ลิขิตแห่งจันทร์ by พลอยลภัสร์ (โรแมนติด-แฟนตาซี)

บทที่ 4
 
          หลังจบคำถามว่า ‘คุณเป็นใคร’ คนป่วยก็หันขวับมาจ้องตาคนถามแทบจะทันทีด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนจัด “ข้าก็เป็นข้า ทำไมเจ้าถึงถามเช่นนี้”
           “ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่จันทรพิมพ์ ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ฉันจึงไม่รู้จักคุณ ฉันถึงต้องถามว่าคุณเป็นใคร มาจากไหน” ศศิธรพยายามพูดออกอย่างใจเย็นกับคนป่วย เพราะเธอไม่อยากจะเถียงกับเขาแล้ว ตอนนี้เธออยากจะรู้เรื่องราวของเขามากกว่า
           “แต่ข้ารู้จักเจ้า”
           “ท่านจะมารู้จักข้าได้อย่างไร ในเมื่อข้าไม่เคยเห็นท่านมาก่อน” หญิงสาวเผลอแหวออกไปอย่างอดไม่อยู่ แต่ก็อดที่จะล้อเลียนสรรพนามแทนตัวเธอและเขาตามแบบที่เขาใช้พูดกับเธอไม่ได้
          นกน้อยซึ่งกำลังตั้งใจฟังศศิธรซักไซร้คนป่วย หลุดหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยินคำพูดกึ่งโมโห กึ่งล้อเลียนของหญิงสาวเจ้าของบ้าน
           “งั้นข้าขอแนะนำตัวเองก่อน ข้าชื่อศศิธร หรือเรีอกสั้นๆ ว่าศศิก็ได้ ส่วนนางคนนั้นชื่อนกน้อย เป็นพยาบาลพิเศษของแม่ข้า...ทีนี้ก็ถึงคราวท่านแนะนำตัวเองบ้างแล้ว”
           “เจ้าคือจันทรพิมพ์”
           “นี่!...ข้าบอกให้ท่านแนะนำตัว ว่าเป็นใคร มาจากไหน ไม่ใช่ให้มาเถียงกับข้า” ศศิธรเกือบจะเผลอตัวปรี่เข้าไปประทุษร้ายชายหนุ่มบนเตียงนอนอยู่แล้ว ทันทีที่เขาเถียงเธอออกมาแบบนี้ แต่เมื่อสำนึกได้ว่า เธออยากจะรู้จักหัวนอนปลายเท้าของชายหนุ่ม เธอจึงพยายามจะระงับอารมณ์โมโหโกรธาลง
          ภูผามักจะพูดเสมอว่าเธอเป็นคนดื้อ ชอบเถียง ชอบเอาชนะ แต่เธอก็มักจะเถียงกลับไปเสมอว่า เธอไม่ได้เถียง เธอแค่จะอธิบายเหตุผลที่ถูกต้องให้ฟังเท่านั้น ก็ผู้ชายที่เธอเคยรู้จักแต่ละคน...ทั้งพ่อ ทั้งคุณลุง รวมทั้งพี่ชายของเธอ...มักชอบคิดว่า ความคิดของตัวเองนั้นถูกเสมอ โดยที่ไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้หญิงอย่างเธอเลยสักนิด
          และเธอก็เป็นคนที่มักไม่ยอมกับอะไรที่มันไม่ถูกต้อง...เธอก็เลยต้องพยายามที่จะอธิบายสิ่งที่เธอคิดบนพื้นฐานของความถูกต้องและมีสัมมาคารวะ...แต่ก็ยังถูกมองว่า...ดื้อและชอบเถียงอยู่ดี
          แต่ตอนนี้ เธอคิดว่าเธอกำลังเจอคู่แข่งคนสำคัญเข้าให้แล้ว
           “ข้าชื่ออินทุ”
           “บ้านท่านอยู่ที่ไหน”
           “เมืองกลาพิมพ์ เมืองของเทพแห่งจันทรา”
