Lovely Bondi คว้าหัวใจยัยตัวแสบ

          [สตาร์ลีน : Talk]
          ฉันรีบเก็บของเข้าชั้นด้วยความรวดเร็วในขณะที่พี่เซลีน่าไม่รีบร้อนอะไร เจ้าหล่อนเก็บของช้าเพราะไม่อยากเจอหน้าเจ้าของบ้านสุดฮอตอย่างพี่เอมไพรส์นะสิ หึๆ ตั้งแต่แรกที่เจอกันก็ทำท่าทีไม่ถูกชะตากัน ตอนแรกฉันรู้สึกตกใจนะที่ต้องมาอยู่ร่วมชายคากับผู้ชายแปลกแปลกหน้าแต่เค้าเป็นลูกชายเพื่อนสนิทของแม่และแม่ต้องไว้ใจเค้ามากถึงกล้าส่งลูกสาวตัวเองมาอยู่ด้วย
          "มีอะไรให้ช่วยมั้ยค่ะ" ฉันชะโงกหน้าไปถามขณะที่พี่เอมไพรส์กำลังหยิบของจากในตู้เย็น
          "ช่วยล้างผักสลัดให้พี่หน่อยแล้วกัน" พี่เอมไพรส์ดูท่าทางทำอาหารเก่งพอตัวเลย
          "พี่จะทำอะไรทานค่ะ"
          "สปาเกตตี้ผัดน้ำมันมะกอกใส่เห็ดแชมปิญองกับสลัดผักอกไก่"
          "ว้าวววว เมนูน่าทานจังขอเพิ่มมันบดของโปรดหนูไปด้วยได้ป่ะ" ฉันส่งสายตาอ้อนว้อนไปให้ผู้ชายร่างโตทำเมนูโปรดของตัวเองเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง
          "ได้สิ แค่นี้เอง" พี่เอมไพรส์ยิ้มตอบรับอย่างเป็นมิตร
          "สตาร์ลีนจะให้พี่โป๊ะชีสด้วยไหม"
          "ใส่ค่ะ เรียกสตาร์เฉยๆก็ได้" มันบดอบชีสเป็นอะไรที่สุดยอดแต่ผู้ชายทำอาหารเป็นนี่สุดยอดกว่า <3
          "ให้ช่วยมั้ย" พี่สาวหน้าบึงเดินเข้ามาในครัว
          "ทำอาหารเป็นด้วยไง๊" คำตอบกลับกวนๆทำให้หน้าพี่เซลีนบึงหนักกว่าเดิม อิอิ
          "เป็น!" พี่เซลีนจัดการทำสลัดผักอกไก่ แล้วในครัวก็เกิดสงครามประสาทขนาดย่อมขึ้น ฉันจึงค่อยๆแอบเดินหนีออกมาจากห้องครัว
          ฉันเดินออกมายังโซนสวนหลังบ้านที่มีดอกไม้นานาชนิดและแปลงผักขนาดย่อม ครั้งแรกที่เดินเข้าฉันรู้สึกชอบที่นี่มาก อากาศบริสุทธิ์แถมยังเงียบสงบไม่มีเสียงกวนประสาทของพี่ทั้งสองคน --* พี่เซลีนก็แปลกผู้ชายฮอตๆอยู่ตรงหน้ากับไม่ชอบแถมยังทำท่าทีไม่ถูกชะตาใส่กันอีก
          ตุบ! ลูกบอลเป่าลมลอยมาตกตรงหน้าฉัน ของใครกัน!
          "พี่เอมไพรส์ส่งบอลให้ผมหน่อย" เสียงโวกเวกดังมาจากอีกฟากของกำแพง
          "นี่ๆเธอส่งลูกบอลให้หน่อย" ผู้ชายผมบลอนด์คนนึงยืนเกาะกำแพงเรียกให้ฉันส่งลูกบอลให้ หมอนี่ดูน่าจะอายุเท่ากันแต่ยังเล่นลูกบอลเป่าลมอยู่เนี่ยนะ เด็กน้อยจริงๆฉันพลางคิดในใจ ฉันจึงหยิบลูกบอลและส่งให้คนแปลกหน้า คนแปลกหน้ารับลูกบอลและหายไปทันทีไม่ขอบคุณกันสักคำมารยาทไม่ดีเลยไอ้หมอนี่!
