Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก

บทที่ 15.1

Happy Ending.1

18+ เด็กห้ามอ่าน!

 

#17 พฤศจิกายน 25xx#

            เมื่อวานคุณพ่อ คุณแม่และพี่ไวน์ ต่างก็ไปช่วยฉันและสทอร์มเลือกชุดแต่งงานในตอนเช้าก่อนจะพาฉันไปถ่ายรูปคอลเล็คชั่นที่จะใช้ประดับภายในวันแต่งงานและรูปคู่ที่จะต้องใส่กรอบแขวนไว้ในบ้านหลังจากที่แต่งงานกันไปแล้วในตอนเย็น ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการจะเตรียมงานแต่งงานครั้งนึงนี่มันจะเหนื่อยขนาดนี้ นี่ขนาดคุณพ่อของสทอร์มได้จัดเตรียมการไว้บ้างแล้วนะ แล้วก็ถือว่าโชคดีมากที่ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนเลยไม่ต้องโทรหาใครให้มางานมากมาย แต่สทอร์มนี่สิ โทรศัพท์หาคนนู้คนนี้ได้ทั้งวัน ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะมีเพื่อนเยอะก็เล่นเพลบอยซะขนาดนั้น -3-

 

            วันนี้ถือเป็นวันที่ฉันว่างม๊ากกกก หลังจากเมื่อวานที่วิ่งวุ่นกันอุตหลุด และสิ่งที่ฉันต้องทำในวันนี้ก็คือกิน นอน แล้วก็รอชุดแต่งงานที่จะมาส่งที่บ้านกับสทอร์ม ส่วนพรุ่งนี้ก็เป็นโปรแกรมขัดผิวมาร์กหน้าแล้วก็ทำเล็บ บลาๆๆ ส่วนวันต่อไปก็ทำผมแล้วก็พักผ่อน อย่างสุขโขสโมสอน โฮ๊ะๆๆ ก็ดีนะ ชีวิต ดี๊ดี แหะๆๆๆ (=w=)

 

            ฉันนอนกลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียงโดยที่มีสทอร์มนอนอยู่ข้างๆ แล้วเขาก็ยังคงหลับอยู่ อันที่จริงเขาตื่นมาก่อนฉันซักพัก แล้วก็ลุกขึ้นไปทำนู่นทำนี่เสร็จแล้วก็มานอนต่อ เอ้อก็ดี นอนเข้าไปให้เยอะๆจะได้ไม่ต้องมาทำตัวหื่นๆใส่ฉันบ่อยๆ ตื่นมาทีไรนะจะหาเรื่องจูบฉันอย่างเดียวเลย เฮ๊อะ พอห้ามอีกอย่างก็จะทำอีกอย่าง ชีวิตเขานี่คิดแต่จะฉวยโอกาสฉันหรือยังไงกัน -^-

 

            “อืมมมมมม”

 

            โฮ๊ะ! ={}= มันตื่นแล้ว แมลงสาปตื่นแล้ว!!

 

            “ริชชชชชชท์”

 

            “อ..อะไร”

 

            “เค้าหิวน้ำอ่า”

 

            “ก็ลุกไปหยิบสิ ไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังเพลิดเพลินกับการนอนกลิ้งไปกลิ้งมา =^=”

 

            “ง่า แต่นี่เธอกำลังจะเป็นภรรยาฉันอีกไม่กี่วันแล้วนะ ดูแลฉันหน่อยสิ นี่อะไร จูบก็ไม่ให้จูบ ทำก็ไม่ให้ทำ ฉันจะเหี่ยวตายอยู่แล้วนะ T_T”

 

          “ดีสิ เหี่ยวๆซะมั่งนายน่ะ อะไรจะฉ่ำได้ทุกวี่ทุกวัน =__=*”

 

          “เง้อออออออ ไปหยิบเองก็ได้ว๊า เมียใจร้ายยยยยยย T3T”

 

          “=____=*” เออ ยิ่งอยู่ด้วยกันมากยิ่งเผยความปัญญาอ่อนออกมามากดีจริงๆ =_=:;