           “กลาพิมพ์...ข้าไม่รู้จัก เป็นอำเภอหรือ แล้วอยู่จังหวัดอะไร” ศศิธรเอ่ยทวนชื่อเมืองของเขาอีกครั้ง เหมือนเธอเคยได้ยินจากไหนมาก่อน แต่ให้นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก
           “ก็อยู่ที่นี่”
          เมื่อรู้สึกว่าเหมือนจะเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่อง หญิงสาวก็เปลี่ยนเรื่องถามใหม่ทันที “แล้วท่านมาทำอะไรที่กาญจนบุรี”
           “กาญจนบุรี...คือที่ไหน แคว้นใหม่รึ”
           “ที่นี่แหละ จังหวัดกาญจนบุรี ไม่ใช่แคว้นมงแคว้นใหม่อะไรทั้งนั้น” ยิ่งคุยกัน ศศิธรก็ยิ่งสงสัยว่าพ่อเทพบุตรตกสวรรค์ของเธอ สงสัยจะตกลงมาจากโรงลิเก เพราะคำพูดคำจาแต่ละคำนั้น เหมือนหลุดออกมาจากโรงลิเกที่เธอชอบไปนั่งดูสมัยเป็นเด็ก
           “ที่นี่ไม่ช่สวรรค์หรอกรึ”
           “สวรรค์...ก็ไม่ใช่นะซิ” หญิงสาวตอบพลางเพ่งมองหน้าหนุ่มที่ตกลงมาจากโรงลิเกด้วยแววตาครุ่นคิด หรือเขาจะเป็นคนไข้สติไม่ดีที่พลัดหลงเข้ามาในรีสอร์ทของพี่ชายเธอ
           “แสดงว่าข้ายังไม่ตาย และเจ้าก็ยังไม่ตาย”
          ศศิธรถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พร้อมทั้งชี้นิ้วไปที่ชายหนุ่มบนเตียง ตัวเธอเอง และพยาบาลสาวน้อย พร้อมทั้งอธิบายช้าๆ ชัดๆ ให้เขาได้เข้าใจ “ท่าน ข้า และนาง ยังไม่มีใครตายทั้งนั้น ทุกคนยังมีชีวิตดีอยู่ บนโลกอันสับสนวุ่นวายใบนี้”
           “ถ้าที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ และข้าก็ยังไม่ตายอย่างที่เจ้าบอก แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร...ทั้งๆ ที่เมื่อคืนก่อน ข้ายังนั่งมองพระจันทร์เต็มดวงอยู่ที่ริมแม่น้ำคชาธารที่เมืองกลาพิมพ์ของข้าอยู่เลย” อินทุเอ่ยถามออกมาด้วยแววตาสงสัย
           “ท่านถามข้า!” ศศิธรยกนิ้วชี้มาที่หน้าตัวเอง เธอรู้สึกว่ายิ่งเธอคุยกับเขา เธอก็ยิ่งดูเป็นคนเจ้าอารมณ์มากขึ้น เขามักจะพูดอะไรออกมาให้เธอได้ปรี๊ดแตกกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนทุกที
           “ถ้าข้าไม่ถามเจ้า แล้วข้าจะถามใคร”
          น้ำเสียงที่เอ่ยถามกลับมานิ่งๆ ของอินทุช่างกวนโมโหศศิธรยิ่งนัก ตอนนี้เธอรู้สึกว่ากำลังมีควันพวยพุ่งออกมาจากหูทั้งสองข้างของเธอ และก็อดไม่ได้ที่จะตวาดกลับไป “ข้ามากกว่านะ ที่สมควรจะถามคำถามนี้กับท่าน...ว่าท่านมาที่นี่ได้อย่างไร”
          ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เขากลับนั่งนิ่ง กอดอก และเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี พร้อมกับจ้องมองมาที่เธอนิ่งๆ ศศิธรเห็นอาการเหมือนคนดื้อที่ไม่ยอมลงให้กับใครง่ายๆ ของอินทุ ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างยอมแพ้ แล้วเอ่ยสรุปออกมาในที่สุด “สรุปตอนนี้คือ ข้าไม่ใช่จันทรพิมพ์ นางไม่ใช่บุหรง และท่านคืออินทุ...ทีนี้ก็เล่ามาว่าท่านมาทำอะไรที่นี่ แล้วมาที่นี่ได้อย่างไร”
           “ข้า...” อินทุทำเหมือนจะเอ่ยอะไรออกมา แต่แล้วก็เงียบเสียงลง พร้อมกับค่อยๆ เบือนหน้ามองสำรวจข้าวของเครื่องใช้ที่ไม่คุ้นเคยภายในห้องกว้าง แล้วก็มองตรงไปที่บุหรงนิ่ง สุดท้ายสายตาของเขาก็มาหยุดนิ่งลงที่ใบหน้าของหญิงสาวซึ่งกำลังจ้องมองไปที่เขาอย่างรอคอยคำตอบ
          ทว่าเขากลับปิดเปลือกตาลงเสียดื้อๆ เหมือนเขาก็คิดไม่ตกกับคำถามที่ศศิธรถามเขาว่า เขาโผล่มาอยู่ที่บ้านของเธอได้อย่างไร และมาด้วยวิธีใด
          เมื่อเห็นว่าคนป่วยยังไม่อยากเล่า แถมยังหลับตาเพื่อหลีกหนีคำถามของเธอเสียดื้อๆ ศศิธรก็เลยหันไปชวนพยาบาลพิเศษ ไปดูแม่ที่ห้องข้างๆ แทนการซักไซร้ไล่เรียงหัวนอนปลายเท้าของคนป่วย ที่ดูจะไร้ผล ซึ่งดูเป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ “เราออกไปดูแม่กันเถอะ ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว”
 
          ////////////////////////////////////////////////
 
          หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าของสองสาวทยอยก้าวออกไปจากห้องจนหมด พร้อมกับเสียงปิดประตูบาๆ ตามมา อินทุก็ลืมตาขึ้นแล้วหันไปยังทิศทางที่หญิงสาวคนที่บอกว่าเธอชื่อ...ศศิธร...เดินออกไปทันที
           “เธอไม่ใช่จันทรพิมพ์” อินทุเอ่ยยอมรับกับตนเองเบาๆ หลังจากที่เขาได้สบตาเธอตรงๆ หลายครั้ง เขาก็สรุปได้ทันทีว่าเธอไม่ใช่จันทรพิมพ์ ภรรยาของเขาอย่างแน่นอน เธอแค่มีใบหน้าละม้ายคล้ายภรรยาของเขาเท่านั้น
          ศศิธร เธอมีนัยตาสีดำคลับ...แววตาที่ช่างดูกล้าหาญชาญชัย ไม่เกรงกลัวกับอะไรทั้งนั้น แม้แต่เขา...เธอคนนี้ ไม่ใช่จันทรพิมพ์ ภรรยาของเขาจริงๆ
          เพราะภรรยาของเขานั้น นางมีดวงตาสีเขียวสดใสราวกับสีของแม่น้ำคชาธารยามกระทบแสงจันทร์ ที่แฝงไปด้วยความโอนอ่อนและอ่อนโยน
          ถึงแม้ว่าเธอทั้งสองจะมีใบหน้าเหมือนกันราวกับคนๆ เดียวกัน แต่สายตาของพวกเธอ นิสัยของพวกเธอ ช่างต่างกันราวกลางวันกับกลางคืน
          อินทุหลับตาลงอีกครั้ง พร้อมกับทบทวนความทรงจำอันแสนลางเลือนของเขา ก่อนที่เขาจะมานอนอยู่ในโลกแปลกใหม่ใบนี้...
