พี่น้องข้ามยุค

ในที่นืงมีโตะอาหารที่เต็มด้วยอาหารที่เตรียมเอาไว้เป็นงานสะลองให้แก่ใครบางคนนืง
"เป็นไงด็อกเตอร์การทดลองสมบูรณ์แบบหรือป่าว?"
"ฮ่าๆๆ แน่นอนครับบอส สมบูรณ์แบบครับ ถืงจะใช้เวลานานน่อยแต่ก็สำเร็จครับ ฮ่าๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ ดีมาก แผนการของพวกเราในที่สุดก็จะสำเร็จสะที่เพียงแค่อีกไม่กี่น้ำเท่านั้น"
"ผมยังมีเรื่องสงใสย่างนื่งครับ สบสองพี่น้องนั้นผมให้ทหารหายังไงก็ไม่เจอแปลกมาก ถืงพวกมันร่างกายจะทนทานแค่ไหนยังไงพวกมันก็ตายด้วยกาสแท้ๆ แต่ก็ไม่เห็นพวกมัน"
"งั้นเหรอ....."

สองพี่น้องถืงกับตกใจทันทีที่ลุงอานพูดแบล็ค-ไทล จนหน้าชีตทันที
"ช่างมันเถอะ ลุงไม่ถามแล้ว" เมื่อลุงอานเห็นหน้าเด็กย่างงั้นเลยไม่ยากถามต่อ
"งั้นเดียวไปตัดไม้มาไว้ทำฟื้นก่อนนะ"
"งั้นผมไปด้วยครับ"
"ไม่ต้องพวกเจ้านอนพักผ่อนไปเทอะ"
"ผมหายดีแล้วครับ แถมยากไปช่วยลุงเป็นการตอบแทนแถมผมก็ย่างไปออกแรงบางดีกว่า"
"ตามใจเจ้าแล้วกันนะ"
"งั้นพอนก็ข่อเฝ้าบ้านให้ลุงนะค่ะ"
"อืม งั้นไปกันเถอะ เดียวจะเย็นก่อน"
"ครับ"
เมื่อสองคนเดินเข้าไปแล้ว ส่วนน้องสาวจู่ๆก็ยิ้มออกมาย่างกับคิดอไรออก
'งั้นเราอยู่ว่างๆก็ทำความสะอาดบ้านให้คุณลุงดีกว่า เอาให้แปลกตาไปเลย ฮืๆ'
สาวน้อยพอพูดเสร็จก็รีบลงมือทำทันที ทำไปร้องเพลงไป แต่เพลงที่สาวน้อยร้องนั้นเป็นเพลงตอนเรียนอยู่ป.5นั้นเอง เพาะว่าเพลงใหม่ๆก็ไม่ค่อยรู้จักเพาะว่าถูกจับมา3ปีกว่าๆ
ในป่าเลิกนั้น ลุงอานกำลังจะตัดต้นไม้ต้นนื่งที่กำลังใกล้ตายต้นนื่ง
"งั้นพันขยับไปน่อยนะเดียวลุงจะตีดต้นนี้"
"ไม่ดีกว่า ให้ผมตัดเอง ลุงอายุมากแล้วให้ผมดีกว่า"
"ไม่ละ เด็กหนุ่มย่างเจ้าถ้าจะถืกขวันยังไม่ไหวหรอก"
"ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกครับ เห็นย่างงี้ผมก็แข็งแรงนะครับ"
"ก็ได้ เอาลองดู เอานี้ขวัน ฮืๆ" ลุงยกขวันที่เขาถือมาให้เด็กหมุ่มไป พ้อมกับหัวเราะแปลกๆ
"โอ่ยๆ ลุงขวันนี้หนักเอาเรื่องเลยนะครับ งั้นผมขอลองเอาไปตัดดูแล้วกัน" ลุงอานถืงกับตกใจทันทีที่เด็กหมุ่มคนนั้นยกขวันของตัวเองที่หนักเกือบจะ50กิโล
'เด็กนี้มันอไรกันนะ ตัวแค่นี้ทำไหมถืงมีแรงขนาดนั้นได้ แปลกมาก'
ลุงอานคิดสงใสอยู่นานแต่ก็ไม่ตกใจเท่ากับ เด็กหนุ่มถือขวันของตัวเองตัดต้นไม้ต้นนั้นที่ทังใหญ่ทังแข็งนั้นพายในเวลาไม่นาน
'ฮืๆ เด็กคนนี้น่าสนใจดีไม่น้อย ถ้าใครได้ไปคงจะเป็นกำลังที่แข็งแกร่งไม่น้อยเลยที่เดียว'
"พ่อหมุ่ม ลุงมาอไรจะถามน่อย"
"อไรหราครับลุง" เด็กน้อยถามด้วยความสงใส
"ยากเรียนการต่อสู้กับวิธีใช้อาวุธไหม"
"ยากเรียนสิครับ ผมยากเรียนมากเพื่อจะปกป้องน้องผมได้" เด็กน้อยตอบด้วยความปะลาดใจนิดน่อย "แล้วลุงเคยต่อสู้ด้วยครับ"
"แน่นอนสิ" พอพูดย่างงั้นจบ ลุงเขาก็ถอดเสื้อที่เป็นผ้าคุมตัวนั้นออก เผื่ยให้เห็นกล้ามอันใหญ่โต แถมร่างของลุงคนนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลที่เกิดจากการต่อสู้ทังนั้น
"โอ้โหนี้ลุงหรือว่า เคยเป็นทหารมาก่อน ?"
