My love ก็นายไม่ใช่เหรอที่ขโมยหัวใจฉันไป!
เขียนโดย 
Waffle_Love
วันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 15.00 น.
แก้ไขเมื่อ 16 มกราคม พ.ศ. 2560 12.26 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) First love2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"เป็นไงบ้างนึกออกรึยังล่ะ^^"เขาพูดพร้อมกันส่งยิ้มกวนประสาทมาให้ฉัน
"เอ่อ..มั้ง"ฉันตอบเขาไป
"ตอบแบบแน่ใจหน่อยสิ^^"ถ้าตอบแบบแน่ใจไป คนที่เสียหน้าอ่ะ คือฉัน!! ไม่ใช่นายนิ- -*
"- -;;"
"ฉันจะไปหายูกะด้านล่างนะ^^;"เวลานี้ฉันไม่อยู่ให้เขาแกล้งฉันหรอก!!
หมับ!
T^T แงงง ฉันเกือบหนีเขาพ้นแล้ว ถ้าเขาไม่คว้าแขนฉันไว้ก่อน
"เดียวสิ! อยู่ดูวิวบนนี้ด้วยกันก่อนสิ^^"อยู่ให้นายแกล้งฉันเรอะ!!
"แต่ฉันจะไปหาเซมี!! แล้วก็ปล่อยแขนฉันด้วย!"เสียงแข็งไว้ก่อนลูก
หมับ!
"กรี๊ดดด!"ฉันร้องเสียงหลง เพราะเขาปล่อยแขนฉัน แต่เขามากอดเอวฉันจากด้านหลังแทนนี้สิ!
"ตกใจ อะไรมากหะ^^"
"ฮืออ ปล่อยฉันเถอะT^T นะๆ"ฉันพยายามอ้อนเขา แต่ไม่ได้ผล
"ถ้าฉันจะปล่อย แล้วจะกอดเธอทำไมล่ะ^^"เขาพูดพลางเอาคางมาวางไว้บนไหล่ฉัน>//<
"ปล่อยฉันยูตะ!"
"ไม่ปล่อย!^^"
จุ๊บ!
"ยูตะ!"ไอบ้าา! กอดแค่นี้ก็มากไปแล้วนะ ยังมาหอมแก้มฉันอีก!
"ทำไมหรออ?"ไม่ต้องมาตีหน้ามึน โว้ยยยย!! - -;;
"นายหอมแก้มฉัน ทำไม!"
"ทำไมหรอ หรืออยากให้ทำมากกว่านั้น^^"ไม่ใช่! โว้ยย
"มะ.."
สิ่งที่ฉันกำลังจะพูดออกไป ฉันกลับต้องกลืนมันไปแทนเพราะเขาพลิกตัวฉันแล้วหันหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากจน...ริมฝีปากเราแตะกัน ยูตะจูบฉัน!! เขาจูบฉันแบบคนที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก คล้ายคิดถึง และรอคอยมานานมาก เป็นสัมผัสที่อ่อนโยนและเขาก็ค่อยๆกดริมฝีปากลงมา เป็นเบาสลับกับหนัก และมันก็เริ่มร้อนแรงขึ้น เมื่อเขากอดฉันให้แน่นขึ้น ให้ฉันเข้าใกล้เขามากกว่านี้ คล้ายกับว่าต้องการเก็บความหวานจากปากฉัน เขาจูบฉันแบบนานมากก และเขาก็ปล่อยฉัน เมื่อเห็นฉันหายใจไม่เป็นจังหวะแล้ว
"ปากเธอนี้หวานจริงๆน้าาา"
"ไอบ้าาา! หุบปากนายไปเลยนะ!"ฉันพูดพลางเอามือทุบตีตรงหน้าอกเขา
"ก็ปากเธอมันหน้าจูบจริงๆนี้^^"กรี๊ดดดด ไอบ้า!
"ยูตะ! เซมี!"แต่แล้วก็มีคนๆหนึ่งเรียกชื่อพวกเราขึ้นมา เป็นคนที่พวกเราไม่นึกถึงเธอเลย ว่าถ้าเธอมาเห็นภาพเมื่อกี้เธอจะเป็นยังไง
"มีอะไรหรอ มิโกะ^^"ฉันหันไปเรียกเธอ แล้วยิ้มให้
"พวกเราไม่เห็นเซมีกับยูตะอยู่ในงาน ก็เลยเป็นห่วงนะ เลยมาตาม^^"เธอยิ้มหวานให้ ทำเอาฉันรู้สึกเลยT^T
"ขอโทษนะที่หายมา พอดีฉันอยากออกมารับลมนะ ยูตะเลยมาเป็นเพื่อน เนอะยูตะ!"ฉันถามคนข้างๆที่เอาแต่ยืนเงียบ
"อืม"
"งั้นก็กลับเข้างานเถอะ เดียวคนอื่นจะเป็นห่วง^^"
"จ๊ะ^^"ฉันพูดพลางเดินไปจูงมือเธอให้เดินไปด้วยกัน แล้วยูตะก็เดินตามหลังเรามา
เรื่องของฉันกับยูตะน่ะไม่มีทางเป็นไปได้หรอก หยุดสิ่งที่คิดแล้วกลับมาในโลกแห่งความจริงซะ! เซมี! สงสารคนที่อยู่ข้างๆเธอตอนนี้ด้วยว่าเธอจะเจ็บมากไหม? ฉันขอโทษนะมิโกะ
ทุกคนช่วยวิจารณ์กันเยอะๆนะ และก็ช่วยโหวตกันหน่อยยน่าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
