my little pony : Fluttershy x Big Macintosh

10 นาทีต่อมา

"แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆ x6" พวกทไวไลท์ยืนหอบกันอยู่หน้าสนามบินเรือเหาะหลังจากที่พวกเธอต้องวิ่ง บินและยังเทเลพอร์กันมาจนเหนื่ยอแทบขาดใจ

"แฮ่กๆๆ น..ในสุด แฮ่กๆๆ ก็ถึงซะที =_=;" เรนโบว์แดชยืนหอบพิงกำแพงอย่างหมดสภาพ

"แฮ่กๆๆ ต...ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเหยื่อขนาดนี้เลย แฮ่กๆๆ น...นอกจากต้อนพวกวัวน่าน่ะ =_=;" แอปเปิ้ลแจ็คหยิบน้ำแอปเปิ้ลออกมาจากหมวกแล้วแบ่งให้ทุกคนจากนั้นพวกเธอก็นั่งหรือไม่ก็พิงกำแพงพักให้หายเหนื่ยอ 

พอพวกเธอนั่งพักจนหาเหนื่ยอแล้ว แรรีตี้หยิบนาฬิกาขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจอย่างโลงใจ

"โชคดีที่พวกเรามาทัน ยังเหลือตั้ง 20 นาทีแน่ะ" แรรีตี้ยืนนาฬิกาให้พวกทไวไลท์ดูพอพวกเธอเห็นแล้วก็ต่างถอนหายใจ

"เอาล่ะ เราต้องจัดสถานที่ให้เรียบร้อยก็ที่พวกเขาจะมาถึงที่นี้" ทไวไลท์หันไปมองรอบๆแล้วเธอก็ใช้เวลาสั้นๆในการแบ่งหน้าที่ให้ทุกคน

ทไวไลท์หยิบกระดาษและปากกาออกมาจากกระเป๋าของเธอ(คนอื่นๆก็เอามา)แล้วเขียนบางอย่างลงไป

"เรนโบว์ เธอช่วยบินไปบอกให้พวกรอยัลการ์ดตรงนั้นหน่อย ว่าฉันต้องการให้พวกเขาไปเอาของที่ฉันเขียนอยู่ในใบนี้มาที่นี้ภายในห้านาที" ทไวไลท์ยืนกระดาษให้เรนโบว์แดช เรนโบว์แดชพยักหน้าให้ทไวไลท์ก่อนจะรับกระดาษแล้วบินไปหาพวกรอยัลการ์ด จากนั้นทไวไลท์หันไปมองแอปเปิ้ลแจ็คกับพิ้งกี้พาย

"แอปเปิ้ลแจ็คกับพิงกี้ ฉันอยากให้พวกเธอสองคนช่วยจัดสถานที่ทันที่พวกรอยัลการ์ดเอาของมาแล้ว อ้อ พิงกี้ถ้าเธอมีอะไรพอมาตกแต่งได้ล่ะก็...จัดการเลย" แอปเปิ้ลแจ็คพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปรอที่หน้าประตูทางเข้ารอของตกแต่งจากรอยัลการ์ด 

ส่วนพิงกี้พายก็รีบข้นกระเป๋าของตัวดูว่ามีอะไรตกแต่งได้บาง ทไวไลท์หันไปมองแรรีตี้

"แรรีตี้ เธอคงรู้น่ะว่าต้องทำยังไง =_="

"แน่นอนอยู่แล้ว เธอคิดว่าตอนนี้เธอกำลังพูดอยู่กับใครไม่ทราบ =_=*" แรรีตี้วิ่งออกไปข้างนอกเพื่อไปอะไรสักอย่าง สุดท้ายทไวไลท์หันไปมองฟลัตเตอร์ชาย

"ฟลัตเตอร์ชาย งานของเธออาดจะเหนื่ยอกว่าคนอื่นหน่อยน่ะ"

"ว่ามาเลย ทไวไลท์ จะให้ฉันทำอะไรก็ว่ามาเลย" ฟลัตเตอร์ชายมองทไวไลท์อย่างคาดหวังว่าเธอจะทำตัวมีประโยชน์ให้เพื่อนๆอีกครั้ง

"บินกลับไปที่โพนี่วิลล์แล้วไปเรียกพวกออคเทเวียมาที่นี้ อ้อ ช่วยบอกทุกคนในโพนี่วิลล์ให้มาที่นี้ด้วยยิ่งดีเลย และที่สำคัญช่วยไปบอกพวกมิสเตอร์แครอทเค้กช่วยทำอาหารจัดเลี้ยงไว้ที่ปราสารของฉันด้วยยิ่งดี ฝากด้วยน่ะ ฟลัตเตอร์ชาย"

