พี่น้องข้ามยุค

"ลา....ลาว....ปี่"
"ใช่แล้ว ข้าคือเล่าปี่"
นั้นไงละ พันเมื่อได้ยินย่างงั้นถืงกับหน้าชีตเลยที่เดียวเมื่อรู้ว่าตัวเองมาอยู่ในยุคสามกกแล้ว ตอนแรกที่เขาสงใสนั้นมันเป็นความจริง
"ผมขอโทษครับ คุณเล่าปี่ครับ"พันพูดแบบเร็วย่างกับสายฟ้า
"ท่านพี่ใหญ่ ให้ข้าจัดการพวกมันเองเถอะ" เตียวหุยพูดกับตายตาอันน่ากลัว
"ช่างมันเถอะ ยังไงพวกเขาก็ช่วยชิวิดข้าไว้" คนที่ชื่อเล่าปี่พูดไปพ้อมกับรอยยิ้มด้วยความพอใจอไรสักย่าง "นี้พวกเจ้าสองคนยากไปช่วยพวกข้าที่..."
"ขอโทษนะท่าน ข้ากับหลานของข้าขอลาครับ" ลุงอานรีบพูดตัดหน้าพ้อมจุงมือขิงพันรีบเดิ่นหนี้ออกจากที่นั้นทันที
"มิเป็นไร ถ้าพวกเจ้าสองเปลี่ยนใจก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ" เล่าปี่บอกพวกเขาที่กำลังเดิ่นหนี้
แต่ลุงอานกับยิ่งรีบพาพันกับเดิ่นเร็วขื้น แต่กับให้คนๆนื่งเกิดสงสัย
"ลุงอาน ยุดก่อนครับ ผมมีเรื่องยากจะถามน่อย"
"กับถื่งที่พักลุงค่อยบอกทุกย่างเอง" ลุงตอบด้วยกับหน้าตายุ่งมากเลยที่เห็นเหตการย่างนั้น
พอทังสองกับถืงที่พัก ลุงให้ไปเรียกน้องพอนมาที่จะเรืองราวทังหมด
"ลุงอานค่ะ มีอไรหราค่ะ ทำไหมทำหน้าย่างนั้น" พอนถามด้วยความสงสัย
"แต่ก่อนอื่น ลุงข่อบอกให้พวกเจ้าสองคนว่า พุ่งนี้พวกเจ้าให้ไปจากที่นี้สะ"
"ทำไหมครับ ลุงอาน" พันถามด้วยความแปลกใจ "หรือเป็นเพาะผมที่ไปยุ่งเรื่องเมื่อตอนบ่ายนี้ใช่ไหมครับ"
"ยุ่ง...ยุ่งอไรเหรอค่ะพี่พัน"
"ลุงไม่หมายความว่าจะไล่พวกเจ้าหรอกนะ แต่ลุงยากพวกเจ้าหนี้ไปต่างหาก เพาะว่าเจ้าไปเรื่องที่ใหญ่เข้าสะแล้ว" ลุงอาน ทำท่าบอกไม่ถูกเลย "ส่วนเรื่องที่เจ้าสงสัยลุงจะเล่าให้ฟังทังหมด"
"ถ้ามันทำให้ลุงลำบากใจไม่ต้องก็ได้ค่ะ"
"ไม่หรอก ลุงไม่ลำบากใจเลย เพาะว่าลุงอยู่กับพวกเจ้านานเข้า ลุงเลยรู้สืกพวกเจ้าเหมือนลูกของข้าไม่มีผิด"
"......." สองพี่น้องเลยตั้งใจลุงอานเล่าทุกย่างให้ฟัง
ลุงอานเล่าเรื่องทุกย่างจนใช้เวลาในการเล่าไปเกือบทังคืน ทังสองรู้เรื่องทังหมดแล้ว ทังสองก็เข้าใจทุกย่าง และรู้ว่าพวกตนอยู่ที่ไหนละ ทังสองเมื่อฟังลุงเล่าจบทุกย่างแล้ว เลยเกิดข้อสงสัยบางย่างทันที
"ลุงอาน ลุงเคยเป็นทหารในเมืองหลวงมาก่อน แต่ก่อนลุงจะออกมาลุงไปทำอไรมาเหรอครับ ทำไหมพวกมันถืงมาฆ่าคอบคัวลุงละ"
