ลุ้นรัก...นางร้ายเจ้าเสน่ห์

เรื่องการทำงานในการแสดงเดย์ไม่เคยมีปัญหาเพราะแต่ละครั้งแต่ละเรื่องที่ผ่านมารู้สึกว่าคนที่เขาฉากด้วยดูเหมือนจะเกรงใจกันอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อยซึ่งดูจากการแสดงออกและการปฏิบัติตัวในการเข้าหา บางคนคิดว่าเธอร้ายเหมือนในละครทุกเรื่องที่เล่นมา แล้วจะค่อยมาสนิทกันอีกทีเมื่อเวลาผ่านไปสักระยะ แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาใช้ไม่ได้เลยกับผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเลย
          “ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องระหว่างเรามันเกิดขึ้นเพราะความเมา จะจริงจังอะไรนี่” หน้ากากตัวร้ายร่านราคะถูกดึงออกมาใช้ตามบท
          “ผมก็ไม่ได้จริงจัง” ร่างสูงของชายหนุ่มพูดเสียงเยาะๆ พร้อมกายเคลื่อนเข้ามาใกล้และรวบคว้าเอวบางกระชับแน่นก่อนต่อบทถัดไป “แต่ติดใจ” ด้วยเสียงเบาราวกระซิบให้อีกฝ่ายวาบหวาม “แล้วจำไว้นะคนสวย ถ้าผมอยาก ผมต้องได้ ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนก็ต้องรีบมา” ร่างสูงโอบกระชับเอวบางก่อนใช้มือจับปลายคางสวยเชิดขึ้นสบตากันรับฟังสิ่งที่เขาต้องการ แล้วกดจมูกสูดดมความหอมจากซอกคอหอมกรุ่น ซึ่งจริงๆ แล้วตามบทมันจะต้องถูกตัดที่เขาจับคางเธอขึ้นมาประสานสายตากันเท่านั้น
          ร่างบางทำทีเป็นขยับหลบเบี่ยงตัวออกแต่ไม่สำเร็จจนได้ยินเสียงผู้กำกับสั่งคัทแล้ว แต่ดูเหมือนมือกาวจะไม่ยอมหลุดจากเอวบางจนเธอต้องออกแรงอย่างจงใจ ทำให้อีกฝ่ายส่งยิ้มมุมปากพอใจให้
          “ขอโทษครับ อินไปหน่อย” ร่างสูงบอกแต่ยังไม่เลิกส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้จนได้ยินเสียงหวานดังขัดขึ้นมา
          “เอสเหนื่อยมั้ยคะ” ร่างบางอ้อนแอ้นของนางเอกสาวเข้ามาเกาะแขนพร้อมเบียดร่างเข้าหาชายหนุ่มอย่างจงใจ แถมส่งสายตาวาวดุมาให้นางร้ายที่เขาฉากด้วยจนเดย์ต้องเดินออกห่างจากคนทั้งคู่
          เมื่อร่างบางของนางร้ายเดินออกไป รอยยิ้มหวานของนางเอกสาวก็ส่งให้ตัวร้ายอย่างชายหนุ่มและทำทีเป็นคลอเคลียก่อนพาเดินไปพักอีกด้านหนึ่ง ร่างสูงได้แต่เดินตามแรงกึ่งดึงกึ่งลากของนางเอกสาวไปแต่สายตามนั้นยังมองตามร่างบางของนางร้ายไปจนถึงที่ๆ เธอไปนั่งพัก
 
 
