เอ้าขึ้นหลังฉันมา เดี๊ยวฉันไปส่งเอง! ฮึบ!! =^=!!”

 

            ในที่สุดฉันก็จำต้องแบกเจ้าคุณชายสทอร์มขึ้นหลังด้วยแรงช้างที่ฉันพอจะมีอยู่ เห็นฉันผอมบางแบบนี้ แต่จริงๆก็แรงเยอะเหมือนกันนะ แต่การทำแบบนี้ อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นทำความรู้จักกับนายสทอร์มที่ไม่เลวเท่าไหร่ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็จำชื่อของฉันได้ล่ะนะ เอาละ! ภารกิจจับผู้ชายของฉันได้เริ่มขึ้นแล้วสินะ! เพื่อมรดกของฉัน! สู้ๆ! ย๊า!!!!! =[]=!!!!

 

            “แฮ่กๆ สทอร์มถึงหน้าห้องนายแล้วส่งคีย์การ์ดมา ฉันจะเปิดประตู”

 

            “คี….การ์ดดดดด อ้าววววว อยู่หนายยยยยยย…”

 

            “เร็วๆเซ่!! รีบๆหา ฉันหนักนะเฟ่ย!!!”

 

            “อ่ะ!”

 

            ปึก!

 

            “ (=*=):;”

 

            ฉันล่ะปวดประสาทกับคนเมา เขาควักๆล้วงๆหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋ากางเกงของเขาแล้วเอามาแปะไว้ที่หน้าผากฉัน นี่ถ้าไม่ใช่สทอร์มนี่ฉันจะปล่อยให้นอนหนาวตายไปตรงนี้น่ะแหละ =*=!!

 

            ติ๊ด! แกร๊ก!

 

            ฉันเปิดประตูห้องของสทอร์มเข้ามา โซนในตัวห้องคอนโดนจัดโซนเหมือนกับโซนห้องของฉันเด๊ะๆ จะต่างกันก็แค่ฟอร์นิเจอร์ แล้วก็ของตกแต่งตามรสนิยม แล้วก็ของใช้ต่างๆเท่านั่น แต่ดูก็รู้ว่าหรูกว่าห้องฉันเป็นไหนๆ ฉันเดินโซซัดโซเซ ตรงไปที่โซฟาแล้วค่อยๆวางสทอร์มลง

โอยยยย หลังๆๆ T^T

 

            “เอ้า ไหนลอกเรียกชื่อฉันอีกครั้งซิ ฉันอุตส่าห์พานายมาส่งเลยนะเนี่ย! -0-!”

 

            “……ริชท์”

 

            “ดีมาก งั้นฉันไปแล้วนะ จัดการตัวเองซะล่ะ บายยย =0=!”

 

            “..เดี๊ยว”

 

            หมับ!!

 

            จุ๊ฟ!

 

            “ (OxO)::; ”

 

            “Thanks..”

 

            ผลัก!!!!!!

 

            “ O////////O!!!”

           

            ฉันตกใจแล้วผงะก้าวถอยหลังไปสามก้าว เฮ่ยๆๆๆๆๆ เดี๊ยวๆๆๆๆ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นๆ อ๊ากกกกกก!!!!!! ไอ้เจ้ามนุษย์โลก! แกบังอาจมาจูบนางฟ้านางสวรรค์อย่างฉันได้ยังง๊ายยยยย!! TT[]TT ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเลยแท้ๆ แค่หอมแก้มฉันยังพออภัยได้ แต่นี่มัน!! ย๊ากก!!!! แล้วมีรสเหล้าขมๆอีก แหยะๆๆ TT^TT นี่เจ้าหมอนี่ขอบคุณวิธีอื่นไม่เป็นหรือไง ถึงว่าล่ะ ในเน็ตถึงมีแต่คนบอกว่าเป็นตัวอันตราย ฉันเชื่อแล้ววววว ฮือออออ พี่วายยยยยยยย โฮฮฮฮฮฮฮฮ \\(TT[       ]TT)//

 

            ฉันเดินถอยหลังเอามือสองข้างกุมปาก สายตาไม่ยอมละไปจากนายสทอร์มเพราะฉันกลัวว่าถ้าฉันหันหลัง บางทีเขาอาจจะลุกขึ้นมาดึงฉันลากไปที่ห้องนอน จากนั้นก็ปล้ำฉันก็เป็นได้ ฉันดูหนังมา! ส่วนมากมันเป็นแบบนี้เหมือนแทบทุกเรื่องเลยนะ!! (เพ้อจัด =_=) ฉันก้าวถอยหลังออกมา และออกจากห้องก่อนจะปิดประตู

        

           ปึง!