          "สตาร์มื้อเย็นเสร็จแล้ว ไหนบอกว่าหิวย๊ะ"
          "โอเคค่า~" ฉันกับพี่สาวจูงมือกันเข้าบ้าน
          "น่าตาน่าทานมากๆ" ฉันตะลึงกับอาหารตรงหน้า
          "อร่อยด้วยนะ" พี่เอมไพรส์พูดด้วยท่าทางมั่นใจ ในขณะที่พี่สาวฉันได้แต่เบ๊ะปากตอบรับ ฉันจึงตักเข้าปากอย่างไม่รอช้าและมันก็อร่อยจริงๆอย่างที่พี่เอมไพรส์บอก
          "พี่เป็นผู้ชายทำไมทำอาหารเก่งอ่ะ" ฉันชวนคุยเพื่อไม่ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบเกินไป
          "พี่อยู่คนเดียวก็ลองผิดลองถูกจนทำคล่องน่ะ"
          "พี่อายุเท่าไร"
          "23" พี่เอมไพรส์ตอบห้วนๆ
          "อ่อ...แก่กว่าพี่เซลีน3ปีเอง"
          "แก่กว่าแล้วเกี่ยวไรกับพี่" พี่เซลีนรีบเงยหงายเมื่อได้ยินคำพลาดพิงถึงตัวเอง
          "ป่าว~น้องเปรียบเทียบเฉยๆ พี่ชอบคนอายุมากกว่านิ" พี่เซลีนหันมาทำตาเขียวใส่ แหม ทำท่าเป็นดุเมื่อน้องรู้ทัน ^^
          "หึๆ" พี่เอมไพรส์ขำ
          "ขำไร" พี่เซลีนรีบสวนทันที
          "ป่าววววว" พี่เอมไพรส์แกล้งกวนประสาทพี่เซลีนอีกแล้ว --*
          ติ๊งน๊อง ติ๊งน๊อง
          พี่เอมไพรส์เดินไปเปิดประตูให้แขกพูดมาเยือน ฉันกับพี่เซลีนจึงเก็บจานและทำความสะอาดโต๊ะอาหารที่เราทานเสร็จเมื่อครู่
          "สวัสดีครับ" เสียงคุ้นๆเรียกความสนใจจากฉันและพี่สาวที่เก็บของอยู่ในครัว เอ๊ะ!นายคนนั้น...
          "ผมเอาพายแอปเปิ้ลมาให้ บ้านเราอยู่ติดกัน^^ " 
          "ใครถาม" ฉันพูดเบาๆ
          "อ่อ ขอบคุณมากค่ะ" พี่เซลีนแอบได้ยินที่ฉันพูดเลยรีบไปรับพายมาและพี่เอมไพรส์เชื้อเชิญให้นายคนนั้นมานั่งที่ห้องรับแขก
          "อ้าว สตาร์มายืนไรอยู่ตรงนี้ เสียมารยาท" พี่เซลีนรีบจูงมือฉันมาในห้องรับแขกพร้อมพายแอบเปิ้ลที่แบ่งใส่จาน ฉันจึงช่วยถือเข้าไปด้วยท่าทีไม่พอใจนายคนไร้มารยาท
          "งั้นขอแนะนำตัวนะ นี่เพนน์ ส่วนสองสาวนี้คือเซลีน่ากับสตาร์ลีน" พี่เอมไพรส์แนะนำตัวให้ทุกคน
          "ยินดีที่ได้รู้จักครับ " เพนน์ยิ้มอย่างเป็นมิตร
          "เมื่อกี้ขอบคุณนะที่หยิบบอลให้" พึ่งจะมาขอบคุณ รู้ตัวช้าไปไหมพ่อคุณ!