"ใช่ ลุงเคยเป็นแต่ลุงเข้าผิดข้าง.."
"ผิดข้างหรา"
"ป่าว ไม่มีไร ลืมไปสะที่พูดเมื่อกี้" ไม่ทันไรลุงเข้าก็เดินเข้าใกล้"มาลุงจะสอนการต่อสู้ให้ เข้ามาและจ่งจำเรื่องที่สอนไว้ให้ดีละ"
"ค....ครับ" เด็กหมุ่มถืงกับตอบไม่ถูกเลยเพาะว่าดีใจ
เมื่อสองคนทำการฝืกจนตะวันใกล้ตกดินทั้งสองเลยรีบพากันไปเก็บไม้ที่ตัดไว้เพื่อที่จะกับที่พัก
พอกับถืงลุงถื่งกับตาโตทันที เมื่อกับมาถื่งก็เห็นบ้านที่กะจัดกะจายคนละทิดคนละทางกับจัดเป็นระเบียบมากเลย
'นี้บ้านของฉันจริงๆเหรอเนยร์'
"กับมาแล้วหราค่ะ เข้ามาในบ้านเลยค่ะหนูทำอาหารไว้แล้ว"
"งั้นไป กินอาหารกันลุงครับ"
แต่ลุงกับอานกับยังยื่นอื่งกับพาปที่เห็นอยู่เลย
พอทุกคนเลิ่มกินอาหารกัน พอนกับคิดคำถามเรื่องบางย่างกับลุงอาน
"ลุงอาน ลุงอยู่คนเดียวแบบนี้มานานแล้วหราค่ะ คอบคัวลุงละ "
"ลุงอยู่คนเดียวมานานแล้วละ ตั้งแต่3ปีก่อนโน้น ลุงเคยมีเมียกับลูก แต่ก็โดนฆ่าไปตั้งแต่3ก่อนโน้นแล้ว"
"โดนฆ่า หราค่ะ"
"โดนฆ่า ทำไหมละครับ " สองพี่ถามกับด้วยแปลกใจ
"พวกเจ้ายังเด็กเกิ่นไปที่จะรู้ สักวันพวกเจ้าก็รู้เอง"
พอผ่านคืนนั้น แล้ววันเวลาก็ผ่าน2กว่าสับดา พันก็เลิ่มเรียนรู้การต่อสู้ไปเรื่อยๆแบบเร็วมากเพาะว่าในสายเลือดของเขามีสายเลือดของสัดอยู่เลยทำให้ตัวเป็นอิสระได้
"งั้นวันนี้ พักแค่นี้ก่อนเดียวลุงจะเก็บสมุนไพรในป่านิดหน่อยเดียวก็มา"
"ถ้างั้นผมก็ จะเก็บฟื้นรอครับ"
ในระหว่างนั้นพันก็ยินเสียงคนเดินดังใกล้แถวตัวเองอยู่ก็เลยไปแอบหลังต้นไม้ พันเก็นทหารนับ100รอมรอบผู้ชายคนนื่ง
"หนี้ไม่รอดหรอก ยอมให้จับสะดีๆ"
"ฝันไปเถอะ ต่อให้พวกแกจะจับข้าได้ ก็ย่าหวังว่า ข้าจะทิ้งแผ่นดินของพวกข้าให้แกหรอกจำไว้สะ"
"ฮ่าๆๆๆ จะตายอยู่แล้วยังจะปากเก่งอีกหรือ พวกเราฆ่ามัน"
"อ่า....!!! ใครนะ "
"พวกแกที่จะทำอไรอยู่ไม่ชาบ"
"แล้วแกมาสอดอไร"
"ฉันเห็นพวกแกกำลังรุมชายคนนั้น 100กว่าคนกับคน ไม่อายหรือไง"
ทหารคนอื่นดูท่าทางจะโกรธมากกับการปะกดตัวของพันนั้นเอง
"จัดการมันด้วยเลย"
ทันใดนั้นลุงอานก็ปะกดตัวขื้น เพื่อจะช่วยพันนั้นเอง
"ท่านก็คือดิดทหารเอกอานใช่ไหม" ชายแปลกหน้าคนนั้นถาม
