พี่น้องข้ามยุค

"ด็อกเตอร์ ครับ เด็กที่พวกเราจับมาทำการทดลองเหลือแค่ไม่ถื่ง10แล้วครับ ถ้าเป็นแบบนี้พวกเราทำไม่ได้แน่..."
"ไม่ต้องคิดมากหรอก ถ้าพวกเราทำไม่สำเร็จจริงๆพวกเราก็ไปจับเด็กอีกจนกว่าการทดลองอันแสนสำคัญจะสำเร็จให้ได้ ไปเอาพวกเด็กที่เหลือมา"
"ได้ครับ"
นี้พวกมันเห็นชีวิดคนอื่นเป็นอไรกันแน่ พกวมันข่อเพียงทำการของพวกมันสำเร็จแลกกับทุกย่างเลยย่างงั้นหลือ ?
ต๋อกๆๆๆ เสียงเคาะปะตูห้องนื่งดังขื้น
"เข้ามาได้"
เสียงไขปะตูก็ดังขื้นพ้อมกับคนตัวใหญ่ๆคนนื่งเข้ามา
"มีอไร ยุ่น"
"อ่อ ด็อกเตอร์บอกให้เอาตัวพวกเด็กๆที่เหลือไปห้องทดลองได้"
"เออๆได้"
เมื่อเด็กๆที่เหลือไม่ถื่ง10คนนั้นได้ยิน ถื่งกับตาแตกตื่นทันที พ้อมกับความกลัวเข้ามาตัวทันที่
"ย่าทำอไรพวกผมเลยครับ ป่อยพวกผมไป... โอ่ย.." เด็กคนนื่งกำลังพูดอยู่นั้นโดนตบถื่งกับร้องออกมาดังด้วยความเจ็บปวด
"หุ้บปาก ถ้าพวกแกยังไม่ยากตายเร็ว"
เมื่อเด็กๆที่กำลังห้องทดลองนั้นพวกเขาหันไปเห็นห้องๆนื่งข้างในมีเครื่องจักใหญ่ๆขนาดว่าใหญ่เลย พวกเขาหันไปเห็นชื่อที่ติดกับห้องที่เขียนว่าห้องการเวลา แต่พอเห็นแค่นิดเดียวเท่านั้นพวกเขาก็คิดว่าความหวังที่จะหนี้ออกจากที่นี้ได้ที่นั้นเท่านั้น แต่พวกเขาก็ไม่สามาร์คทำได้เพาะพวกเขาอ่อนแรงมาก ขนาดจะเดินยังไม่ไหวเลย สุดท้ายเด็กก็โดนลากตัวจนมาถื่งที่ห้องเขี่ยนว่าห้องทดลอง
"ย่าทำอไรพวกผมเลยครับ ขอร้อง..." ไม่ทันใดนั้นเด็กทังหมดก็สลบไปด้วยย่าสลบที่พวกเตียมไว้แล้ว.
จนเวลาผ่านไป2วัน...
