Kiss me Kill me [YURI]

 

 

....................................................................................................................

 

วันทานาบาตะ   วันที่7เดือน7ของทุกปีเป็นวันเทศกาลที่ตำนานลึกซึ้งของญี่ปุ่น  ตำนานความรักของดวงดาวโอริฮิเมะดาวเจ้าหญิงทอผ้ากับฮิโบโกชิดาวคนเลี้ยงวัวได้เกิดมีความรักต่อกัน  แต่เพราะลุ่มหลงในความรักมากเกินจละเลยต่อหน้า จึงถูกลงโทษต้องพลัดพรากกันโดนมีทางช้างเผือกเป็นกำแพงกั้นขวาง  เมื่อถึงวันที่7เดือน7ทางช้างเผือกจะเปิดออกเพื่อให้ทั้งสองได้พบกันอีกครั้ง    เป็นตำนานที่โรแมนติกและแสนเศร้าและยังเป็นที่มาของการเขียนคำอธิษฐานใส่กระดาษเพื่อนำไปผูกไว้บนต้นไผ่ขอพรให้สมหวัง.....

 

หนังสือนิทานตำนานพื้นบ้านญี่ปุ่นสองภาษาซึ่งมีคำแปลเป็นภาษาไทยถูกปิดลงแล้วโดนยัดเก็บใส่กระเป๋าถือทันที     ปลายจมูกน้อยๆระบายลมหายใจออกมา   สองขาภายใต้กระโปรงสีกรมท่ารีบก้าวยาวๆไปหาหญิงสาวที่ยืนรออยู่

 

 

 

“พี่...”

 

 

“พี่เนยคะ...”

เสียงเรียกทำให้เธอหันมามอง

 

 

“ว่าไงตัวเล็ก”

แล้วยิ้มให้เด็กสาวตัวเล็กในชุดนักเรียนม.ปลายที่ยืนฉีกยิ้มจนแก้มปริ

 

 

“พี่เนยอ่ะ  ฟาเรียกตั้งหลายครั้งแล้วใจลอยไปไหนคะ”

 คนตัวเล็กทำแก้มป่องยกมือขึ้นกอดอกแสดงท่าทีเง้างอน

 

 

“พี่ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ”  

 จิรวดียิ้มให้ลูกพี่น้องที่เอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ๆ

 

 

โกหก....คิดเรื่องยัยคุมิโกะอยู่ชัดๆ!

กุลธิดารู้ดีว่าญาติผู้พี่กำลังโกหก   และรู้ถึงสาเหตุสำคัญที่ทำให้พี่สาวคนนี้ต้องโศกเศร้าดีอีกด้วย   เหตุผลทั้งหมดมันก็มาจาก   ยัยผู้หญิงชาวญี่ปุ่นที่ชื่อคุมิโกะ 

 

 

“เดี๋ยวเดือนหน้าพี่เนยก็จะไปอังกฤษแล้ว  ฟาต้องเหงาแน่ๆเลย”

 เจ้าตัวเล็กทำหน้าหงอยเรียกร้องความสนใจเพื่อเปลี่ยนประเด็นการสนทนา

 

 

“ขี้อ้อนจริงนะเรา”   

หญิงสาวยกมือขึ้นโอบเอวบางของคนข้างๆเอาไว้   พอสบเข้ากับดวงตากลมโตทีไรก็เหมือนกำลังโดนอ่านความคิดอยู่ทุกที   จนต้องหันไปมองทางอื่น

 

 

 

…ไปอยู่ไกลๆก็ดี   จะได้ลืมยัยนั่นแล้วก็มีแฟนใหม่ไปเลย

“ฟาชอบอยู่กับพี่เนยนี่นา  ฟาชอบเวลาที่พี่เนยสอนภาษาญี่ปุ่นให้น๊า”  

 ใบหน้าใสระบายยิ้ม

 

 

 

“หัวไวนะเรา  พี่สอนแค่ไม่เท่าไรก็พอพูดได้แล้ว”  

พี่สาวคนสวยยิ้มแล้วลูบผมสีน้ำตาลเล่น

 

สองสาวเดินลัดเลาะไปตามทางที่ทอดยาวเบื้องหน้าเป็นสวนสาธารณะที่มีผู้คนมาพักผ่อนยามเย็น      จิรวดีจูงมือยคนตัวเล็กไปนั่งเก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่    เธอนั่งเงียบเหม่อมองแม่น้ำปิงที่ไกลเอื่อยๆไปตามแรงลม

 

“ยังคิดเรื่องเค้าอยู่อีกเหรอคะ”

 

“จ๊ะ...ปิดเราไม่ได้จริงๆด้วยสิเนี่ย”  พูดยิ้มๆแล้วมองดวงตากลมโตที่จ้องอยู่   “พี่คิดเรื่องคูจังน่ะ”

 

 

ญาติผู้น้องหรี่ตาลง   มือเล็กกำแน่นเมื่อนึกได้ยินชื่อของสาวญี่ปุ่นคนรักของญาติผู้พี่ 

“พี่เนยเป็นแฟนที่ดีมากเลยนะคะ   ขนาดเค้าบอกให้รอพี่ก็ยังรอ   จนจะสามปีแล้วยังไม่มีวี่แววจะกลับมาหาเลย!นี่ก็3ปี   ฟาว่าพี่เนยเป็นคนดีมาก...มากเกินไปสำหรับเค้าด้วย”

พูดจบก็หันหน้าหนีพี่สาวไปอีกทางด้วยความโมโห  เธอก็ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังระหว่างจิรวดีกับคนรักเท่าไรนัก  แต่สิ่งเดียวที่รู้คือหลังจากตกลงคบหากันอีกฝ่ายก็มาขอให้พี่สาวรอเพราะต้องกลับไปสืบทอดกิจการของทางบ้านที่ญี่ปุ่น   หลังจากวันนั้นก็ไม่เคยเห็นยัยผู้หญิงคนนั้นติดต่อมาอีกเลย  แม้แต่จดหมายก็ไม่มี   ราวกับหายสาปสูญไปแล้ว!

