Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก

บทที่ 14
We are..
 
          ฉันนั่งมองสทอร์มที่ขับรถเลียบชายหาดออกมาเรื่อย มือข้างนึงของเขายังคงกุมมือฉันไว้ด้วยความอบอุ่น เรื่องราวมากมายที่เราคุยกันในระหว่างทาง..มากมาย.. ทั้งเรื่องอดีตของเขา เรื่องราวร้ายๆที่เกิดขึ้นกับฉัน รวมถึงเรื่องราวในอนาคตของเราที่กำลังเข้ามาหาในอนาคตอันใกล้
 
          รถที่แล่นเข้ามาถึงในตัวเมืองของเกาะและกำลังมุ่งหน้าไปสู่ไปสู่บ้านตระกูลอินทรอส เมื่อสักครู่นี้สทอร์มได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเขา และฉันคิดว่าป่านนี้คุณไทม์พ่อของสทอร์มคงมาถึงแล้วแน่ๆ ดูจากที่เข้าเพิ่มระดับความเร็วของรถ..
 
          “สทอร์มมมม..”
 
          “หืมม มีอะไรริชท์”
 
          “ฉันรักนายนะ..”
 
          อ๊ากกกกก ฉันพูดอะไรของฉันไปเนี่ย ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงเรื่มคุยเรื่องไร้สาระกับเขามากขึ้น ตั้งแต่ขึ้นรถมานี่ฉันเอาแต่หยอดมุกตลกๆมาตลอดทาง แล้วตอนนี้สมองฉันยังสั่งให้พูดคำนี้กับเขาอีก หยุดเดี๊ยวนี้น๊า >////////<
 
          “บ..บ้า! ฉันรู้เรื่องนั้นแล้วล่ะน่า มาพูดอะไรตอนนี้นี่ แล้วฉันจะมีสมาธิขับรถได้ยังไงกัน (=0=////! )”
 
          “ฮิๆๆ ฉันแค่อยากจะให้เราทั้งคู่ชินกับมันน่ะ..ถึงแรกๆจะเขินก็เถอะ โน๊ะ! >0<”
 
          เฮ๊ยยยยยยยยย นังริชท์!! กลับม๊า!!!!!
 
          “เดี๊ยวเถอะริชท์ ล้อเล่นหรือไงกัน ระวังไว้เถอะ ถ้าเราแต่งงานกันไปแล้วเธอโดนจัดหนักแน่! =__=*”
 
          “เฮือกกกกก ขอโทษครัชช T^T” ไม่เอานะ เค้ากลัวว่ามันน…จะดีมาก
 
          “เหอะ..ฉันล่ะเชื่อเธอเลยจริงๆ เพิ่งเจอเรื่องร้ายๆมายังจะมีอารมณ์มาเล่นสนุกอีก”
 
          “ก็ฉันอยู่กับนายนี่ ฉันก็อยากมีความสุข หรือนายไม่ล่ะ หึ๊! -3-“
 
          “ช่างเถอะ ใกล้ถึงแล้ว เตรียมตัวลงรถเถอะเธอน่ะ”
 
          “ค่า…คุณพ่ออออ”
 
          “ชิส์..พ่อของลูกเธอน่ะสิ =////=”
 
          “ฮ๊ายยยย รู้ทันนน -3-//”
 
          เมื่อรถเข้ามาถึงในเขตตระกูลของฉันและจอดลงที่ประตูทางเข้าบ้าน เมดประจำบ้านสองคนก็มาเปิดประตูรถให้ฉันและสทอร์มอย่างรู้หน้าที่ พร้อมๆกับคุณแม่ คุณพ่อบุญธรรม พี่ไวน์ และคุณไทม์ ที่ออกมาต้อนรับเราที่หน้าบ้าน ว๊าววว ฉันเพิ่งได้เห็นคุณไทม์ตัวเป็นๆครั้งแรก ท่านดูยังหนุมและแข็งแรงมากๆเลยยย *__*
 
          “กลับมาแล้วเหรอลูก”
 
