สิ่งที่เคราะห์ร้าย คือหัวใจ ของผม (y)

ตั้งแต่วันนั้นมา ผมก็มักจะเมอลอยเสมอ ผมไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไร ได้แต่อยู่ในห้องเงียบๆคนเดียว เวลาผมไปเรียนก็ไม่ยอมคุยกับเพื่อนและไม่ร่าเริงเหมือนที่เคยเป็น

"กลับมาแล้วหรอลูก" ผู้หญิงที่เรียกว่าแม่ เอยทักขึ้น แต่ผมกับไม่สนใจเลยสักนิด กลับเดินขึ้นไปบนห้องเหมือนหมดอะไรตายอยาก

ผมอาศัยอยู่กับแม่แค่สองคน พ่อประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าปีก่อน ทำให้แม่คอยหาเงินส่งผมเรียนมาตลอด

ตั้งแต่วันที่เขาบอกเลิกผม ผมก็ไม่เคยเข้าเช็ดเฟสสักนิด เหมือนตัวเองกำลังจะตายอยู่ตรงนี้ ผมเปิดเฟสบุ๊คดูความเคลื่อนไว้ต่างๆ

"น่าเบื่อ!" ผมสบถกับตัวเอง และปิดโน๊ตบุ๊ค และเดินมานอนที่ที่นอนตัวเอง ในขณะเดียวกันผมก็เลื่อนมือกดโทรศัพท์และฟังเพลงที่ค้างเอาไว้ 

'ความทรงจำ' ผมกดเข้าไปในเพลงนั้น

เพราะแค่เพียงหลับตา ก็เห็นภาพเธออยู่อย่างนั้นมันไม่มีสักคืนที่ฉันจะลืมว่ายังคงรักใคร

หากฉันใช้สมองจดจำเรื่องราว ก็พอจะลืมเธอได้

แต่ฉันใช้หัวใจ เก็บความทรงจำเรื่องของเรา

ต่อให้พยายามสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ทิ้งเรื่องราวรอบๆกายไป

อยากจะทิ้งเธอไปให้ไกล แต่ความรักกับยิ่งฝังลึกในใจขึ้นทุกที

ผมนอนฟังเพลงๆนี้ น้ำตาผมก็ไหล ไม่รู้สิ ตอนนี้เพลงๆนี้ มันเหมือนความรักของผมในตอนนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องของผมดังขึ้น แต่ใครจะไปสนล่ะ ผมตัดสินใจไม่ลุกไปเปิดมัน

"ไอ้แซมมมมมมมมมมม! เปิดประตูโว้ยยยยยย!" ใครมาเอาะอะเสียงดังเนี่ยยยย แต่เสียงคุ้นๆนะ

แอดดดดดด!

"อะไร" 

"อะไร อะไร เหี้ยไร มึงลืมอะไรหรือเปล่า?" ลืมอะไรงั้นหรอ

"ลืมอะไร" 

"วันนี้วันอะไร" อ้าวววววว ดูมันถามแปลกๆๆ

"วันศุกร์ ทำไม" 

ดูมันทำหน้าสิครับ เหมือนมันจะอยากตบผมตรงนี้ด้วยซ้ำก็วันนี้วันศุกร์ มันเป็นอะไรเนี่ยยยยยยย

"งาน วัน เกิด กรู!!" โอ้วววววววว ชัดเลย งานวัดเกิดมันนนนนนนนนนนน 

"แฮร่ๆ กรูขอโทษนะ กรูลืม" 

"โถ่โว้ยยยยยยย! มึงเป็นอะไรว่ะ ตั้งแต่อาทิตย์นั้นมามึงก็เปลี่ยน!" 

"เออ กูไม่เป็นไร" ผมต้องให้มันรู้ไม่ได้

"มึง ร้อง ไห้" รู้ดีน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

"..........."

"มึงเป็นอะไร บอกกูมา ใครทำมึง" 

"..........."

"บอกมาสิ!" ในขณะที่มือของมันกำข้อมมือผมไว้แน่น และสายตาก็จ้องมาที่ผม เหมือนอยากรู้ในตอนนี้ว่าผมเป็นอะไร

"คือ..กู...กู...โดนเขาทิ้งแล้วว่ะ..ฮืออออออ" ผมร้องไห้และวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนคนนี้ของผม มันคือเพื่อนที่ผมสนิทและรักมันมาก มันเข้าใจในตัวผม และรู้เรื่องทุกอย่างมาก่อน

"มันใช่ไหม!!" สายตาของนนท์ดูโกรธแค้นแทนผมมาก

"คือ ฮือ ใช่" 

"โถ่โว้ยยยยยยยยยยย!! ไอ้บ้านั้นมันไม่ตายดีแน่!!!!!" นั้นคือประโยคสุดท้ายก่อนที่ ดวงตาของผมจะปิดลง

///// จ๊ะเอ๋ เจ๊เองน่าาาาาาาาาาาาาาาาาา อีกเรื่อง ฝากเอาไว้ในใจทุคนน่ะค่าาาาาาา /////

จุ๊บบบบบ