Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก

บทที่ 15.2

HAPPY ENDING (2)

[STROM Special Chapters]

 

## 20 พฤศจิกายน 25xx ##

## วันจัดงานหมั้น // วันแต่งงาน ##

(ขี้เกียจแต่งละ จบๆซักทีเถ๊ออออ จะไปแต่ง Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย ต่อละเจ้าค่า!)

 

            วันที่แสนดีวันนี้ วันที่โคตรจะทำให้ผมมีความสุข วันที่ผมจะได้เป็นสามีที่ดีของริชท์และริชท์ก็จะได้ก้าวเข้ามาในชีวิตผมอย่างเต็มรูปแบบ ผมเพิ่งแต่งตัวเสร็จเมื่อไม่นานมานี้และกำลังเตรียมขันหมากแห่ไปสู่ขอริชท์ที่หน้าเรือนหอที่ทางพ่อของผมได้จัดเตรียมไว้ให้ผมกับริชท์โดยเฉพาะ จะมีใครที่โชคดีเท่าผมอีกมั้ยนะ มีพ่อแม่ที่ดี มีภรรยาที่ดี มีเพื่อนที่ดี นี่ชาติที่แล้วผมทำบุญมาด้วยไรกันเนี่ย ชีวิตถึงได้ดีสุดๆขนาดนี้!

 

            ‘โหหหหหหฮิ โหหหหฮิ โหหหหหฮิ โหหหหฮิโหหหหหหโหหหห ฮิ้วววววว’

 

            ‘โหม่งๆๆๆ ตุ๊มโหม่งงงๆๆๆ..”

 

            ขบวนขันหมากของผมเริ่มเคลื่อนตัว วันนี้อากาศแจ่มใจแดดก็ไม่แรงแถมลมยังพัดเย็นสบาย ทำให้ผมอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วอยากเห็นหน้าริชท์ซะเดี๊ยวนี้เลย ขันหมากนี่ก็เดินช้ากันจังเลยเฮ่ย! วิ่งสิวิ่ง! ={}=!! (<< นี่คืออารมณ์ดีเป็นพิเศษ)

 

            “เลเวล ขบวนนี่ทำไมมันเดินช้าจังวะ บอกให้พวกข้างหน้านั้นเลิกรำแล้วรีบๆเดินให้หน่อยได้ป่ะ”

 

            “โหยยยย ไอ่สทอร์ม! นี่แกอยากเจอหน้าเจ้าสาวเร็วๆขนาดนั้นเชียว เป็นเอามากแล้วนะเว่ย ฮ่าๆๆๆ”

 

            “=_____=**” เดี๊ยวเถอะ ถ้าเอ็งแต่งงานข้าจะจับเจ้าสาวเอ็งไปซ่อนนอกเกาะ!

 

            “ไม่ต้องหันมามองฉันแบบนั้นเลยสทอร์ม แกก็หัดใจเย็นๆเลย ยังไงเดี๊ยวคืนนี้แกก็จะได้อยู่กับริชท์แล้วน่า เพราะฉนั้นเดินไปๆ ไอแมค ลากสทอร์มให้เดินๆไปทีดิ ไม่รู้จะหยุดคุยทำไม เอ้อ =0=”

 

            ทำไมต้องเดินไปด้วยฟ่ะเนี่ย ขี่รถไปป่านนี้ถึงไปนานละ! ใครเป็นคนคิดฟ่ะว่าแห่ขันหมากต้องเดินถือต้นกล้วยบ้าๆนี่แล้วค่อยๆรำค่อยๆเดินไป จะทรมานตัวเองกันทำไมกันฟ่ะ!! ={++}=**

 

            หลังจากที่เดินกันมาเป็นเวลานานพอสมควรในที่สุดก็ถึงที่หมายซักที เรือนหอที่พ่อผมเตียมไว้นี่สวยดีเหมือนกันนะสไตล์โมเดิลอาร์ตดูเรียบง่ายแต่ก็ดูไฮโซใช่เล่น ว่าแต่ทำไมประตูเงินประตูทองนี่เยอะชะมัด แล้วซองที่ผมเตรียมมาจะพอเร๊อะ =__=:;

 

            ประตูเงินประตูทองแรกๆที่ผมผ่านมาได้อย่างง่ายดาย ผมเดินจ่ายค่าประตูมาเรื่อยๆจนในที่สุดก็ถึงห้องที่ริชท์ซ่อนตัวอยู่ บอกได้คำเดียวเลยว่าตอนนี้หัวใจผมเต้นรัวจนจับจังหวะไม่ได้เลยจริงๆ อยากเห็นหน้าเธอใจจะขาด ผมส่งซองที่มีทั้งหมดในมือให้ไวน์และเด็กผู้หญิงอีกคนที่ยืนเป็นประตู และแน่นอนมันง่ายดาย..และผมไม่รอช้าที่จะรีบเปิดประตูเข้าไป..