          คุณไทม์พูดทักทายฉันและสทอร์ม แถมยังยิ้มให้ฉันอย่างเป็นกันเองอีกต่างหาก
 
          “สวัสดีค่ะคุณไทม์ สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่”
 
          “สวัสดีฮะพ่อ”
 
          “เข้ามาในบ้านก่อนสิจ้ะลูก”
 
          “ค่ะแม่”
 
          คุณแม่เดินนำพวกเราเข้ามาที่ห้องโถงและต่างคนก็ค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา จะว่าไปตั้งแต่ที่ตระกูลอินทรอสเกือบที่จะล้มละลายเพราะเรื่องหุ้นตกแล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้กลับเข้ามาในบ้านจริงๆของตัวเองอีกครั้ง รู้สึกเหมือนว่าที่ผ่านมาฉันฝันไปเลย
 
          “เอาล่ะครับ ที่ผมมาที่นี่แล้วเรียกทุกคนให้มาพบกันเพราะผมมีเรื่องที่สำคัญมากอยากจะบอกทุกๆคนครับ”
 
          “…”
 
          เราทุกคนต่างนั่งเงียบเมมื่อคุณไทม์เริ่มพูดเข้าประเด็น ใจของฉันเต้นตึกตักๆด้วยความตื่นเต้น ฉันไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรหรอก แต่ที่รู้ๆต้องมีซักเรื่องล่ะที่เกี่ยวกับฉันและสทอร์ม T//T
 
          “ควีนเซนท์”
 
          “คะ คุณไทม์”
 
          “เนื่องจากว่าพินัยกรรมของคุณถูกเปลี่ยนไปหลายฉบับ เอ่อ เกี่ยวกับเรื่องลูกๆของเราน่ะครับ และด้วยความที่ผมเห็นว่า ครั้งนี้ ลูกชายของผมจะจริงจังมาก และเหมือนจะมีอะไรมากมายที่ได้เกิดขึ้นกับพวกเขา เหมือนเป็นบททดสอบชีวิต วันนี้ผมเลยเอาพินัยกรรมและนิติกรรมฉบับใหม่มาเสนอครับ”
 
          ฉันมองตามคุณไทม์ที่พูดอย่างใจเย็น ก่อนที่ท่านจะเลื่อนซองเอกสารสีน้ำตาลสองซองตรงหน้าไปที่คุณไม่และคุณพ่อ ฉันหันไปมองหน้าสทอร์มด้วยความสงสัย และพยายามจะกระซิบถามเขา แต่สิ่งที่ได้กลับมาจากเขา คือ รอยยิ้ม ยิ้มทำมายยยย ฉันอยากรู้นะเนี๊ยะ T0T
 
          เมื่อซองถูกเลื่อนมาถึงมือ คุณแม่ก็ไม่รอช้าที่จะเปิดมันมาอ่าน(ในใจ) แล้วไม่นานก็ทำให้แม่ท่านถึงกับตกใจ แล้วมองไปที่คุรไทม์แบบไม่อยากจะเชื่ออะไรประมาณนี้ อะไรอ่าแม่ อ่านออกเสียงสิคะ อ่านออกเสียงงงง หนูอยากรู้วววววววว์
 
          “ท..ท่านคะ เท่านี้ท่านก็ช่วยเหลือพวกเรามามากแล้ว คือดิฉันเกรงว่า เรื่องพวกนนี้มันจะ..”
 
          “ไม่ครับ นั่นเป็นสิ่งที่เด็กๆสมควรที่จะได้ ทำไมไม่ลงอ่านฉบับต่อไปล่ะก่อนครับ”
 
          คุณแม่มือเริ่มสั่นอย่างเห็นได้ชัด ท่านวางเอากสารฉบับแรกลงบนโต๊ะก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดซองเอกสารอีกฉับขึ้นมาอ่าน
 
          “ท..ท่านคะ!!”
 
          “ว่าไงครับคุณควีนเซนท์ พร้อมที่จะตกลงกับข้อเสนอของผมแล้วหรือยังครับ”
 
          “คุณแม่คะ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรเหรอคะ..”
 