          ผมอยากจะผลักแม่นางเอกนี่ออกไปจริงๆ แต่ติดตรงที่ตอนที่เข้ามาที่กองครั้งแรกๆ ผมยังไม่รู้จักใครเลยจึงเริ่มตีสนิทกับหญิงสาวคนนี้ก่อน และความสามารถพิเศษของผมคือการเข้าหาผู้หญิง โดยคุณสมบัติที่ผมมีมันมาตั้งแต่เกิด ไม่ยากเลยที่จะทำให้ผู้หญิงหลายๆ คนใฝ่ฝัน แต่ทำไมเธอคนนั้นไม่ฝันและใฝ่หาผมอย่างผู้หญิงคนที่แล้วๆ มา หรือคนที่กอดแขนผมอยู่ตอนนี้ ผมชักไม่มั่นใจเสียแล้ว เอ...หรือว่าเธอแกล้งทำฟอร์มไปอย่างนั้นเอง แต่จริงๆ แล้วเธอสนใจผมอยู่ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอนะ มารยาหญิงหลายร้อยเล่มเกวียนผมเคยเจอมาหมด ตบตาผมไม่ได้หรอก เชื่อว่าไม่นานเกินรอผมคงได้นัดกินขนมหวานกับเธอแน่นอน ว่าแต่ตอนนี้ผมจะสลัดแม่นี่ออกยังไงดีนะ เริ่มรำคาญขึ้นทุกทีละ
          “เอสคะ นั่งตรงนี้นะคะ” นางเอกหน้าแบ้วสวยหวานพาผมมานั่งแล้วจากนั้นเธอก็กุลีกุจอหาน้ำหาท่าแถมพัดมาพัดให้ผมเสียดิบดี ทำทีเป็นเจ้าของอย่างออกหน้าซึ่งอันนี้ผมจะไปทำอะไรเธอได้ในเมื่อผมไม่ได้เป็นเธอ
          “อันนี้น้ำคะ แบบเย็นๆ เลยนะคะ จะได้ชื่นใจ เกรทเตรียมให้คุณไว้เรียบร้อยแล้วคะ” เธอพูดหยอดหวานพร้อมสายตาสื่อความหมายเพื่อให้รู้ถึงใจของเธอว่าเพื่อเขาเท่านั้น
          “ขอบคุณครับ แล้วเกรทไม่ซ้อมบทหน่อยหรอครับ” ผมถามเป็นมารยาท อย่างน้อยถ้าเธอไปซ้อมบทผมจะได้หลุดออกจากวงโคจรของเธอสักพัก
          “เรียบร้อยแล้วคะ เหลือแต่รอพี่ป้องเรียกไปถ่ายเท่านั้น” และไม่นานผมก็ได้สมใจเมื่อได้ยินเสียงผู้กำกับของเรื่องเรียกถ่ายฉากต่อไป ทำให้นางเองสาวต้องล่าถอยจากผมไปได้สักที
          ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนสอดส่ายสายตาหาเป้าหมายของผม ก็ผมอุตส่าลงทุนมาเล่นละครทั้งที ถ้าไม่ใช่เพราะเธอคนนั้น ผมไม่มีวันยอมถึงขนาดนี้ ผมยิ้มอย่างหมายมาดก่อนเดินตรงออกไปหาเธอที่เป็นเป้าหมายของผมมาตั้งแต่แรก เชื่อสิ ผมต้องชนะ เรื่องผู้หญิงผมไม่เคยแพ้อยู่แล้ว
 
 
 
          “น้องเดย์เป็นไงบ้าง วันนี้อากาศร้อนไหวมั้ย” แหววช่างแต่งหน้าประจำกองถามพร้อมส่งแก้วน้ำอุ่นมาให้ เนื่องจากเป็นห่วงเพราะรู้ว่าหญิงสาวนั้นไม่ค่อยสบายตัวลุมๆ ตั้งแต่มาถึงแล้ว แต่ด้วยความที่เป็นคนมีความรับผิดชอบจึงมา แถมเป็นคนมีความอดทนสูงเลยแข็งใจทำงานได้ตลอด
          “ไม่เป็นไรคะพี่ เดย์ไหว ขอบคุณนะคะ” ร่างบางรับแก้วน้ำมาจิบนิดๆ ก่อนวางไว้ข้างตัวพร้อมกับเปิดกระเป๋าแล้วหยิบงานที่ต้องทำขึ้นมากางเพื่อทำต่อ
          “งานแปลอีกแล้วหรอคะ มีเยอะมั้ยคราวนี้”
          “ก็นิดหน่อยคะ เป็นเรื่องใหม่ที่จะเปิดตัวในบ้านเราเดือนหน้า เดย์แปลเสร็จแล้วเหลือแต่เกลาภาษากับตรวจพิสูจน์อักษร คิดว่าอีกอาทิตย์ไม่เกินสองอาทิตย์น่าจะเสร็จทันส่งสำนักพิมพ์ได้คะ”
          “ขยันน่ะดีแล้ว แต่ระวังสุขภาพด้วยนะคะ”
