พี่น้องข้ามยุค

"ตื่นเช้าจังเลยนะ ทหารเอกอาน"
"ก็เรื่องปกติของข้าอยู่แล้ว ท่านเล่าปี่โปรดย่าเรียกข้าย่างงั้นเถอะ เรียกข้าแบบปกติน่าจะดีกว่า ข้าไม่ยากไดยินชื่อนี้อีก"
"งั้นเหรอ งั้นข้าเรียกท่านว่า ผลอาน ก็แล้วละกัน"
"ตามใจท่านเถอะ ข่อแค่ย่าเรียกข้าชื่อนั้นก็พอ ว่าแต่ท่านมาหาข้าแต่เช้า ต้องมีเรื่องบอกข้าใช่หรือไม่"
"ใช่ ข้ามีเรื่องรบกวนท่านนิดนื่ง"
"ท่านว่ามาเถอะ ท่านให้พวกข้ามาอยู่ที่นี้ ข้าก็ไม่รู้ตอบแทนยังไงแล้ว"
"งั้นเหรอ งั้นคือ........"
ทังสองคุยกันด้วยสี่หน้าไม่สู้ดีหนัก
"งั้นเหรอท่านเล่าปี่ งั้นก็ได้ข้าข่อไปกับท่านด้วย"
"จริงเหรอ !! งั้นก็ดีพวกเราเตรียมตัวกันเถอะ เพาะข้ารู้สืกไม่ดีตั้งแต่ได้ยินข่าว"
"อืม"

เรื่องที่สองเขาคุยกันไม่มีใครที่สามารถรู้ได้ มันคืออไรกัน

สองชั่วโมงผ่านไป พัน ตื่นขื้นมาด้วยแตกตื่น
"แย่ สายแล้ว !! 10 โมงแล้วมั้งเนยร์ พอนตื่นได้แล้ว สายแล้ว ไปเรียนกัน"
"ว้าย !! แย่แล้ว ตายแน่ๆ"
ทังสองรีบลุกจากที่นอนทัน เพาะตั้งแต่ตอนั้นก็ผ่านเวลาเป็นสับดาแล้ว ทังสองได้เข้าเรียนตามที่ตัวชอบ พันไปเรียนการต่อสู้ ส่วนพอนก็ไปเรียนหมอ ทังสองเรียนรู้ได้เร็มมาก ทหารที่เรียนที่นั้นด้วย ยังแปลกใจว่า ทังสองเรียนรู้ได้เร็วขนาดนี้
"น้องไปก่อน พี่ลืมของ"
"ได้ค่ะ" พอนรีบวิ่งทันที แต่ด้วยเร็วของพอน วิ่งไปได้ไกลแล้ว
"พี่ครับ ลุงอานไปไหนหราครับ" พอนถามทหารอยู่ใกล้แถวที่ตนเองพัก
"อ่อ ลุงคนนั้นเหรอ !! เห็นไปกับท่านเล่าปี่พ้อมทหารส่วนนื่งแต่เช้าแล้วละ"
"อ่าว งั้นเหรอครับ .. เฮ้ย สายแล้ว ไปก่อนนะครับ" พันรีบวิ่งทันที
"เดียวก่อน" แต่ก็ไม่ทันแล้วพันวิ่งไปไกลละ "เด็กนี้ใจร้อนจริง แต่ทำไหมเด็กนั้นวิ่งเร็วจังแฮะ"
ไม่แปลกได้ไง ก็ทังสองมีสายเลือดของสัดนิน่า นั้นแค่พลังส่วนนื่งของพวกเขาเองเท่านั้น
'สายแล้ว สายแล้ว'พันวิ่งแปบเดียวก็ถืงที่หมาย
พอพันเดิ่นเข้าไปที่เรียนสอนการต่อสู้ เพียงก้าวเดียว
"มาช้าอีกแล้วนะ พัน "
"ข่อโทษครับ อาจารย์ " ใช่แล้วคนที่ยืนรอพันที่หน้าปะตูนั้นก็คือาจารสอนการต่อสู้ และ เขาเคยเป็นทหารที่ผ่านการรบไม่นับถ้วน แต่เขากับข่อลาออกจากการเป็นทหาร มาเปลี่ยนเป็นสอนการต่อสู้ที่นี้แทน
"ช่างมันเถอะ ข้าขี้เกียจจะว่าเจ้าแล้ว"
"เอ่!!!" พันสงสัยทันที่ ปกติต้องโดนด่าทุกวัน แต่วันนี้มาแปลก
"เข้ามาได้ วันนี้เรียนลงสนามรบของจริงเจ้าไปเตรียมตัวให้พ้อม"
"ครับ"
พอพันเข้าไปในที่ห้องเก็บของที่ไว้ก็พบว่าไม่มีอไรในนั่นเลย ไม่มีใครอีก มีแต่ความว่างป่าว
"เดิ่นเข้าไปข้างในสิพัน" อาจารย์เดิ่นเข้าแล้วบอก
"แต่ว่ามันมีอไรนิครับ"
"เข้าไป!!!!" อาจารย์บอกได่สีหน้าน่ากลัว
"ครับ"
พอพันเดิ่นเข้าไป อาจารย์ก็เดิ่นตามเข้ามาแล้วอัดปะตูใส่กลอนเอาไว้
"อาจารย์ จะทำอไรครับ"
"วันนี้มาเรียนการต่อสู้ของจริง คู่ต่อสู้ของเจ้าก็คือข้านิ"
" !!!!! ทำไหมละครับ ปกติ ต้องสู้กับคนอื่นๆไม่ใช่เหรอครับ"
"ใช่ แต่ไม่สำรับเจ้า เจ้าเรียนรู้การต่อสู้ได้เร็วกว่าคนอื่นมาก ข้าดูเจ้ามาเป็นสับดาแล้ว เจ้าเหมาะแล้วที่จะมาสู้กับข้า"
พอพูดจบอาจารย์ก็พุ่งเข้ามาพ้อมกับหมัดลูกนื่งด้วยเร็วสูง ทำให้พันแถบรบไม่ทัน
"เดียวๆๆๆ ครับอาจารย์"
แต่อาจารย์คนนั่นไม่สนใจที่คำพูดเลย แต่กับโจมตีเข้าพันแบบเร็วกับสายฟ้า แต่พันกับรบได้หมด พันไม่โต้ตอบ ได้แต่รบ
'นืกไว้แล้ว ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ทำมะดา'
อาจารย์คนนั้นนืกในใจ
"มั่วแต่รบย่างงั้น เจ้าคิดว่าจะรบข้าพ้นได้นานเท่าไรกัน"
พันกับใช้นิ้วจิ่มไปที่ๆนื่งย่างแรงทำอาจารย์คนนั้นยุดกับที่ทันที
"ผมไม่ยากทำร้ายคอาจารย์ครับ ข่อโทษครับ" พันพูดอาจารย์คนนั้นที่ยื่นแข็งอยู่
ชั่วนิ่งอาจารย์คนนั้นก็ล้มลงแล้วพูดออกมาว่า
"เก่งมากพ่อหนุ่ม" พอพูดจบอาจารย์คนนั้นหมดสะติทันที

