my little pony : Fluttershy x Big Macintosh

หลังจากจัดสถานที่เสร็จพวกทไวไลท์ก็เดินไปหาแรรีตี้ที่ยืนรออยู่ตรงหน้าเต้นท์ใหญ่ๆ

"ทุกอย่างพร้อมแล้วน่ะ? แรรีตี้"

"พร้อมแล้วล่ะ" แรรีตี้เปิดเต้นท์ให้พวกทไวไลท์เข้าไปข้างใน

"อือ สมแล้วที่เป็นเธอ แรรีตี้" ทไวไลท์มองชุดที่แรรีตี้เตรียมมาให้ มีด้วยกันหกชุด

ชุดแรกเป็นชุดของฟลัตเตอร์ชาย เป็นชุดเดรสกระโปรงยาวถึงพื้นสีเขียวอ่อนสลับกับสีฟ้า ที่ปลายกระโปรงมีรูปผีเสื้อติดอยู่หลายสี มีกิ๊บรูปดอกทานตะวันเป็นเครื่องประดับอยู่ที่หูและตรงกลางชุดมีรูปผีเสื้อสีฟ้าติดอยู

ชุดที่สองเป็นของเรนโบว์แดช เป็นชุดเดรสกระโปรงยาวถึงพื้นเหมือนฟลัตเตอร์ชายตัวชุดเป็ยสีรุ้งที่ปลายกระโปรงมีเป็นรูปก้อนเมฆ ที่กลางชุดมีก้อนเมฆที่ปล่อยสายฟ้าสีรุ้งประดับอยู่ มีที่คาดผมเป็นรูปสายฟ้าประดับไว้บนหัวและมีสร้อยคอรูปปีกด้วย

ชุดที่สามเป็นชุดของแอปเปิ้ลแจ็ค เป็นชุดกระโปรงธรรมดาตัวชุดเป็นสีน้ำตาลสลับเขียวเข้ม มีที่คาดผมรูปใบไม้เป็นที่ประดับหัว ตรงกลางชุดมีรูปแอปเปิ้ลประดับอยู่

ชุดที่สี่เป็นของพิงกี้พาย เป็นชุดกระโปรงยาวเหมือนแอปเปิ้ลแจ็คตัวชุดเป็นสีสีฟ้าสลับขาวคล้ายกับลูกอมแคนดี้ ตัวกระโปรงเป็นสีชมพูที่พวกขนมหวานติดประดับอยู่ มีหมวกที่ทำจากคลิสตัลบริสุทธิ์แท้ประดับอยู่บนหัว

ชุดที่ห้าเป็นของแรรีตี้ เป็นชุดเดรสกระโปรงงยาวถึงพื้นตัวชุดเป็นสีองุ่นเช้ม ตัวกระโปรงเป็นสีชมพูอมแดงสลับกับสีเหลืองอ่อน มีมงกุฏสีทองประดับไว้บนหัวที่กลางมงกุฏมีเพชรรูปหัวสีม่วงประดับไว้

พวกฟลัตเตอร์ชายต่างพากันมองชุดที่อยู่ตรงแบบไม่กระพริบตา แต่พอฟลัตเตอร์ชายมองชุดดีเธอรู้สึกชุดพวกนี้มันคุ้นๆตาอย่างบอกไม่ถูก

"นี้แรรีตี้...ชุดพวกนี้ใช้ชุดที่พวกเราใส่ไปงานกาล่าหรือเปล่า?" ฟลัตเตอร์ชายหันไปหาแรรีตี้

[ในซีซัน 1 ตอนที่ 26 by ไรเตอร์]

"ถูกต้องแล้วจ้า! ฟลัตเตอร์ชาย ฉันเห็นว่าทำชุดใหม่ไม่ทัน ฉันก็เลย...เอาชุดเก่าของพวกเรามาปรับปรุงนิดหน่อยน่ะ" พอฟลัตเตอร์ชายได้คำตอบก็หันกลับมามองชุดอีกครั้ง

'สมแล้วที่เป็นแรรีตี้ แค่เวลาแป้ปเดียวก็สามารถทำให้ชุดเก่าของพวกเรากลายเป็นแบบนี้ได้น่ะ' ฟลัตเตอร์ชายพยักหน้าให้กลับความคิดของตัวเอง