 

            “เดี๊ยว..สทอร์ม ซองแค่นี้ไม่พอหรอก ฉันอยากได้อีกสามซองใบสีเทา”

 

            “ห๊ะ นั่นก็ตั้งเจ็ดซองแล้วนะไวน์ ={}=”

 

            ไวน์เรียกผมไว้ก่อนที่ผมจะทันได้เปิดประตูเข้าไป อ่อ ตั้งแต่ผมไปค้างที่บ้านริชท์สองสามวันผมก็เริ่มคุยเป็นกันเองกับไวน์มากขึ้น และไม่น่าเชื่อเลยว่าอาหารที่ไวน์ทำแต่ละอย่างนั้นอร่อยจนสามารถเปิดภัตตาคารเป็นของตัวเองได้เลย แต่พอผมแนะนำกับโดนปฏิเสธซะงั้นล่ะ =_=*

 

            “แค่เจ็ดซองไม่พอหรอก น้องสาวฉันเลอค่ามาก เอามาเร็วๆ”

 

            “ฉันไม่มีซองเหลือแล้วงั้นไม่ต้องใส่ซองละกัน อ่ะ เอาไปๆ แล้วก็หลบด้วย”

 

            “โอเค..”

 

            ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วควักเงินในกระที่มีอยู่ให้ไวน์อีกสามพันพร้อมเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่รอช้า แล้วรีบปิดประตูอย่างเบามือ และแน่นอน ริชท์กำลังนั่งหันหลังอยู่ตรงนั้น ในชุดไทยที่สีครีมขาวที่สวยสะดุดตา..

 

            “ริชท์ ฉันมาแล้วนะ”

 

            “สทอร์ม”

 

            โอ๊ะๆๆๆ ใครก็ได้มาตบหน้าผมที เพราะทันทีที่ริชท์หันมาเธอก็ส่งยิ้มหวานมาให้แถมเรียกชื่อผมอีก ไม่นะ! ผมจะมาตื่นตัวตอนนี้ไม่ได้! เฮ่ยๆๆๆ ลงๆๆๆ!! T^T

 

            “เอ่อ..เธอสวยมากเลยนะวันนี้ สวยมาก สวยมากจริงๆ..”

 

            ผมค่อยๆเดินควบคุมสติแล้วนั่งลงข้างๆริชท์แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมหน้าของเธอไว้ เธอเป็นคนที่สวยที่สุดของผมเสมอ แต่ใครจะไปรู้ว่ายิ่งผมรู้จักเธอมากขึ้น ยิ่งรักเธอมากขึ้น เธอก็ยิ่งสวยมากขึ้นเท่านั้น..สวยจนผมไม่อยากให้ใครมาแตะต้องตัวเธอ

 

            จุ๊ฟ..จุ๊ฟ..

 

            ผมจูบที่หน้าผากเธอเบาๆ ก่อนจะก้มต่ำลงมาจูบที่ปาก..ผมอยากจะทำแบบนี้ให้นานขึ้น ให้บ่อยขึ้น อยากจะทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่สำหรับวันนี้ ผมคงต้องใจเย็นก่อน หลังจากที่ผมถอนจูบออกได้ไม่นานพ่อสื่อก็เดินมาตามให้ลงไปข้างล่างเพื่อเริ่มพิธีสวมแหวน ให้ตายเถอะ! เมื่อไหร่ผมจะหายตื่นเต้นซักทีเนี่ย!!

 

            “ลงไปข้างล่างกันเถอะสทอร์ม ทุกคนคงรออยู่ข้างล่างแล้ว”

 

            ริชท์ลุกขึ้นแล้วจูงมือผมให้เดินตามลงไป พอดเนลงมาถึงพิธีต่างๆก็เริ่มขึ้น พ่อสื่อยื่นสินสอดทองหมั้นที่ผมเตรียมมาให้ทางคุณพ่อและคุณแม่ของริชท์ เงินจำนวนยี่สิบล้าน และทองเส้นละสองบาทอีกสิบเก้าเส้นพร้อมเพชรเม็ดงามอีกยี่สิบเก้ากะรัต

 

