พี่น้องข้ามยุค

'ตายเป็นตาย ยังไงก็ตามข่อเพียงพอนรอดไปก็พอ ฉันยังก็ช่างมัน'
เมื่อพันคิดถืงห้องที่ตัวก่อนหน้านี้เพาะเป็นทางเดียวที่จะรอด พันเลยรีบอุ่มน้องสาวที่ลับจากอาการเนือยในการโดนทดลองนั้น พันก็เช่นกัน เพาะว่าพันเป็นผู้ชายจื่งสามาร์คอดทนได้ขนาดนี้ ถืงจะอ่อนแรงแค่ไหนแต่คนที่สายเลือดของสัดอยู่แล้วสามารถฟื้นฟูแรงได้เร็วกว่าปกตินิดน่อย พันรีบวิ่งไปที่ห้องที่ตัวเองหวังว่าจะเป็นทางรอดทางสุดท้ายเลยวิ่งอุ่มน้องไปด้วยแบบไม่คิดชิวิด
"ด็อกเตอร์ เอาไงต่อครับ หาพวกมันไม่เจอ"
"ยังไงสะ พวกมันไม่มีทางหนี้ได้หรอก ฮืๆๆ" เสียงหัวเราะของเจ้าด็อกเตอร์ คิดว่ายังสะสองพี่น้องไม่มีวันหนี้ไปได้
ทางพันและพอน..
'ใกล้แล้ว อีกนิดเดียวก็จะถืงแล้ว เอ่ !! ว่าแต่ทำไหมรู้สืกแปลกๆทำไหมทะหารไปไหนหมด ช่างมันเถอะข่อเพียงให้รอดจากนี้ให้ได้ก่อน'
พันไม่คิดลังเลรีบวิ่งไปที่ห้องนั้นทันที่ พอใกล้เข้าถืงเห็นทะหาร2-3คนยามปะตูไว้ แต่พันไม่สนกับวิ่งเข้าทันที่
"นั้นอไร.....โอ้ย!!" เสียงของทะหารโดนกะแทกย่างแรง จนกะเด่นไปสลบคนละที่
แต่สองพี่น้องไม่รู้เลยว่ากับเหตการทังหมดด็อกเตอร์ ดูผ่านก้องวงจรทังหมด
"พวกเรา ไปที่ห้องทดลองการเวลา" ด็อกเตอร์ ออกคำสั่งทะหารทังหมดให้ไปที่ห้องนั้นทั้งหมดทันที
'นี้มันเครื่องอไรหวะเนยร์'
"พี่...พัน"
"พอน...ตื่นแล้วหรา ดูนี้สิ"
"อไรหราค่ะ"
"เครื่องนี้คือความหวังสุดท้ายของเราที่จะพาเราหนี้ไปได้"
"งั้นจะรอไร เรารีบหนี้กันเถอะ" น้องสาวของพันเมื่อได้ยินย่างนั้นถืงกับตาตื่นทันที่
ผ่านชั่วนื่ง
"ทำไหมถืงเป็นแบบนี้ ทำไหม"
"พี่พัน.." ความหวังที่พวกเขาคิดว่าเป็นทางสุดท้ายแต่มันก็พังทะลายลง
"ทำไหม ถืงเป็นแบบนี้"
"ก็เพาะมันยังไม่ทันสมบูนจะเด็กๆ" เสียงของด็อกเตอร์ ดังมาทางหน้าปะตูห้อง ทัง2พี่น้องตกใจมาก ถืงกับตัวสั่นเลยที่เดียว "มันก็เหมือนพวกเธอนั้นแระ อาทใช้เวลาน่อย ที่จะให้มันสมบูรณ์ ยังไงก็ช่างเถอะมาหาฉันดีๆสะ จะได้ไม่เจ็บตัว"
"ไม่มีทาง ถ้าพวกแกมาแตะต่องน้องฉันแม้แต่ปลายเล็บอีก พวกแกตาย"
"พี่พัน หนูกลัว" น้องสาวที่กลัวชายสุดขาวที่ยู่ตงหน้าตัวเอง แล้วรีบวิ่งมารบหลังพี่ชายตัวเอง