          “เดย์ป่วยไม่ได้หรอกคะพี่แหวว ป่วยไม่ได้!” ประโยคหลังหญิงสาวพูดเหมือนเป็นการย้ำเตือนตัวเองเอาไว้ให้ยึดมั่น
          “จ้า มีอะไรที่พี่ช่วยได้บอกพี่นะ”
          “ขอบคุณคะ”
          “ว่าแต่เป็นไงบ้างคะ ตัวร้ายฝ่ายชาย พี่ว่าเขาสนใจน้องเดย์อยู่ไม่น้อยเลยนะ ดูจากสายตาน่ะ” ช่างแต่งหน้าคนเก่งเปลี่ยนเรื่อง
          “ไม่รู้คะ แต่...เดย์ไม่ไว้ใจเขา ไม่รู้เพราะอะไร”
          “อืม...แต่พี่ว่าเขาก็โอเคนะ ไม่ลองเปิดใจหน่อยหรอ” หยั่งเชิงยิ้มๆ แหววรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครเพราะถามจากเอ็มที่เป็นผู้จัดของเรื่องนี้ เพราะเธอห่วงน้องสาวคนนี้ไม่น้อย หากเจอกับนักแสดงที่นิสัยไม่ดีชอบเอาบทมาบังหน้าเพื่อเอาเปรียบ
          “ไม่อะคะ เดย์ไม่ว่าง งานเยอะ” พูดพร้อมกับขำๆ แต่คนที่หัวเราะออกมาอย่างเปิดเผยเลยคือแหวว ซึ่งเธอรู้ดีว่า น้องสาวคนนี้ใช่จะถูกใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะผู้ชายที่ประวัติโชคโชนอย่างชายหนุ่มคนนี้ นี่ขนาดยังไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัวแถมเดย์ยังไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้นอกจากชื่อเล่นที่ได้ยินเขาเรียกๆ กัน เท่านั้นเอง
          “พี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ช้าเดี๋ยวแม่นางเอกขาวีนจะเขวี้ยงนอใส่พี่อีก” แหววพูดขำๆ แต่มันคือเรื่องจริง แต่วันนี้แหววรู้สึกปลอดภัยมานิดหน่อยเพราะนางเอกคนที่ว่านั้นมัวแต่ตอแยตัวร้ายของเรื่องอยู่นั่นเอง
          แหววเดินออกไปได้สักพักแล้ว ร่างบางของเดย์ที่นั่งทำงานอย่างเพลิดเพลินเพราะตอนนี้เธอมีสมาธิจดจ่ออยู่กับงานที่ทำอยู่ตรงหน้าจนไม่รู้ตัวเลยว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป
          “เอ่อ ขอโทษนะครับ” ร่างบางเงยหน้าจากกองกระดาษมามองผู้มาเยือน ใบหน้านั้นแสดงออกแบบงงๆ นิดๆ ที่เห็นเขามายืนอยู่ตรงนี้
“ผมขอนั่งด้วยคนได้มั้ย” เดย์หน้าเขาก่อนมองไปรอบๆ ก็เห็นว่ามีโต๊ะว่างจึงส่งคำถามทางสายตาทำให้ร่างสูงต้องรีบหาข้ออ้างที่จะนั่งด้วย
“คือ ผมอยากขอโทษคุณเรื่องการเข้าฉากที่ผ่านมา ผมเพิ่งรับงานเลยไม่ค่อยรู้เรื่องขอบเขตสักเท่าไร ถ้ามีอะไรล่วงเกินทำให้คุณไม่สบายใจผมขอโทษด้วย” ร่างบางพยักหน้ารับก่อนตอบกลับอย่างสุภาพ