"ทไวไลท์?" เสียงของแอปเปิ้ลแจ็คเรียกความสนใจของพวกฟลัตเตอร์ชาย พวกฟลัตเตอร์ชายหันไปมองทไวไลที่ตอนนี้กำลังยืนยิ้มแหละมองชุดเดรสกระโปรงยาวถึงพื้นตัวชุดเป็นฟ้าอมขาวแหละมีดาวดับไว้ ตัวกระโปรงเป็นสีน้ำเงินอมขาวที่ปลายกระโปรงมีดาวติดไว้เช่นกัน มีกิ๊บรูปดาวติดไว้ที่หูประดับไว้ด้วยสายตาที่คิดถึง

"น่าคิดถึงน่ะว่าไหม?" ทไวไลท์หันไปมองพวกฟลัตเตอร์ชาย

"คิดถึง? คิดถึงเรื่องอะไรงั้นเหรอ? ทไวไลท์"แรรีตี้มองทไวไลท์ด้วยสายตาที่แสดงถึงความไม่เข้าใจในสิ่งที่ทไวไลท์พูด ทไวไลท์ถอนหายก่อนจะเดินไปหาพวกฟลัตเตอร์ชาย

"ก็ตอนที่เราไปงานกาล่ากันครั้งแรกไง"

"อ้อ x5" พวกฟลัตเตอร์ชายยิ้มออกเว้นแต่เรนโบว์แดชที่หัวเราะในลำคอเบาๆ

"ตอนนั้นน่ะป่วนสุดๆเลยล่ะ" แรรีตี้

"นั้นสิน่ะ" แอปเปิ้ลแจ็ค

"ตอนนั้นเป็นงานที่สนุกมากๆๆเลย ><" พิงกี้พาย

"ตรงไหนของเธอที่ว่าสนุกน่ะ? พิงกี้" เรนโบว์แดช

"แต่เพราะตอนนั้น ทำให้พวกเรารู้จักนิสัยใครบ้างคนเพิ่งขึ้นน่าน่ะ" ทไวไลท์เหล่ไปทางฟลัตเตอร์ชาย พวกแรรีตี้นึกถึงตอนที่ฟลัตเตอร์ชายเปิดประตูและตะโกนเสียงดังตอนนั้นแล้วมันอดขำไม่ได้จริงๆ

"ธ...โธ้!! พวกเธออย่าพูดถึงตอนนั้นได้ไหม ฉันอายน่ะ=///=" ฟลัตเตอร์ชายหน้าแดงด้วยความอาย

"เอาล่ะ พวกเราเสียเวลามามากแล้วรีบแต่งตัวเถอะ"

"อือ!! x5" จากนั้นสาวๆของพวกเราก็เริ่มแต่งตัวทันที

20 นาทีตอ่มา

หลังจากที่พวกทไวไลท์แต่งตัวเรียบร้อยแล้วพวกเธอก็มายืนรอที่สำหรับจอดเรือเหาะ แต่พวกเธอรอมาจนเลยเวลานัดมานานแล้ว

"ทำไมพวกเขายังไม่มาอีกล่ะเนี่ย?" เรนโบว์แดชหันไปมองทไวไลท์ ทไวไลท์ก็สายหน้าไม่รู้เหมือนกัน

"หรือว่า...เจ้าหญิงจะเขียนเวลาผิด?" แอปเปิ้ลแจ็คหันไปมองทไวไลท์อีกคนจากนั้นทั้งแรรีตี้ พิงกี้พาย ฟลัตเตอร์ชายและชาวเมืองโพนี่วิลล์ต่างหันมามองทไวไลท์ด้วยสายตาแบบไม่ไว้วางใจ ทไวไลท์ที่จ้องแล้วถึงกับเหงื่อตกไม่รู้จะทำยังไงดี

[ไรเตอร์ช่วยทำอะไรหน่อยสิ!! by ทไวไลท์]

[โทษทีน่ะ ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอน่ะ // ซดชาเขียว by ไรเตอร์]

[ไอ้ไรเตอร์ใจดำ!! by ทไวไลท์]

[ขอบคุณที่ชม ^-^ by ไรเตอร์]