 

          สทอร์มลุกลงไปแล้วเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม เอ่อ นี่ฉันก็เพิ่งสังเกตเห็นนะเนี่ยว่าเขาใส่แค่บ็อคเซอร์ตัวเดียว อันตรายแล้วสิ! =^=:; เมื่อกี้เขาอยู่แต่ในผ้าห่มเลยไม่ได้สังเกตุเลย T-T

 

          “เอ่อ..สทอร์ม เดี๊ยวฉันมานะ”

 

          “เธอจะไปไหนอ่ะ”

 

          “ล..ลงไปหาแม่”

 

          “ทำไมต้องพูดติดอ่าง เอ๊ะๆๆ อย่าบอกนะว่าเห็นฉันใส่บ็อคเซอร์ตัวเดียวแล้วเกิดอารมณ์น่ะ มีอะไรบอกฉันได้น๊า ฉันยินดีทำให้เธอเดี๊ยวนี้เลยล่ะ >0<”

 

          “บ้า!! พอเลย! ใครจะไปอยากทำกกับคนที่ไม่ได้อาบน้ำกันล่ะ!”

 

          “แหนะๆๆ แสดงว่าฉันอาบน้ำแล้วเธอจะยอมฉันสินะ กรี๊ดดดดด รอแป๊ปน๊าที่รัก เดี๊ยวพี่ไปอาบน้ำแป๊ปนุงงง”

 

          ปึง!

 

          “(TT__TT)”

 

          ข..เขาวิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้ว นี่อีตาบ้านนั่นฟังอะไรฉันบ้างมั๊ยวะเนี๊ยยยยยยะ แล้วสรรพนามนี่ก็เปลี่ยนไปเรื่อย เธอ ฉัน พี่ ที่รัก เค้า ตัวเอง อะไรก็ไม่รู้มั่วไปหมด โอ๊ยยยยย ฉันเปลี่ยนใจตอนนี้ทันมั๊ยเนี่ย ยกเลิกๆๆ ยกเลิกงานแม่มให้หมด (TT^TT)/

 

          ฉันค่อยๆย่องออกมาจากห้องแล้วปิดประตูให้เบาที่สุด เรื่องอะไรจะอยู่ล่ะวะเฮ่ย อยู่ให้อีตาแมลงสาปนั่นมาปล้ำฉันหรือไงล่ะ ออกจ้า ออกแล้วล็อคด้วยแม่กุญแจอีกทีด้วยจะได้ตามฉันออกมาไม่ได้ เหอะๆๆๆๆ กร๊ากกกๆๆๆ (*{}*) // สมองเริ่มกลับมาปัญญาอ่อนเหมือนเดิมแระเรอะ =_=?

 

          ฉันเดินลงมานั่งที่ห้องโถงด้านล่าง โอ๊ะ! ฉันลืมบอกไปสินะ ว่าพออีตาสทอร์มมาค้างด้วยคืนแรกทีนี้หมอนั่นก็ไม่ยอมกลับคอนโดเลยเพราะติดใจอาหารที่พี่ไวน์ทำให้กิน แล้วจากนั้นก็เลยถือวิสาสะขนของมาอยู่ด้วยเฉยเลย ไม่ถงไม่ถามฉันซักคำ ส่วนคุณแม่ฉันนี่ก็นะ ทำอย่างกับว่าฉันเป็นเครื่องสังเวยยังไงก็ไม่รู้พูดเรื่องอยากมีหลานเร็วๆอยู่นั่นแหละ นี่ถ้าคุณแม่ลองมาเป็นฉันจะรู้ว่าแม่มโคตรเจ็บเลย เจอของใหญ่ๆเข้าหนูนี่แทบสลบคาที่เลยค่ะ เคยสลบมาแล้วครั้งนึงด้วย T^T

 

          ว่าแต่วันนี้ทุกคนหายไปไหนกันหมดนะ ตั้งแต่เช้าที่ฉันลงมากินข้าวก็เจอแต่พี่ไวน์แต่ตอนนี้แม้แต่พี่ไวน์ก็ไม่เห็น รถก็เหลือแต่คันของฉันกับสทอร์มที่จอดอยู่ เอ้อ ดี ไปไหนกันนี่ไม่เคยจะบอกฉันอ่ะ =_=