          “ไม่เป็นไรคะ บางครั้งบทมันก็พาไปได้ แต่ว่าขอให้เป็นไปตามบทที่ซ้อมกันไว้ก็พอนะคะ”   เธอไม่ใช่คนเรื่องมากแต่ก็ไม่ใช่คนง่ายๆ แต่หากอีกฝ่ายยอมรับผิดและขอโทษเธอก็พร้อมจะให้อภัยเสมอ และเธอเองก็เป็นประเภทหากทำผิดก็ไม่คิดอิดออดที่จะยอมรับและขอโทษเช่นกัน เนื่องจากถือคติว่า เจอกันวันนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเจอกันตลอดไป ดังนั้นจึงไม่เก็บมาคิดมาเป็นอารมณ์ผูกความรู้สึกของตัวเองให้เหนื่อยกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ร่างสูงนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างหน้าเธอพอดีเพราะเห็นว่าเธอยอมรับคำขอโทษด้วยดี เดย์ก้มหน้ากลับลงไปสนใจกระดาษในมือตัวเองต่อ
          “งานยุ่งหรอครับ ผมเห็นคุณนั่งเขียนอะไรอยู่สักพักแล้ว” ร่างสูงเอ่ยถามเหมือนต้องการชวนคุยทำให้เดย์ต้องเงยหน้าละจากงานตรงหน้าขึ้นมาตอบ
          “ก็ไม่มากคะ แต่ว่าต้องละเอียดหน่อย” ก่อนก้มลงไปสนใจงานต่อ ซึ่งชายหนุ่มเองก็ไม่คิดจะกวนด้วยคำถามใดๆ อีก เพียงแต่นั่งมองเธอทำงานด้วยสายตาอ่อนโยนและหลงใหลพร้อมกับความคิดภายในใจ
 
 
          ผมว่าผมเคยเจอมารยาผู้หญิงมาก็เยอะนะ แต่ไอ้การที่ถูกเมินแถมไม่คิดต่อความสัมพันธ์ทั้งที่ผมอุตส่าห์เป็นคนเริ่มก่อนนี่ รายนี้เป็นรายแรก เธอนั่งทำงานของเธอต่อและทำเหมือนผมไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย ซึ่งพอเป็นอย่างนี้แล้วทำให้ผมต้องมานั่งคิดว่าผมจะเดินเกมกับผู้หญิงตรงหน้านี้อย่างไร ยากเหมือนกันเพราะผมไม่เคยเจอแบบนี้ ทุกทีที่เจอพอเปิดช่องให้หน่อยพวกหล่อนก็รุกผมเต็มที่ ผมก็แค่อยู่เฉยๆ รอตักตวงผลประโยชน์ที่จะได้จากพวกหล่อนเท่านั้น ถ้าติดใจก็มีบ้างที่จะคบกันอยู่สักช่วงชั่วครู่ยาม แต่พอเบื่อผมก็ชิ่ง พร้อมกับให้ค่าเสียเวลากับพวกหล่อนอย่างหนำใจจนไม่มีใครไม่พอใจและยอมเลิกราไปด้วยดี ผมนั่งมองเธอในขณะเดียวกันก็มองไปรอบๆ เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตมากนักว่าผมเอาแต่นั่งจ้องเธอ จะว่าไปจะให้ผมนั่งจ้องเธอทั้งวันผมก็ทำได้นะ ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน เพียงแค่อยู่ใกล้เธออย่างนี้ทำให้ใจผมสงบขึ้นเยอะ ผมนั่งกับเธออยู่เกือบชั่วโมงจนได้ยินเสียงทางทีมงานตะโกนบอกว่า “คัท” และเตรียมงานช่วงบ่าย ผมเหลือบเห็นเกรทนางเอกของเรื่องเดินตรงมาทางที่ผมนั่ง แต่ก่อนที่เธอจะมาถึงผมขอตัวเดินออกไปจากตรงที่นั่งนี้เสียก่อน
          “ขอตัวนะครับ” ผมบอกอย่างสุภาพแต่เหมือนเดย์จะไม่เงยหน้าขึ้นมาจากงานเลยสักนิด แต่ไม่เป็นไรตอนนี้ผมต้องชิ่งก่อน ตอนบ่ายผมมีฉากที่ต้องเข้ากับเธออีก ค่อยหาโอกาสทำคะแนนตอนนั้นดีกว่า
 
 
          “เอสคะ เอ...หรือไม่ได้ยิน”
          เดย์ได้ยินเสียงของใครมายืนอยู่ข้างๆ จึงเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นว่าเป็นเกรทนางเอกสาวของเรื่องที่เธอเล่นด้วยยืนชะเง้อไปข้างหน้าแล้วบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนหันมาคุยกับเธอ
          “คุณเดย์ คุณเอสไปไหนคะ”
          “คุณเอส” เธอหันไปข้างหน้าก็ไม่เห็นคนที่ว่าแล้วทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็นั่งอยู่ตรงนี้ “ไม่ทราบคะ” เดย์ตอบพาซื่อ เพราะเธอยังไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มลุกออกไปตอนไหนเพราะไม่ได้สนใจ
          “สงสัยเอสเขาคงรีบ เลยไม่ได้ยินเกรทเรียกแน่เลย” เธอกระเง้ากระงอดก่อนจะพูดลอยๆ ตั้งใจให้เดย์ได้ยิน
          “เย็นนี้เอสเขานัดเกรทไปทานข้าว เกรทยังไม่ได้ถามเลยว่าจะพาเกรทไปทานร้านไหน แต่ไม่เป็นไรเขาคงอยากให้เกรทเซอร์ไพร์สแน่เลย คุณเดย์ว่าอย่างนั้นมั้ยคะ” หยอดเป็นเชิงประกาศความสัมพันธ์ เพราะเธอเห็นแต่ไกลว่าชายหนุ่มให้ความสนใจหญิงสาวอยู่ไม่น้อย
          “คงงั้นมั้งคะ”
เดย์ที่มัวแต่สนใจเอกสารในมือก็ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เงยหน้ามาแค่สำทับรับคำของนางเอกสาวก่อนก้มหน้าลงไปทำงานต่อ ทำให้เกรทรู้สึกไม่พอใจเหมือนเสียหน้า เธอรู้สึกหลายครั้งแล้วว่าการคุยกับผู้หญิงอย่างเดย์เหมือนคุยกับเสาปูนที่ไม่ได้มีความรู้สึกร่วมอะไรไปกับเธอเลย แต่จะหาเรื่องทะเลาะก็ดูเหมือนไม่มีอะไรดีเธอจึงเดินกระแทกเท้าจากไปเพื่อไปตามหาชายหนุ่ม
ร่างบางมองตามด้านหลังของนางเอกสาวไป ถอนหายใจส่ายหน้าปลงๆ กับความคิดของเธอคนนั้นก่อนไม่ใส่ใจนั่งทำงานของตัวเองต่อไปเรื่อยๆ จนแหววเอาจานข้าวมาวางไว้ตรงหน้าจึงรู้ตัวว่าเป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว รวมถึงท้องเธอก็เริ่มประท้วงด้วยเช่นกัน
“รู้ได้ไงคะว่าเดย์หิว” พูดยิ้มๆ ให้คนเอาข้าวมาให้
“ไม่ได้รู้หรอกคะ แต่นี่มันเวลาทานข้าวที่บางทีใครบางคนไม่ได้สนใจ” เธอตอบสะบัดก่อนนั่งลงข้างๆ กันพร้อมเลื่อนจานข้าวมาให้หญิงสาว
กับข้าวในกองถ่ายก็มีไม่เยอะอย่าง เป็นกับข้าวง่ายๆ ประเภทข้าวราดแกงที่ทานเพื่อให้หายหิวและทำงานได้ต่อไปให้จบวันเท่านั้น ทุกคนรู้ดี เนื่องจากส่วนใหญ่ก็ไปจัดเต็มกันมื้อเย็นตลอด สองสาวทานข้าวกันไปสักพักก็มีจานข้าวจานที่สามมาวางไว้ตรงหน้าตามด้วยคำขออนุญาตอย่างสุภาพ
“จะเป็นการรบกวนมั้ยที่ผมจะขอนั่งด้วย”
“เชิญจ้า” เป็นแหววที่กล่าวอนุญาตยิ้มหวานให้ทำให้ชายหนุ่มวางจานข้าวของตัวเองแล้วนั่ง
“กับข้าวเป็นยังไงคะวันนี้” แหววชวนคุยตามประสา
“อร่อยนะครับ แต่ว่าน้อยอย่างไปหน่อย ผมว่าแม่ครัวเขาก็ฝีมือดีนะ”
“แน่นอนอยู่แล้วพี่น้อยแม่ครัวกองนี้สุดยอด พวกเรารอดตายก็เพราะเธอคนนั้นแหละ”