"เฮ้ย!! ทุกคนดูนั้น" ทุกคนหันไปที่โพนี่หนุ่มตัวหนึ่งชี้สิที่ทุกคนเห็นบนท้องฟ้าคือเรือเหาะสีฟ้าที่มีลวดลายรูปเมฆสีขาวกำลังลอยลงมาช้าๆ

'แล้วแบบนี้ใครมันจะเห็นกันล่ะ!!' พวกทไวไลท์และชาวเมืองต่างคิดเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย

จากนั้นเรือเหาะก็จอดสนิดแล้วประตูเรือก็เปิดออก พอทไวไลท์เห็นประตูเปิดทไวไลท์ก็รีบหันไปให้สัญญาณกับพวกออคเทเวีย พวกออคเทเวียเห็นสัญญาณจากทไวไลท์แล้วจึงเริ่มบรรเลงเพลง

จากนั้นก็มียุนิคอร์โพนี่หนุ่มตัวสีน้ำตาล(เข้มกว่าดอกเตอร์ฮูฟส์นิดหน่อย) ผมและหางเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ ที่คอมีสร้อยรูปมงกุฏ มีคิวตี้มาร์ครูปมงกุฏสีทองกำลังเดินลงมาจากเรือเหาะ พอเขาเดินลงมาถึงพื้น ทไวไลท์และพวกฟลัตเตอร์ชายก็เดินตรงเข้าไปหาเขา

"ยินดีต้อนรับสู่เอเควสเทรีย ^-^" ทไวไลท์ยิ้มแหละมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เท่าที่เธอเห็นเขาเหมือนยูนิคอร์โพนี่ธรรมดาทั้วไปและก็หล่อมากด้วย

[นี้ๆ เธอมีแฟลสแล้วน่ะ by ไรเตอร์]

[รู้น่า! by ทไวไลท์]

"ขอบคุณมากครับที่อุส่ามาต้อนรับ" เขาส่งยิ้มกลับให้ทไวไลท์ ทไวไลท์พยักหน้าให้เขา

"ฉันชื่อทไวไลท์ สปาร์เคิล" ทไวไลท์ยืนมืออกไปเพื่อจะจับมือ เขาจับมือของทไวไลท์แล้ว

จุ๊บ "0/////0" แต่แล้วเขาจุ๊บที่มือของทไวไลท์ ทไวไลท์หน้าแดงเป็นลูกแอปเปิ้ลแถมชาวเมืองโพนี่วิลล์ต่างโห้ร้องและมองตัวคู่ด้วยสายตาแปลกๆ

"ผมชื่อมาสเตอร์โซระครับ ยินดีที่ไดรู้จักน่ะครับ สปาร์เคิลซัง >_0" โซระกระพริบข้างหนึ่งให้ทไวไลท์ เท่านั้นเองทไวไลท์ยิ่งหน้าแดงกว่าเดิมแล้วมีโห้ร้องดังกว่าเมื่อกี้

'ไอ้บ้านั้น/ไอ้หมอนั้นมันคิดว่าตัวเองเป็นใครกันฟ่ะ/ครับ!! ขนาดฉัน/ผมเองยังไม่เคยทำแบบนั้นเลยน่ะ!! =*= x2' แต่ก็มีสายตาไม่พอใจมาสองหนุ่ม(คงรู้น่ะว่าใคร)

"ให้มันน้อยๆหน่อยได้ไหม!! ไอ้พี่บ้า!!" จากนั้นโซระก็โดนบ้างอย่างกระแทกที่หน้าจนลอยไปกระเด็นไปไกล พวกทไวไลท์และชาวเมืองก็มองไปทางที่โซระกระเด็นไปด้วยสายงงปนตกใจ แต่มีแค่สองหนุ่มเท่านั้นที่มองสายสะใจแบบสุดๆ 

แล้วทุกคนก็หันกลับที่เพกาซัสโพนี่สาวตัวสีชมพู(อ่อนกว่าพิงกี้) ผมและหางสีน้ำตาลเหมือนโซระแต่อ่อนกว่านิดหน่อย ที่คอมีสร้อยรูปหัวใจ มีคิวตี้มาร์ครูปค้อนสีดำที่เขียนคำ “ร้อยกิโลกรัม” บินค้างอยู่ในท่าถีบ

