พี่น้องข้ามยุค

"ด็อกเตอร์ ครับ เด็กที่พวกเราจับมาทำการทดลองเหลือแค่ไม่ถื่ง10แล้วครับ ถ้าเป็นแบบนี้พวกเราทำไม่ได้แน่..." "ไม่ต้องคิดมากหรอก ถ้าพวกเราทำไม่สำเร็จจริงๆพวกเราก็ไปจับเด็กอีกจนกว่าการทดลองอันแสนสำคัญจะสำเร็จให้ได้ ไปเอาพวกเด็กที่เหลือมา" "ได้ครับ" นี้พวกมันเห็นชีวิดคนอื่นเป็นอไรกันแน่ พกวมันข่อเพียงทำการของพวกมันสำเร็จแลกกับทุกย่างเลยย่างงั้นหลือ ? ต๋อกๆๆๆ เสียงเคาะปะตูห้องนื่งดังขื้น "เข้ามาได้" เสียงไขปะตูก็ดังขื้นพ้อมกับคนตัวใหญ่ๆคนนื่งเข้ามา "มีอไร ยุ่น" "อ่อ ด็อกเตอร์บอกให้เอาตัวพวกเด็กๆที่เหลือไปห้องทดลองได้" "เออๆได้" เมื่อเด็กๆที่เหลือไม่ถื่ง10คนนั้นได้ยิน ถื่งกับตาแตกตื่นทันที พ้อมกับความกลัวเข้ามาตัวทันที่ "ย่าทำอไรพวกผมเลยครับ ป่อยพวกผมไป... โอ่ย.." เด็กคนนื่งกำลังพูดอยู่นั้นโดนตบถื่งกับร้องออกมาดังด้วยความเจ็บปวด "หุ้บปาก ถ้าพวกแกยังไม่ยากตายเร็ว" เมื่อเด็กๆที่กำลังห้องทดลองนั้นพวกเขาหันไปเห็นห้องๆนื่งข้างในมีเครื่องจักใหญ่ๆขนาดว่าใหญ่เลย พวกเขาหันไปเห็นชื่อที่ติดกับห้องที่เขียนว่าห้องการเวลา แต่พอเห็นแค่นิดเดียวเท่านั้นพวกเขาก็คิดว่าความหวังที่จะหนี้ออกจากที่นี้ได้ที่นั้นเท่านั้น แต่พวกเขาก็ไม่สามาร์คทำได้เพาะพวกเขาอ่อนแรงมาก ขนาดจะเดินยังไม่ไหวเลย สุดท้ายเด็กก็โดนลากตัวจนมาถื่งที่ห้องเขี่ยนว่าห้องทดลอง "ย่าทำอไรพวกผมเลยครับ ขอร้อง..." ไม่ทันใดนั้นเด็กทังหมดก็สลบไปด้วยย่าสลบที่พวกเตียมไว้แล้ว. จนเวลาผ่านไป2วัน... "ด็อกเตอร์ ครับ เด็กตายไปหมดแล้ว เหลือแค่2คนแล้ว 2คนนั้นเป็นพี่น้องฝาแฝดครับ" "อืม สุดท้ายก็ไม่สำเร็จสินะ แล้วเด็กยังสลบยู่ แปลว่าไม่นานเด็กพวกนั้นก็คงต้องตายในไม่ช้าแน่นอน งั้นไปเอาเด็ก2คนนั้น.." ตรืดๆๆๆ เสียงเตือนไพดังขื้น เมื่อเกิดเหตการบางย่างที่ไม่ขาดฝันขื้น "เกิดอไรขื้น" "ด็อกเตอร์ ครับ แย่แล้ว !" มีชายคนนืงใส่ชุดค้ายๆแฝกับด็อกเตอร์วิ่งทาด้วยความแตกตื่น "เกิดเรื่องอไรขื้น" "เด็ก..เด็ก2คนฝื้นแล้วครับ แถมกำลังคิดจะหนีด้วยครับ แต่พวกเราต้านไม่อยู่ครับเด็ก2คนแรงมากเหลือเกิน" "ว่าไงนะ งั้นแปลว่า....