Loveyou วุ่นรักไม่กั๊กหัวใจ (Zarry)

 

 
 
            ผมได้ยินเสียงเหมือนมีคนมา แสดงว่าแฮร์รี่คงกลับมาแล้ว เขาพยายามจัดที่ทางอย่างที่
 
มันควรจะเป็น ทันใดนั้นแฮร์รี่ก็เดินเข้ามา
 
            “ เอ่อ.. ”
 
            “ พูดมาสิ ”
 
            “ คือ เซน วันนี้เพื่อนฉันจะมาทานข้าวที่นี่ด้วย ที่จะบอกนาย มีแค่นี้แหล่ะ ”
 
แล้วแฮร์รี่ก็ผลุนผลันออกไป
 
 
 
..........แล้วเพื่อนที่ว่ามาเนี่ย ใครกัน..........
 
 
 
            เซนรีบเดินตามแฮร์รี่ลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งนั่งดูทีวีอยู่
 
ที่โซฟา.....เหมือน เหมือนมาก ผมสีทองลักษณะอย่างนี้ เหมือนเขาพึ่งจะเห็นมาแล้วก่อนหน้านี้
 
หมอนี่มองหน้าผมแล้วก็หันไปมองทีวีต่อ แล้วแฮร์รี่ก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับอาหารที่น่า
 
ตาน่าทาน
 
            “ มากินข้าวกันเถอะ ” พ่อครัวเอ่ยปากพร้อยกับรอยยิ้มที่น่ามอง
 
รอยยิ้มนี้มันคงไม่ถูกส่งมาให้เขาอย่างแน่นอน เซนคิดอย่างนั้น
 
บรรยากาศในการทานข้าวครั้งนี้เป็นไปอย่างเงียบๆ ในความคิดของเขา จะไม่ให้เขาคิดเช่นนั้นได้
 
ยังไง ในเมื่อชายสองคนตรงหน้าทำตัวเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน มีตักอาหารให้กันไปมา คุยกัน
 
ได้มุ้งมิ้งซะขนาดนั้น มันทำให้ต่อมอิจฉาของผมเริ่มมีปฏิกิริยาขึ้นมา..
 
 
            “ แฮร์รี่ ” เขาหยุดชะงักไปหันสายตามองมาที่เซนอย่างสงสัย
 
            “ ..... ” แฮร์รี่เงียบ เหมือนกับต้องการจะรู้ถึงสิ่งที่เขากำลังจะบอก
 
            “ ตักกุ้งให้หน่อย ฉันเจ็บแขน ” ประโยคนี้ฟังดูเหมือนขอให้ช่วย แต่คนฟังกลับรู้สึกว่า
 
มันเหมือนประโยคคำสั่งมากกว่า แฮร์รี่จึงเอื้อมมือไปตักมาใส่จานของเขาก่อนจะหันกลับไปเข้าบท
 
สนทนากับคนข้างๆ ต่อ
 
 
.....ไม่สนใจผมเหมือนเดิม.....
 
 
หลังจากกินข้าวเสร็จ แฮร์รี่ก็เข้าครัวไปล้างจาน ปล่อยชายหนุ่มแปลกหน้าทั้งสองให้อยู่ด้วยกัน
 
            “ นายชื่ออะไร ” เขาก็แค่อยากรู้ ส่วนอีกคน พอได้ยินคำถามก็หันมาแล้ว ยิ้มให้หนึ่งที
 
            “ ไนออลครับ ” เขาตอบก่อนจะหันไปสนใจเกมส์กดตรงหน้าต่อ
 
            “ แล้วเป็นอะไรกับหมอนั่นล่ะ ”
 
            “ อ๋อ แฮร์รี่น่ะหรอครับ เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ”
 
            “ แล้วนายมาที่นี่บ่อยไหม ” ไนออลรู้สึกว่าคนข้างๆ จะขี้สงสัยอะไรขนาดนี้ เขาจึงวาง
 
เกมส์กดลง แล้วหันมาสนใจกับประโยคต่อไป น่าจะสนุกกว่า
 
            “ ผมรู้จักแฮร์รี่น่าจะราวๆ 5 ปี ได้ ผมเนี่ย รู้แทบจะทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวเขา แฮร์รี่เป็นคน
 
น่ารักครับ เขามีเสน่ห์ แน่นอนครับว่าเราสนิทกันมาก และแน่นอนครับว่าผมจะมาบ้านแฮร์รี่ทุกครั้งที่
 
ว่างจากการทำงาน บ้านของแฮร์รี่เสมือนบ้านของผมไปแล้วด้วยซ้ำ ” พูดจบเจ้าคนผมทองก็
 
หัวเราะออกมาอย่างภาคภูมิ น่าหมั่นไส้!
 
            “ แล้วพี่เซนมาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ ” ดวงตาสีน้ำเงินฉายแววเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
 
            “....เอ่อ.....รู้จักฉันด้วยหรอ ”
 
            “ นายแบบสุดฮอตลูกหลานแก๊งมาเฟียชื่อดังอย่างพี่ ใครไม่รู้จักก็ถือว่าสมควรตายถึงจะ
 
ถูก จริงไหมฮะ ” เด็กนี่เป็นหมาหรอ แสนรู้เป็นบ้า
 
    ......แล้วทำไมคนอย่างแฮร์รี่ถึงไม่รับรู้เรื่องของเขาบ้างล่ะ.......
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Dm Talk: กราบสวัสดีกับรีดเดอร์ทุกท่าน (เต็มยศ)
 
อัพให้แล้วเน๊อะ รักไรท์เพิ่มขึ้นมั้ย (เงียบ)
 
ชีวิตคนเราต้องปากกัดตีนถีบ เอ๊ะ!! ไม่เกี่ยวนิ อย่าเพิ่งเบื่อฟิคชนบทเรื่องนี้นะ ขอร้องงงงง
 
ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ ฉ้าบฉึ้ง
 
ปล.เม้นท์แอนด์เม้าท์กับไรท์ที่ช่องแสดงความเห็นด้านล่าง หรือทางทวิตเตอร์ /เค้าซ่อนตัวอยู่ที่
 
นั่นแหล่ะ
โปรดติดตามตอนต่อไป /ขอร้องงง