 

         **สุดที่รักกกเธอโทรมาช่วยรับหน่อยยย อย่าให้คอย…**

 

          #สามี#

 

          “=__=” อือ ฉันกะไว้อยู่แล้วล่ะว่าเขาต้องโทรมา แล้วก็โวยวายให้ฉันไปเปิดห้องให้สินะ

 

          ติ๊ด

 

          “ฮัลโหล”

 

          (“ริชชชชท์!!!!! นี่เธอขังฉันไว้ในนี้ได้ยังไงกันนนน!! ใจร้ายที่สุด!!! ฉันอาบน้ำแล้วนะกลับมาที่ห้องเดี๊ยวนี้เลยยยยย!! ฉันจะลงแดงแล๊ววววววววว!!”)

 

          “ไม่กลับ ยิ่งถ้านายลงแดงอยู่ฉันยิ่งไม่อยากกลับเลย เรื่องอะไรจะเข้าไปให้นายปล้ำฉันล่ะ =3=”

 

          (“ง..งั้นมาเปิดประตูให้ฉันหน่อยก็ยังดี ฉันจะออกไปกินข้าววววว น๊าๆๆๆ”)

 

          “ไม่ ไว้นายหายลงแดงแล้วโทรมาบอกฉันแล้วกัน เดี๊ยวฉันจะไปเปิดให้ แค่นี้นะ”

 

          (“ด..เดี๊ยววววววววววว”)

 

          ติ๊ด..

 

          ฉันกดตัดสายอย่างใจเย็นเหมือนผู้ชนะที่เยือกเย็น เห๊อะๆๆๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะฉลาดได้ขนาดนี้ หึๆๆๆ *_____*

 

          เวลาที่เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วระหว่างที่ฉันนั่งเล่นโทรศัพท์ อ่านนิตยสาร ดูทีวี กินของว่าง บลาๆๆๆ อีกสารพัด จนลืมไปเลยว่ามีอีตาสทอร์มที่รออยู่ในห้องแล้วก็ยังไมได้กินข้าวเช้า ฉันควรไปเปิดประตูออกมาให้เขากินข้าวก่อนมั๊ยนะ.. =3=:;

 

          กึกๆ แกร๊ก

 

          ฉันพยายามไขประตูอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยมือข้างเดียว เพราะมืออีกข้างของฉันถือจานข้าวผัดที่จะเอามาให้เขาอยู่ ฉันว่าป่านนี้แล้วถ้าสทอร์มไม่หลับอยู่ก็คงจะหิวมากๆไม่มีแรงมาทำอะไรฉันได้หรอก..ม..มั้งนะ =^=::;

 

          แอ๊ดดดดด..

 

          โอ๊ะ! หลับอยู่จริงๆด้วย โชคดีจริงวุ๊ย T_T

 

          ย่องงง ย่องงง ย่องงง..

 

          ฉันค่อยๆย่องไปที่เคาท์เตอร์ริมระเบียงแล้ววางจานข้าวผัดลงอย่างเบามือ โอเค ทีนี้ก็ หมดธุระแล้ว รีบออกไปดีกว่า..

 

          ปึก!!

 

          โอ๊ะ! ฉันชนอะไรฟ่ะ สูงชะมัดเลย เสื้อเหลืองๆ =*=

 

          ด..เดี๊ยวๆๆ เสื้อเหลืองๆ คนตัวสูงๆ สท๊อร์มมมมมมมมมมมมนี่นา!!!!!(TTT{}TTT)

 

          “นี่เธอแสบขึ้นทุกวันหรือเปล่าเนี่ยริชท์ =_=”

 

          “กรี๊ดดดดดดดดดดด”

 

          ผลัก!

 

          ผ..เผ่นสิค๊า!! ใครจะอยู่ก็อยู่ไปเถ๊ออออ! ฉันนี่วิ่งไม่สนใครคนรอบข้างเลยค้า!! ชนแม่มให้หม๊ดดดดด กร๊ดดดดดด!! \(TT{}TT)/

 

          หมับ!