          "เจอกันแล้วหรอ" พี่เอมไพรส์ถาม
          "เมื่อกี้ลูกบอลผมตกในสวนพี่ ผมเลยให้...สตาร์ลีนหยิบให้ :) " นายเพนน์เว้นวรรคนิดหน่อยแล้วค่อยเรียกชื่อฉัน ทำให้พี่เซลีนให้มามองหน้าฉันอย่างรู้ทันว่าทำไมฉันถึงหงุดหงิด
          "เพนน์อยู่เกรดอะไร" พี่เซลีนถาม
          "ไฮสคูลN เกรด11ครับ" พี่เซลีนยักคิ้วให้ฉันและยิ้มอย่างมีเลศนัย
          "สตาร์ก็จะเข้าเกรด11 ไฮสคูลN เหมือนกันงั้นพี่ฝากเพนน์ช่วยแนะนำน้องสาวพี่ด้วยนะ"
          "ด้วยความยินดีครับ ^^" ฉันอยากจะแหวะ พี่เซลีนแกล้งฉันแน่ๆ
          เพนน์ขอตัวกลับบ้านและฉันกับพี่สาวจึงขอตัวขึ้นห้องตัวเอง วันนี้เดินทางมาเหนื่อยเกินกว่าจะมีแรงทำอะไรแล้วฉันจึงรีบอาบน้ำเข้านอน ปล่อยให้พี่สาวนั่งจัดของที่เหลือต่อ
          [สตาร์ลีน : End]
          [เอมไพรส์ : Talk]
         ติ๊องน๊อง ติ๊องน๊อง
          เสียงออดหน้าบ้านดังผมจึงอาสาไปเปิดประตูและปล่อยให้สองสาวเก็บจานกัน อย่างที่ผมคาดเดาไม่มีผิดคนที่มากดออดหน้าบ้านคือเพนน์เด็กหนุ่มข้างบ้านที่ชอบมาเล่นอยู่บ้านผม ตอนแม่ผมส่งเอกสารเข้าเรียนไฮสคูลของสตาร์ลีนมา ผมก็วานให้เพนน์ช่วยไปส่งให้เพราะเพนน์อยู่ไฮสคูลเดียวกับที่สตาร์ลีนจะเข้าพอดี
          ย้อนไปก่อนหน้านี้
          "ผมไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กนะแม่" ผมฉุนนิดหน่อยเมื่อแม่บอกจะส่งสูกสาวเพื่อนสนิทตัวเองมาอยู่กับผม แถมให้ผมช่วยจัดการเรื่องที่เรียนให้คนเล็กอีก แม่เห็นผมเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือยังไง
          "แม่รู้ แต่น้าสเตล่าเค้าไม่ไว้ใจที่ให้สองสาวอยู่กันตามลำพังแม่เลยอาสาให้ไปอยู่กับลูกแทน"
          "แม่ไว้ใจผม?" ผมถามกวนกลับ
          "แม่ไม่ไว้ใจลูก" แม่ตอกกลับทำผมสะอึก
          "แล้วแม่ยังจะให้เค้ามาอยู่กับผมเนี่ยนะ"
          "จ๊ะ! ลูกจำเซลีน่าไม่ได้หรอ ตอนลูก10ขวบ เซลีนติดลูกอย่างกับอะไรดี อิอิ" ทำให้ผมนึกย้อนไปตอนยัยเด็กผมทองร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะทำลูกโป่งหลุดมือ ผมเลยต้องไปซื้อให้ใหม่อีกสามลูกถึงจะหยุดร้องไห้ แสบสุดๆ
          "นั้นมันตอนเด็ก นี่ผมโตแล้วนะแม่"
          "เพราะรู้ว่าลูกโตแล้ว แม่ถึงไว้ใจให้ลูกดูแลน้อง" สุดท้ายผมก็จนมุมมารดาที่รัก จำใจยอมเป็นพี่เลี้ยงเด็ก หลังจากนั้นไม่กี่วันแม่ก็ส่งรูปและเอกสารที่จำเป็นของสองสาวมาให้ รูปของเซลีน่านั้นดึงดูดสายตาผม สายตาที่บ่งบอกถึงความดื้อและความแสบสันทำให้ผมยิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ :)
          "พี่เอมไพรส์ สาวน้อยผมบลอนด์นั้นชื่ออะไร" เพนน์กระซิบถามด้วยความสนใจ
          "คนไหนบลอนด์ทั้งคู่"
          "คนที่มัดผมนั้นไง" เพนน์ชี้ไปทางสตาร์ลีนที่ยืนอยู่ด้านหลังพี่สาว ทำให้ผมเบาใจแปลกๆ
          "สตาร์ลีน" เพนน์ยิ้มอย่างพอใจ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้เด็กนี้คิดอะไรอยู่...
          [เอมไพรส์ : End]