"ได้เ- หาาาาาาาาา! เธอว่าไงน่ะ 0o0!" ฟลัตเตอร์ชายกำลังบินจะออกไปรีบหันหลังกลับมามองทไวไลท์ ทไวไลท์ก็ไม่ได้สนใจเอาแต่จดสิ่งที่จะพูดต้อนรับโพนี่ต่างแดน

"ก็อย่างที่ฉันพูดไปเมื่อกี้นี้แหละ ช่วยหน่อยน่ะฟลัตเตอร์ชายเพราะตอนนี้เหลือแต่เธอเท่านั้น"

"ก...ก็ได้ T_T" ฟลัตเตอร์ชายจำใจที่ต้องบินไปที่โพนี่วิลล์ ทไวไลท์มองฟลัตเตอร์ชายด้วยสายตาสงสารแต่จะให้ทำไงได้คนมันไม่พอจริงๆ

"ทไวไลท์ หน้าที่ต่อไปของฉันล่ะ?" เรนโบว์แดชบินกลับมาหลังจากที่บอกพวกรอยัลการ์ด

"อือ ต่อไปเธอต้อง...." ทไวไลท์บอกหน้าที่ต่อไปของเรนโบว์แดช

ฝั่งฟลัตเตอร์ชาย

"ขอบคุณมากค่ะ มิสเตอร์แครอทเค้ก มิสคัพเค้ก หนูขอตัวก่อนน่ะค่ะ ^-^" ฟลัตเตอร์ชายบินออกจากร้านชูการ์คิวบ์คอร์เนอร์หลังจากขอให้มิสเตอร์แครอทเค้กและภรรยาให้ช่วยทำอาหารแล้วส่งไปที่ปราสาร

"เอ่อ...โพนี่ที่เรายังไม่ตามก็เหลือแค่ยายสมิธกับแอปเปิ้ลบลูมและก็.....บิ๊กแม็ก -///-" พอฟลัตเตอร์ชายนึกถึงบิ๊กแม็กแล้วหน้าก็แดงขึ้นมาเฉยๆ ฟลัตเตอร์ชายสายหน้าหลายๆครั้งแล้วเธอก็บินตรงไปที่สวีตแอปเปิ้ลเอเคอร์ บินมาไม่นานก็ถึงฟลัตเตอร์ชายบินลงมาตรงหน้าประตูบ้าน

ก๊อกๆ ฟลัตเตอร์ชายยืนลังเลอยู่สักพักก่อนที่เธอจะเคาะประตูแต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูสักที

ก๊อกๆๆ ฟลัตเตอร์ชายลองเคาะประตูอีกครั้งหนี่งแล้วเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาที่ประตู แล้วประตูก็เปิดออก

"สวัสดีค่ะ คุณยายสมิ- 0////0" ฟลัตเตอร์ชายหน้าแดงเพราะโพนี่ที่มาเปิดประตูคือบิ๊กแม็กที่ตอนนี้มีผ้าเช็ดตัวคลุมหัวอยู่แสดงว่าเขาพึ่งอาบน้ำเสร็จ 

"ฟลัตเตอร์ชาย?" บิ๊กแม็กเห็นฟลัตเตอร์ชายนิ่งลองยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆพอหน้าของบิ๊กแม็กยิ่งเข้าใกล้ หน้าของฟลัตเตอร์ชายยิ่งแดงเข้าไปใหญ่

"ค..ค...คือว่าท..ท..ทไวไลท์ให้มาตามท..ท..ทุกคนในโพนี่วิลล์ ป...ป...ไปที่สนามบ..บ..บินเรือเหาะพ...พ..เพราะจะมีโพนี่จากประเทศอ...อ..อื่นมาที่นี้ ก...ก...ก็เลยให้ทุกคนป..ป..ป..ไปต้อนรับน่ะ ม..ม..มีแค่ล..ล..แหละ ป..ป..ไปก่อนน่ะ >/////////<" ฟลัตเตอร์ชายรีบพุ่งออกมาแต่ดันพุ่งชนต้นแอปเปิ้ลดัง ตึง แล้วยังมีอีกหลายตึงตามมา

"เป็นอะไรของเขาน่ะ? -_-?" บิ๊กแม็กเอียงคอมองทางที่ฟลัตเตอร์ชายพึ่งบินไปด้วยสายสงใส แล้วหันกลับเข้าบ้านไปบอกยายสมิธ แต่สายตาของเขาก็สะดุกกับกระจกแล้วก็รู้แล้วฟลัตเตอร์ชายหน้าแดงเพราะอะไร