 

          “จะ ไป ไหน”

 

          “ก..กรี๊ดดดดดด ปล่อยฉันน๊า!!!!” ทำไมต้องทำเสียงเยือกเย็นแบบนั้นด้วยเล่า ฉันกลัวนะเฟ่ยยยยยย TT^TT

 

          “หนวกหูน่ะ เธอจะตะโกนทำไมเนี่ย =___=***”

 

          “นาย..นายหิวใช่ป้ะ นู่นๆๆ ฉันเอาข้าวผัดมาให้ รีบไปกินสิ”

 

          “ถ้าฉันไปกินเธอก็จะหนีออกไปแล้วก็ขังฉันไว้อีกรอบงั้นสิ”

 

          “ใช่! เอ๊ยยย ปล่าวนะ! ใครจะกล้าทำแบบนั้นกัน”

 

          “ก็เธอไง ขังฉันไว้ในห้องตั้งสี่ชั่วโมง =___=*”

 

          “ก..ก็ตอนนั้นนายลงแดงนี่!! ฉันต้องป้องกันตัวน๊ะ!! TT^TT”

 

          “แล้วตอนนี้คิดมาฉันหายลงแดงแล้วหรือไงถึงได้กล้าเข้ามาเนี่ย หืมมม..”

 

          จุ๊ฟ..จุ๊ฟ..

 

          “..อ..อึ่ก..”

 

          “..เธอ..กลัวฉันขนาดนั้นเลย..ยังไม่ชินอีกเหรอไง หึ๊..ที่รักของผม..จุ๊ฟ..”

 

          “(TT*TT)” ใครจะไปชินละเฟ่ยยยยยยยยยยยยย ฮือออออออออ เมื่อไหร่จะเลิกจูบซักทีเนี๊ยยยยย

 

          “..ไปที่เตียงกันเถอะ..จุ๊ฟ..”

 

          “..อึ่ก!!..อึ่ก!!!!”

 

          ไม่นะ!!!!!! ไม่ไปที่เตียง!!!!! ไหนบอกว่าจะไม่ทำฉันจนกว่าจะแต่งงานกันไงเล่าเจ้ามนุษย์ขี้จุ๊! ปล่อยยน๊า!! ไม่งั้นฉันกัดลิ้นนายจริงๆด้วยนะสทอร์มมมมมม!!!

 

          “..อะไร..ต่อต้านทำไมกัน..เถอะน่าริชท์..ฉันทนไม่ไหวแล้ว..”

 

          “..ม..ไม่!! ไหนนายสัญญาแล้วไงว่าจะรอจนถึงวันแต่งงานก่อนน่ะ ฉันก็บอกไปแล้วว่ายังไม่พร้อม!!”

 

          “บอกเมื่อไหร่ ไม่เห็นจำได้เลย เธอฝันเหรอไงกัน”

 

          “TT{}TT” กรี๊ดดดๆๆ ฉันล่ะอยากจะดิ้นตายตรงนี้จริงๆ สัญญาอะไรกับหมอนี่ไม่ได้เลยสินะ นึกจะจำไม่ได้ก็จำไม่ได้ขึ้นมาวะอย่างนั้นล่ะ ฮือออ ฉันตายแน่ๆ ฉันตายยยยยยย TT{}TT*

 

          ควับ

 

          “ก..กรี๊ดดดดด ปล่อยฉันน๊า!! อ..อึ่ก!TT*TT”

 

          อยู่สทอร์มก็อุ้มฉันขึ้นแล้วพอไปที่เตียงจากนั้นก็คร่อมฉันแล้วก็จูบไม่หยุด แล้วทำไมวันนี้ฉันถึงได้แข็งทื่ออย่างนี้วะเนี่ย ทำไมไม่ต่อต้านล่ะเฮ่ยยย แขนนี่ก็เลิกชาได้แล้วฉันกำลังตกอยู่ในอันตรายนะเจ้าแขนนนนนน TT{}TT

