My love ก็นายไม่ใช่เหรอที่ขโมยหัวใจฉันไป!

 "นี่ ไม่คิดจะไปคุยกับคนอื่นเขาหรือไง"ยูตะเดินเข้ามาถามฉัน

 "ไม่ต้องยุ่งกับฉันเลยน่ะ! ไปหาแฟนนายนู่นไป!!- -;"มีแฟนอยู่แล้วยังมายุ่งกับฉันอีก

 "ถ้าฉันจะไปหามิโกะแล้วจะมาเธอทำไมล่ะ!"

 "ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ ชิ!!"ปากฉันไล่เขา แต่ใจฉันกับอยากรั้งเขาไว้ไม่ให้ไปไหนเลย โอ๊ยย! เซมีหยุดเพ้อ! เขามีแฟนแล้วนะ!!

 "เฮ้!! กัดปากตัวเองจนเลือดจะไหลแล้วนะ!"

 "ยุ่ง!!"หลังพูดเสร็จ ฉันก็เดินออกไปบนชั้น2 แล้วออกไปรับลมที่ริมระเบียง วิวบนนี้สวยจริงๆเลยยนะ มีแสงจันทร์ส่องสว่างลงมากระทบกันผิวน้ำ(ที่เป็นลำคลอง)มีดวงดาวส่องระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า มีกลีบดอกซากุระปลิวไปตามสายลม ฉันเลยหยิบสร้อยรูปไม้กางเขนขึ้นมาดู

 "เมื่อไรฉันจะนายอีก สักทีนะ( ..)"

 "ทำไม เขาเป็นรักแรกของเธอหรอ หรือแฟน^^"อีตาบ้านี้ทำไมต้องขึ้นมาเงียบๆด้วยเนื่ย! ตกใจเป็นนะ! แล้วทำไมต้องยิ้มด้วยเนื่ย ใจฉันมันเต้นแรงเกินไปแล้วย่ะ!!><

 "ใช่! เขาเป็นรักแรกของฉันและก็เป็นคนที่ฉันรักมาตลอด รู้แล้วก็กลับไปหาแฟนนายสิ!"

!

 "โอ๊ยย! เจ็บเป็นนะ! มาดีดหน้าผากฉันทำไมเนื่ย><;"

 "ดีดให้คนหายมึน เพื่อความทรงจำเธอมันจะกลับมา- -;;"

 "ฉันจำได้ทุกอย่างย่ะ!" ไอบ้า!ฉันปกติดีนะ- -

 "เธอลืมหน้ารักแรกของตัวเองได้ด้วยหรอ!"

 "ฉันจำได้ย่ะ! ไม่ได้ลืม"ฉันเถียงยูตะ

 "ลืม! เธอลืมไม่งั้นเธอก็ต้องจำได้!"

 "โอ๊ยย! นายเป็ฌนรักแรกของฉันหรือไงหะ! ถึงได้มาบอกว่าฉันลืมอยู่ได้"

 "คงงั้นมั้งหะ ยัยบือ!- -;;"หรือว่าจะใช่งะT^T หนูลืม

   หลังจากที่ยูตะพูดจบฉันเลยเอียงคอเพื่อมองหน้ายูตะ ฉันมองหน้ายูตะอยู่สักพักก่อนจะนึกได้ว่าเขา...ใช่!! คนคนนั้นจริงๆ แค่เขาหล่อขึ้นฉันเลยจำไม่ได้><