          
          /////////////////////////////////////////
 
           “ท่านอินทุ ท่านจะไปไหน”
          นายทหารคนสนิทตะโกนถามจากบนหลังม้าของตน เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่นั่งหลังตรงอยู่บนหลังม้านำอยู่หน้าสุดของขบวนกำลังชักม้าเบี่ยงออกนอกเส้นทางกลับบ้านของพวกตน
           “พวกเจ้ากลับไปที่ปราสาทกันก่อน ข้าขอไปล้างตัวที่ลำธารแล้วจะตามไป” ชายหนุ่มที่แต่งกายด้วยสีดำสนิทตลอดทั้งลำตัว ไม่เว้นแม้กระทั่งม้าของเขาก็มีสีดำสนิทเฉกเช่นเขา หันกลับมาบอกชายบนหลังม้าที่รีบควบม้ามาหยุดอยู่ข้างตัวเขาเพื่อถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
           “ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่าน”
           “ไม่ต้อง เราอยู่ได้”
           “มันอันตราย”
           “สุมะ...ที่นี่มันอยู่ในเขตแดนของเรา ไม่มีใครกล้าเข้ามาทำอันตรายเราหรอก”
           “แต่...” นายทหารที่ยังรู้สึกเป็นห่วงคู่สนทนาบนหลังม้าตัวงาม ยังพยายามจะหาข้ออ้างมาพูดเพื่อให้เขาได้ตามไปเฝ้าอารักขาชายหนุ่มต่อ
          ทว่า ‘สุมะ’ กลับถูกขัดด้วยประโยคทอง...ประโยคที่มักใช้ได้ผลกับเขาเสมอมา...
           “เมียเจ้ากำลังรอเจ้ากลับบ้านอยู่นะ...เราไม่อยากคิด...ว่าเจ้าจะเจอกับอะไร ถ้าเจ้ากลับบ้านผิดเวลา” อินทุพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านี้ ก็ควบม้าหนีออกมาจากคู่สนทนา ทิ้งให้ทหารเกือบร้อยชีวิต ที่มีเขาเป็นผู้กุมอำนาจสั่งการทั้งหมดอยู่เบื้องหลัง และทหารเหล่านั้นก็กำลังมองมายังเขาด้วยสายตาแห่งความจงรักภักดิ์ บวกความเป็นห่วงเป็นใย...
          ซึ่งอินทุก็สุดจะคาดเดาว่า...นายทหารเหล่านั้นเป็นห่วงในความปลอดภัยของเขา
          หรือเป็นห่วง...จิตใจของเขาที่ต้องอยู่คนเดียวในคืนวันพระจันทร์เต็มดวงแบบนี้กันแน่
          หลังจากที่ควบม้าผ่านแนวป่าทึบที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่นานาพันธุ์ ชายหนุ่มก็มองเห็นสายธารสีเขียวดังมรกตสะท้อนรับกับแสงจันทร์ในคืนวันพระจันทร์เต็มดวงลอดผ่านแนวป่าไผ่เบื้องหน้า ส่องสว่างเจิดจรัสเหมือนดั่งแสงไฟนำทางให้กับเขา
