Kiss me Kill me [YURI]

 
 
....................................................................................................................
 
วันทานาบาตะ   วันที่7เดือน7ของทุกปีเป็นวันเทศกาลที่ตำนานลึกซึ้งของญี่ปุ่น  ตำนานความรักของดวงดาวโอริฮิเมะดาวเจ้าหญิงทอผ้ากับฮิโบโกชิดาวคนเลี้ยงวัวได้เกิดมีความรักต่อกัน  แต่เพราะลุ่มหลงในความรักมากเกินจละเลยต่อหน้า จึงถูกลงโทษต้องพลัดพรากกันโดนมีทางช้างเผือกเป็นกำแพงกั้นขวาง  เมื่อถึงวันที่7เดือน7ทางช้างเผือกจะเปิดออกเพื่อให้ทั้งสองได้พบกันอีกครั้ง    เป็นตำนานที่โรแมนติกและแสนเศร้าและยังเป็นที่มาของการเขียนคำอธิษฐานใส่กระดาษเพื่อนำไปผูกไว้บนต้นไผ่ขอพรให้สมหวัง.....
 
หนังสือนิทานตำนานพื้นบ้านญี่ปุ่นสองภาษาซึ่งมีคำแปลเป็นภาษาไทยถูกปิดลงแล้วโดนยัดเก็บใส่กระเป๋าถือทันที     ปลายจมูกน้อยๆระบายลมหายใจออกมา   สองขาภายใต้กระโปรงสีกรมท่ารีบก้าวยาวๆไปหาหญิงสาวที่ยืนรออยู่
 
 
 
“พี่...”
 
 
“พี่เนยคะ...”
เสียงเรียกทำให้เธอหันมามอง
 
 
“ว่าไงตัวเล็ก”
แล้วยิ้มให้เด็กสาวตัวเล็กในชุดนักเรียนม.ปลายที่ยืนฉีกยิ้มจนแก้มปริ
 
 
“พี่เนยอ่ะ  ฟาเรียกตั้งหลายครั้งแล้วใจลอยไปไหนคะ”
 คนตัวเล็กทำแก้มป่องยกมือขึ้นกอดอกแสดงท่าทีเง้างอน
 
 
“พี่ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ”  
 จิรวดียิ้มให้ลูกพี่น้องที่เอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ๆ
 
 
โกหก....คิดเรื่องยัยคุมิโกะอยู่ชัดๆ!
กุลธิดารู้ดีว่าญาติผู้พี่กำลังโกหก   และรู้ถึงสาเหตุสำคัญที่ทำให้พี่สาวคนนี้ต้องโศกเศร้าดีอีกด้วย   เหตุผลทั้งหมดมันก็มาจาก   ยัยผู้หญิงชาวญี่ปุ่นที่ชื่อคุมิโกะ 
 
 
“เดี๋ยวเดือนหน้าพี่เนยก็จะไปอังกฤษแล้ว  ฟาต้องเหงาแน่ๆเลย”
 เจ้าตัวเล็กทำหน้าหงอยเรียกร้องความสนใจเพื่อเปลี่ยนประเด็นการสนทนา
 
 
“ขี้อ้อนจริงนะเรา”   
หญิงสาวยกมือขึ้นโอบเอวบางของคนข้างๆเอาไว้   พอสบเข้ากับดวงตากลมโตทีไรก็เหมือนกำลังโดนอ่านความคิดอยู่ทุกที   จนต้องหันไปมองทางอื่น
 
 
 
…ไปอยู่ไกลๆก็ดี   จะได้ลืมยัยนั่นแล้วก็มีแฟนใหม่ไปเลย
“ฟาชอบอยู่กับพี่เนยนี่นา  ฟาชอบเวลาที่พี่เนยสอนภาษาญี่ปุ่นให้น๊า”  
 ใบหน้าใสระบายยิ้ม
 
 
 
“หัวไวนะเรา  พี่สอนแค่ไม่เท่าไรก็พอพูดได้แล้ว”  
พี่สาวคนสวยยิ้มแล้วลูบผมสีน้ำตาลเล่น
 
สองสาวเดินลัดเลาะไปตามทางที่ทอดยาวเบื้องหน้าเป็นสวนสาธารณะที่มีผู้คนมาพักผ่อนยามเย็น      จิรวดีจูงมือยคนตัวเล็กไปนั่งเก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่    เธอนั่งเงียบเหม่อมองแม่น้ำปิงที่ไกลเอื่อยๆไปตามแรงลม
 
“ยังคิดเรื่องเค้าอยู่อีกเหรอคะ”
 
“จ๊ะ...ปิดเราไม่ได้จริงๆด้วยสิเนี่ย”  พูดยิ้มๆแล้วมองดวงตากลมโตที่จ้องอยู่   “พี่คิดเรื่องคูจังน่ะ”
 
 
ญาติผู้น้องหรี่ตาลง   มือเล็กกำแน่นเมื่อนึกได้ยินชื่อของสาวญี่ปุ่นคนรักของญาติผู้พี่ 
“พี่เนยเป็นแฟนที่ดีมากเลยนะคะ   ขนาดเค้าบอกให้รอพี่ก็ยังรอ   จนจะสามปีแล้วยังไม่มีวี่แววจะกลับมาหาเลย!นี่ก็3ปี   ฟาว่าพี่เนยเป็นคนดีมาก...มากเกินไปสำหรับเค้าด้วย”
พูดจบก็หันหน้าหนีพี่สาวไปอีกทางด้วยความโมโห  เธอก็ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังระหว่างจิรวดีกับคนรักเท่าไรนัก  แต่สิ่งเดียวที่รู้คือหลังจากตกลงคบหากันอีกฝ่ายก็มาขอให้พี่สาวรอเพราะต้องกลับไปสืบทอดกิจการของทางบ้านที่ญี่ปุ่น   หลังจากวันนั้นก็ไม่เคยเห็นยัยผู้หญิงคนนั้นติดต่อมาอีกเลย  แม้แต่จดหมายก็ไม่มี   ราวกับหายสาปสูญไปแล้ว!
 