"ให้ตายสิเห็นสาวสวยเป็นไม่ได้เลย" เธอเลิกค้างท่าถีบแล้วก็บินลงพื้นพอลงพื้นเธอหันมามองทไวไลท์ จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปหาทไวไลท์แล้วยืนมือให้ทไวไลท์

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ สปาร์เคิลซัง ฉันชื่อมาสเตอร์แฮมเมอร์ค่ะ เป็นน้องสาวของไอ้พี่โซระค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ^-^"

"อ..อือ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ มาสเตอร์แฮมเมอร์" ทไวไลท์จับมือแฮมเมอร์ พอปล่อยมือทั้งสองก็เดินเข้าใบข้างในอาคาร

"เฮ้ย!! นี้!! ไม่คิดจะรอฉันเลยเหรอ!!" โซระวิ่งกลับมาหลังจากโดนถีบจากน้องสาวของตัวเองเข้า แต่ดูเหมือนโซระจะถูกลืมซะแล้ว ทุกคนออกไปจากสนามบินหมดแล้วเหลือแต่กรีนฮาร์ดเบลดที่กำลังจะออกแต่เขาก็หยุดเดิน

"หือ? เหมือนเราลืมอะไรซักอย่างเลยแฮะ?" กรีนฮาร์ดเบลดเกาคางพยายามนึกว่าตัวเองลืมอะไร แต่เขาก็เลิกคิดแล้วเดินออไป

"แง้∼ คุณพ่อ! คุณแม่!! พี่ฮาร์ด!!! อย่าทิ้งเค้าไว้แบบนี้สิ!!!! T0T" ซันไชน์ฮาร์ดน้ำตาไหลและดิ้นไปมาอยู่กับเสา

[จะว่าไปก็ลืมไปเลยน่ะเนี่ย by ไรเตอร์]

[ไรเตอร์ช่วยหนูด้วย T-T by ซันไชน์ฮาร์ด]

[โทษที ไรเตอร์ช่วยไม่ได้ แต่ให้คนนี้ช่วยดีกว่าน่ะ // หันไปข้างหลัง // เอามาช่วยหน่อยมา by ไรเตอร์]

[ได้เลยครับ ไรเตอร์ แฮ่กๆๆๆ *-* by พี่หมี]

[ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย T0T by ซันไชน์ฮาร์ด]

ณ ปราสารสปาร์เคิล

หลังจากที่ทุกคนออกจากสนามบินแล้วก็เดินทางมาปราสารสปาร์เคิลเพื่อจเลี้องต้อนรับโซระและแฮมเมอร์ ตอนนี้เหล่าชาวโพนี่วิลล์เดินไปอยู่ในงานเต็มไปหมด ส่วนพวกทไวไลท์และพวกโซระกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารตัวยาวที่สามารถนั่งได้สิบสองคน

"นี้ มาสเตอร์โซระเธอมาจากประเทศไหนเหรอ?" ทไวไลท์ที่นั่งอยู่เงยหน้ามองโซระ ทุกคนที่อยู่บนโต๊ะก็มองไปที่โซระที่นั่งอยู่แถวที่หกของโต๊ะด้วยสายตาอยากรู้

"ได้โปรดเรียกผมแค่โซระเถอะครับ ผมมาจากประเทศญี่ปุนครับ มายเลดี้ >-0" โซระกระพริบตาและส่งสายตาที่หวานเยิ้มให้ทไวไลท์ ทไวไลท์เห็นสายตานั้นแล้วก็หน้าแดงแถมยังมองโซระด้วยสายตาเคริ้มๆ

แฟลสที่นั่งอยู่ถัดจากทไวไลท์ลงทางซ้ายมองทไวไลท์กกับโซระสลับไปมาด้วยสายตาที่โกรธจัด กรีนฮาร์ดเบลดที่นั่งที่นั่งอยู่เก้าอี้ตัวที่สามของโต๊ะก็มองโซระด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากแฟลส

"แล้วที่ประเทศญี่ปุ่นน่ะ...สวยไหม? โซระ ^-^;;" แรรีตี้ที่นั่งอยู่แถวที่ห้าเห็นสายตาของแฟลสแล้วก็พยายามช่วนโซระคุยจะไดไม่ส่งสายแบบนั้นให้ทไวไลท์

"สวยมากครับ...แต่ก็สวยไม่เท่าคุณหรอครับ แรรีตี้ซัง" โซระหันมามองแรรีตี้ด้วยสายแบบเดียวกับทไวไลท์ พอแรรีตี้โดนทั้งสายตาและคำหวานจากโซระแล้วถึงกับเขินหน้าแดงบิดไปบิดมา

"เม่ๆ โซระเนี่ยปากหวานจังเลยน่ะ ^///^" 

"อะแฮ่ม!! =*=" แรรีตี้หันไปมองข้างหลังเจอสไปค์ยืนมองเธอด้วยสายตาเคืองๆ พอแรรีตี้เห็นแล้วถึงกับสะดุ้ง ส่วนโซระมองสไปค์ด้วยสายตางงว่าแรรีตี้จะสะดุ้งทำไม

"ให้มันน้อยๆหน่อยแรรีตี้ เธอน่ะมีแฟนแล้วน่ะ" สไปค์ยื่นหน้าเข้าใกล้หน้าแรรีตี้ แรรีตี้เห็นสายตาของสไปค์แล้วก็รู้สึกกลัวนิดๆ เธอแหะๆยิ้มให้เขา

"อ้าว? แรรีตี้ซังมีแฟนแล้วเหรอค่ะ?" แฮมเมอร์หันมามองแรรีตี้ แรรีตี้หันมามองแฮมเมอร์

"ใช้....ค่ะ" แรรีตี้พยายามจะไม่มองตาของโซระ เพราะเธอกลัวจะเคริ้มต่อหน้าสไปค์

"อย่างงั้นเองเหรอครับ แหม∼ ผมอยากรู้จังเลยครับว่าใครคือโพนี่ที่โชคดีตัวนั้น"

"เออ∼ คือว่า...แฟนฉันไม่ใช้โพนี่ค่ะ" โซระและแฮมเมอร์มองแรรีตี้อย่างไม่เข้าใจความหมายที่แรรีตี้พูด

"ถ้าไม่ใช้โพนี่ละก็...คงยูนิคอร์โพนี่ใช้ไหมครับ?" โซระยิ้มอย่างมั่นใจว่าคำตอบของเขาต้องถูกแต่แรรีตี้สายหน้า โซระถึงกับหุบยิ้ม แฮมเมอร์เห็นท่าทางของโซระแล้วเกือบหลุดขำ

"ถ้าไม่ใช้ยูนิคอร์โพนี่....ก็เป็นเพกาซัสโพนี่ใช้ไหมค่ะ" แฮมเมอร์มองแรรีตี้อย่างมั่นใจแบบโซระแต่แรรีตี้ยังคงสายหน้า แฮมเมอร์เกือบตกเก้าอี้ ทั้งสองพี่น้องต่างมองหน้ากันช่วยกันคิดหาคำตอบแต่คิดยังไงก็นึกคำตอบที่ถูกไม่ได้ซักที

"ถ้าแฟนของแรรีตี้ซังไม่ใช้โพนี่ทั้งสามเผ่าล่ะก็...แฟนของแรรีตี้ซังเป็นเผ่าไหนเหรอครับ?" สุดท้ายโซระก็ยอมแพ้แล้วถามแรรีตี้ตรงๆ แฮมเมอร์มองแรรีตี้แบบอยากรู้สุดๆ แรรีตี้มองสองพี่น้องสลับกันเธอรู้สึกลังเลที่จะพูดเธอพยายามคิดว่าจะบอกยังไงดี

"ผมเนี่ยแหละครับ แฟนของแรรีตี้ ^-^" สไปค์ยื่นมาอยู่ข้างๆหน้าแรรีตี้และแขนก็โอบเธอไว้ สองพี่น้องมองสไปค์ด้วยสายตาอึ่งๆแล้วหันมามองแรรีตี้ แรรีตี้ไม่รู้จะตอบยังไงก็ได้พยักหน้าตอบด้วยใบหน้าแดงๆ