 

          จุ๊ฟ..จ๊วฟฟฟ

 

          นี่ก็จะจูบไปถึงไหนล่ะเฮ่ยยย พอแล้ววววววววววววว หายใจไม่อ๊อกกกกกกก (TT*TT)//

 

          สทอร์มจูบฉันแบบไม่เว้นจังหวะให้กันเลยซักนิด ทรมานฉันสุดๆ พอฉันพยายามจะหันหน้าหนีเข้าก็ยังจะตามมาจูบอยู่ดี ส่วนมือเขาน่ะเร๊อะ ไม่ต้อให้บอก ก็ถอดกางกางขาสั้นฉันอยู่นี่ไง!!

 

          ฝุ่บ!

 

          “!!!!!!!!!!!” อ..อึ่ก..โอ๊ย..เขายัดแท่งอะไรเข้ามาในตัวฉันเนี้ยะ ไม่น่าจะใช่ไอ้นั่นของเขาแน่นอน! เล่นพิเรณอะไรกับร่างกายฉันเนี๊ยยยยย เขานี่ซาดิสกว่าที่คิดอีก ฮืออออออ แม่จ๊า…ถ้าแม่รู้ว่านายสทอร์มของแม่เป็นคนแบบนี้แม่จะไม่ยอมปล่อยอยู่ให้อยู่กับเขาลำพังแน่ๆ ฮืออออออออออออออออออ \(TT{}TT)/

 

          “..เจ็บเหรอ..ทำตาโตเชียว..”

 

          “..น..นายใส่อะไรเข้ามาในตัวฉ๊านนนน! อ..เอาออกไปนะ สทอร์มม ฉันไม่เล่นด้วยนะ เอาออกไป ฮึก..อะ..อึ่ก! TT[]TT”

 

          “ของเล่นไง ฉันเพิ่งซื้อมาเมื่อวาน ยังมีอีกเพียบเลยนะในกระเป๋า เธออยากได้อะไรล่ะ..”

 

          “ม..ไม่!! ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น เอามันออกไปเดี๊ยวนี้เลยนะ!! สทอร์ม!! ไม่งั้นฉันจะโกรธนายจริงๆด้วย!! ฮือออออออ”

 

          “ไม่เอา เชื่อฉันเถอะ..เดี๊ยวเธอจะชอบมัน..จุ๊ฟ..”

 

          “(TTT^TTT!!!!!! )” อีตาโรคจิตซาดิสเอ๊ยยยยยยยยยยยยย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขามีรสนิยมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฮือออออ แล้วสรุปอะไรที่มันอยู่ในตัวฉันเนี่ย ทำไมมันขยับได้ด้วยว๊า!!! น่ากลัวฝุดๆ ฮืออออออ…

 

          “..เป็นไงบ้าง ฉันจะเปลี่ยนเป็นชิ้นต่อไปแล้วนะ ซื้อมาหลายอย่างเลยย จุ๊ฟ..”

 

          “TT^TT” แล้วแต่พ่อคุณจะกรุณาเถอะค่าาาา พูดไปก็ไม่ฟัง ปกติเบ่งน้ำตาก็จะหยุด แต่นี่ไม่คิดจะหยุดเลย แถมเยังล่นพิเรณๆอีก อีตาบ้าเอ๊ยย นี่ถ้าไม่มีพินัยกรรมนั่นนะรับรองเลยฉันจะหนีออกจากเกาะไม่มาเจอนายอีกแน่ๆ ฮืออออออ โกรธแล้วน๊า!!!

 

          ผลุด!..ฝุบ!

 

          “..ฮ..ฮึ่ก!! อึ่ก!!!!!”

