Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก

บทที่ 13
H-O-N-E-Y

 
            เรื่องราวและปัญหามากมายที่เกิดขึ้นภายในคืนแรกที่ไปเที่ยวพักผ่อน ทำให้ไม่มีใครที่คิดจะอยู่ต่อต่อจนถึงวันที่สาม พอเช้าวันรุ่งขึ้น พี่ไวน์ก็บึ่งรถออกไปแต่เช้ามืด ส่วนฮันนี่ก็หายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืนที่เกิดเรื่อง ไอแม็คและเลเวลก็กำลังเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับ ส่วนสทอร์มเขาบอกว่าให้ฉันรออยู่ที่บ้านก่อนเพราะมีธุระ เดี๊ยวตอนบ่ายจะมารับกลับคอนโด..อืม สรุปคือโปรแกรมมาเที่ยวครั้งนี้ เป็นอัน ล่ม นะเพคะ ยอดเยี่ยม =__=*
 
            **หม่ามี๊ๆ หม่ามี๊โทรมา หม่ามี๊ๆ หม่ามี๊โทรมา…**
 
            “..ค่ะ คุณแม่”
 
            (“ริชท์! แม่รู้ข่าวเรื่องเมื่อคืนแล้วนะลูก ลูกไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย! ปลอดภัยดีใช่มั๊ย ไวน์ตบตีลูกหรือเปล่า! เมื่อสักครู่คุณไทม์ โทรมาเล่าให้แม่ฟัง แม่ไม่คิดเลย ว่าไวน์จะทำอย่างนั้นกับลูก แม่ล่ะผิดหวังจริงๆ!!”)
 
            “ริชท์ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ พี่ไวน์ก็ไม่ได้ทำร้ายริชท์อะไร แค่ฉวยโอกาสเฉยๆ แต่พี่ไวน์นี่สิ ท่าทางจะหนักนะคะ คุณแม่อย่าลืมพาพี่ไวน์ไปหาหมอนะ..ริชท์คงไม่พร้อมที่จะเจอหน้าพี่ไวน์ตอนนี้น่ะคะ..”
 
            (“โถ่ ลูกแม่ ขนาดพี่เขารังแกลูก ลูกก็ยังอุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใยอีก แม่ล่ะอยากจะให้ไวน์รู้บ้างนะว่าลูกเป็นห่วงพี่เขาแค่ไหน ถ้ารู้พี่เขาคงสำนึกผิดได้บ้างล่ะ..”)
 
            “แล้วตอนนี้พี่ไวน์ถึงบ้านหรือยังคะ”
 
            (“ถึงแล้วลูก..ตอนนี้อยู่ในห้องกับคุณพ่อเขาอยู่น่ะ รู้สึกจะโดนตักเตือนชุดใหญ่เชียว เอ้อ จริงสิ ริชท์ วันนี้คุณไทม์จะมาพบแม่ที่บ้านตอนเย็นนะ ท่านฝากมาบอกว่าให้ลูกบอกคุณสทอร์มช่วยแวะเข้ามาที่บ้านหน่อยเพราะมีเรื่องสัญญานิตินัยที่จะคุยด้วย ลูกก็ติดรถพี่เขาเข้ามาด้วยล่ะ เข้าใจมั๊ย”)
 
            “ค่ะ เดี๊ยวริชท์จะแวะเข้าไปนะคะ”
 
            (“งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก ไวน์ออกมาจากห้องทำงานกับคุณพ่อเขาแล้ว แม่มีเรื่องต้องพูดกับพี่เขานิดหน่อย เย็นนี้เจอกันนะลูก”)
 
            “..ค่ะ..คุณแม่”
 
            ติ๊ด
 
            ฉันกดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเอาไว้ตามเดิม เฮ้อออออ แล้วฉันจะมองหน้าพี่ไวน์ติดมั๊ยล่ะเนี่ยทีนี้ โอเคๆ ฉันยกโทษให้พี่ไวน์ก็ได้เพราะมันเป็นเรื่องเล็กน้อย(ล่ะมั้งนะ) ก็ฉันไม่อยากเสียพี่ชายที่แสนดีอย่างพี่ไวน์ไปนี่! ที่แล้วๆก็ให้มันแล้วๆกันไป แต่ก่อนพี่ไวน์ก็อุตส่าห์ดูแลฉันอย่างดีมาตลอด ฉันจะทำตัวให้ปกติที่สุดละกัน ถ้าเจอหน้าพี่ไวน์อีกครั้ง..
 