          อินทุลงจากหลังม้าสีดำตัวใหญ่ ‘เจ้าสีนิล’  แล้วกระซิบบอกม้าของเขาให้รอเขาอยู่บริเวณต้นไม้ใหญ่ที่มีหญ้าขึ้นอยู่โดยรอบเพื่อให้มันได้แทะเล็มยอดหญ้าฆ่าเวลาระหว่างรอเขาไปพลางๆ “กินหญ้า รอข้าอยู่ตรงนี้ อย่าไปไหน”
          หลังจากลูบหัวลูบคอทำความเข้าใจกับสีนิลเรียบร้อยแล้ว อินทุก็เดินผ่านแนวป่าไผ่เข้ามายังบริเวณน้ำตก ที่มีแอ่งน้ำสีเขียวมรกตขนาดใหญ่อยู่เบื้องหน้า
          ซึ่งเมื่อเพ่งมองพิจารณาแอ่งน้ำสีเขียวมรกตขนาดใหญ่นี้ให้ดี จะเห็นว่ามีลักษณะคล้ายเศียรช้างสามเศียร จนชาวเมืองกลาพิมพ์ต่างขนานนามน้ำตกแห่งนี้ว่า ‘คชาธาร’
          และเมื่อเขาเข้ามายืนอยู่บริเวณลำธารแห่งนี้ แล้วมองออกไปยังด้านนอกแนวป่าไผ่ เขากลับมองไม่เห็นอะไรเลย ที่นี่เหมือนเมืองๆ หนึ่ง ที่มีป่าไผ่เป็นม่านบางๆ กั้นสรรพสิ่งด้านนอกไม่ให้รุกล้ำเข้ามายังที่แห่งนี้ เรื่อยไปตลอดแนวของลำธาร ที่มีต้นกำเนิดจากช้างสามเศียรสายนี้...เป็นความสวยงามที่ธรรมชาติแต่งแต้มไว้อย่างลงตัว
          ชายหนุ่มจัดการถอดชุดสีดำสนิทออกจากตัว แล้วนำไปซุกไว้กับพุ่มไม้เตี้ยข้างโขดหิน เมื่อเขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ผิวกายสีดำแดงที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดก็สะท้อนเข้ากับแสงจันทร์ ส่องให้เห็นถึงร่างกายกำยำสมส่วนได้อย่างชัดเจน บวกกับใบหน้าอันหล่อเหลาราวเทพบุตร
          ในแอ่งน้ำสีเขียวใสนั้น จึงสะท้อนให้เห็นเป็นภาพประติมากรรมอันงดงามของบุรุษเพศขึ้นมาทันที
          ชายหนุ่มกระโดดลงไปแหวกว่ายลอยคออยู่ในแอ่งน้ำเย็นจัดขนาดใหญ่เพื่อชำระคราบไคลและกลิ่นเหงื่อออกจากตัว หลังจากที่เขาต้องพาขบวนทหารออกลาดตระเวณตามแนวเขตแดนโดยมิได้อาบน้ำมาตลอดหนึ่งอาทิตย์
          อินทุนอนหลับตาลอยคออยู่ในน้ำนิ่งๆ โดยไม่สะทกสะท้านถึงความหนาวเหน็บของสายธาร หลังจากที่ชำระล้างร่างกายเรียบร้อยแล้ว พลันเขาก็ได้ยินเสียงอันคุ้นชินของหญิงสาวอันเป็นที่รัก กำลังท่องอะไรสักอย่าง ท่องวนซ้ำๆ กลับไปกลับมา
           “ด้วยมนต์แห่งจันทรา และอำนาจของข้า ด้วยมนต์แห่งจันทรา และอำนาจของข้า
          ด้วยมนต์แห่งจันทรา และอำนาจของข้า...จงดลให้...”