 

          ย๊ากกกกก อยู่ดีๆอีตาสทอร์มก็ดึงไอ้แท่งๆดุ๊บๆนั่นออกไปแล้วก็ใส่อันใหม่เข้ามาทันที แถมยังสั่นแบบอันลิมิเต็ดด้วย โอ๊ยยยย ฉันเป็นของเล่นของเขาไปแล้วหรือไง ตอนนี้ร่างกายฉันดิ้นแบบทุรนทุรายมาก ส่วนเขาก็เอาแต่ก้มลงมาจูบ มือของเขาเองก็เอาแต่คลึ่งจุดไวต่อความรู้สึกของฉันแล้วก็มองฉันที่ดิ้นทุรนทุรายด้วยความพึงพอใจ ฉ.ฉันสั่งให้ดัวเองหยุดดิ้นไม่ได้เลยจริงๆ..มันขยับไปเองโดยที่ฉันไม่สามารถจะควบคุมมันได้อีกต่อไป...มันทรมาณมากๆจริงๆ ทั้งจากสำผัสของเขา และจากสิ่งที่อยู่ในตัวฉัน..ไม่ไหวแล้วนะ..เมื่อไหร่เขาจะเลิกแกล้งฉันแบบนี้ซักที ฮืออออ T^T

 

          “..ฮ..เฮ่อ.. ฮึก..ฮึก..พอแล้ว..ส..สทอร์ม..ฮึ่ก!”

 

          นี่เขาไม่ฟังฉันเลยจริงๆด้วย เสียสติไปแล้วหรือไงกัน! คราวนี้เขาเอาไอ้สั่นๆนั้นออกมาแปะไว้ตรงจุดที่ไวต่อความรู้สึกแล้วใส่เจ้าหนูน้อยของเขาเข้ามาแทน! อึ่ก!! นี่มันทั้งเจ็บ ทั้งทรมาณไปพร้อมๆกัน..น้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาถูกนายสทอร์มมองอย่างพึงพอใจ อะไรของเขาเนี่ย ขังไว้แค่แปปเดียวเอาคืนฉันขนาดนี้เลยหรือไง ใจร้ายสุดๆ ฮือออออออออ ฉันต้องกัดฟันทนไปอีกถึงเมื่อไหร่กันน TT^TT

 

.

.

.

.

.

## เวลาผ่านไป เพราะคนแต่งขี้เกียจบรรยายให้มากไปกว่านี้ ##

ปล.(คนแต่งก็เริ่มทนไม่ไหวละจ้า T^T)

 

            ฉันนอนหมดแรงอยู่บนเตียง วันนี้นายสทอร์มทำฉันเจ็บแสบมาก และไม่น่าเชื่อว่าทันทีที่เขาทำเสร็จเขาก็ยังมีอารมณ์ลุกขึ้นไปกินข้าวผัด โอ้มายก๊อดด สุดยอดมากค่ะ สุดยอดดดดด

 

            “ริชท์..”

 

            “…”

 

            ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง เมื่อได้ยินเสียงอีตาบ้านั่น ฉันล่ะอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแต่เขาดันทำหน้าตาระรื่น แล้วดูตอนนี้สิ มาทำท่าสำนึกผิดอะไรกัน ช้าไปมั้ง! เฮอะ! =^=!

 

            “ริชท์ ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันนะๆๆๆๆ ก็ฉันทนไม่ไหวจริงๆนี่ เธอเล่นน่ารักซะขนาดนั้น ยิ่งตอนที่เธอดิ้นรนนะยิ่งดูน่ารักเข้าไปใหญ่เลย นะๆๆยกโทษให้ฉันนะ ออกมาจากผ้าห่มเถอะ”

 

            “น..นายก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ ฉันบอกว่าไม่ นายก็จะทำพอทำเสร็จนายก็จะมานั่งขอโทษทีหลัง ออกไปเลย ฉันอยากอยู่คนเดียว”

 

            “โถ่..ริชท์ อย่าโกรธฉันเลยนะๆๆ ยกโทษให้ฉันเถอะ นะๆ นะครับ”

 

            “ครั้งนี้อย่าหวังเลยสทอร์ม นายเล่นพิเรณกับฉัน ของเล่นบ้าๆนั่นของนายมันทำให้ฉันทรมาณสุดๆ ออกไปเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว!”