การทดลองของฉันสำเร็จแล้วสินะ แต่ยังไงต้องจับพวกนั้นมาให้ได้ หนูทดลองชั้นดีย่างนี้ย่าให้พวกมันหนี้ไปได้" (ยาวเกินละครับ คาวนี้จะได้เจอเรืองของจริงสะที) "พี่พัน น้องไม่แรงค่ะ พี่หนี้ไปคนเดียวเลย ไม่ต้องสนหนู" "ไม่ พี่จะไม่ยอมหนี้ไปคนเดียวหรอก พี่เสียเพือนกับพวกมันมาเยอะแล้ว พี่จะไม่เสียน้องพอนเด็คขาด ! มาเดียวพี่อุ่ม " เมื่อน้องที่ชื่อพอนก็ได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้นก็ยอมให้พี่ชายอุ่มเพื่อที่จะหนี้ ทันใดนั้น "จะไปหรอจะเด็กๆ" เสียงด็อกเตอร์ดังมาจากข้างหลัง เมื่อเด็กน้อย2คนหันไปดูก็พบว่า เห็นคนใส่ชุดสีขาว(ด็อกเตอร์)กับคนเยอะแยะอ้อมตัวพวกเขาไว้แล้ว "แก..! แกสินะคือคนที่เอาเพือนๆกับพวกฉันไปทดลองบ้าๆของแก !" "ฮ่าๆๆๆ ดูสิพวกเรา การทดลองของฉันมันสำเร็จสมบูนแล้ว" "หูแกไม่ได้ยินหรือไง ? ฉันถามแกไม่ได้ยินหรือไง?" "อ่อ ได้ยินสิ ฮ่าๆ" มันพูดไปดีใจไปด้วย "ฉันจะบอกก็ได้ เพื่อตัวฉันไง" "อไรนะเพื่อแกคนเดียวงั้นงือ แกถื่งต้องสังเวยชิวิดเพือนฉันไปกี้คนถื่งจะพอใจห่ะ" "ฉันพอใจแล้ว ฮ่าๆๆ เธอ2คนไงทำให้ฉันพอใจขนาดนี้ได้" ผู้เป็นน้องที่โดนอุ่มยู่นั้นอ่อนเพ้ยมากเลยลับทังโดนอุ่มของพี่ชายตัวเอง "แกทำอไรพวกฉัน" "ก็ไม่อไรมากหรอก ก็แค่ทำให้พวกเธอ2คนกายเป็นมะนุดที่มีสายเลือดของสัดไง ดีใจไว้สะด้วย" "อไรนะ !!!! แก..." "ตอนนี้พวกเธอไม่ใช่มนุษย์แล้ว พวกเธอยังมีพลังที่เหนือกว่ามนุษย์ไปแล้ว ขอบใจฉันสะด้วย" "งั้นหรา !! งั้นขอบใจที่บอก" อร่าๆๆ เสียงของพวกทะหารที่ยืนแถวๆนั้นกะเด่นออกไปทันที่เมื่อพันวิ่งฝ่าทะหารนับร้อยได้ "น่อยๆ เด็กพวกนี้ จะมันมาให้ได้ ต้องจับเป็นเท่านั้น เมื่อความเร็วบวกกับพลังที่มีสาวเลือดของฉันอยู่แล้ว แค่ไม่ถื่งนาทีพวกเขาก็สามาร์คทิ้งห่างจากทะหารได้ 'ทำไงดี ทำไรดี เป็นแบบนี้โดนจับได้อีกแน่'ทันใดนั้นพันก็คิดถื่งห้องที่ตัวเองเห็นก่อนที่จะโดนทดลองได้'งั้นตายเป็นตาย'.................................................
ยังเด็กใหม่อยู่ครับอาดผิดพาดอไรนิดๆน่อยอยู่ครับ ถ้าผมพิมผิดก็ขออไพนะครับ เพาะผมเป็นคนลาวพิมยังไม่ค่อยเก่งตอนหน้าสนุกแน่นอนครับ