หนุ่มหน้าใสกับใยจอมซ่า

          ตั้งแต่นั้นมาฉันก็แทบไม่ได้พูดหรือคุยกับเขาเลยแม้แต่นิด
" ออม เธอเป็นอะไรทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับแน๊คเลยล่ะ" เพื่อนในห้องถาม
" ไม่มีอะไรหรอก แค่ช่วงนี้เขาไม่ค่อยมีเวลาว่างน่ะ" ฉันตอบด้วยสีหน้าซึมสุดๆ เมื่อนึกถึงเรื่องราวใน
วันนั้นมันก็พูดอะไรไม่ออกจริงๆ
     ...จนกระทั่ง...
ในขณะที่ฉันกำลังเดินเล่นอยู่นั้นแน๊คก็เดินมาคว้าข้อมือฉันแล้วลากไป คิดว่าฉันเป็นความรึไงฟะ -*-
"นี่ ปล่อยนะ" ฉันตะโกนแต่ดูเหมือนเขาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
"ไม่ ตามมาดีๆไม่งั้นเจอมากกว่านี้แน่" แน๊คตะดกนฉันไม่เคยเห็นเขาในรูปแบบนี้เลย ปกติจะเป็นคน
เงียบๆมาก    
     ...หลังโรงเรียน... (อีกครั้ง)
แน๊คพลักฉันออกจากข้อมือ โอ๊ยนายนี่แรงเยอะอย่างกับควายเลยช้าง10เชือกก็ชุดไม่ไหว
"เธอต้องฟังฉันก่อนนะ"
"ไม่ ทำไมล่ะทำไมฉันต้องฟังคำพูดแก้ตัวจากปากนายด้วยล่ะ ทำไม!"
"นี่ ฟังนะสิ่งที่ดีน่าพูดทุกอย่างเป็นความจริง แต่เราไม่ได้จะแต่งงานกันทันทีที่เรียนจบและฉันบอก
คุณพ่อคุณแม่เรื่องนี้แล้วท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรและอยากให้แันแต่งงานกับเธอด้วยซ้ำ ดังนั้นเธอจะให้
อภัยฉันได้หรือยัง"
" นายแน่ใจหรอว่าดีน่าเขาจะรับได้"
"ได้แน่นอนพ่อแม่ฉันโทรไปบอกพ่อแม่ของดีน่าแล้วล่ะ"
"ก็ได้ฉันให้อภัยนาย แต่ฉันกลัวว่าดีน่าจะโกรธนะสิ"
" ไม่เป็นไรหรอกน่า" จากนั้นก้แยกย้ายกันเข้าห้อง
     ...ห้องเรียน...
" ออม ไปทำอะไรมาน่ะดูร่าเริงขึ้นเยอะเลยนะ" มายด์โพล่มาด้านหลังพร้อมกับยิงคำถามใส่ทันที
"อืม ก็แน๊คมาอธิบายแล้วล่ะ"
"แล้วไม่กลัวดีน่าโกรธหรอจ๊ะ"
"ก็นิดๆอ่ะนะ"
"เขาบอกว่าจะเคลียให้น่ะ"
"แหม แฟนเธอนี่ดีจริงๆเลยนะ" มายด์พุดเล่นเอาฉันอายแทนเขาเลยล่ะ........
 
                                                   
 
                                                     เรื่องราวต่อไปจะเป็นอย่างไรต้องรอติดตามชมนะคะ