 

            ฉันไล่สทอร์มทั้งโมโห ทั้งงอน ทั้งอาย ทีตอนบอกให้หยุดไม่หยุด ทีนี้จะมาขอให้ฉันยกโทษเหรอ อย่าหวังซะให้ยาก รอไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยหายงอน! =^=**

 

            “ไม่เอาน่าริชท์ งอนเป็นเด็กเชียววว เร็วๆ ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนนน”

 

            ย๊า!!! จะดึงฉันทำไมเนี่ยยยย เออๆๆๆ ลุกแล้วๆๆ

 

            “อ่ะ มีอะไรก็รีบๆพูดๆเข้า ฉันอยากพักผ่อน…!!!!”

 

            “ขอโทษครับ คราวหน้าผมจะไม่เล่นพิเรณอีกแล้วครับ..”

 

            “…” อ..อะไรน่ะ อยู่ๆอีตาสทอร์มก็ลงไปนั่งคุกเข่าโค้งตัวนขอโทษฉันอยู่ที่พื้นเฉยเลย ก..ก็น่ารักดีนะ อ่ะๆๆ ตอนแรกกะว่าจะหายงอนพรุ่งนี้ เปลี่ยนเป็นวันนี้ก็ได้ เชอะ แต่ขอให้สำนึกผิดจริงๆเถอะ =^=

 

            “ขอโทษนะครับที่รัก คราวหลังผมจะไม่เอาของเล่นมาใช้อีกแล้วครับ”

 

            “นายแน่ใจนะสทอร์ม ไม่งั้นฉันจะหนีไปจากนายจริงๆด้วย” พูดขู่ๆเข้าไว้ ทีหลังจะได้เชื่อฟัง เอ้าๆ ทำหน้าตาจริงจังสิเฟ่ย อย่าเพิ่งยิ้มมมมมสิเฮ่ยยยยย =^^^=**

 

            “ครับ..”

 

            “ลุกขึ้นเถอะ นายก็พักผ่อนได้แล้ว เพราะฉันก็อยากพักผ่อนเหมือนกัน”

 

            “ครับ..”

 

            “=____=” เขาไหวมั๊ยเนี่ย เจอขู่นิดขู่หน่อยล่ะเชื่อฟังซะดูน่ากลัวเลย เอ้อ อาการน่าเป็นห่วงแฮะ =__=:;

 

            ฉันล้มตัวลงไปนอน ส่วนสทอร์มดึงหมองลงไปนอนที่พื้นอย่างสำนึกผิด เอ้อ เวอร์เข้าไปๆ แต่ก็ดีเหมือนกัน ฉันอยากจะยืดเนื้อยืดตัวให้หายปวดหายเมื่อนเหมือนกัน รู้งานดีเหมือนกันนี่สทอร์ม =3=

 

 

##สองวันต่อมา##

## 19 พฤศจิกายน 25xx ##

## ก่อนวันจัดงานหนึ่งวัน ## (เวลาผ่านไปไวเหมือนคนแต่งขี้เกียจ)

 

            เมื่อวานสทอร์มดูเชื่อฟังฉันเป็นพิเศษแล้วก็ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามที่จะแตะเนื้อต้องตัวฉันน้อยลง จนฉันอดที่จะคิดไม่ได้ว่า อะไรจะสำนึกผิดซะเวอร์ขนาดนั้น หรือว่าฉันขู่แรงไป พอตอนเย็นของเมื่อวานก็พบว่าเซ็กส์ทอยทั้งหมดถูกทิ้งอยู่ในถังขยะหลังบ้านด้วยตัวเขาเอง(อันนี้แอบตามไปดู) แถมเมื่อวานเขายังนั่งรอฉันขัดผิวอยู่ที่สปาตั้งสี่ชั่วโมง อืม ก็ดีนะ เชื่องๆก็ดี แต่ทำไมฉันกลัวๆเขาก็ไม่รู้ อยากพาเขาไปส่งโรงพยาบาลเช็คสมองจังเลยย =3=*

 

            อ้อฉันได้รับชุดแต่งงานมาแล้วนะ อันที่จริงมีคนมาส่งตั้งแต่เมื่อวานซืน ก็ไอวันที่เขาจัดหนักฉันนั่นแหละ พอคนส่งชุดมาถึงไม่เห็นใครก็เลยกลับออกไปแล้วมาส่งวันนี้ตอนเช้าแทน อยากจะบอกว่าสวยฝุดๆ ชุดไทยก็สวย ชุดแต่งงานก็สวย ส่วนชุดของสทอร์มนี่ก็ดูดีสุดๆ

 

            “สทอร์มมมม ใส่ชุดนายให้ฉันดูหน่อยสิ ฉันอยากเห็นอ่ะ”

 

            “ครับ..”

