สิ่งที่เคราะห์ร้าย คือหัวใจ ของผม (y)

 
 
 
 
 
"ไม่ได้เจอกันนานนะ" ขนาดที่ผมกำลังเลือกเสื้อผ้า อยู่ห้างก็มีเสียงผู้ชายที่คุ้นๆ พูดขึ้น
 
ผมหันหน้าไปเจอคนที่ร้องทัก แต่กลับต้องตกใจ ตาเบิกโพลง ก็คนตรงหน้าคือ ฟราน คนที่ผมรักมากและเกือบลืมเขาได้แล้ว
 
ผมไม่พูดอะไรแต่เลือกที่จะเดินไปทางอื่นแทน นี่ฟ้าแกล้งผมหรอ ทำไมต้องมาแกล้งคนอ่อนแอแบบผมในตอนนี้ด้วย
 
 
ขมับ!
 
 
"หยิ่งนักนะ" เขามาจับข้อมือผมไว้แน่น แต่ผมไม่ได้หันหน้าไปสบตาเขา แต่เลือกที่จะหันหลังใส่
 
 
"........"
 
 
"ทำไม ทำใจไม่ได้ล่ะสิ" ผมไม่เคยคิดว่าคำพูดนี่จะออกมาจากปาก คนที่เมื่อก่อน ผมเรียกว่าแฟน
 
 
เพี้ย!
มือของผม เน้นไปที่ใบหน้าหล่อของเขา โดยไม่สนใจว่าทุกสายตาในห้างกำลังจับจ้องมาที่เราสองคน
 
 
"หึ เจ็บดีนะ" เขาหันหน้ามายิ้มเยาะผม
 
 
"แค่นี้ เจ็บหรอ มันไม่เท่าที่นายทำกับฉัน!" ผมตะโกนใส่คนตรงหน้า แบบไม่ยั้ง เขาทำหน้าตกใจนิดๆ แล้วกลับมาทำสีหน้านิ่งๆ ไร้ความรู้สึก
 
 
"แซมมมมมมมมมมมม"  ผมหันไปมอง ตามเสียงคนที่เรียกชื่อผม
 
 
นนท์
 
 
พอนนท์เห็นผมกับฟราน เขาก็รีบวิ่งเข้ามาคั่นกลางระหว่างผมกับฟราน
 
 
"แก!" นนท์กัดฟันกรอดแล้วกำมัดแน่น ส่วนผมเห็นแบบนั้นก็เอามือผมกุมมือของนนท์ไว้
 
 
ผมสังเกตเห็นฟรานมองที่มือนนท์เพราะมีมือผมกำมือนนท์เอาไว้ เขาหันขึ้นมามองที่หน้าผมกับนนท์สลับกัน แล้วก็ถอนหายใจ
 
 
"นนท์ไปเหอะ เราหิวแล้วนะ" ผมเลือกที่จะเดินหนีออกมา ถ้าอยู่ตรงนี้นานๆ เหตุการณ์คงย้ำแย่กว่านี่แน่
 
 
ผมดึงแขนนนท์ออกมาโดยไม่สนใจสายตาของฟรานที่มองมาที่ผมกับนนท์ หรือเขาอาจจะไม่มองผมด้วยซ้ำ ผมอยากจะลืมเขาจริงๆ ลืมทุกอย่างๆ ที่เป็นเขา