"ฟะ...ฟะ...แฟนของแรรีตี้ซังปะ...ปะ...เป็นมังกรงั้นเหรอครับ?" โซระมองแรรีตี้แบบไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินจากสไปค์เมื่อกี้ แฮมเมอร์ก็มองด้วยสายตาเดียวกันโซระ แรรีตี้ยังคงพยักหน้ายืนยันในสิ่งที่สไปค์พูดไป

"ถัาไม่เชื่อละก็.....จุ๊บ" สไปค์จับคางแรรีตี้แลัวหันหน้าเธอมาทางเขาแหละจูบเธออย่างดูดดื่ม

"อือ∼0///x///0" แรรีตี้ที่ตอนแรกก็ขัดขืนสไปค์แต่สักพักเธอก็เคลิ้มไปกับจูบของสไปค์

"เฮ้ย!! 0/////0 x2" สองพี่น้องตกใจและหน้าแดงกับการกระทำของทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าที่ไม่อายฟ้าอายดินเลยซักนิดส่วนคนอื่นๆก็...

"เฮ้อ∼" ทไวไลท์สายหน้าด้วยความเหนื่อยใจกับผู้ช่วยมือหนึ่งของเธอที่ชอบทำอะไรแบบไม่อายชาวบ้านชาวเมืองเขา เธอเลิกสนใจแล้วหันไปกินอาหารที่อยู่ในจานต่อ

"เอาอีกแล้วคู่นี้" แอปเปิ้ลแจ็คเลื่อนหมวกของเธอลงมาปิดตา

"หวานกันได้ทุกที่ทุกเวลาเลยน่า∼คู่นี้" เรนโบว์แดชเอามือเท้าคางมองไปทางอื่น

"ฮิๆๆๆๆ" พิงกี้พายขำกับสีหน้าของสองพี่น้องที่กำลังตกใจกับการกระทำของสไปค์

"โอ้ มาย∼" ฟลัตเตอร์ชายมองมองสไปค์และแรรีตี้ด้วยท่าทางเฉยๆสงใสจะเห็นจนชินตาแล้วมั้ง

"คุณแม่? ทำไมต้องปิดตาหนูด้วยล่ะค่ะ?" ซันไชน์ฮาร์ดพยายามแกะมือเคเดนซ์ออกจากตา

"ลูกยังอายุไม่ถึงน่ะเพราฉะนั้นห้ามดูเด็ดขาด" เคเดนซ์พยายามกดมือปิดตาซันไชน์ฮาร์ดไว้

"หือ∼เราลองเอาไปทำมั้งดีไหมน่ะ?" ไชนิ่งอาร์เมอร์เกาคางแล้วลองนึกภาพว่าเขาจูบเคเดนซ์ต่อหน้าผู้คนแบบเดียวกับที่สไปค์กำลังจูบแรรีตี้อยู่ตอนน้ จากนั้นเคเดนซ์กระแทกศอกใส่สีข้างของไชนิ่งอาร์เมอร์

"อือ" กรีนฮาร์ดเบลดเหล่ไปทางทไวไลท์แล้วจินตนาการว่าเขากำลังจูบทไวไลท์อย่างดูดดื่มแบบเดียวกับสไปค์และเขาก็เริ่มจินตนาการไปต่างๆนาๆ

"อือๆ!" แรรีตี้ทุบอกสไปค์เพราะเธอเริ่มขาดอากาศหายใจแต่สไปค์ยังคงจูบเธอต่ออยู่อย่างนั้นไม่ย่อมปล่อยเธอแถมเขายังเอามือดันหัวแรรีตี้ไว้ไม่ให้ถอยหนี แรรีตี้เหล่ไปทางสองพี่น้องด้วยสายขอความช่วยเหลือ

แฮมเมอร์อ่านสายตาแรรีตี้ออกเธอจึงสะกิดโซระแล้วกระซิบบอกให้เขารีบช่วยแรรีตี้ โซระหันไปพยักหน้าแฮมเมอร์แล้วหันกลับมามองสไปค์

"ผ..ผมเชื่อแล้วครับๆ" โซระทำท่ายกมือเหมือนยอมแพ้สไปค์เหล่มองโซระ เขามองแบบนั้นอยู่สักพักแล้วยอมถอนปากออก