"โห่ๆๆ ดูสิ พวกเราดูสิ ฮ่าๆๆ"
ฮ่าๆๆๆๆ เสียงหัวเราะของพวกทหารดังไปทั่วห้อง
"หัวเราะอไรของพวกแก"
"คิดว่าเธอจะเอาชนะพวกเราแล้วหนี้ไปได้เหรอ ถืงพวกแกจะได้เชื้อDNAของสัดมาก็ตาม พวกแกก็แค่เด็กที่แขงแรงแต่ไร้ค่าเมื่อพวกแกไม่มีทักสะการต่อสู้เลย"
"ก็ลองดูสิ !! " เมื่อพูดเสร็จพันก็ตั้งท่าเกียมสู้
พันสู้กับทหารนับ100เพียงลำพัง เพาะไม่ยากให้น้องสาวตัวเองมาเกลียว แต่ยังไงเด็กชายคนเดียวยังไงก็สู้ได้หรอก
เมื่อสู้กันไปนับนาน ด็อกเตอร์ก็นั่งดูผลงานตัวเองย่างพอใจย่างมากเลยที่เดียว เมื่อนานเข้าพันก็เลี่มอ่อนแรงลงแล้ว พวกทหารก็เลี่มได้เปลียบมากขื้น พันล้มลงกับพื้นเพาะว่าไม่แรงเหลืออีกแล้ว พอนเมื่อเห็นพี่ชายตัวเองโดนทำร้ายเลยโกรธมากแล้ว พอนก็วิ่งใส่ทันที่ทหารที่พอนสนเข้าถืงดับปิ่วไปกะแทกกับเครืองจักย่างแรงถืงกับอากเลือดเลยที่เดียว พอนแล้วมาดูพี่ทันที
"พี่พันเป็นไงบาง"
"พี่....ไม่..เป็น...ไร" พันพูดกับน้องสาวเอาที่กำลังร้องไห้อยู่ ถืงกับน้ำตาพันก็เลี่มไห่ลทุนที่
'ทำไหมพะจ้าวไม่ช่วยเรานะ'พันบนพื่มพำออกมาจากปาก
"พะจรงพะจ้าวก็ไม่มีใครพาพวกแกหนี้ได้หลอก"
"ด็อก.....เตอร์" ทหารคนนื่งพูดเสียงด้วยตกใจและกลัวมาก
"อไร ทำเป็นกลัวย่างกับอไรจะระเบิดไป.. แย่แล้ว !!!"
สิ่งที่ด็อกเตอร์กลัวนั้นก็คือ เครืองจักทีพอนทำกะเด่นปิ่วไปสนนั้นคือเครืองพลังงานของการทำเครืองการเวลานั้นเอง จื่งเกิดกะแสไฟฟ้าล่วนย่างมะหาสาน ทำให้ห้องนั้นเมือนกับนิวเคลียร์ที่กำลังจะระเบิดนั้นเองเมื่อเห็นย่างนั้นเจ้าด็อกเตอร์เลยรีบวิ่งหนี้ยานไว้สำลับหนี้ฉุกเฉินทันที่ทังที่ทหารหลายพันคนอื่นยังไม่ค่อยทันรู้เรื่องนี้ เจ้าด็อกเตอร์ใช้ยานนี้แต่มันกับให้ยานตัวอื่นไม่ให้ทำงานเพื่อให้รอดชิวิดเพียงคนเดียว
ไปทางสองพี่น้อง
"เกิด..อไร..ขื้น"
"ไม่รู้ค่ะพี่ชายแต่พวกทหารมันแตกตื่นอไรก็ไม่รู้ย่างกับมีอไรจะระเบิดนิแระ"
"งั้น....หรา. โอ้ย!!!!!!!!" เสียงความเจ็บปวดของพันดังขื้นทันทีเมื่อจู่ๆมีกะแสไฟฟ้าแรงสูงช็อตเข้าที่เขาที่นืง
"พี่พันเป็นอไรไป พี่ พี่ !!"