บิ๊กแม็กก้มมองตัวเองแล้วเงยหน้ามองกระจกแหละเผลอจินตนาการว่าฟลัตเตอร์ชายที่กำลังเช็ดผมตัวเองบิ๊กแม็กก็หน้าแดงแถม....เลือดกำเดาไหลอีกต่างหาก

[ความรักมันทำให้คนเรากลายเป็นโรคจิตได้ by ไรเตอร์]

ฝั่งทไวไลท์

"เอาล่ะเดอร์ปี้ ขยับไปทางซ้ายหน่อย" ทไวไลท์โบกมือให้เดอร์ปี้ขยับป้ายตามแต่ผลมันออกจะตรงข้ามกันเนี่ยสิ

"โธ้! เดอร์ปี้ ฉันบอกว่าทางซ้ายก็คือซ้ายสิ!"

"ฉันก็ไปทางซ้ายแล้วน่ะ? ทไวไลท์" ทไวไลท์เอามือตบหน้าผากตัวเองแล้วถอนหายใจ ทไวไลท์หันมองซ้ายมองขวามองหาใครซะคนที่จะช่วยเธอได้

"ดอกเตอร์! ดอกเตอร์ฮูฟส์!!"

"ครับๆๆ องค์หญิง" โพนี่ผิวสีน้ำตาล ผมและหางเป็นสีดำ มีคิวตี้มาร์ครูปนาฬิกาทราย เดินมาตามที่ทไวไลท์เรียก

เขาคือโพนี่ออัจฉริยะที่รองลงจาทไวไลท์อีกคนหนึ่ง ชื่อ ดอกเตอร์ฮูฟส์หรือดอกเตอร์

"มีอะไรงั้นเหรอครับ องค์หญิงทไวไลท์"

"ช่วยอธิบายให้ภรรยาของเธอให้เข้าใจสิที่ฉันพูดหน่อยสิ" ทไวไลท์ชี้ไปที่เดอร์ปี้

"เฮ้อ∼ ได้ครับ" ดอกเตอร์เดินไปคุยกับเดอร์ปี้ ทไวไลท์เห็นว่าเดอร์ปี้มีคนคุมแล้วก็เดินไปดูคนอื่นต่อ

"น้าทไวลท์ค่าาาาาาาาา" ทไวไลท์หันไปตามเสียงแล้วเจอลูกอัลลิคอร์นโพนี่หญิงหน้าตาน่ารักพอๆกับฟลัตเตอร์ชายอายุพอๆกับพวกแอปเปิ้ลบลูม ผิวสีชมพู ผมและหางสีเนื้อ สีฟ้าและสีม่วงอ่อนร่วมกันเป็นสามแทบสี มีคิวคี้มาร์คเป็นรูปหัวใจคลิสตัลสีเหลืองอยู่กลางโล่รูปประกายดวงอาทิตย์ กำลังวิ่งมาหาเธอ

เธอคือลูกสาวของเจ้าหญิงเคเดนซ์และไชนิ่งอาร์เมอร์ ชื่อ ซันไชน์ฮาร์ด

"ซันไชน์!? หลานมาที่นี้ได้ไง?" ทไวไลท์มองหลานตัวเองอย่างงงๆ

"หนูเทเลพอร์มาค่ะ หนูเก่งไหนค่ะ ^-^"

"เก่งจ้า เก่ง" ทไวไลท์ยิ้มแหละลูบหัวซันไชน์ฮาร์ดอย่างเอ็นดู ซันไชน์ฮาร์ดก็ยิ้มอย่างมีความสุข

"แล้วหลานมานี้ ได้บอกคุณพ่อ คุณแม่หรือเปล่าเอ่ย? ^-^*" ทไวไท์ยิ้มแต่พอซันไชน์ฮาร์ดได้ยินคำถามนี้ถึงกับสะดุ้งแล้วหันหน้าหนีทไวไลท์ เพื่อซ่อนใบหน้าที่เต็บไปด้วยเหงื่อ

"ไม่ได้บอกใช้ไหม? =*=" พอทไวไลท์เห็ฯท่าทางแล้วจากหน้ายิ้มๆกลายเป็นหน้าที่คิ้วชนเข้ากัน ซันไชน์ฮาร์ดรู้โกหกไปก็ไม่รอดเพราะทไวไลท์เป็นโพนี่ที่ฉลาด(มาก)จึงทำได้แค่หันกลับมาแหละพยักหน้า