“หรอครับ อย่างนี้ผมคงต้องขอแวะฝากท้องบ่อยๆ แล้ว”
“ได้เลยคะตามสบาย ป้าน้อยแกรู้คงดีใจเพราะได้ยินแต่คำบ่นมาตลอด” แหววตกปากรับคำหัวเราะขำขันก่อนตีที่แขนน้องสาวข้างๆ ให้ขยันตักข้าวใส่ปากบ้าง เพราะเห็นว่าเดย์ยังจดจ่ออยู่กับเอกสารในมือ “ทานคะน้องเดย์ เอามานี่กินก่อนค่อยทำนะคะ” ไม่ว่าเปล่ายังแย่งเอาเอกสารออกจากมือของเธอทันทีเสียด้วย
“โธ่! อีกนิดเดียวเองพี่แหวว” เดย์บ่นอย่างเสียดายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ถ้าแหววดึงกระดาษไป แล้วทำท่าไม่คืนด้วยทำให้เดย์ต้องจับช้อนทานข้าวแล้วตั้งใจทานไม่สนใครเพราะอยากทำงานให้เสร็จเร็ว
จานข้าวจานที่สี่วางลงตรงข้ามกับแหววพร้อมรอยยิ้มหวานมอบให้คนที่เธอจะนั่งข้างๆ พร้อมหย่อนก้นลงอย่างไม่ต้องขออนุญาต
“เอสทานได้หรอคะ กับข้าวพื้นๆ ทั้งนั้น” นางเอกสาวเอยพร้อมสำรวจจานข้าวของชายหนุ่ม
“เกรทก็ทานได้ ทำไมผมจะทานไม่ได้ครับ” เอสตอบก่อนส่งยิ้มให้
“เกรทตักมาอย่างนั้นแหละคะ กลัวป้าน้อยแกเสียใจ”
“ทำไมครับ”
“ก็มันพื้นๆ เกินไปสิคะ แต่ละเมนูดูสิ และที่สำคัญนะคะ ทำทั้งอาทิตย์กว่าจะเปลี่ยนก็อาทิตย์หน้า ไม่เบื่อก็ให้รู้ไปสิคะ”
“หรอครับ แต่ผมว่าก็อร่อยดีนะ ถ้าจะแก้คงต้องไปขอให้ป้าน้อยเขาเปลี่ยนเมนูแบบวันเว้นวันน่าจะดี”
“โอ้ย อย่าไปบอกเลยคะ เสียเวลาเพราะแกขี้เกียจไปตลาดบ่อย ซื้ออะไรทีก็ซื้อทีเยอะๆ ไปครั้งเดียวคุ้มทั้งอาทิตย์”
“อย่างนั้นเลยหรอครับ”
สองคนคุยกันไปชายหนุ่มก็ตักข้าวในจากทานไปเรื่อยๆ แต่ก็แอบชำเรืองมาฝั่งตรงข้ามก็อยู่เรื่อยๆ ก็เห็นเดย์ตักข้าวทานจนเกือบหมดจานแล้ว ในขณะที่ของเขาพร่องไปเล็กน้อยส่วนของเกรทนั้น เธอไม่แตะเลย
“เดย์อิ่มแล้วนะคะ ขอตัวก่อน” ร่างบางขอตัวเดินออกจากกลุ่มโดยไม่ต้องรอให้ใครอนุญาตพร้อมถือจานอาหารของเธอออกไปด้วย สักครู่แหววก็ขอตัวเดินออกไปด้วยอีกคนเพราะทานอิ่มแล้ว เอสจึงเร่งสปีดการกินของตัวเองขึ้นเพื่อจะได้ตามออกไปอีกคน แต่ดูท่าแล้วคงไม่ง่ายเพราะเกรทเล่นพูดเรื่องโน่นนี้นั่นกับเขาไม่หยุดจนเขาต้องเป็นฝ่ายขอตัวเอง
“เดี๋ยวผมเอาจานไปเก็บก่อนนะครับ เกรทจะฝากผมไปด้วยมั้ย” ถามอย่างคนมีน้ำใจ
“ไม่ละคะ ไว้ตรงนี้แหละ เกรทขี้เกียจได้ยินป้าน้อยบ่นเรื่องตักข้าวไปแล้วไม่กิน” หญิงสาวว่าติดเสียงงอนๆ ทำให้เอสรู้ว่าจะสลัดแม่นางได้อย่างไรหนึ่งวิธีละ
เสียงบ่นป้าน้อย สงสัยต้องตีสนิทกับป้าแกจริงๆ จังๆ แล้ว คิดในใจก่อนเดินยิ้มมุมปากตรงไปยังที่ล้างจานที่ถูกจัดแยกไว้ก็เห็นร่างบางของเดย์กับแหววนั่งล้างจานกันอยู่