"แฮ่กๆๆๆๆ" แรรีตี้รีบหายเข้าเหมือนกับคนไม่ได้อากาศมาสามวันแล้ว พอเธอหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วเธอหันไปมองสไปค์ด้วยสายตาไม่พอใจ สไปค์เห็นสายตาของแรรีตี้เขาก็ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห็เขายื่นหน้าไปที่หูของเธอ

"คืนนี้เจอกันที่ห้องน่ะครับ My Princess จุ๊บ" สไปค์หอมแก้มแรรีตี้หนึ่งทีก่อนจะเดินจากไป แรรีตี้หน้าแดงกว่าเดิมเป็นพันเท่าเธอหันไปทางที่สไปค์เดินไป

"ใครเป็นเจ้าหญิงของนายกันห๊ะ!!! อีตาบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา!! >//0//<" แรรีตี้ตะโกนออกไปโดยไม่สนใจว่าสไปค์จะได้ยินหรือเปล่าจากนั้นเธอก็หันกลับมาที่เดิน แรรีตี้หันไปมองพวกทไวไลท์ที่กำลังยิ้มแปลกๆ

"ยะ...ยิ้มอะไรของพวกเธอน่ะ? =///="

"ยิ้มให้กับคนกำลังจะมีความสุขในคืนนี้ไงจ๊ะ เพื่อนสาว" เรนโบว์แดชยกมือขึ้นเหนือหัวจากนั้นมือของแอปเปิ้ลแจ็คก็ตีลงมาที่มือของเรนโบว์แดช แรรีตี้ถึงกับสะดุ้ง

"น่าอิจฉาเธอจังเลยน่า∼แรรีตี้ ชีสแซนวิสยังไม่เคยขอฉันไปที่ห้องสักครั้งเลยอ๊ะ Q-Q" พิงกี้พายนึกถึงแฟนของเธอที่ออกเดินทางไปโดยแทบไม่กลับมาหาเธอน้ำตาก็คลอเบ้า

"ไม่เอาน่าพิงกี้อย่าร้องเลยน่ะ อีกไม่น่าเขาก็กลับมาเองล่ะ"

"นั้นสิน่ะ ^-^" พิงกี้พายเช็ดน้ำที่คลอเบ้าออกแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้

"เธอจะไปไหนเหรอ? พิงกี้" ทไวไลท์และทุกคนต่างมองพิงกี้พายที่ลุกขึ้น แต่พิงกี้พายไม่ตอบเธอเดินไปที่เวทีแล้วเดินไปกระซิบบางอย่างกับพวกออคเทเวีย

จากนั้นเธอก็กระโดดขึ้นกลางเวทีจากนั้นออคเทเวียก็โยนไมค์ พิงกี้พายกระโดดรับแถมหมุนตัวตีลังการอบหนึ่งแล้วกลับมายืนแบบเดิม

"เอาล่ะ!! ทุกคนเรามาสนุกกับปาตี้ต้อนรับนี้สุดๆกันไปเลย!! >0<"

"เฮ้∼∼∼" ชาวโพนี่วิลล์ต่างโห้ร้องออกมาแล้วงานต้อนรับก็เฮฮากว่าเดิน

"พิงกี้ซังนี้ดูเป็นคนสนุกน่ะครับ" โซระมองพิงกี้พายที่กำลังร้องเพลงและเต้นอยู่บนเวทีด้วยสายตาชื่นชมจากใจจริง

"พิงกี้ก็เป็นแบบแหละค่ะ รักสนุกและชอยจัดปาตี้เป็นที่สุดเลยค่ะ" ฟลัตเตอร์ชายหันกลับมามองโซระแหละยิ้มให้เขา พอโซระเห็นรอยยิ้มของฟลัตเตอร์ชายหน้าของเขาก็แดงขึ้นมา

"เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ? หน้าแดงแบบนั้น...ไม่สบายหรือเปล่าค่ะ o_o?_" ฟลัตเตอร์ชายยื่นหน้าผากของเธอมาแตะหน้าผากของโซระ หน้าของโซระจากแดงอ่อนๆกลายเป็นแดงหนักกว่าเดิมแถมหัวใจของเขาก็เต้นแรง

แฮมเมอร์มองท่าทางของพี่ชายเธอ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าพี่ชายเธอ...เจอคนที่ใช้แล้ว

"ก็ไม่เห็นมีไข้นิ? แต่หน้าก็ยังแดงอยู่ไม่สิแดงหนักกว่าเมื่อกี้นี้อีก? โรคใหม่เหรอ? =_=?"