            “น้องริชท์ครับ เดี๊ยวพี่กับเลเวลจะกลับกันแล้วนะ อยู่คนเดียวได้ใช่มั๊ยครับ”
 
            “ค่ะไอแม็ค เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ ให้ริชท์ช่วยถืออะไรมั๊ยคะ”
 
            “โอ้ๆ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะ ริชท์คงขวัญเสียอยู่ไม่น้อย พักผ่อนเถอะ งั้นเดี๊ยวพวกพี่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ กู๊ดบายฮะ”
 
            “ค่ะเลเวล กลับดีๆนะคะ”
 
            ฉันเดินออกมาเปิดประตูหน้าบ้านให้เลเวลกับไอแม็คขนของออกไปสะดวกๆ แล้วกลับนั่งที่โซฟาตามเดิม อาหารที่พ่อบ้านทำเอาไว้มากมายแต่กลับไม่มีใครแตะมันเลยซักนิดเพราะทุกคนต่างก็วุ่นวายกับตัวเอง ส่วนฉัน ก็คงกินไม่ลงหรอก..
 
            นาฬิกาที่เดินไปอย่งช้าๆ บ้านที่เงียบสนิท ไม่มีอะไรให้ทำ ทุกอย่างดูปกติเรียบร้อยดี แต่ฉันแปลกใจก็เรื่องฮันนี่นี่แหละ หล่อนหายไปไหนของหล่อนเนี่ย
 
 
            **สุดที่รักกกเธอโทรมาช่วยรับหน่อยยย อย่าให้คอย…**
 
            #สามี#
 
            โอ้ ฉันจะบ้า =_,=* นี่อีตาสทอร์มแอบมาเปลี่ยนริงโทนกับเปลี่ยนชื่อที่ฉันเมมเอาไว้ในเครื่องเป็นภาษาเลี่ยนๆเฉยเลย แถมริงโทนนี่เขายังอัดเป็นเสียงตัวเองร้องเพลงอีกต่างหาก โอ้วว ช่างกล้านะคะ คุณสามีฉวีวี่วี =__________=***
 
            “ว่าไงสทอร์ม”
 
            (“เป็นไงบ้าง”)
 
            “ก็สบายดี ว่าแต่นายเถอะ อยู่ไหนเนี่ย ทุกคนกลับไปหมดแล้วเหลือฉันอยู่ที่บ้านพักคนเดียวเนี่ย =0=*”
 
            (“ฉันสังหรใจไม่ค่อยดีเลยโทรมาหาเธอก่อน เพราะฮันนี่หายไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อคืนน่ะสิ”)
 
            “อือ นั่นสิ ฉันก็สังเกตุอยู่เหมือนกันว่าเธอหายไปไหน โดนใครจับตัวไปหรือเปล่านะ”
 
            (“ไม่หรอก เธอต้องหาอาวุธติดตัวไว้บ้างนะ ฉันรู้สาเหตุที่ไวน์ปล้ำเธอเมื่อวานแล้ว นั่นมันเป็นเพราะฮันนี่ผสมยากล่อมประสาทให้ไวน์กินพร้อมเครื่องดื่ม แล้วดูเหมือนว่าพอไวน์ตื่นมาจะจำอะไรไม่ค่อยได้ เอาแต่ถามตลอดว่าเรื่องราวเป็นยังไงแล้วเธอไม่เป็นไรใช่มั๊ย เพราะฉนั้น เธอดูแลตัวเองดีๆก่อน เดี๊ยวฉันจะกลับไปรับเธอให้เร็วที่สุด เข้าใจนะริชท์!”)
 
            “อ..อือ..”
 
            มันจะดีมากถ้าสทอร์มโทรมาเร็วกว่านี้อีกนิด.. ฉันทำได้แค่ตอบรับคำของเขาไปด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้ฮันนี่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันน่ะสิ! แถมยังมีผู้ชายตัวสูงใหญ่มาด้วยอีกสามสี่คน อะไรกันนักหนาเนี่ย!! ชีวิตฉันทำไมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนซ่อนเงื่อนงุ๊งงิ๊งขนาดนี๊!! เค้ายอมแล้วจ้าๆ ยอมจิมๆนะ \(TTT{}TTT)/
 
            “ฮ..ฮันนี่ เธอต้องการอะไรน่ะ บอกฉันดีๆก็ได้..”
 