พันสลบไปทันที่โดนกะแสไฟฟ้าช็อตที่เขา จู่ๆก็มีกะแสไฟฟ้าแรงสูงอีกรอบช็อตกันเองจนเกิดมีกะแสลมดื่งดูดแรงสูงทำให้สิ่งของต่างถูกดูดเข้าไป
"อไรเนยร์ พี่พันตื่นสิๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆ"
เมื่อะแสลมตัวนั้นดูดทังสองเข้าไปในนั้นทำให้พอนที่ถูกดูดเข้าไป เพาะว่าข้างในมีกาสที่เป็นผิดจื่งทำให้พวกเขาหมดสะติไป
ส่วนทางด็อกเตอร์ที่จะหนี้แบบไปสนชิวิดคนอื่นจื่งกดยานตัวนั้นกำลังพุ่งตัวนี้ ทันใดนั้นมีทหารคนนื่งที่ชื่อยุ่นที่จงรักดีของด็อกเตอร์
"ด็อกเตอร์ ย่าทำย่างงี้สิครับ เอาผมไปด้วยย่าทิ้งผมย่างนี้สิครับ ช่วยเปิดปะตูที่ครับ"
"ผมไม่เคยคิดจะทิ้งพวกคุณอยู่แล้ว พวกก็เลยให้อยู่ที่นี้ตลอดไป.."
"ไอสาละเลว"
"ขอบคุณครับที่สม แล้วก็ลาก่อน บายๆครับ"
ในเวลาต่อมากาสที่กะจายไปทั่วทุกถานที่ทำให้ทุกคนล้มตายไปที่ละคนที่ละคนต่อจู่ก็มีปะกายไฟเกิดขื้นทำให้ระเบิด ไม่เหลือสักย่างเหลือแค่ควันไฟดำๆที่ขื้นไปในอากาศ..
"ขอให้ลับสะบายเล่าทหารที่ชื่อสัดทังหลาย"
ในบ้านไม้เก่าๆหลังนืงมีลุงไวแกคนนืง
"โอ่ย..ทีนี้...ทีไหน"
"อ้าว หมุ่มน้อยตื่นแล้วหรา ที่นี้บ้านลุงเอง ลุงชื่อ อาน เรียกว่าลุงอานก็ได้นะ"
"อ่อหราครับ เห้ย!!!! แล้วมาที่นี้ได้ไง" แน่นอนใครที่คิดได้ก็ตกใจแน่นอนจูๆก็ตื่นมาที่ไหนไม่รู้ ทังที่ตอนนั้นยังยู่ใน..
"ลุงเห็นพวกเจ้าที่กลางป่านะ เห็นนอนหมดสภาพเลยพามารักษาให้"
"งั้นหรา แล้วน้องสาวผมละ"
"ผู้หญิงน้อยคนนั้นนะเหรอตื่นขื้นก่อนพวกเจ้าตั้งวัน1แล้วละ รู้ไหมว่าน้องเจ้านอนไป2วันกว่าๆส่วนตัวเจ้าเข้า3วัน นอนเจ้าก็ตกใจเหมื่อนกับเจ้านี้แระแต่น้องเจ้าก็ว่าข่อดูเจ้านิดนื่งๆแล้วก็ข่อไปเดิ่นเล่นข้องนอกนะ"
'ทำไหมคุณลุงคนนี้สำเนียงพูดย่างกับคนในยุคก่อนแหะ'
"พูดอไรหรา"
"ป่าวครับ !!!"