          ฉันเอ่ยปากถามคุณแม่ด้วยความอยากรู้สุดๆว่าคุณไทม์เอาซองอะไรมาให้แม่อ่าน แล้วข้อเสนอเกี่ยวกับอะไร ทำไมถึงต้องตกใจขนาดนั้นกัน!
 
          พี่ไวน์หยิบเอกสารทั้งสองชุดในมือคุณแม่ออกไปอ่านก่อนจะส่งให้คุณพ่อและทำท่าทางตกใจไม่ต่างกัน! อะไรกัน ให้ฉันอ่านด้วยยยยยยยยย ={}=*
 
          “สทอร์ม นายรู้เรื่องอะไรบ้างอ่ะ บอกฉันมั่งสิ (T0T   )”
 
          “ไม่บอก ปล่อยให้งง เธองงต่อไปนะ (   ^-^)”
 
          อ๊ากกกกก ตาบ้านี่ ดันมาแหย่อะไรฉันอีกเนี่ย กล้อง! กล้องอยู่ไหน นี่เป็นรายการตลกอำกันเล่นใช่มั๊ย ฉันจะได้ออกทีวีช่องไหนบอกฉันมาเซ๊!!! \\(={}=)//
 
          “ริชท์..”
 
          พี่ไวน์ลุกแล้วเดินเอาเอกสารมาให้ฉัน ฉันรีบรับมาก่อนที่จะเปิดอ่านอย่างไว
 
          ‘ซองพินัยกรรม : เปลี่ยนแปลงพินัยกรรมครั้งที่สาม..เปลี่ยนพินัยกรรมฉบับเดิม ของท่านโมนิค อินทรอส.. เนื่องจากพินัยกรรมเดิมที่มีการให้แต่งงานกันระหว่าง นางสาวริชท์เน่ อินทรอส และ นายสทอร์ม แฟร์ไคลน์ ในวันที่ 26 กันยายน 25xx ตรงกับวันคล้ายวันเกิดของนางสาวริชท์เน่ อินทรอส อายุครบรอบ 20 ปีบริบูรณ์ เลื่อนมาเป็นวันที่ 20 พฤศจิกายน 25xx นี้ หรือตรงกับวันคล้ายวันเกิดของนายสทอร์ม แฟร์ไคลน์ ในการจัดพิธิหมั้น และแต่งงาน โดยงานหมั้นจะถูกจัดในตอนเช้าและพิธีสมรสจะถูกจัดในตอนเย็น จึงเรียนมาเพื่อทราบ ทนายประจำตระกูลแฟร์ไคล์ นายโอซับจาง’
           
          ฉันเก็บซองพินัยกรรมฉบับแรกลง เอ้ พวกผู้ใหญ่จะตื่นเต้นทำไม ก็แค่เลื่อนวันแต่งงานเข้ามาเองน๊า ฉันพร้อมอยู่แล้วล่ะน่ะ ฮิๆๆ ยิ่งอ่านยิ่งเขิลลล >////////< อ่านฉบับต่อไปดีกว่า
 
          ‘ซองนิติกรรม : เนื่องจากในวันที่ 20 พฤศจิกายน 25xx นี้จะมีการจัดพิธีแต่งงานระหว่าง นายสทอร์ม แฟร์ไคลน์ และนางสาวริชท์เน่ อินทรอส นิติกรรมฉบับนี้จึงเกิดขึ้นมาเพื่อเสนอสินสอดทองหมั้นเป็นเงินสดจำนวน 20 ล้าน รถยนต์จำนวน 2 คัน และคืนหุ้นที่ขาดอีก 20% ให้แก่ตระกูลอินทรอส พร้อมให้นางสาวริชท์แน่ เข้ามาเป็นพีเซนเตอร์ประจำตระกูนอินทรอสต่อไปในอนาคต แต่เมื่อใดเกิดมีปัญหาหลังจากแต่งงานไปแล้วหรือมีเรื่องหย่าร้างทุกอย่างจะถูกโมฆะในทันที ลงนามผู้มอบนิติกรรม คุณไทม์ แฟร์ไคลน์’
           