"เฮ้อ∼ ซันไชน์ นี้หลานออกมาจากคลิสตัลเอ็มไฟร์โดยไม่บอกใครนี้เป็นครั้งที่สิบสามแล้วน่ะ เมื่อไหนจะเลิกทำอย่างนี้สักที"

"ก็หนูเบื่อนี้ค่ะ =)3(= อยู่แต่ในปราสารคลิสตัสมันก็น่าเบื่อออกแถมไม่มีเพื่อนเล่นด้วยค่ะ" ซันไชน์ฮาร์ดทำแก้มป่อง ทไวไลท์เห็นแล้วได้แต่ถอนหายใจกับนิสัยของหลานคนนี้ ที่อยู่ไม่เคยนิ่งถ้าไม่ไปเดินในเมืองก็เอาแต่หนีออกจากปราสารไปเที่ยวแต่ส่วนมากจะมาที่โพนี่วิลล์

"แหละอีกอย่างหนูยังไม่เคยเห็นโพนี่ต่างชาติมาก่อนขอหนูอยู่ดูด้วยน่ะค่ะ น้าทไวไลท์" ซันไชน์ฮาร์ดส่งสายตาแบบลูกแมวมาให้ทไวไลท์

ทไวไลท์สังเกตเห็นเงาของใครอยู่ข้างหลังซันไชน์ฮาร์ดจึงเงยหน้าขึ้นแล้วพอเห็นเป็นใครทไวไลท์ก็ยิ้ม 

"ถ้างั้น...ทำไมหลานไม่ลองถามคนข้างหลังหลานดูล่ะว่าเขาจะอนุญาต" ซันไชน์ฮาร์ดฟังแล้วถึงกับงง แล้วลองหันหลังไปดู

"ค..คุณพ่อ!! 0-0;;;" ซันไชน์ฮาร์ดตาโตเหงื่อแตกแถมถึงกับเด้งตัวไปยืนข้างๆทไวไลท์ โพนี่อยู่ข้างหลังซันไชน์ฮาร์ดคือพ่อของเธอไชนิ่งอาร์เมอร์ ที่กำลังจ้องลูกสาวตัวดีด้วยสายตาเหมือนแมวกำลังจ้องหนู

"ว่าไงจ๊ะ ซันไชน์ลูกรัก ^-^*" ซันไชน์หันไปมองโพนี่ข้างๆไชนิ่งอาร์เมอร์ ซึ่งก็คือแม่ของเธอ เจ้าหญิงเคเดนซ์ กำลังยิ้มแบบงดงามสำหรับโพนี่ทั้วไปมันคงงดงามจริงๆ แต่สำหรับซันไชน์ฮาร์ดแล้วมันคือการยิ้มที่น่ากลัวที่สุด

"ค..คุณแม่ 0-0;;;;;;;" ซันไชน์ฮาร์ดเหงื่อแตกหนักกว่าเดิมแถมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ

"หาเรื่องอีกแล้วน่ะ ยัยน้องตัวดี =*=" ซันไชน์หันไปมองโพนี่ข้างๆไชนิ่งอาร์เมอร์อีกทางนึง เขาเป็นยูนิคอร์โพนี่หนุ่มใส่แว่นอายุเท่าทไวไลท์(ก่อนเป็นเจ้าหญิง) ผิวสีขาว ผมและห้างสีน้ำเข้ม สีม่วงเข้มและสีฟ้าอ่อนรวมกับเป็นสามแทบสีเหมือนซันไชน์ฮาร์ด มีคิวตี้มาร์ดรูปดาบไขว้ตรงกลางเป็รูปหัวใจสีเขียว กำลังจ้องซันไชน์ฮาร์ดด้วยสายตาไม่ต่างจากไชนิ่งอาร์เมอร์

เขาคือลูกชายคนโตของเคเดนซ์และไชนิ่งอาร์เมอร์ ชื่อ กรีนฮาร์ดเบลด

"พ...พี่ฮาร์ด -=0-0;;;;;;;;;" คราวนี้ซันไชน์ฮาร์ดนอกจากเหงื่อแตกหนักขึ้นกว่าเมื่อกี้แล้วยังขาสั่นจนแทบจะล้มเมื่อไหร่ก็ได้

"สวัสดีค่ะ พี่ไชนิ่งอาร์เมอร์ พี่เคเดนซ์และฮาร์ดไม่ได้เจอกันนานเลยน่ะ ^-^" ทไวไลท์ยิ้มให้ผู้มาเยือนทั้งสาม 