"ทหารอาน ย่างงั้นหรือ ทำไหมไปช่วยพวกมันยากตายหรือไง คิดจะเข้าข้างสัดตูหรือไง"
"ข้าไม่เป็นต้องตอบพวกท่านหรอก ข้าก็แค่มาช่วยหลานของข้าเท่านั้น"
"แปลว่าจะเป็นสัดตูสินะ พวกเราฆ่าพวกมันให้หมด"
แต่ว่ากับกันทัง3คนกับเอาสามาร์คเอาชนะได้ แบบไม่ยากเท่าไร แต่กับทังสองคนกับยู่พายใต้สายตาของชายแปลกหน้าคนนั้น
'หน้าสนใจมาก รู้สืกเรี่มยากได้มาเป็นพวกสะแล้วสิ'
"ขอบใจพวกเจ้ามากที่ช่วยชิวิดข้าเอาไว้"
"ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ท่านทำไหมถูกตามล่าละ " พันถามชายแปลกหน้า
"เรารีบไปเถอะพัน" ลุงอานบอกพันด้วยเสียงย่างกับบอกเลยว่าเจอเล่าปี่ย่างงั้นแระ
"ท่านพี่ใหญ่" คน2น่าตาน่ากลัววิ่งออกมาจากป่า วิ่งมาทางพันด้วยความรีบร้อน พ้อมกับทหารมากมายวิ่งตามมา
"พวกแกเป็นใคร คิดจะทำอไรกับท่านพี่ใหญ่" ชายสองคนน่ากลัวพูดกับะวกพันด้วยเสียงน่ากลัว
"เดียวก่อน กวนอู เตียวหุย 2ท่านนี้ช่วยชิวิด พวกเขามิได้คิดร้ายอไรหรอก"
"ใช่..ๆๆครับ"พันตอบด้วยน้ำเสียงกลัวนิดๆ
ลุงอานกับคนพวกนี้กับยิ่งไม่พูดอไรออกมาเลยย่างกับรู้ว่าพวกเขาเป็นใครและเป็นคนที่ไม่ยากเจอด้วย
'อไรจะเจอพวกนี้ในที่นี้แบบนี้ได้ไงนฝเนยร์' ลุงอานคิดในใจ
"ถ้าท่านพี่ใหญ่ว่าแบบนั้นก็ว่าตามแล้วกัน ข้าก็ขอบใจพวกเจ้าด้วยคน" คนตัวโตๆที่สุดบอก
"ไม่จำที่มาช่วยก็ได้ ยังไงสะข้าจะต้องมาช่วยพี่ใหญ่ทันอยู่" คนตัวอ้วนน่ากลัวตอบแบบไม่เป็นมิดเอาสะเลย
"เตียวหุย ทำไหมพูดแบบนั้นละ " ชายแปลกหน้าพูดตัด
"ขอโทษครับพี่ใหญ่"
"เดียวก่อนนะครับ คนนี้คุณเรียกว่ากวนอู แล้วคนนี้ก็ เตียวหุย ชื่อของพวกคุณย่างกับประวัติศาสตร์จีนสามเลยนะครับ " พันถามกับย่างกับงงๆอยู่เลย "ฮ่าๆๆ ถ้าให้ผมเดานะ คุณนี้ที่เรียกว่าพี่ใหญ่ก็คงชื่อว่าเล่าปี่ใช่ไหมครับ ฮ่าๆ"
"บังอาจเจ้ากล้าเรียกท่านพี่ใหญ่ว่าย่างกับไม่รู้อไรนากตายหรือไง"
'ไม่จริงน่า ย่าบอกนะว่า เราอยู่อะดีด ว่าแล้วก็แปลกทำไหมพวกคนที่นี้พูดย่างกุ้งสำเนียงจีนสหมัยก่อนหม่มีผิด'
"งั้น..แปลว่า..คนๆนี้..ก็คือ" พันถามแบบเสียงสั่น
"ใช่ข้าคือเล่าปี"
..........................

งานนี้ผมคงไปอ่านประวัติศาสตร์มาเพิ่มอีกละครับ ปวดหัวสันนี้ขอตัวละครับสันหน้าค่อยมาต่อ

"