"ด็อกเตอร์ ครับ เด็กตายไปหมดแล้ว เหลือแค่2คนแล้ว 2คนนั้นเป็นพี่น้องฝาแฝดครับ"
"อืม สุดท้ายก็ไม่สำเร็จสินะ แล้วเด็กยังสลบยู่ แปลว่าไม่นานเด็กพวกนั้นก็คงต้องตายในไม่ช้าแน่นอน งั้นไปเอาเด็ก2คนนั้น.." ตรืดๆๆๆ
เสียงเตือนไพดังขื้น เมื่อเกิดเหตการบางย่างที่ไม่ขาดฝันขื้น
"เกิดอไรขื้น"
"ด็อกเตอร์ ครับ แย่แล้ว !" มีชายคนนืงใส่ชุดค้ายๆแฝกับด็อกเตอร์วิ่งทาด้วยความแตกตื่น
"เกิดเรื่องอไรขื้น"
"เด็ก..เด็ก2คนฝื้นแล้วครับ แถมกำลังคิดจะหนีด้วยครับ แต่พวกเราต้านไม่อยู่ครับเด็ก2คนแรงมากเหลือเกิน"
"ว่าไงนะ งั้นแปลว่า....การทดลองของฉันสำเร็จแล้วสินะ แต่ยังไงต้องจับพวกนั้นมาให้ได้ หนูทดลองชั้นดีย่างนี้ย่าให้พวกมันหนี้ไปได้"
(ยาวเกินละครับ คาวนี้จะได้เจอเรืองของจริงสะที)
"พี่พัน น้องไม่แรงค่ะ พี่หนี้ไปคนเดียวเลย ไม่ต้องสนหนู"
"ไม่ พี่จะไม่ยอมหนี้ไปคนเดียวหรอก พี่เสียเพือนกับพวกมันมาเยอะแล้ว พี่จะไม่เสียน้องพอนเด็คขาด ! มาเดียวพี่อุ่ม "
เมื่อน้องที่ชื่อพอนก็ได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้นก็ยอมให้พี่ชายอุ่มเพื่อที่จะหนี้ ทันใดนั้น
"จะไปหรอจะเด็กๆ" เสียงด็อกเตอร์ดังมาจากข้างหลัง เมื่อเด็กน้อย2คนหันไปดูก็พบว่า เห็นคนใส่ชุดสีขาว(ด็อกเตอร์)กับคนเยอะแยะอ้อมตัวพวกเขาไว้แล้ว
"แก..! แกสินะคือคนที่เอาเพือนๆกับพวกฉันไปทดลองบ้าๆของแก !"
"ฮ่าๆๆๆ ดูสิพวกเรา การทดลองของฉันมันสำเร็จสมบูนแล้ว"
"หูแกไม่ได้ยินหรือไง ? ฉันถามแกไม่ได้ยินหรือไง?"
"อ่อ ได้ยินสิ ฮ่าๆ" มันพูดไปดีใจไปด้วย "ฉันจะบอกก็ได้ เพื่อตัวฉันไง"
"อไรนะเพื่อแกคนเดียวงั้นงือ แกถื่งต้องสังเวยชิวิดเพือนฉันไปกี้คนถื่งจะพอใจห่ะ"
"ฉันพอใจแล้ว ฮ่าๆๆ เธอ2คนไงทำให้ฉันพอใจขนาดนี้ได้"
ผู้เป็นน้องที่โดนอุ่มยู่นั้นอ่อนเพ้ยมากเลยลับทังโดนอุ่มของพี่ชายตัวเอง
"แกทำอไรพวกฉัน"
"ก็ไม่อไรมากหรอก ก็แค่ทำให้พวกเธอ2คนกายเป็นมะนุดที่มีสายเลือดของสัดไง ดีใจไว้สะด้วย"
"อไรนะ !!!! แก..."
"ตอนนี้พวกเธอไม่ใช่มนุษย์แล้ว พวกเธอยังมีพลังที่เหนือกว่ามนุษย์ไปแล้ว ขอบใจฉันสะด้วย"
"งั้นหรา !! งั้นขอบใจที่บอก"
อร่าๆๆ เสียงของพวกทะหารที่ยืนแถวๆนั้นกะเด่นออกไปทันที่เมื่อพันวิ่งฝ่าทะหารนับร้อยได้
"น่อยๆ เด็กพวกนี้ จะมันมาให้ได้
ต้องจับเป็นเท่านั้น
เมื่อความเร็วบวกกับพลังที่มีสาวเลือดของฉันอยู่แล้ว แค่ไม่ถื่งนาทีพวกเขาก็สามาร์คทิ้งห่างจากทะหารได้
'ทำไงดี ทำไรดี เป็นแบบนี้โดนจับได้อีกแน่'
ทันใดนั้นพันก็คิดถื่งห้องที่ตัวเองเห็นก่อนที่จะโดนทดลองได้
'งั้นตายเป็นตาย'..
...............................................

ยังเด็กใหม่อยู่ครับอาดผิดพาดอไรนิดๆน่อยอยู่ครับ ถ้าผมพิมผิดก็ขออไพนะครับ เพาะผมเป็นคนลาวพิมยังไม่ค่อยเก่ง
ตอนหน้าสนุกแน่นอนครับ