          อินทุคิดว่าตนเองนั้นหูแว่ว เหมือนเช่นทุกครั้งที่เขาคิดถึงเธอ แต่ทว่าเมื่อเขายิ่งพยายามทำเป็นไม่ได้ยิน เขากลับได้ยินมันอย่างชัดเจนมากขึ้น จนเขาทนไม่ไหวต่อเสียงร่ำร้องในหัวใจ จนต้องลืมตาเพื่อมองหาทิศทางของเสียงที่เขาได้ยิน
          และเขาก็ได้เห็นเธอ...จันทรพิมพ์ ภรรยาของเขาที่เพิ่งเสียไปเมื่อประมาณสามเดือนก่อน ในคืนวันพระจันทร์เต็มดวงเฉกเช่นคืนนี้
          เขาเห็นเธอจากในแอ่งน้ำซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบริเวณที่เขาลอยคออยู่ อินทุพยายามเพ่งมองว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้น เป็นภาพลวงตาหรือเรื่องจริง โดยการพยายามดำน้ำเข้าไปให้ใกล้กับตำแหน่งที่เขาเห็นเธอให้มากที่สุด
          แต่เหมือนยิ่งดำน้ำลงไปลึกมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่า เธอห่างไกลจากเขามากขึ้นเท่านั้น
          เขาจึงพูดในสิ่งที่เขาได้ยินด้วยแรงปรารถนาจากส่วนลึก...“ด้วยมนต์แห่งจันทรา และอำนาจของข้า...จงดลให้...ข้าได้พบนางอันเป็นที่รักอีกครั้ง”
          ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าสายธารที่นิ่งสงบเมื่อสักครู่ กำลังเกิดคลื่นใหญ่ถาโถมเข้าหาเขา พลันเขาก็เห็นแสงสว่างวาบขึ้นที่สร้อยคอที่เขาแขวนติดตัวไว้ตลอดเวลา
          แล้วหลังจากนั้นอินทุก็ไม่รับรู้อะไรอื่นอีกเลย นอกจากเสียงเหมือนมนต์บางอย่างที่เขาได้ยินก่อนหน้านี้จากที่ไกลแสนไกล ทันใดนั้น เขาก็ได้เห็นเธอ เขาไม่รู้ว่าเขากับเธอมาเจอกันได้อย่างไร แต่เขาเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า เทพแห่งจันทราเป็นผู้นำพาให้เขามาเจอเธออีกครั้ง “จันทรพิมพ์”
 
          //////////////////////////////////////////
 
          นกน้อยเดินเข้ามาดูชายหนุ่มในห้องนอนตามคำสั่งของน้องสาวเจ้าของบ้าน หลังจากที่เมื่อเช้าพวกเธอช่วยกันป้อนข้าวป้อนน้ำป้อนยาให้ แล้วชายหนุ่มก็หลับยาวจนบ่ายแก่ แบบไม่มีทีท่าจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ
          จนเมื่อสักครู่เธอเห็นเขานอนกระสับกระส่ายเหมือนกำลังไขว่คว้าอะไรสักอย่าง พร้อมกับหลุดตะโกนออกมาเสียงดังว่า...จันทรพิมพ์ แล้วก็ตามมาด้วย ศศิธร
          เธอจึงรีบรุดเดินเข้าไปหาเขาที่ข้างเตียงนอน พร้อมกับจับแขนทั้งสองข้างของชายหนุ่มเอาไว้ และก็ตะโกนเรียกเขาเสียงดัง เพื่อเป็นการปลุกให้เขาตื่นจากฝันร้าย
           “คุณอินทุ คุณอินทุ...คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
          ชายหนุ่มบนเตียงนอนค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง พร้อมทั้งหันมองรอบตัว เหมือนต้องการจะทบทวนเรื่องราวบางอย่างในห้วงฝันของเขา ที่คงจะเหมือนจริงมาก จนทำให้เขาตื่นมาด้วยสภาพหน้านิ่วคิ้วขมวด และเหงื่อเต็มตัว
           “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
           “เรา..เราไม่ได้เป็นอะไร...เราแค่...” อินทุส่ายหน้า พร้อมทั้งจ้องนิ่งไปที่หญิงสาวที่กำลังจับแขนทั้งสองข้างของเขาเอาไว้แน่น