          ย..ยี่สิบล้านนนนน!!!!! =O=!! โหวววว สมควรละที่พ่อแม่จะตกใจ ทำไมคุณไทม์ถึงทุ่มทุนขนาดเน๊!!! โอ๊! แล้วนี่ถ้าฉันมีปัญหาทะเลาะหรือบอกเลิกนี่ฉันจะโดนแม่กระทืบมั๊ยเนี่ย! แถมเป็นข้อเสนอที่เหมือนกับว่าฉันต้องดูแลนายสทอร์มให้ดีแบบสุดๆไปเลย ห้ามเลิกกันหลังแต่งงานเด็ดขาด(อันนี้ฉันไม่มีทางเลิกกับเขาแน่ๆ =^=) ฮู่!! สู้เว่ย!! เงินมาอยู่ตรงหน้าแล้ว!!! (สรุปนี่เห็นแก่เงิน? =__=:;)
 
            “ว..ว่าแต่สทอร์ม..วันนี้วันที่เท่าไหร่นะ” ฉันหันหน้าไปถามสทอร์มเรื่องวันที่ เพราะอยู่กับเขาจนลืมวันเดือนปีไปละ
 
            “15 พฤศจิกา”
 
            “(={}=!)”
 
            ฮ..เฮ่ยยย งั้นก็อีกแค่ 5 วันเองอะดิ ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวเลยน๊า!!!! (TTOTT)
 
            “เป็นไงมั่งลูกริชท์ อ่านข้อเสนอแล้วโอเคมั๊ย..”
 
            “ค..ค่ะคุณไทม์”
 
            “ต่อไปนี้เรียกว่าพ่อจะดีกว่านะลูก ยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวแฟร์ไคลน์ของเรานะ^^”
 
            “ค..ค่ะ!”
 
            “เอาล่ะครับคุณควีนเซนท์ คุณเวกัส(พ่อพี่ไวน์) ผมว่าเด็กๆไม่มีปัญหานะผมหวังว่าต่อไปนี้เราคงพบกันบ่อยขึ้น เรื่องงานแต่งงานหมั้น รวมถึงทุกๆอย่างทางผมได้เตรียมไว้ให้หมดแล้วเหลือแค่เพียงให้เด็กๆเตรียมตัวเตรียมใจ และไปถ่ายรูปสำหรับงานอีกเล็กน้อยก็เป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ”
 
            “ค..ค่ะท่าน”
 
            “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
 
            “ค่ะ เดี๊ยวดิฉันเดินไปส่งค่ะ”
 
            เมื่อคุณไทม์และคุณแม่ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าบ้านพวกเราทุกคนก็ลุกขึ้นและเดินตามไปส่งคุณไทม์ที่กำลังจะขึ้นรถส่วนตัวของท่านที่เอามา
 
            “เฮ้ ลูกชาย”
 
            “ครับพ่อ”
 
            “ดูแลน้องเขาดีๆล่ะ คนนี้เอ็งถูกใจมากนี่ พ่อหนุนหลังให้สุดๆแล้วนะเนี่ย อย่ารุนแรงกับน้องเขาล่ะทำเบาๆหน่อยล่ะรู้ป้าว”
 
            “พ่อพูดเรื่องไรเนี่ย!! ไปเลยไปเลยพ่อ ไปทำงานนนน ={}=:;”
 
            “(O/////O)” คุณพ่อท่านเป็นคนตลกดีนะ พูดเล่นซะเห็นภาพเลยฉัน..=////=:;
 
            “เออๆๆ สั่งพ่อจังเลยวะเนี่ยแก สรุปพ่อเป็นพ่อเอ็งหรือเป็นลูกเอ็งกันแน่เริ่มงงแล้วเหมือนกันวุ๊ย”
 
            ปึง!
 
            คุณพ่อของสทอร์มก้าวขึ้นรถก่อนที่คนขับรถของท่านจะปิดประตูรถให้แล้วขับออกไป ดูแล้วท่านเป็นคนกันเองสุดๆปเลยนี่นา ทีแรกฉันก็คิดว่าท่านคงโหดมากแน่ๆไม่งั้นคงไม่ได้เป็นเจ้าของเกาะแซนเดอร์อันเลื่องชื่อแห่งนี้ ทำไมฉันถึงโชคดีขนาดนี้กันนะมีครอบครัวที่ดีมีคนรักที่ดี ทุกอย่างดีไปหมด..
 