ไปอีกทางนืงของกลุ่มเล่าปี่

"ท่านเล่าปี่ ทำไหมท่านไม่ให้กวนอู กับ เตียวหุย มากับท่านละ ทำไหมต้องข้าด้วยละ"
"ข้าก็ไม่รู้เหมื่อนกันว่าทำไหม เรื่องในครั้งนี้ น่าจะเป็นเจ้าที่สามารถช่วยได้" พอทังสองขี้ม้าไปถืงหมู่บ้านแห่งนืง หมู่บ้านแห่งนั้นไม่มีคนเลย
"ถืงแล้วละ ที่นี้ละที่ได้ยินข่าวมีตัวคล้ายกันมนุษย์เสือดำ"
"งั้นเหรอครับ เพาะมีตัวแบบนั้นอยู่หมู่บ้านแห่งนี้เลยร้างสินะ" ลุงอานพูด

"นั้นตัวอไรนะอยู่บนต้นไม้" ทหารคนนืงพูดด้วยความกลัว
"พวกมื่งตามหากูย่างงั้นเหรอ" พอมันพูดจบ มันก็โดดลงมาแต่บนต้นไม้ที่สูงแบบสะบาย แถมแถบที่มันโดดลงมา ดินแตกร้าวไปหมดย่างกับว่สมีของหนักถูกทิ้งลงมาแต่ฟ้า "กูกำลังเช้งพอดี อยู่ดีก็มีมดมาให้ฆ่าเล่นดีใจจริงๆ"
"ท่านเล่าปี่เอาไงดี ดูท่าครงไม่ง่ายแล้วละครับ" ทหารคนนืงพูดออกมา
".......เล่าปี่.....งั้นเหรอ เจอตัวง่ายกว่าที่คิดสะอีก"
"เจอตัว หมายความว่ายังไง เจ้ากำลังตามหาข้าหรือ " เล่าปี่พูด
"ใช่ ข้ามาเพื่อฆ่าเจ้ายังละ"
"ว่า..." พอเล่าปี้พูดยังไม่ทันจบ ทหารที่เดิ่นตามมาโดนเจ้ามนุษย์เสือดำ ฆ่าหมดพายในพลิบตา
"เจ้า....."
"ท่านเล่าปี่ หนี้ไป" ลุงอานพูดกับเล่าปี่
"น่อย ข้าไม่ยอมหนี้หรอก มันบังอาจฆ่าทหารพี่น้องข้า"
"เอาไว้.....อ่า !!!" พอยังพูดไม่ทันจบ มันพุ่งมาลุงใช้กรงเล็บโจมตี แต่ลุงอานกับรบได้ โดนแค่แขนเท่านั้น ลุงอานถืงกับตกม้าทันที่
"ท่านเล่าปี่ หนี้ไป"
"คิดจะหนี้ เหรอ" พอมันพูดเสร็ต มันก็พุ่งไปใช้กรงเล็บฟันที่ม้าของเล่าปี่ ทำให้เล่าปี่ตกลงม้าที่นั่งทันที่
"นี้เจ้าเป็นใครกันแน่" เล่าปี่พูดด้วยความเจ็บปวด
"ตายสะเถอะ" ไม่ตอบได้เท่านั้น มันก็ยกมือฟันไปที่เล่าปี่ทันที่
แต่กับยุดทันที เมื่อมีมือใครบางคนมาจับไว้
"มื่งเป็นใคร" มันหันไปถามคนที่อยู่ข้างๆ
"ฉันนะเหรอ เป็นคนที่จะมาฆ่าแกไงละ"
........,.,.

เนื่อยครับ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
ตอนนี้พอก่อน คนแต่งไปเที่ยวทังคืนเลยไม่ได้นอน ขอตัวไปนอนก่อนนะครับ