           “เอ่อ...ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คุณหลับไปทั้งวันแล้วนะคะ ลุกขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าบ้างได้แล้ว คุณจะได้รู้สึกดีขึ้น” นกน้อยเอ่ยจบ ก็รีบปล่อยมือจากแขนทั้งสองข้างของชายหนุ่ม พร้อมทั้งถอยออกมายืนอยู่ห่างๆ อย่างเกรงๆ เมื่อเจอสายตานิ่งๆ ของชายหนุ่มบนเตียง
          สายตาที่ไม่ได้แสดงอารมณ์กราดเกรี้ยว แต่เหมือนกับว่ามีอำนาจแห่งมนต์อะไรบางอย่าง ที่ทำให้เธอเกรงกลัวในตัวชายหนุ่มคนนี้
          อินทุขยับตัวลุกขึ้นนั่งห้อยเท้ากับเตียงนอน ลูบหน้าตัวเองเบาๆ พร้อมกับสะบัดคอ สะบัดแขน สะบัดขาเพื่อไล่ความเมื่อยขบตามเนื้อตามตัว แล้วจึงหันมาถามถึงเจ้านายสาวของเธอ ที่ดูเหมือนจะวนเวียนอยู่ทั้งในห้วงฝันและห้วงตื่นของชายหนุ่มไปเสียแล้ว
           “แล้วจันทร...ศศิธรล่ะ”
           “คุณศศิกำลังดูแลคุณแม่ของเธออยู่ค่ะ” นกน้อยตอบ แล้วก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูที่โต๊ะมุมห้องที่หญิงสาวเจ้าของบ้านเตรียมไว้ให้กับชายหนุ่มตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันมาส่งให้กับเขาถึงมือ “นี่ชุดของคุณภู คุณอินทุน่าจะใส่ได้ คุณเข้าไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนใส่ชุดนี้นะคะ”
           “อาบน้ำ ที่ไหน” อินทุถาม แล้วจึงเอื้อมมือไปรับเสื้อผ้าในมือของพยาบาลสาวไว้ ด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เหมือนคนที่ไม่คุ้นเคยกับสิ่งของเหล่านี้
          นกน้อยเดินไปเปิดประตูห้องน้ำภายในห้องนอนให้ชายหนุ่มบนเตียงได้ดู “อาบในนี้ค่ะ”
          อินทุเดินตามหญิงสาวไปที่ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดเล็กๆ พร้อมกับมองสำรวจข้าวของเครื่องใช้ไปด้วย “แล้วเราจะอาบได้อย่างไร ที่นี่ไม่มีอ่างอาบน้ำ หรือลำธาร หรือบ่อน้ำรึ”
           “เอ่อ...อ่างอาบน้ำไม่มีค่ะ แต่บ่อน้ำอยู่ด้านหลังบ้าน แต่คุณเพิ่งหายดี อย่าเพิ่งลงไปอาบที่นั่นเลยค่ะ อาบในนี้แทนนะคะ เดี๋ยวคุณศศิรู้เข้าจะโกรธเอาอีก”
          นกน้อยเอ่ยจบ ก็ส่ายหน้าอย่างระอา เมื่ออินทุร้องจะอาบน้ำในอ่างอาบน้ำ ถ้าศศิธรรู้เข้า ชายหนุ่มรูปงามคนนี้ ต้องโดนบ่นว่าเรื่องมากอีกเป็นแน่ เพราะแค่เรื่องป้อนข้าวป้อนน้ำเมื่อเช้า ยังทำให้ศศิธรพร่ำบ่นชายหนุ่มคนนี้ ตั้งแต่เช้าจรดบ่ายแก่ด้วยประโยคที่ว่า ‘ท่านอินทุของนกน้อยนี่ เรื่องมากจริงๆ บ้าอำนาจอีกต่างหาก’ เอ่ยซ้ำไปซ้ำมาจนเธอจำได้ขึ้นใจเลยทีเดียว
           “เจ้าออกไปเถอะ เราดูแลตัวเองได้”
          ทว่าคนเรื่องมากกลับเอ่ยตัดบทอออกมาด้วยประโยคง่ายๆ ที่ทำให้นกน้อยแปลกใจจนต้องมองนิ่งไปที่คนเรื่องมากอย่างขอยืนยำคำตอบอีกครั้ง และอาการพยักหน้าไล่ให้เธอออกไปจากห้องก็เป็นการยืนยันคำพูดของเขาได้ดี นกน้อยจึงทิ้งให้คนที่ดูแลตัวเองได้อยู่ตามลำพังกับอุปกรณ์อาบน้ำ
 
 
 
 
+++++++++++++
 
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน
 
รัก
พลอยลภัสร์