            “ริชท์..”
 
            “คะพี่ไวน์”
 
            “เอ่อ...เรื่องคืนก่อน พี่..พี่ขอโทษนะ”
 
            “ค่ะพี่ไวน์ เล็กน้อยน่ะค่ะ อย่าคิดมากโน๊ะ ^-^” ฉันคิดอยู่แล้วล่ะว่าเดี๊ยวพี่ไวน์ก็ต้องมาขอโทษฉันเรื่องเมื่อคืน อันที่จริงฉันก็ไม่ได้โกรธพี่เขาตั้งแต่แรกหรอกแค่ตกใจซะมากกว่า ดีจังนะที่อย่างน้อยเราก็ยังกลับมาพูดกันเหมือนเดิมได้
 
            “พี่ขอโทษจริงๆ ขอบคุณนะที่ไม่โกรธพี่”
 
            “ค่า พี่ไวน์เข้าบ้านเถอะค่ะ เดี๊ยวริชท์จะกลับคอนโดละ”
 
            ฉันบอกให้พี่ไวน์แล้วพยักหน้ากับแม่ประมารว่าแม่ก็เข้าไปด้วย เพราะคนขับรถได้เตรียมรถมาจอดรอไว้แล้ว
 
            “อ้าวว ลูก ไม่ค้างที่บ้านมั่งเหรอ ให้สทอร์มมาค้างด้วยสิ จะว่าไปแม่ไม่ทันสังเกต ทำไมหน้าลูกช้ำแบบนี้เนี่ย..แล้วชุดนี่อีก ของใครกัน..”
 
            “อ..เอ่อ” เอาแล้วไง! คำถามที่ไม่รู้จะตอบแม่ยังไง ฉันไม่อยากให้แม่รู้เรื่องนี้นะ สทอร์มช่วยโด๊ยยยย(หันไปหยิกแขนสทอร์ม)
 
            “อ้อๆ เมื่อตอนสายๆริชท์ไปเล่นทะเลกับผมน่ะครับ เราลงกันลึกไปหน่อย คลื่นก็เลยซัดริชท์มาที่ฝั่งชนกับโขดหินพอดีเธอเลยได้แผลมานิดหน่อย ขอโทษที่ผมพาเธอไปในที่อันตรายครับ!”
 
            “อ่อออ จ้ะๆ งั้นก็ไม่เป็นไร ยัยริชท์ลูกแม่มันถึกอยู่แล้ว อย่าโทษตัวเองเลยนะสทอร์มลูก”
 
            “..เป็นตุเป็นตะเก่งจังนะสทอร์มม(กระซิบๆ)”
 
            “ลูกพูดว่าไงนะจะริชท์ แม่ไม่ค่อยได้ยินเลย”
 
            “อ้ออ หนูพูดว่าขอบคุณนะสทอร์มที่ทำแผลให้น่ะคะ แหะๆ”
 
            “อ่อๆ ว่าแต่แม่ขอล่ะนะ ยังไงก็ค้างที่นี่ซักคืนเถอะลูก พรุ่งนี้เดี๊ยวแม่จะให้พี่ไวน์ทำมื้อเช้าให้ทาน แล้วก็ไปถ่ายรูปงานแต่งด้วยกัน นะ”
 
            “ครับ..ไม่มีปัญหาครับ..คุณแม่”
 
            “={}=” เรียกแม่ตั้งแต่ตอนนี้เลยเรอะ โฮ่ ปรับตัวเร็วขนาดดด
 
            “จ้าลูกชายยของแม่ งั้นเข้าบ้านเถอะลูก ว่าแต่ถ้าแม่ให้นอนห้องเดียวกับริชท์ไม่เป็นไรใช่มั๊ยจะสทอร์ม”
 
            “ยินดีมากๆเลยครับ ^^”
 
          “ต..แต่หนูเป็นค่ะแม่!!”
 