"อ่อ ก่อนที่ลุงจะออกมาลุง ลุงเคยเป็นทหารเอกนั้นลุงได้เข้ารวมตัวกันเรืองรบ แต่การรบครั้งนั้นมันต้องให้ลุงเป็นแม่ทัพนำพาทหารไปฆ่าชาวบ้านที่ไม่รู้เรือง ลุงไม่ฆ่าชาวบ้าน เลยข่อลาจากการรบครั้งนั้น ลุงก็รู้ว่าการที่ไม่ตามคำสั่งมันก็เหมือนทอละยดนั้นเอง แต่พวกเขาไม่เข้าใจลุงเลย ลุงเลยข่อตัวบ้าน แต่กับโดนพวกมันทำร้ายเข้าปางตาย พวกมันเอาลุงไปทิ้งหน้าผู้สูงลูกนืง พวกมันคิดว่าลุงตายแล้ว แต่กับกันลุงยังรอด ลุงเดิ่นกับบ้านด้วยความลำบากมากเพาะโดนฟันไปหลายที่ พอลุงกับไปถืงลุงกับช็อกทันที เมื่อเห็นว่าบ้านที่ลุงอยู่นั้นเป็นสบไปหมดแล้ว" ลุงเล่าออกมาพ้อมกับน้ำตาไหล่เต็มหน้า "ฮื้อ..ๆ...ๆ ลุง..เข้า..ก็..เห็น"
"พอเถอะลุง พวกเราสองคนเข้าใจแล้ว ไม่ต้องเล่าต่อก็ได้ครับ ลุงทำใจดีๆไว้ก่อนครับ" พันพูดปอบใจลุงอาน
เมื่อทังสองเห็นย่างงั้น เลยขอตัวไปให้ลุงอานอยู่คนเดียว ทังสองเมื่อออกจากบ้านมาข้างทังสองปืกสากันว่าจะทำยังต่อ ทังสองตัดสินใจจะเดิ่นต่อไปเพื่อมีชิวิดต่อไปแต่ทังสองกับไม่ยากไปจากที่นี้เลย
เช้าวันต่อมา ทังสองเข้าไปหาลุงอานที่ยังนั่งอยู่เดิมตั้งแต่เมื่อคืน ลุงอายไม่ได้นอนทังคืนเลย
"ลุงอาน พวกผมจะไปจากที่นี้ก็ได้ครับ แต่ลุงไปกับพวกผมเถอะครับ"
"ไม่ได้หรอก ลุงจะไปที่ไหนหรอก ลุงมีความสุขแล้วละ พวกเจ้าไปกันได้แล้วละ ไม่ต้องห่วงลุงหรอกนะ"
"ไม่ได้ค่ะ พวกหนูจะไม่ไปที่ไหนหรอก ถ้าลุงยังอยู่ที่นี้"
"ใช่ครับ พวกผมจะไม่ไปหรอกถ้าไม่มีลุงไปด้วย"
"ไม่ได้!!!" ลุงอานกะแทกเสียงออกมาดังๆ "ลุงมาได้เท่านี้ ลุงจะอยู่ที่นี้ ในไม่ช้าทหารก็มาแล้ว มาเพื่อเอาตัวลุงไป"
"ไม่นะคะ !" พอนพูดทำเสียงอ่อนปอบใจลุง
"ไปเถอะ ทังสองข่อให้โชกดีนะ" ลุงอานพูดอวยพอนให้ทังสอง
"ไปกันเถอะพอน" พันพูดพ้อมจูงมือน้องตัวเองเดินออกไปทันที
"ดูแลตัวเองนะค่ะลุงอาน" พอนหันหน้ามาพูดกับลุงอานแล้วก็เดินตามพี่ชายทันที
เมื่อทังสองเดิ่นออกจากบ้านเดิ่นทางเข้าป่าทันที พอเข้าไปก็ได้ยินเสียงคนหลายร้อยคนวิ่งไปทางบ้านลุงอาน ทังสองเลยแอบดูเหตการในป่าตงต้นไม้ต้นนืง
"เข้าค้นให้ทั่ว เห็นใครจับมานี้ให้หมด"
"ครับ!!!!" เสียงทหาร ตอบผู้ที่เหมือนกับผู้นำย่างงั้นแระ
"ไม่ต้อง ค้นไปก็ไม่เจอใคหรอกนอกจากข้านี้แระ" ลุงอานเดินออกบ้าน
"งั้นหรา งั้นเจ้าก็รู้สินะว่า พวกข้ามาที่นี้มาเพื่อเอาชิวิดของเจ้า และคนเจ้าป่อยให้หนี้"
"แต่เสียใจด้วยนะ ข้าคงไม่ให้พวกเจ้าตามเด็กพวกนั้นไปหรอกนะ"
"อ่า.....ๆๆๆๆๆ" เสียงของทหารบางคนได้บาดเจ็บและสลบไปทันที เมื่อโดนลุงอานใช้กำลังทำให้ทหารคนนั้นปิ่วกะเด่นไปเลยถืงกับสลบทันที
"บังอาจหนัก จัดการมัน" ทหารที่เป็นแม่ทัพโกรธมาก
"อยู่ตรงนี้นะพอน" พันบอกพอนให้ช้อนไว้
"เดียว พี่พัน"