            ฉันพยายามยิ้มกลบเกลื่อนความกลัวแล้วพูดกับฮันนี่ที่ยืนกอดอกยิ้มร้ายๆมาทางฉัน แต่ก่อนไร้เดียงสาไม่ใช่หรือไงกัน ทำไมวันนี้กลายเป็นยักษ์ไปได้ฟะ T^T
 
            “เหอะ..นังหน้าด้าน ทำมาเป็นใสซื่ออะไรตอนนี้ แต่ก่อนมีแต่จะปากคอเราะร้าย จิกกัดฉันบ้างล่ะ ทีตอนนี้ล่ะทำมาเป็นพูดดี!”
 
            “ธ..เธอต้องการอะไรกันแน่!!”
 
            “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้นล่ะ เอ้อ ไม่สิ มีสิ่งนึงที่ฉันต้องการ แต่ดูเหมือนว่าแผนของฉันเมื่อวานจะไปเป็นผล ช่างน่าเสียดายจริงๆ ฉันเลยต้องอดดูพี่ชายกับน้องสาวที่กลายเป็นคู่ขากันภายในชั่วข้ามคืนซะได้ ว๊าๆ น่าเสียดายสุดๆเลยเนอะว่ามั๊ย..”
 
            “ฝีมือของเธอจริงๆสินะฮันนี่!! ยัยชั่ว!!”
 
            “ฉันน่ะชั่วกว่านี้ตั้งเยอะ!! นั่นแค่เบาะๆนะ เพราะต่อไปนี้น่ะของจริง!!!!!!!!!”
 
            “ก..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!! ปล่อยฉ๊านนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!”
 
            ด้วยความกลัวและตกใจสุดขีดทำให้ฉันกรีดร้องออกมาดังมาก!!!! เพราะอยู่ๆก็มีผู้ชายสองคนเข้ามาล็อคตัวฉันจากด้านหลัง และผู้ชายอีกคนก็ลำลังดึงเสื้อผ้าฉันออกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นถึงร่างกายเปล่าเปลื่อยของฉันภายในไม่กี่วินาที!! สทอร์ม!!!! ขอล่ะ!!! รีบๆกลับมาช่วยฉันทีเถอะ!!!!
 
            ฉันเอื้อมมือไปคว้าแจกันที่อยู่ใกล้มือที่สุด ขณะที่เจ้าพวกบ้านั่นกำลังเชยชมและสัมผัสร่างกายของฉันราวกับว่ามันเป็นเรื่องสนุก และแน่นอน ฉันไม่ลังเลที่จะฟาดแจกันอันใหญ่ใส่หัวของไอ้ผู้ชายชั่วที่ฉีกเสื้อผ้าฉันแถมยังกำลังลวนลามฉันอยู่ตอนนี้อย่างสุดแรงเกิด!! แม่งไม่น่าเกิดมาเป็นคนเลยไอ้แมงดาเอ๊ย!!!!!
 
          ปั่ก!!!! เพล้งงงงงงงง!!!!
 
          “โอ๊ยยยยยยย!!! นังบ้าเอ๊ยยยยยย!!!! อยากตายนักหรือไงกันห๊ะ!!!!!!”
 
          เพี๊ยะ!!!!!!!!
 
          “..อึก.”
 
          อ...โอ๊ยยย เจ็บชะมัด เจ็บอย่าบอกใครเชียว ฝ่ามือใหญ่ๆหนาๆของไอ้คนที่ฉันเพิ่งทุ่มแจกันใส่หัวมันฟาดเข้ามาเต็มแรง เล่นทำเอาฉันสัมผัสได้ถึงเลือดที่อยู่ในปากได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง ฉันเป็นผู้หญิงนะเว่ยยย! ตบเข้ามาได้ ไอ้เลว!!!! งืออออออ เจ็บ.. (TTT^TTT// )
 
          “หึ..เจ็บมั๊ยคะคุณริชท์เน่ อินทรอส คุณหนูรวยหุ้นผู้ตกอับ ต้องระเห็ดมาเกาะผู้ชายของคนอื่นกิน ทีนี้ดูสิว่าพี่สทอร์มเขาจะยังรับเธอได้อยู่อีกหรือเปล่าถ้าเธอมามีอะไรกับผู้ชายคนอื่นพร้อมๆถึงสามคนแหนะ ว๊าวๆๆ น่าอิจฉาจังเลยนะ..”
 