          “อะไรกันหึ๊ริชท์ ไปอยู่กับพี่เขามาตั้งนาน ยังไม่ชินอีกเหรอลูก”
 
          “ม..ไม่ ช..อุ๊บส์!!”
 
 
          “แหะๆ ผมว่าริชท์คงเขิลน่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณแม่พอจะบอกทางไปห้องริชท์ให้ผมได้มั๊ยครับ”
 
          “จ้ะลูก ชั้นสองห้องขวามือจะลูก”
 
          “ขอบคุณครับ”
           
          กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!! อีตาบ้านี่ดันอุ้มฉันแล้วเดินขึ้นมาที่ห้องอย่างไว ต่อหน้าพี่อแม่และพี่ไวน์ซะด้วย ไร้ยางอาย! ไร้ยางอายที่สุด ถึงนายไม่อายแต่ฉันอายนะย๊า!! ปล๊อยยยยยย!! \\(TT{}TT)//
 
            “สท๊อร์มมมมม นี่นายบ้าไปแล้วหรือไง ปล่อยฉันลงเดี๊ยวนี้เลยนะ!!”
 
            “ใกล้ถึงห้องแล้ววว เดี๊ยวปล่อยย”
 
            “TT^TT:;”
 
            “ว่าแต่เธอน้ำหนักขึ้นป้ะเนี่ย =_=:;”
 
            “น..นี่!! ถ้าหนักก็ปล่อยฉันสิ!!”
 
            “ไม่เอาอ่ะ โอ้!! ถึงห้องแล้ว สวรรค์ *3*”
 
            “คุณแม๊!!!!!!!! ช่วยหนูโด๊ยยยยยยย!!!!”
 
            ปึง!!
 
            ตุบ...
 
            “ส..สทอร์ม อย่าเพิ่ง ฉ..ฉันยังไม่พร้อม!!”
 
            ทันทีที่สทอร์มพาฉันมาถึงห้องเขาก็ไม่รอช้าที่จะปล่อยฉันลงบนเตียงก่อนจะยืนมองฉันด้วยสายต่ามีเล่ห์เหลี่ยม แล้วค่อยๆคลานขึ้นมาบนเตียงทำท่าจะคล่อมฉัน! ม..ไม่นะ ฉันยังเจ็บระบมตามตัวกับเรื่องเมื่อเช้าอยู่เลย TT^TT
 
            “ไม่พ้งไม่พร้อมอะไรกันริชท์ เราจะแต่งงานกันแล้วนะ อีกอย่างเธอก็เป็นของฉันไปแล้วด้วยนี่นา”
 
            “อ..เอ่อ ฉัน..ฉันยังเจ็บแผลอยู่ ล..แล้วก็ยังระบมตามตัวอยู่เลย ส..สทอร์ม ขอฉันพักสักระยะได้มั๊ย นะ..นะๆๆ นะสทอร์ม..(TT^TT)” ฉันพูดจริงๆน๊า (T[]T)//
 
            “เธอคิดว่าฉันจะใจดีขนาดนั้นเลย?”
 
            “ก..ก็ ฮึก..ก็..ฉ..ฉัน ฮืออออออ..”
 
          ท..ทำไมเขาต้องทำหน้าโหดอ่ะ เขาจะปล้ำฉันวันนี้จริงๆนะเหรอ! เรื่องเจ็บนี่ฉันพูดจริงนะ ขืนโดนเขาทำซ้ำเข้ามาอีก คราวนี้ฉันคงได้ตายจริงๆแน่ บ..เบ่งน้ำตา! เบ่งน้ำตาเดี๊ยวนี้ ฮึ๊ดดดดดดด เบ๊งงงงงงงง (TT0TT)
 
            “ฮ..เฮ่ยย ริชท์! ร้องไห้ทำไม! โอ๊ๆๆๆ ฉันแหย่เล่นน่า ฮึ๊บสิฮึ๊บๆ อย่าร้องไห้น๊าๆ ฉันแค่แหย่เล่นเฉยๆ ฉันไม่ทำเธอหรอกน่า นะๆๆ จนกว่าเราจะแต่งงานกันฉันจะไม่ทำเธอเลย โอเคมั๊ย..”
 