"อ่าๆๆ "ทหารบางคนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนลุงอานจัดการไปหลายคน
แต่คนแก่คนเดียวจะไปทำอไรกับทหารนับร้อยได้ละ เมื่อไม่นานลุงอานไม่ทันระวัง ก็โดนเจ้าแม่ทัพคนนั้นฟันเข้าที่หลัง
"อ่ากๆๆ" ลุงอานร้องออกมาด้วยเจ็บปวดทันที "น่อยแก หมาลอบกัด"
"ฮ่าๆๆๆ ก็คือข้าไง" มันหัวเราะด้วยความสะใจยิ่งหนัก
"เจ้าไปใคร อ๋ากๆๆๆ" ทหารคนนืงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"เกิดอไร.....ขื้น" มันตกใจกลัวทันทีเมื่อชายคนเดิ่นมาด้วยสายตาอันน่ากลัว แถมมือของชายคนนั้ยเต็มไปด้วยเลือด เพาะว่ามือนั้นไม่ใช่เหมือนมือมนุษย์มีกรงเล็บอันน่ากลัว เลือดไล่ย่อยตามเล็บ
"ตา...ตัว...อา...ราย...นะ"
"แกบังอาจมาแตะต้องลุงอาน แกตาย!!!"
"อ่าๆๆ" ทหารหลาย100นายโดนคนชายแปลกหน้านั้นจัดการพายในเวลาไม่นาน ร่างกายของชายคนนั้นเต็มไปเลือดของทหารทั้งนั้น เหลือแค่หัวหน้าของพวกมันเท่า
"ย่า...เข้า...มา.." เสียงของทหารคนนั้นสั่นกลัวมาก แต่ก็ไม่ทันไรก็มีร่างนั้นพุ่งเข้ามาความสูงใช้กรงเล็บแท่งเข้าที่หัวใจทะลวงจนถืงหลัง "อ่าาาา แก..เป็นตัว..อไรกัน..แน่"
"ฉันนะเหรอ ก็แค่เด็กชายคนเท่านั้นเอง" ชายคนนั้นใช้แรงเวียงทหารคนนั้นกะเด่นไปไก สุดท้ายทหารคนนั้นสิ้นใจ
ชายคนนั้นเดิ่นไปที่ลุงอาน แล้วก็อุ่มลุงอานขื้นแล้วถามลุงอานด้วยเป็นห่วง
"ลุงอาน เป็นไงบางครับ"
"พาน....พัน เหรอ ทำไหมเป็น...แบบนี้ละ"
เด็กคนนั้นเมื่อได้ยินเสียงของอานก็เลิ่มสงบใจทัน สายตาคล้ายย่างกับสัดก็กับกลายเป็นสายตาเด็กน้อยคนเดี่ม และกรงเล็บนั้นก็หดเข้าเหลือแค่เล็บทำมะดาเท่านั้น
"ลุงไม่เป็นไร"
"พอน รีบมานี้เร็ว ลุงบาดเจ็บเราต้องรีบรักสา"
เมื่อได้ยินย่างงั้นพอนรีบวิ่งมาทันที พอนเห็นทุกย่างที่พี่ชายตัวเองทำ แบบไม่น่าเชื่อเลยว่า พวกเขากลายเป็นสัดปะหลาดไปแล้ว
"ลุงค่ะ ไม่เป็นไรนะ หนูจะรักสาให้เอง พี่รีบพาลุงเข้าบ้านเถอะ"
"อืม"
ทังสองตั้งใจรักสาลุงอานย่างจริงย่างจัง
"เดียวพี่ข่อตัวไปจัดการสบพวกทหารนั้นก่อนนะ"
"ค่ะ เดียวหนูดูแลลุงเอง"
พันออกไปจัดการสบของทหารที่นอนตายยู่ฝังดิน แต่มีสิ่งนื่งที่แปลกใจก็คือ สบของทหารที่เป็นหน้าที่กะเด่นมานั้นหายไปแล้ว
'หายไปไหนละ หรือว่ามันยังไม่ตาย ช่างมันเถอะ มันคงไม่กล้ามาทำอไรแล้วละ'
อีกด้านนืงใยป่าลืกใกล้แทวนั้น
"ข้าจะมาเอาคืนแน่ ไอเด็กจอนจัด"

.........................

ใครที่สนใจยากสอบถามเรื่องนี้ก็แชทมาทาง

line:tuehiphop

facebook:tue louangsombath

wechat:tuehiphop

skype: tuehiphop0