"ปะ...เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นโรคอะไรหรอครับ ^///^" โซระรีบผลักฟลัตเตอร์ชายเบาๆให้ถอยห่างจากเขา ฟลัตเตอร์ชายมองโซระด้วยสายตาที่เป็นห่วง

"แต่หน้าคุณมัน-" 

"ผมร้อนน่ะครับ ใช้! ผมเป็นพวกที่พอร้อนๆหน้าจะแดงน่ะครับ" โซระหัวเราะแหะๆ แฮมเมอร์สายหน้าให้กับคำแก้ตัวที่ไม่มีน้ำหนักของพี่ชาย 'พูดแบบนั้นใครเขาจะเชื่อกัน'

"งั้นเหรอค่ะ ^-^" ฟลัตเตอร์ชายพยักหน้าเข้าใจกับสิ่งที่โซระบอก แฮมเมอร์แทบจะตกเก้าอี้อีกรอบ 'เชื่อด้วยเหรอ!!' แฮมเมอร์มองฟลัตเตอร์ชายอย่างงง

"เอาล่ะ ฉัน่าวันนี้พอแค่เถอะน่ะทุกคน ฉันว่านี้ก็ดึกมากแล้วพวกเธอควรกลับได้แล้วล่ะ" ทไวไลท์ลุกขึ้นพูดด้วยเสียงที่ทรงอำนาจ ทุกคนหันไปมองนอกหน้าต่างแล้วเห็นว่าข้างนอกมันมืดแล้วจึงยอมกลับบ้านกัน

"งั้นพวกฉันไปก่อนน่า" พวกแอปเปิ้ลแจ็คเดินตามคนอื่นๆไป เหลือแต่ทไวไลท์ แรรีตี้ ฟลัตเตอร์ชาย ไชนิ่งอาร์เมอร์ เคเดนซ แฟลส ซันไชน์ฮาร์ด กรีนฮาร์ดเบลด โซระและแฮมเมอร์

"ทำไมพวกเธอยังอยู่ล่ะ?" ทไวไลท์หันไปมองเพื่องทั้งสองของเธอที่ยังนั่งอยู่

"ฉะ...ฉันไม่อยากกลับบ้านน่ะ วันนี้เลยกะว่าจะพักอยู่ที่นี้นะ ^-^;;" แรรีตี้หันมามองทไวไลท์

'ไม่อย่างถูกสไปค์ลากเข้าห้องสิน่ะ' ทไวไลท์มองแรรีตี้ด้วยสายตาสงสาร พอเธอสงสารแรรีตี้เสร็จเธอหันไปมองฟลัตเตอร์ชาย

"ฉันจะช่วยเก็บกวาดก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้ ^-^"

"อือ" ทไวไลท์พยักหน้าให้ฟลัตเตอร์ชายจากนั้นเธอก็บอกให้พวกไชนิ่งอาร์เมอร์และสองพี่น้องไปพักที่ห้องที่เธอให้อาววอยลิเซียสจัดไว้ให้

"ส่วนแรรีตี้เธอมานอนห้องฉันล่ะกันน่ะ" ทไวไลท์หันกลับมามองแรรีตี้ แต่แรรีตี้ไมทันตอบก็โดนมือของใครบางคนปิดไว้ก่อน แรรีตี้หันไปมองคนที่กล้ามาปิดปากเธอแต่พอเธอเห็นหน้าแล้วเธอก็อยากร้องไห้ คนที่ปิดปากเธอคือสไปค์

"ไม่จำเป็นหรอทไวไลท์ เรื่องของแรรีตี้ให้ฉันจัดการเอง ^-^*" จากนั้นสไปค์อุ้มแรรีตี้ท่าเจ้าสาวแล้ววิ่งออกจากปราสารไปและได้ยิงเสียงของแรรีตี้ลอยมา

"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา∼ T0T"