          “ก..แกยังมีความเป็นคนอยู่อีกหรือเปล่า!!!!! นังชั่ว!!!!!!!!”
 
          “เห๊อะๆๆ ทำเป็นพูดดีไปเถอะ ไอ้พิ้งค์!!! ไอ้ห่าน!! ไอ้แหลม!! จัดการมันเลย!!!!”
 
          “ก..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!”
 
          ผั๊วะ!! ผั๊วะ!!! ผั๊วะ!!!!
 
          “อ๊อค..!”
 
          เลือดที่เคยอยู่ในปากของฉันถึงกับกระอักออกมา เพราะแรงต่อยเข้ามาที่หน้าท้องอย่างไม่ยั้ง ทำให้ฉันจุกจนพูดไม่ออก ทั้งๆที่โดนต่อยเข้าที่ท้องแต่ทำไมสมองมันถึงได้มึนขนาดนี้ก็ไม่รู้ฉันพยายามทรงตัวให้ตั้งหลักยืน แต่ผู้ชายอีกสองคนที่หิ้วปีกฉันอยู่กลับยกฉันขึ้นสูงเหนือพื้นก่อนที่คนตรงหน้าจะเริ่มลวนลามฉันอีกครั้ง..ฉัน..ไม่อยากโดนเจ้าพวกสกปรกพวกนี้ทำร้ายนะ..สทอร์ม..
 
          เพล้งงง!!! ปั้งๆๆๆ!!! ปั้งๆๆๆ!!!!!
 
          เสียงปืนดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงประตูกระจกที่ถูกกระแทกเข้ามาจนแตก การ์ดชุดดำนับสิบคนถือปืนแล้วยิงเข้ามาที่คนของฮันนี่ ก่อนที่จะตรงเข้าไปชาร์ตตัวหล่อนเอาไว้ คนของฮันนี่ที่มาด้วยรวมถึงคนที่เคยหิ้วปีกและลวนลามฉันทุกคนตายคาที่ด้วยกระสุนปืนที่ยิงแบบรัวๆ ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ากำลังเล่นผิดที่เล่นผิดคน
 
          สทอร์มเดินเข้ามา ทันทีที่เห็นฉันเขาก็รีบถอดเสื้อแจ็กเก็ตตัวยาวของเขาและตรงเข้าหาฉันพร้อมเอาเสื้อนั่นคลุมตัวฉันไว้อย่างดี ก่อนที่จะเดินไปหาฮันนี่ช้าๆแววตาหน้ากลัวสุดขีด! ทำเอาฮันนี่ที่ปากกล้าปากเก่งเมื่อกี้กลายเป็นลูกนกตกน้ำตัวสั่นอย่างกับองค์ลง!
 
          “กล้ามากนะ..”
 
          “….ฮ..ฮันนี่ขอโทษค่ะ เพราะความหลงผิดชั่ววู…!!!”
 
          ปั้ง!!!!!!!!
 
          เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว แม้แต่ฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังสทอร์มยังถึงกับสะดุ้ง ฉันไม่ทันได้สังเกตุว่าสทอร์มถือปืนอยู่ และเมื่อกี้เขาก็ยิงไปที่กำแพง เฉี่ยวหัวของฮันนี่ไปเพียงไม่กี่เซนต์เท่านั้น!
 
          “หุบปาก..”
 
          “..ค..ค..ค่ะ”
 
          “ฉันว่าฉันบอกเธอนับครั้งไม่ถ้วน ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นตัวปัญหาสำหรับฉันจริงๆ ไม่เข้าใจเลยว่าแต่ก่อนฉันหลงเสน่ห์ของเธอเข้าไปได้ยังไงกัน ยัยปิศาจทุเรศๆที่ไร้สมองแบบเธอเนี่ย ขาดความคิดแม้กระทั่งคิดไม่ได้ว่าอะไรสมควรเล่น หรืออะไรไม่สมควร”
 
          “…พ..พี่สทอร์..!”
 