กิจการบ้าอะไร!  ยุ่งขนาดไม่มีเวลาจะติดต่อมาหาแฟนเลยรึไง!  ข้ออ้างชัดๆ
 
 
จิรวดีได้แต่ยิ้มเศร้าๆไม่เคยโกรธเพราะรู้ว่ายัยตัวเล็กพูดไปด้วยความเป็นห่วง
 
 
“พรุ่งนี้วันที่ 7 กรกฏาแล้วนะ  ทานาบาตะไงจ๊ะ”   ก่อนบทสนทนาจะเลวร้ายลงไปกว่านี้   คนเป็นผู้ใหญ่กว่าจึงเปลี่ยนเรื่องคุย    “ฟามาเขียนอธิษฐานกับพี่ที่บ้านไหม”
 
 
“ ฟาว่ามันก็แค่ความเชื่อตามตำนาน  จะเป็นจริงได้รึเปล่าก็ไม่รู้”
กุลธิดาเสมองหนังสือตำนานพื้นบ้านญี่ปุ่นที่นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าสะพายข้าง   รู้ดีด้วยซ้ำว่าตลอดเวลาเกือบสามปีที่ผ่านมาพี่สาวมักเขียนขอพรขอให้คนรักกลับมาหา....ทั้งที่รู้ว่ายิ่งทำก็ยิ่งเจ็บก็ยังงมงายอยู่อย่างนั้น  ทั้งที่มันแค่สร้างความหวังให้ตัวเองว่าเค้าจะกลับมาแค่นั้นเอง 
ไม่มีทางเป็นจริงได้หรอก!
 
 
“แต่พี่เชื่อนะ....”
เธอถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินมายืนอยู่ริมฝั่งมองทอดสายตาไปยังแม่น้ำเบื้องล่าง
 “ถึงจะทำได้แค่ปลอบใจตัวเองก็เถอะนะ”   แล้วหันมายิ้มเศร้าๆให้สาวหน้าหวานที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้
 
.
.......................................................................................................................
 
   
 
….เมื่อ3ปีก่อนตอนที่จิรวดียังเป็นนักศึกษาฝึกงานในบริษัทแห่งหนึ่ง  ความสามารถของเธอเป็นที่ต้องตาคันซาว่าประธานบริษัทชาวญี่ปุ่น     จนถูกดึงตัวไปช่วยงานและได้พบกับคันซาว่า   คุมิโกะ  ทายาทของคันซาว่ากรุ๊ป  ด้วยความใกล้ชิดจึงเกิดเป็นความรักขึ้นมา   ทั้งเธอและคุมิโกะ เป็นทั้งคู่รักและคู่คิดที่ดีต่อกันมาตลอด   แต่ด้วยเพราะประสบการณ์และอายุยังน้อยของทั้งคู่   ทำให้โปรเจคสำคัญของบริษัทล้มเหลวเกิดความเสียหายเป็นมูลค่ามหาศาลส่งผลกระทบต่อตระกูล คันซาว่า
 
....คุมิโกะต้องกลับไปที่ตระกูลเพื่อทำงานชดเชยความเสียหายที่เกิดขึ้น....อย่างไม่มีข้อแม้ใดๆที่จะช่วยลดโทษทัณฑ์ทั้งนั้น
 
ถึงจะเตรียมใจมาแล้วแต่สุดท้ายผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่อาจต่อต้านความเศร้าโศกได้  ยิ่งคนรักเงียบไปไม่มีข่าวคราวใดๆความเจ็บปวดยิ่งทวีคูณจนแทบยืนหยัดต่อไปไม่ไหว   มีเพียงความเชื่อที่ช่วยประคับครองจิตใจที่ปวดร้าวเสมอมา
 
 
........................................................................................................................
 
                7 กรกฎาคมเวียนมาครบอีกปีแล้ว    ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองต้นไผ่ที่ชูลำต้นสูงใหญ่อยู่ในสวน  ถึงมีหลังคาคลุมเอาไว้อีกชั้น   แต่แผ่นกระดาษบางอันก็เก่าซีดบ่งบอกถึงกาลเวลาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาได้เป็นอย่างดี   และตอนนี้ก็มีกระดาษใหม่เอี่ยมถูกมัดไว้ตามกิ่งก้านของมัน    กระดาษที่บรรจุคำอธิษฐานที่ไม่มีทางเป็นจริงเอาไว้....
 
 
.....  อยากให้อยู่ด้วยกัน...      ..อยากเจอ.......        ...อยากพบ......    
 
 
.....หากได้เจอจะกอดเอาไว้แน่นๆไม่ให้หายไปอีกแล้ว...
 
.......อยากจะย้อนเวลากลับไป....แก้ไขเรื่องทั้งหมด........    
               
หญิงสาวทรุดตัวลงบนพื้นที่ปูด้วยหินอ่อนรอบตัวรายล้อมไปด้วยกระดาษที่มีเขียนคำอธิษฐานเขียนเอาไว้    นัยน์ตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำตา  
 
                …….คำขอพวกนี้มันไม่มีทางเป็นจริงขึ้นมาได้เลยเหรอ.....
 
                .....คูจัง.........
 
 
....................................................................................................................