            เมื่อพิธีเริ่มมาได้ซักพักก็ถึงเวลาที่ทั้งผมและริชท์ต้องสวมแหวนให้กันโดยที่ริชท์เริ่มจับมือผมขึ้นมาแล้วสวมแหวนใส่นิ้วผมช้าๆ ก่อนที่จะก้มกราบผมตามประเพณี จากนั้นผมก็เริ่มที่จะสวมแหวนให้เธอบ้าง มือเธอสั่นเล็กน้อยน้ำตาริชท์เริ่มเอ่อ ไม่น่าเชื่อเลยว่าผมจะได้เห็นภาพนี้ ริชท์เธอดีใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ พอผมสวมแหวนให้เธอเสร็จผมก็เอื้อมมือขึ้นไปปาดน้ำตาแล้วหอมแก้มเธอตามที่ผู้ใหญ่เรียกร้อง..ทำไมริชท์เธอถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ เธอไม่เคยทำให้ผมเบื่อเลยซักวัน ทุกๆวันล้วนดำเนินไปอย่างมีความสุข..และเธอก็เป็นผู้หญิงที่สร้างความสุขให้ผมเสมอๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม..

 

            “สทอร์ม..ขอบคุณนะ..”

 

            เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง งานแต่งงานในตอนเย็นได้เริ่มขึ้น ผมและริชท์ต่างก็แยกย้ายไปเตรียมตัวอยู่คนละด้าน ว่าแต่งานมันเรียบง่าย ถึงแม้ว่ามันอาจจะดูจำเจ แต่มันกลับเป็นความทรงจำที่ดีในหนึ่งชีวิตของคนเราที่หลายๆคนอยากจะเก็บมันไว้..

 

            แขกหลายๆคนเริ่มเข้ามาในงานจนแน่นขนัด นักข่าวก็เริ่มทยอยกันเข้ามาทำข่าว พิธีกรเริ่มพูดดำเนินพีธีการ รอเพียงไม่นานทั้งผมและริชท์ก็ถูกเชิญขึ้นเวที กล่าวอะไรอีกเล็กน้อย จากนั้นก็ตัดเค้ก และริชท์ก็โยนช่อดอกไม้ แล้วก็เดินถ่ายรูปกับแขกที่มาร่วมงาน ช่างเป็นงานแต่งงานที่แสนเรียบง่าย หลังจากที่ถ่ายรูปกับแขกครบทุกโต๊ะ ผมและริชท์ก็เดินทางกลับเรือนหอที่จัดเตรียมไว้ และงานก็ปล่อยให้คนที่ผมจ้างมาดูแลงานใหดำเนินต่อไป

 

             ผมขับรถมาเรื่อยๆ จนถึงเรือนหอ ทุกอย่างในบ้านล้วนถูกจัดเตรียมไว้อย่างดีหมดแล้วทั้งเสื้อผ้าของกินของใช้ถูกจัดเตรียมย้ายเข้ามาใหม่ทั้งหมด ผมจูงมือริชท์เข้ามาในตัวบ้านแล้วเดินขึ้นห้องของเรา ว่าแต่ทำไมวันนี้ริชท์เงียบแปลกๆแฮะ หรือว่าเธอตื่นเต้น หรือว่าเธอกลัวผมทำอะไรรุนแรงอีก อะไรกัน! แล้วทำไมมือเธอถึงได้เย็ยเฉียบขนาดนนี้เนี่ย! ไม่สบายหรือเปล่า!!

 

            “ริชท์ เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ ทำไมมือเธอเย็นขนาดนี้ล่ะ”

 

            “อ..เอ่อ ฉัน..ฉันคงตื่นเต้นน่ะสทอร์ม”

 

            “มีอะไรบอกฉันได้นะริชท์ เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ..”

 

            “อืมม ฉันยังไม่แน่ใจที่จะบอกไว้พรุ่งนี้นะสทอร์ม”

 

            “แสดงว่าเธอมีเรื่องที่ปิดบังฉันเหรอ ไม่เอาอ่ะ! บอกฉันวันนี้เลย ไม่สบายตรงไหน จะได้รักษาทัน!”

 

            “ฉัน..เอ่อ เราเข้าไปนั่งพักในห้องก่อนได้มั๊ย ฉันขอเวลาแปปนึงนะ”

 

            “…”

 

            อะไรของเธอเนี่ย ทั้งๆที่ผมเป็นห่วงขนาดนี้แต่เธอกลับไม่ยอมบอกอะไรผมเลยซักนิด! หรือว่าเธอจะปวดหัว! หน้ามืดหรือเปล่า! เป็นไข้หวัดใหญ่เหรอ! แบบนี้ยิ่งต้องบอกผมสิ!

 

            สุดท้ายริชท์ก็ไม่ยอมเอ่ยปากบอกผม T^T ทันทีที่ผมเข้ามานั่งในห้อง ริชท์กับลุกหนีแล้วบอกว่าเดี๊ยวมาจะออกไปซื้อของ โว๊ยยยยยย ทำไมต้องหลบหน้าผมเนี่ย!! เส้นประสาทผมจะระเบิดแล้วนะ!! (TT{+++}TT*** )

 

            ผมนั่งรอริชท์อยู่นานเธอก็ยังไม่กลับมา ผมเลยตัดสินใจอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพยายามที่จะโทรหาเพื่อถามว่าเธออยู่ไหน ทำไมถึงทิ้งให้ผมนั่งเน่าอยู่คนเดียวในห้องเนี่ยยยย นี่เป็นวันแรกของเราเชียวนะ ริชชชชชชชชชชชชท์!!!!!