          “ฉันบอกให้หุบปาก!!!!!!!! แล้วฟัง!!!!!!”
 
          “…ฮึก..”
 
          “ตั้งแต่วันนี้ไปหุ้นของเธอถูกถอนทั้งหมด สัญญาทุกสัญญาที่บริษัทของฉันเคยเซ็นไว้ถูกยกเลิกตั้งแต่นี้เป็นต้นไป รวมถึงชื่อตระกูลกราวน์ จะถูกตัดออกจากบัญชีเกาะแฟร์ไคลน์ ครอบครัวของเธอจะถูกย้ายออกจากเกาะภายในคืนนี้โดยไม่มีทรัพย์สินติดตัวไปนอกจากเสื้อผ้าเท่านั้น!! เพราะครั้งนี้เธอทำผิดมหันต์ที่คิดจะมาทำร้ายผู้หญิงของฉัน ฮันนี่ เธอจบแล้ว!!”
 
          “ม..ไม่นะ..ไม่นะคะพี่สทอร์ม!!! ได้โปรด!! อย่าไล่พวกเราออกจากเกาะเลยนะคะ! ฮันนี่ขอโทษค่ะ ฮันนี่จะปรับปรุงตัว ฮันนี่จะไม่มาให้พี่เห็นหน้าแล้วก็จะไม่มาให้คุณริชท์เห็นหน้าอีก นะคะ พี่สทอร์ม ได้โปรดเถอะ!!! อย่าตัดชื่อตระกูลกราวน์ออกจากเกาะเลยนะคะ!!!”
 
          “..ฮัลโหล.. เลเวล วันนี้ฉันขอเปิดใช้เครื่องบินแกลำนึงนะ มีตระกูลนึงถูกตัดชื่อออกจากเกาะแซนเดอร์ อืม.. โอเค วันนี้ทุ่มครึ่ง.. ขอบใจ”
 
          “ม..ไม่นะ..ไม่จริง ม..ไม่นะ ฮือออออ ฮึกๆ ฮือออ…”
 
          ฉันมองภาพตรงหน้า สทอร์มดูเยือกเย็นไร้ความปราณี..แต่ก็สมควรแล้วล่ะ ผู้หญิงชั่วๆแบบฮันนี่ ไม่ฆ่าทิ้งก็ดีเท่าไหร่แล้ว..ฉันจะสงสารก็สงสารไม่ลง เพราะสงสารตัวเองในตอนนี้มากกว่า สทอร์มกดวางสายจากเลเวลแล้วเดินมาหาฉัน ปล่อยให้ฮันนี่อยู่กับการ์ดที่ต้องคุมตัวเธอไปที่สนามบินวันนี้ ฉันอยากจะตะโกนสมน้ำหน้าหล่อนจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเจ็บแผลที่ถูกตบอยู่ล่ะก็นะ..
 
          ควับ..
 
          “ส..สทอร์ม!”
 
          “เธอเดินไม่ไหวหรอก โดนซะขนาดนี้ ให้ฉันอุ้มน่ะดีแล้ว”
 
          “อ..อืม”
 
          พอสทอร์มเดินมาถึงตัวฉันเขาก็ไม่รอช้าที่จะอุ้มฉันขึ้นแล้วพาไปที่รถทันที เหตุการณ์มากมายที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาเพียงสั้นๆ ทำให้ฉันรู้จักเขาในหลายๆมุมมากขึ้น ทั้งมุมที่เอาแต่ใจ ขี้แกล้ง ทะเล้น มุมที่เป็นห่วงเป็นใย เอาใจใส่ มุมขี้หึง มุมโรแมนติก มุนน่ากลัว ทุกๆอย่างเกี่ยวกับสทอร์ม มันทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจที่มีเขาอยู่ข้างกาย หลายต่อหลายครั้งที่เขาช่วยเหลือฉัน หลายต่อหลายครั้งที่เขาแกล้งฉัน ทุกๆอย่างที่เป็นเขา ฉันดีใจนะที่จะได้เป็นส่วนนึงในชีวตของเขา
           