"คุณลุงค่า" เสียงเด็กหญิงกำลังเข้ามาใกล้
"มาแล้วนั้นไงน้องของเจ้า" คุณลุงบอกพันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"อ่าว พี่ชายตื่นแล้วหราค่ะ" เด็กสาวถามพี่ชายด้วยความดีใจ
"อืม พี่ไม่เป็นไร" พี่ชายก็ตอบน้องด้วยความดีใจ
"งั้นลุงขอตัวไปหาอไรมาให้กินก็แล้วกันนะ"
"ค่ะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
หลังจากที่ลุงเดินออกจากห้องไปทังสองคนก็คุยกันสะยาวเลยทังดีใจที่หนี้ออกมาได้ทังดีใจทังน้ำตาไหล่เพาะว่าพวกเขาโดนจับมา3ปีแล้ว
"ว่าแต่ที่นี้ที่ไหน ทำไหมลุงคนนั้นถืงพูดกับพี่ย่างกับว่าเราสองคนอยู่ในยุคก่อนย่างงั้นแระ" พันถามน้องด้วยสงใส
"เท่าที่น้องไปสำรวจแถวนี้มาไม่มีบ้านหลังไหนเหมือนกับที่เราเคยอยู่เลยค่ะพี่ มีแค่บ้านไม้ แถมใจกลางเมืองนี้มีเหมือนย่าวกับวังเลย"
"ไม่นะ !! ไม่จริง !! หรือว่า"
"เป็นอไรหราพี่ชาย หรือ เรามาที่นี้ตอนเราโดนดูดนั้นใส่ป่าว"
"โดนดูด ? น้องพูดเรื่องอะไรกัน"
"ตอนนั้นพี่โดนไฟฟ้าช็อตพี่สลบไปนะ"
"งั้นแปลว่านั้นคือปะตูมิติที่ดูดเรามายุคนี้หรือ? คิดไปเองมั้ง บางที่เราโดนจับแค่จำไม่ได้ถูกส่งไปไหนเชยๆมั้ง"
"หนูรู้สืกว่าพี่ผิดปกตินะ พูดย่างกับคนสลาดเลย"
"งั้นหรา ฮ่าๆๆ" พี่ชายก็ทำท่าอายทันทีที่ถูกชม
"ได้เวลาทานอาหารแล้ว" ลุงที่ออกไปมาพ้อมกับอาหารที่เต็มด้วยทังนั้นเลย จนทำให้ทัง2พี่น้องน้ำลายถืงกับไหล่
"อ่ะ กินกันได้แล....." ลุงอานตกใจทันเมื่อว่างจานอาหารลง2พี่น้องรีบกินทันทีด้วยความมเร็วเหลือเชื่อ
"โห้ ช้าๆกันน่อนหมุ่มสาวจ่ะ !"
"ขอโทษครับ พวกผมไม่ได้กินอาหารแบบนี้มานานแล้วครับ ย่างมากก็แค่ข้าวจานเดียวเท่านั้นเองครับ"
"ใช่ค่ะ พวกหนูไม่ได้กินแบบนี้มา3ปีแล้วค่ะ"
"งั้นหรา ที่บ้านของพวกเจ้าคงจะอดยากมากเลยที่เดียวเลยนะเนยน์"
"ไม่ใช่ค่ะ คือพวกหนู..." พันรีบอุดปากน้องสาวเขาทันทีเมื่อรู้ว่าน้องตัวจะพูดอไรออกมา
"มีอไรกันเหรอ" ลุงอานถามด้วยความสงใส
"ป่าวครับ"
"ป่าวค่ะ" ทังสองพูดพ้อมกัน
"งั้นหรา งั้นก็ไม่เป็นเมื่อไม่สามารถพูดได้ลุงก็จะไม่ถามนะ" ลุงอานพูดแบบไม่ยากทำร้ายจิดใจของพวกเขา "อ่อ ว่าแต่บนไหล่ข้างช้ายพวกเจ้ามันคืออไรงั้นหรา ?"
"ไหล่ช้าย ? "เมื่อทั้งสองกูจำได้ทันที่ว่าบนไหล่ช้ายมันมีรอยสักของพวกองกร แบล็ค-ไลท
"แบล็ค-ไล งั้นหรา ?" ลุงถามด้วยสีหน้าไม่ดี
.….........................................................
แบบนี้มันหมายความว่าไงนา ต้องติดตามตอนต่อไปนะครับ
ถ้าพิมพ์ผิดก็ข่ออย่าโกรธกันเลยนะครับ
จะฝืกพิ้มให้เข้าใจง่ายกว่านี้แน่นอนครับ
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะครับ
สุดท้ายนี้ บอกได้เลยว่าตอนหน้า ทังสองได้เจอ เล่าปี้ แล้วนะจ๊ะ><