สิ่งที่เคราะห์ร้าย คือหัวใจ ของผม (y)

 
 
 
 
ไมมีใครลืมรักครั้งแรกได้หรอก
ผมก็ลืมไม่ได้เช่นกัน
เขาคือคนที่ผมรักและเป็นรักครั้งแรก
แต่ต่อไปนี้ผมจะ ลืมและเอาคืนให้สาสม
 
ย้อนเวลา
 
 
 
 
 
ตอนนี้เข้าช่วงฤดูหนาว ความหนาวมักเข้ามาปกคลุมจิตใจและร่างกายใครหลายคน ผมเองก็เช่นกัน วันนี้เป็นวันที่พิเศษสำหรับผมมาก เป็นอีกวันที่ผมจะได้เจอเขาคนๆนั้น คนที่ผมเรียกเขาว่า แฟน
 
หลายครั้งที่ผมคิดว่าความรักคือการเดินทาง ถ้าทางมันไกลมากและไม่มีจุดสิ้นสุด ต่อให้ผมเดินไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึง ทำให้ผมต้องเหนื่อยและทรมาน
 
ผมรู้จักผู้ชายคนหนึ่งเมื่อ 2 เดือนที่ผ่านมา ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่หก แถมยังใกล้จะจบซะด้วย เราเจอกันหลายครั้งแล้ว แล้วเราสองคนก็ตกลงเป็นแฟนกัน
 
ผมน่ะไม่หล่อ ไม่น่ารัก เลยสักนิด แถมจะดูเชยๆมากกว่า ผมเป็นคนสายตาสั้น จึงใส่แว่นตาเสมอ ผมไม่รู้หรอกว่าเขาชอบผมเพราะอะไร อาจจะชอบที่ผมเชยก็ได้
 
ไม่นานผมก็เจอร่างสูง ที่ยืนหันหลังให้
 
'อึบ'
ผมกระโดดขึ้นหลังของเขา มันทำให้อบอุ่นมากกว่าเดิม
 
"รอนานมั้ย" ผมต้องถามเขา เพราะทุกครั้งเวลาเรามาเจอกัน เขามักกจะมารอก่อนเสมอ
 
"ไม่หรอก" เขาหันมายิ้มให้ผม และหันหน้ากลับไป
 
เราเดินชมบรรยากาศยามค่ำคืน ไม่สิ เขาเดินคนเดียวส่วนผมอยู่บนหลังเขาอยู่นี่น่า มันเป็นความอบอุ่นมาก ผมรักเขามาก 
 
"รอตรงนี้นะ เดี๋ยวไปซื้อน้ำมาให้" ผมรีบวิ่งไปที่ร้านขายน้ำ
 
"สองขวดครับ" ผมรีบรับน้ำจากแม่ค้า และจ่ายเงิน เพราะกลัวเขาจะรอนาน
 
ผมรีบวิ่งมาเรื่อยหูทั้งสองข้างของผม ก็เสียบหูฟังเอาไว้ พร้อมกับเพลงที่ผมชอบฟังไปเรื่อย จนเห็นเขายืนอยู่
 
"อ่ะ รอนานมั้ย" ผมยื่นขวดน้ำเปล่าให้เขา เขาก็รับไปตามปกติ
 
"ขอบใจนะ" ผเขายิ้มให้ผม ได้ยินเสียงไม่ค่อยชัดปแต่คงแปลว่า ขอบใจ ประมาณนั้น
 
เราสองคนอยู่นี่นานพอสมควร จนเริ่มหนาวขึ้นมากๆ
 
"เรา...เลิก...กันเถอะ" ผมไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร
 
"อะไรน่ะ" ผมถอดหูฟังออก และฟังให้ชัดๆ
 
"เราเลิกกันเถอะ" ประโยคนี้ทำให้ผมช็อก แต่ผมต้องหันไปหาเขาชัดๆ ในขณะที่มือผมยังเปิดฝาขวดน้ำ
 
"ทำไม" ผมต้องถามประโยคนี้ออกไป และผมเชื่อว่า ทุกคนคงต้องการเหตุผลเหมือนผม
 
"ฉันมีคนใหม่" เขาแทนตัวเองว่าฉันงั้นหรอ ทุกครั้งเขาไม่เคยแทนตัวเองแบบนี้
 
ในขณะที่มือของเขา ก็ยื่นสายข้อมือที่ผมซื้อให้เขาก่อนงานวันเกิดที่ผ่านมา เขายืนกลับให้ผม ใครเขาอยากได้คืนล่ะ
 
"จะเอาไม่เอา ไม่เอาฉันโยนทิ้ง" นี่เขากล้าทำแบบนี้กับผมได้ไง ผมจงใจต้องเอาจากมือเขา
 
นี่เขามีคนใหม่งั้นหรอ ผมกลายเป็นไปเฉิ่มโง่ๆ ที่ไม่รู้อะไรเลยในตอนนี้ ไม่ได้ผมต้องรู้ให้ได้ เหตุผมมีคนใหม่แค่นี้ไม่พอหรอก
 
ในขณะเดี๋ยวกันเขากำลังจะเดินหนีผม ผมจึงรีบไปคว้าคอเสื้อและดันเขาไปติดกำแพง
 
"ทำแบบนี้ ฮือ ทำไม!" ผมไม่รู้ว่าน้ำตาผมไหลตอนไหน
 
"หึ ดูสภาพตัวเองหน่อยเหอะ ไอ้น่าโง่!" ไม่พอแค่ประโยคที่บอกว่าผมโง่ เขายังเอาน้ำที่ผมซื้อให้ลาดลงหัวของผม เขาไม่สงสารผมเลยเลยสักนิด สายตาของเขาดูเกียจผมมาก และเขาก็เดินหายไป
ทิ้งให้ผู้ชายโง่ๆ ยืนร้องไห้!
 
"โถ่เว้ยยยยยยยยยย!" ผมร้องออกไปด้วยความเสียใจ ท่ามกลางริมแม่น้ำใหญ่ของเมือง สายลมทำให้ผมร้องไห้ยิ่งกว่าเดิม
 
เขาหมดรักผมแล้ว ไอ้คนหลายใจ!!