 

            ติ๊ดๆๆๆ

 

            #ภรรยา#

 

            ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหาเบอร์ของริชท์ที่ผมเมมเอาไว้อย่างเร่งรีบ โทรแล้วโทรเล่า โทรเป็นสิบสาย แต่เธอกลับไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมเลยซักครั้ง เธอกำลังแกล้งผมอีกหรือไงกันเนี๊ยยยยะ (TT{}TT) ครั้งที่แล้วก็ขังผมไว้ในห้อง เดี๊ยวเถอะ! กลับมล่ะก็เจอผมจัดหนักแน่ๆเชียว! =^=**

 

            แกร๊ก..แอ๊ดดดด

 

            “ริชท์!!! เธอไปไหนมาน่ะ ทำไมถึงไม่รับสายฉัน!”

 

            “อือ ขอโทษนะสทอร์ม..แต่ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอก..”

 

            “อะไร..อะไร!” เรื่องสำคัญอะไรกันริชท์ ทำไมถึงต้องทำหน้าเป็นกังวลขนาดนั้นด้วยเล่า! เธอกำลังทำผมเครียดไปด้วยอีกคนแล้วนะเนี่ย!! TT^TT

 

            “ฉัน..ฉันขอถามหน่อยได้มั๊ย ครั้งที่แล้วที่นาย เอ่อ มีอะไรกับฉัน นาย ปล่อยข้างในฉันรึเปล่า..”

 

            “!!!!”

 

            อะไรกันเนี่ย!! ทำไมเธอถึงมาถามแบบนี้กับผมเล่า!! ผมก็ปล่อยข้างในทุกครั้งนะแหละ!! เฮ่ย!!! เฮ่ยๆๆๆ เดี๊ยวๆๆๆ นี่เธอจะบอกอะไรผมกันแน่เนี่ย! ={}=!?!

 

            “คือ..นี่เป็นเครื่องตรวจครรภ์น่ะ..มัน..มันขึ้นสองขีด..ฉันคิดว่าฉันคง..”

 

            “ท..ท้อง!!!! เธอท้อง!!! จริงเหรอเนี่ย!! โอ้!! พระเจ้า ทำไมฉันถึงได้เกิดมาโชคดีขนาดนี้นะ ริชท์! เรามีลูกแล้ว!! เรามีลูกแล้วววววว!!!!”

 

            พระเจ้า!!!! ผมดีใจสุดๆ ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะเป็นวันที่ที่สุดในชีวิตของผมตั้งแต่เกิดมา!! ผมดีใจมากเลยที่รู้ว่าเธอท้อง! นั่นแปลว่าราจะได้เริ่มใช้ชีวิตครอบครัวอย่างจริงจังนับแต่นี้ไป ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุดเลย ผมสัญญาด้วยชีวิตเลย!

 

            ผมดึงริชท์เข้ามาก่อนซะแน่น น้ำตาของผมไหลรินอาบหน้าดวยความดีใจสุดขีด ริชท์กอดผมตอบช้าๆ ดูเหมือนว่าความกังวลของเธอจะหายไปแล้ว ผมก้มหน้าลงไปจูบเธอ อีกครั้ง และอีกครั้ง กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นด้วยความรัก..ผมบอกเลยเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวจริงๆที่ทำให้ผมรักและหลงจนโงหัวไม่ขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ รักเธอจนหมดหัวใจ..

 

            “ริชท์..ฉันรักเธอนะ ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตของฉัน..ขอบคุณจริงๆ”

 

            “อ..อืม ฉัน..ฉันก็รักนายนะ..สทอร์ม..”

 

…เชื่อเถอะ ว่าผมเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก เป็นคนที่เกิดมาพร้อมโชคจริงๆ…

 

THE END

 

 

 

 

 

ปล.จากผู้แต่งจ้าาาาาา ในที่สุดก็จบจนได้โน๊ะ

อ่านจบแล้วอย่าลืมโหวตให้คะแนนนิยาย หรือวิจารณ์กับบ้างนะจ๊ะ

และก็เราแต่งเรื่องต่อไปแล้วเน่ออออ อย่าลืมมาติดตามอ่านกันอีกน๊าา

" Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย [Yaoi] " เจ้าค่าาาาา

 

## CR.KEAW SWAGGIE ##