“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับสาวๆ” พูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ร่างบางที่หมายตาตรงที่นั่งที่วางอยู่ แหววล้างจานในอ่างที่มีน้ำยาล้างจาน เดย์นั่งลงต่อมาอ่างน้ำดีที่หนึ่งและสอง ส่วนน้ำสะอาดสุดท้ายยังไม่มีใครเขาเลยถือวิสาสะเข้าไปนั่งแล้วช่วยล้างจานไปด้วย
“มีคะ” คนตอบไม่ใช่เดย์เป็นแหววที่พูดออกมาเหมือนประชดซะมากกว่าทำให้เขางงไม่น้อย และไม่ต้องรอนานก็ได้แจ้ง “คุณเอสช่วยอยู่ไกลๆ น้องเดย์หน่อยได้มั้ยคะ พี่ว่ามันจะดีกับทั้งสองฝ่าย” นางว่าสะบัดแล้วล้างจานต่อ
“พี่แหวว” เดย์เองเป็นงงเนื่องจากแหววเอาเธอมาอ้าง
“ทำไมครับ” เอสถามกลับตรงๆ
“พี่เห็นสายตาน้องเกรทที่มองน้องเดย์แล้วพี่ไม่ไว้ใจ กลัวละครเรื่องนี้มันจะจบไม่สวยนะคะ”
“ยังไงครับ”
“ก็แบบว่า นางใช้สายตานางมารร้ายจ้องน้องเดย์จนนางร้ายอย่างน้องเดย์จืดไปเลยนะสิคะ เรื่องที่แล้วนางทำน้องเดย์ถูกพี่บึกเอ็ดเอา”
“พอคะพี่แหวว เรื่องมันแล้วไปแล้วขุดขึ้นมาทำไม” เดย์รีบหยุดเพราะไม่อยากให้แหววมานั่งนินทาใครลับหลับ พร้อมกลับลุกไปล้างมือเช็ดเรียบร้อยแล้วเดินจากไป ทำให้แหววกับเอสชะงักไปนิดก่อนที่แหววจะยิ้มแห้งแล้วกล่าวกลบเกลื่อน
“น้องเดย์ก็อย่างนี้แหละคะ แกไม่ชอบให้รื้อฟื้นเรื่องเก่าที่เป็นความทรงจำไม่ดีๆ มาคะเดี๋ยวพี่ช่วยล้างจะได้เสร็จเร็วๆ” สองคนช่วยกันล้างจานจนเสร็จนำไปคว่ำตาก แล้วสองคนก็แยกกันเพราะต้องไปเตรียมงานสำหรับช่วงบ่าย
การถ่ายทำช่วงบ่ายเป็นไปตามลำดับการซ้อมทุกอย่าง เดย์เองก็สบายใจยิ่งขึ้นเพราะเหมือนชายหนุ่มจะปรับปรุงการแสดงไม่นอกบทกับเธอมากเหมือนตอนเช้า จนการถ่ายทำดำเนินเสร็จในส่วนของวันนี้ทั้งทีมก็เตรียมตัวกลับ เดย์ก็เก็บของเสร็จกำลังจะเดินไปเรียกแทกซี่ก็ถูกเรียกไว้ก่อน
“คุณเดย์กลับยังไงครับ” เอสถามทั้งที่แขนข้างหนึ่งถูกนางเอกสาวคล้องอยู่พร้อมมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ
“ดิฉันกลับแทกซี่คะ”
“วันนี้กลับแทกซี่ได้หรอคะคุณเดย์ ทุกทีต้องพึ่งบริการรถกองถ่ายตลอดนินา” เกรทเอ่ยเยาะแต่เหมือนเดย์จะไม่ได้สนใจกลับตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
“คะ วันนี้ต้องแวะเขาสำนักพิมพ์เอางานไปส่งก่อนแล้วมีธุระที่อื่นต่อเลยไม่ขอใช้บริการ” เดย์ตอบยิ้มๆ พร้อมเอ่ยขอตัวไป ทำให้เกรทฮึดฮัด
“คุณเดย์ก็อย่างนี้ทุกที พูดด้วยก็เหมือนคุยกับเสาปูน ไม่รู้เอาความรู้สึกไปเก็บไว้ที่ไหน” นางเอกสาวเปรย ทำให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ สนใจเลยถามต่อ
“ยังไงครับ”
                                                                                                  つづく.