 

            “=_____=” เออ เอาเข้าไป

 

            “ให้ผมใส่ชุดไหนดีครับ”

 

            “ไม่ต้องใส่ละ แต่ตอนนี้นายช่วยกลับมาเป็นสทอร์มคนเดิมได้ม๊ะ ครับๆๆ ผมๆๆ ที่รักๆ อะไรของนายวะเนี่ยห๊ะ =____=”

 

            “ถ้ากลับมาเป็นคนเดิม ที่รักก็จะหนีผมไปน่ะสิ ยิ่งเวลาผมเห็นคุณตอนน่ารักๆผมก็ยิ่งคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่”

 

            “แล้ว?”

 

            “ก็เพราะผมกลัวว่าผมจะเผลอไปปล้ำคุณเข้า แล้วคุณก็จะหนีผมไป ผมไม่อยากให้คุณไปไหนทั้งนั้นอ่ะครับ T_T”

 

            “=_____=:;” เรื่องอะไรฉันจะต้องหนีนายล่ะเว่ยเฮ่ย ฉันแค่ขู่ เข้าใจหม๊ายยยย ถ้าหนีนายมีหวังฉันได้โดนแม่กับพี่ไวน์กระทืบโทษฐานโยนเงินยี่สิบล้านทิ้งอะเด้ ={}=:;

 

            “ผมเลยกลัว..”

 

            “อือ ฉันไม่หนีนายไปไหนทั้งนั้นอ่ะ แล้วก็เลิกพูดจาเหมือนคนจิตตกซักที นายกำลังทำให้ฉันกลัวนะสทอร์ม =__=*”

 

            “จริงนะริชท์ เธอไม่หนีฉันไปไหนแน่นะ!! *0*”

 

            “อืม แต่นายห้ามปล้ำฉันพร่ำเพรื่อล่ะ ฉันคนนะไม่ใช่ตุ๊กตายาง =_=”

 

            “จ้าๆๆ ต่อไปนี้ขอวันเว้นวันนะ น๊ะๆๆๆๆ”

 

            “บ่อยไป ไม่ได้ ฉันระบมพอดีน่ะสิ =____=::;”

 

            “สองวันครั้งก็ได้ นะๆๆ ไม่งั้นฉันต้องเก็บกดมากแน่ๆ เธอคงไม่อยากให้ฉันจัดเต็มใช่มั๊ย ริชท์ ฉันเป็นห่วงเธอนะ จริงๆนะเนี่ย”

 

            “=_________=::::;” ฉันคิดผิดหรือคิดถูฟ่ะเนี่ย ฆ่าตัวตายชัดๆ T^T

 

            “สามวันครั้งก็ได้ นะๆๆ”

 

            “อ..โอเคก็ได้ แต่นายห้ามเอาของอะไรแปลกๆมาเล่นอีกนะ =____=:::;”

 

            “คร๊าบบบบบบบ งั้นวันนี้เธอพักผ่อนนะ เดี๊ยวตอนเย็นต้องไปทำผมนี่ พรุ่งนี้เป็นวันดีของเรา ฮูเล่ๆๆ”

 

            “=_____________=:::::::;” ว..วันดีของนายคนเดียวต่างหากสทอร์ม

 

 

 

 

 

 

 

ปล.จากคนแต่งจ้าาาาา

ตอนแรกก็กะว่าจะให้จบตอนนี้ แต่งไปแต่งมาเริ่มไม่ไหวละ พอก่อนๆ

เจอกันตอน 15.2 Happy Ending เน้ออออ