          “ริชท์ นั่งรอฉันในนี้แปปนะ เดี๊ยวฉันไปเอาเมื้อผ้าของฉันที่ท้ายรถมาให้เธอใส่”
           
          “อือ”
 
          สทอร์มพูดเสร็จก็รีบไปหยิบเสื้อผ้าที่หลังรถมาให้ฉันด้วยความว่องไง ฉันรอเพียงไม่นานเขาก็เปิดประตูรถแล้วยื่นเสื้อผ้ามาให้ฉัน เป็นเสื้อเชิททำงานตัวสีเทา ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงบล๊อกเซอร์ซะงั้นล่ะ เข้ากันดีจังนะ เอาเถอะ ก็ยังดีกว่าไม่ใส่ล่ะ =///=
 
          ปึง!
 
          “ส..สทอร์ม นายเข้ามาในรถแล้วฉันจะใส่เสื้อผ้ายังไงล่ะ”
 
          “เธอใส่ไม่ถนัดเหรอ ให้ฉันช่วยใส่มั๊ย (O_O)”
 
          “ม..ไม่ต้องๆๆ โอเคๆ นายหันไปทางนู้นนะ \\(T_T   )”
 
          “เขิลเหรอ ”
 
          “(=___,=)” ไม่มั้ง
 
          “อ่ะๆๆ โอเคๆ ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ปลอดภัยหรอกถึงเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเนี่ย โอเคๆ เลิกจ้องฉันได้แล้วน่าๆ ฉันไม่มองหรอกๆ”
 
          ฉันรีบใส่เสื้อผ้าอย่างไวแล้วปล่อยให้สทอร์มพูดๆไป ตาบ้านี่ก็ยังทะลึ่งอยู่ดีน่ะแหละ แต่ก็ช่างเถอะ ฉันรีบใส่เสื้อผ้าจะดีกว่า ตัวอีตาสทอร์มก็ใช่ว่าจะปลอดภัย =_=::;
 
          “เสร็จยังงง”
 
          “อื้อ เสร็จแล้วหันมาได้”
          
          “โอเค ทีนี้เธอหันหน้ามาสิ”
 
          “ทำไม”
 
          “ขอดูแผลหน่อย เดี๊ยวจะทำแผลให้”
 
          “ม..ไม่ต้องๆ แผลเล็กๆ ไม่ต้องหรอก เดี๊ยวก็หายแล้ว”
 
          “ไม่ได้! อย่าดื้อสิ หันมานี่!”
 
          “ฉันยังไม่เห็นกล่องปฐมพยาบาลนายเลยนะ แล้วจะทำแผลยังไงล่ะ อ..โอ๊ย”
 
          จุ๊ฟ
 
          “ฉันเป็นห่วงมากนะ..รู้มั๊ย”
 
          “(O/////////O)
 
          “เป็นอะไรเล่า อย่ามองแบบนี้เซ่ เฮ่ยๆๆ ริชท์!”
 
          “ข..ขอบคุณนะ..อ..เอ่อ..”
 
          หมับ..
 
          ฉันดึงสทอร์มเข้ามากอดด้วยความที่ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วก็นึกอะไรไม่ออกแล้วนอกจากกอดขอบคุณเขา สทอร์มลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะคลายอ้อมกอดออก
 
          “กลับบ้านกันเถอะ..ฉันต้องแวะเข้าบ้านเธอก่อนใช่มั๊ย ^_^”
 
          “น..นายรู้ได้ไง”
 
          “แม่เธอโทรมาหาฉันเมื่อตอนเที่ยงน่ะ”
 
          “อือ งั้นกลับบ้านกันเถอะ ฉันคิดถึงแม่มากๆเลยตอนนี้”
 
          “งั้นฉันจะออกรถแล้วนะ”
 
          “อืม..”
 
 
 
 
 
ปล.จากผู้แต่งเจ้าค่าาาาา
วันนี้เราลงให้ต่อเนื่องจากตอนเมื่อวานเลยโน๊ะ
เราคิดว่าอีกประมานบทสองบทก็จะปิดนิยายเรื่องนี้ละ
ใกล้จบแล้วน๊าาา อย่าลืมมาวิจารณ์ให้คนแต่งชื่นใจมั่งเน่ออออ