 

กิจการบ้าอะไร!  ยุ่งขนาดไม่มีเวลาจะติดต่อมาหาแฟนเลยรึไง!  ข้ออ้างชัดๆ

 

 

จิรวดีได้แต่ยิ้มเศร้าๆไม่เคยโกรธเพราะรู้ว่ายัยตัวเล็กพูดไปด้วยความเป็นห่วง

 

 

“พรุ่งนี้วันที่ 7 กรกฏาแล้วนะ  ทานาบาตะไงจ๊ะ”   ก่อนบทสนทนาจะเลวร้ายลงไปกว่านี้   คนเป็นผู้ใหญ่กว่าจึงเปลี่ยนเรื่องคุย    “ฟามาเขียนอธิษฐานกับพี่ที่บ้านไหม”

 

 

“ ฟาว่ามันก็แค่ความเชื่อตามตำนาน  จะเป็นจริงได้รึเปล่าก็ไม่รู้”

กุลธิดาเสมองหนังสือตำนานพื้นบ้านญี่ปุ่นที่นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋าสะพายข้าง   รู้ดีด้วยซ้ำว่าตลอดเวลาเกือบสามปีที่ผ่านมาพี่สาวมักเขียนขอพรขอให้คนรักกลับมาหา....ทั้งที่รู้ว่ายิ่งทำก็ยิ่งเจ็บก็ยังงมงายอยู่อย่างนั้น  ทั้งที่มันแค่สร้างความหวังให้ตัวเองว่าเค้าจะกลับมาแค่นั้นเอง 

ไม่มีทางเป็นจริงได้หรอก!

 

 

“แต่พี่เชื่อนะ....”

เธอถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินมายืนอยู่ริมฝั่งมองทอดสายตาไปยังแม่น้ำเบื้องล่าง

 “ถึงจะทำได้แค่ปลอบใจตัวเองก็เถอะนะ”   แล้วหันมายิ้มเศร้าๆให้สาวหน้าหวานที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้

 

.

.......................................................................................................................

 

   

 

….เมื่อ3ปีก่อนตอนที่จิรวดียังเป็นนักศึกษาฝึกงานในบริษัทแห่งหนึ่ง  ความสามารถของเธอเป็นที่ต้องตาคันซาว่าประธานบริษัทชาวญี่ปุ่น     จนถูกดึงตัวไปช่วยงานและได้พบกับคันซาว่า   คุมิโกะ  ทายาทของคันซาว่ากรุ๊ป  ด้วยความใกล้ชิดจึงเกิดเป็นความรักขึ้นมา   ทั้งเธอและคุมิโกะ เป็นทั้งคู่รักและคู่คิดที่ดีต่อกันมาตลอด   แต่ด้วยเพราะประสบการณ์และอายุยังน้อยของทั้งคู่   ทำให้โปรเจคสำคัญของบริษัทล้มเหลวเกิดความเสียหายเป็นมูลค่ามหาศาลส่งผลกระทบต่อตระกูล คันซาว่า

 

....คุมิโกะต้องกลับไปที่ตระกูลเพื่อทำงานชดเชยความเสียหายที่เกิดขึ้น....อย่างไม่มีข้อแม้ใดๆที่จะช่วยลดโทษทัณฑ์ทั้งนั้น

 

ถึงจะเตรียมใจมาแล้วแต่สุดท้ายผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่อาจต่อต้านความเศร้าโศกได้  ยิ่งคนรักเงียบไปไม่มีข่าวคราวใดๆความเจ็บปวดยิ่งทวีคูณจนแทบยืนหยัดต่อไปไม่ไหว   มีเพียงความเชื่อที่ช่วยประคับครองจิตใจที่ปวดร้าวเสมอมา

 

 

........................................................................................................................

 

                7 กรกฎาคมเวียนมาครบอีกปีแล้ว    ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองต้นไผ่ที่ชูลำต้นสูงใหญ่อยู่ในสวน  ถึงมีหลังคาคลุมเอาไว้อีกชั้น   แต่แผ่นกระดาษบางอันก็เก่าซีดบ่งบอกถึงกาลเวลาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาได้เป็นอย่างดี   และตอนนี้ก็มีกระดาษใหม่เอี่ยมถูกมัดไว้ตามกิ่งก้านของมัน    กระดาษที่บรรจุคำอธิษฐานที่ไม่มีทางเป็นจริงเอาไว้....

 

 

.....  อยากให้อยู่ด้วยกัน...      ..อยากเจอ.......        ...อยากพบ......    

 

 

.....หากได้เจอจะกอดเอาไว้แน่นๆไม่ให้หายไปอีกแล้ว...

 

.......อยากจะย้อนเวลากลับไป....แก้ไขเรื่องทั้งหมด........    

               

หญิงสาวทรุดตัวลงบนพื้นที่ปูด้วยหินอ่อนรอบตัวรายล้อมไปด้วยกระดาษที่มีเขียนคำอธิษฐานเขียนเอาไว้    นัยน์ตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำตา  

 

                …….คำขอพวกนี้มันไม่มีทางเป็นจริงขึ้นมาได้เลยเหรอ.....

 

                .....คูจัง.........

 

 

....................................................................................................................