            “ฮ..ฮึกๆ จ..จริงนะ..นายพูดจริงๆนะ”
 
            “ฉันสัญญาเลย นะ หยุดร้องไห้นะ เช็ดน้ำตาก่อนนะๆๆ”
 
            “…พูดแล้วห้ามคืนคำนะ..”
 
            “ครับๆ”
 
            “…”
 
            “เห็นมั๊ย ไม่ร้องแล้วน่ารั..!!”
 
            “เย้!!!!!! โฮ่เลลลลโฮ่เลลโฮเลโฮเหล่ ฉันรอดแล๊ววววววว วู้วววววว \(*O*)/”
 
            “น..นี่อย่าบอกนะว่าเธอโกหกเพื่อเอาตัวรอดน่ะ (=_____=** )”
 
            “เปล๊า!! ฉันเจ็บระบมจริงจริ๊งงง!!” เจ็บตรงนี้เนี่ย เล็บขบ *_*
 
            “เหรอออ แล้วทำไมถึงกระโดดโลดเต้นแบบนั้นล่ะ โกหกก็บอกมา”
 
            “อ..โอ๊ะ โอ๊ยยยยย เจ็บๆๆ โอ๊ยสทอร์ม เอายาแก้ปวดมาให้ฉันหน่อยสิ ปวดท้องมากเลยอ่ะT^T”
 
            “เหอะ..เธอนี่ไปเรื่อยเลยนะ =___=*”
 
            “ฉันพูดจริงนะเนี๊ยยยะ -0-” อ่าวว นี่เขาไม่เชื่อฉันอ่อ
 
            “เออ เชื่อ =______=**”
 
            “วุ๊ บอกเชื่อแต่สีหน้าไม่เชื่อ ไม่พูดด้วยแล้ว นอนดีก่า โอ๊ะ! แต่นายสัญญาแล้วนะว่าจะไม่ทำอะไรฉันนะ ถ้าพูดไม่จริงฉันจะโกรธนายมากจริงๆนะ”
 
            “อืม ฉันหลงรับปากเธอไปแล้วนี่ =_____=*”
 
            “เฮ่ออออ..โล่งอก เน๊อะ!>w<”
 
            “จะนอนก็นอนไปสิ เดี๊ยวฉันก็ได้เปลี่ยนใจปล้ำเธอจริงๆซะหรอก =_________=****”
 
            “ค..ค่า!!! (={}=!)” เฮ่ย!! พี่แกเริ่มกลับเข้ามาโหมดน่ากลัวละ เลิกเล่นๆ นอนๆๆๆ =^=:;
 
            ฉันรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม เอ้ออออ ดีจริงดีจัง อย่างน้อยเขาก็ยังแพ้น้ำตาทีนี้ฉันจะได้เอาแผนนี้มาใช่บ่อยๆ โฮ๊ะๆๆๆ ฉันหลับตาลงก่อนจะสัมผัสถึงไออุ่นจากแผ่นหลัง สทอร์มเข้ามานอนในผ้าห่มด้วยกัน เขากอดฉันจากด้านหลังก่อนที่จะกดปิดไฟที่หัวเตียง อืม ฉันเริ่มชินกับสิ่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ชินกับการที่มีใครซักคนกอดฉัน ชินกับการหยอกล้อกับเขา..เป็นความชินที่ทำให้ฉันมีความสุขที่มากขึ้นๆในทุกๆวัน..
 
 
 
 
 
ปล.จากผู้แต่งเน่ออออ
ตอนต่อไปก็จะจบแล้วน๊าาาาา
ใครที่เป็นนักอ่านเงามาโดยตลอดก็รู้จักเม้นเป็นกำลังใจมั่งเน่ออ
แล้วก็อย่าลืมติดตามผลงานเรื่องต่อไปน๊าา
# Power Up! คลิกหัวใจนายมาเฟีย (Yaoi) #
แล้วเจอกันตอนจบเน่อออออ บ๊ายยบายย จุ๊ฟๆ