 

           “เฮ้อออออออ รอดตายแล้ว ขอบคุณท่านเทวดาที่ยังเห็นใจนางฟ้าเดินดิน \\(T^T)//”

 

            “ริชท์ มายืนขอบคุณพระเจ้าอะไรตรงนี้นะ =____=::;”

 

            “อ…อ้าว! พี่ไวน์ ก..กลับมาแล้วเหรอคะ -0-:;”

 

            ฉันพยายามทำหน้านิ่งๆเนียนๆ พร้อมทำท่าวิ่งออกกำลังกายเพื่อไม่ให้พี่ไวน์รู้ว่าฉันเพิ่งออกมาจากห้องของนายสทอร์ม เนียนหนอ ไม่รู้หนอ เนียนหนอ ไม่รู้หนอออ เพี้ยงงงง!T0T!

 

            “อื้อ! กลับมาแล้ว ว่าแต่พี่ถามอยู่เนี่ย ว่ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้ อย่าเปลี่ยนเรื่อง =__=!!”

 

            “บู่ๆๆ โหดจัง ก็ริชท์ขลุกอยู่แต่ในห้องตั้งนานไม่เห็นพี่ไวน์จะกลับมาซักที ริชท์ก็เลยมาวิ่งออกกำลังกายข้างนอกรอพี่ไวน์น่ะค่ะ ^0^:;”

 

            “ฟิสเนทอยู่ชั้น 30 ลงไปยังทันนะเขาปิดตอนตีสาม เปิดหกโมงเช้า =_=”

 

            “โหยยย พอแล้วดีกว่าค่ะพี่ไวน์ ไม่เห็นเหงื่อริชท์เหรอคะเนี่ยซกขนาดนี้ -0-:;”

 

            “อืมเห็น แต่พี่ขออาบก่อนละกัน เพราะเหงื่อพี่เยอะกว่า -__-!”

 

            “ได้อยู่แล้วค่ะ งั้นเข้าห้องกันนะคะพี่ไวน์ แหะๆๆ ^0^:;”

 

            “ทำตัวแปลกๆนะเนี่ยเรา กินยาลืมเขย่าขวดไง =_=:;”

 

            “แหมมมม พี่ไวน์ก็พูดเข้า ริชท์ลืมกินยาต่างหากค่ะ -0-!”

 

            ฉันดันหลังพี่ไวน์ไปที่หน้าห้องแล้วแตะคีย์การ์ดเปิดประตูห้องให้เสร็จสรรพ ส่วนพี่ไวน์ก็ทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร พอเข้าห้องพี่เขาก็รีบเดินไปอาบน้ำ ส่วนฉันก็เดินไปรอบๆห้อง

แต่จะว่าไปแล้วห้องฉันนี่ติดกับห้องของสทอร์มเลยนี่นา ส่วนห้องของตระกูลกราวน์ก็อยู่ตรงข้ามกับห้องฉันพอดีอีกเหมือนกัน ก็ไม่แปลกหลอกที่คนเมาจะเดินเข้าห้องผิด =3=

 

            แต่พี่ไวน์นี่อาบน้ำนานเหมือนกันแฮะ ฉันนั่งเดินรอจนเมื่อยแล้วเนี่ย เมื่อไหร่จะออกมาซักทีอ๊ะ =0=*

 

            “พี่ไวน์เสร็จยางงงงง =0=!”

 

            “ไกล้แล้วๆ รอเดี๊ยว”

 

            “บู่! =3=!”

 

            ฉันแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ประตูห้องน้ำ แล้วเดินออกมา ไม่ไหวแล้ว ขี้เกียจอาบน้ำแล้วอ่ะ ขอนอนเลยแล้วกัน วันนี้ฉันทั้งเหนื่อทั้งเพลียรู้สึกได้เลยว่าวันนี้เป็นที่ลำบากมากสำหรับฉัน เฮ้อๆๆ ฉันกระโดดขึ้นไปบนเตียงก่อนจะหลับตาลงด้วยความเพลียที่มีอยู่…