"สวัสดี ทไวลี่ ^-^" ไชนิ่งอาร์เมอร์เปลี่ยนสายตาเป็นปกติ

"ไม่ได้เจอกันนานน่ะทไวไลท์" เคเดนซ์

"น้ายังสวยเหมือนเดิมเลยน่ะครับ ^///^" กรีนฮาร์ดเบลด

"ขอบใจจ๊ะ ฮาร์ด" ทไวไลท์ส่งให้กรีนฮารดเบลด เขาเห็นรอยยิ้มของทไวไลท์แล้วก็เกิดหน้าแดงขึ้นมา

"เอาล่ะ ทักทายกันพอแล้ว ที่เหลือก็...." ไชนิ่งอาร์เมอร์หันกลับมาซันไชน์ฮาร์ด คนถูกจ้องถึงกับสะดุ้ง

"ค..คุณพ่อกับคุณแม่มาที่นี้ได้ไงง้ะ ไม่ใช้ว่าตอนต้องอยู่เซ็นเอกสารที่ปราสารหรอกเหรอค่ะ?"

"ถ้าพวกเอกสารล่ะก็เสร็จไปเมื่อห้านาทีแรกตอนลูกออกมาจากปราสารแล้ว" ไชนิ่งอาร์เมอร์ยังจ้องซันไชน์ฮาร์แบบไม่กระพริบตา ซันไชน์ฮาร์ดมองไชนิ่งอาร์เมอร์สลับกับเคเดนซ์ด้วยสายไม่อยากเชื่อ

"ล..แล้วพี่ฮาร์ดไม่ใช้ว่าพี่ต้องฝึกกับพวกรอยัลการ์ดหรอกเลยค่ะ"

"วันนี้พวกรอยัลการ์ดต้องออกไปเช็ดความเรียบร้อยของสภาพอากาศเพื่อไม่ให้ผู้มาจากต่างประเทศเจอเหตุเกตการณ์ไม่คาดฝันวันนี้ก็เลยไม่ต้องฝึก" กรีนฮาร์ดเบลดขยับแว่นตาให้เข้าที

"ง..งั้นเหรอค่ะ ^-^;;;" ซันไชน์ฮาร์ดยิ้มแต่ในใจไม่ได้ยิ้มตามไปด้วยแหละกำลังคิดหาทางหนีให้ได้

"ซันไชน์ พ่อว่าเคยบอกลูกแล้วน่ะ ว่า"ห้ามออกไปข้างนอกโดยไม่บอกพ่อหรือแม่ก่อนน่ะ"" ไชนิ่งอาร์เมอร์เน้นคำหลังแล้วมองซันไชน์ฮาร์ด ซันไชน์ฮาร์ดก็ก้มหน้าเพราะไม่กล้ามองตาของไชนิ่งอาร์เมอร์

"ก็...คุณพ่อกับคุณแม่เอาแต่ทำงานไม่เคยหันมาส่งใจหนูเลย ส่วนพี่ฮาร์ดก็เอาแต่ฝึกๆแล้วก็ฝึกแต่การต่อสู้และเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ของคุณพ่อกับคุณแม่อย่างเดียวไม่เคยมาเล่นกับหนูสักครั้ง" ซันไชน์ฮาร์ดยังคงเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้ามองไชนิ่งอาร์เมอร์ ไชนิ่งอาร์เมอร์ฟังที่ซันไชน์ฮาร์ดพูดแล้วก็ถอนหาย

"ซันไชน์ เราพูดเรื่องนี้กันแล้วน่ะ ลูกต้องเข้าใจว่าพ่อกับแม่และพี่ของลูกมีหน้าที่ที่ต้องทำน่ะ"

"หนูเข้าใจค่ะ แต่อย่างน้อยก็หันมาสนใจหนูบ้างสิค่ะ" ซันไชน์ฮาร์ดเดินเข้าไปกอดขาของไชนิ่งอาร์เมอร์โดยยังคงก้มหน้าอยู่ ไชนิ่งอาร์เมอร์รู้สึกได้ซันไชน์ฮาร์ดกำลังตัวสั่นแปลว่าเธอกำลงัร้องไห้

"ไม่เอาน่าคนดี อย่าร้องน่ะ พ่อขอโทษ เอาล่ะเงยหน้าขึ้นสิ" ไชนิ่งอาร์เมอร์ใช้มือลูบหัวซันไชน์ฮาร์ดอย่างอ่อนโยน ซันไชน์ฮาร์ดย่อมเงยหน้าขึ้นแต่แล้ว!

ซี้∼" อ้ากกกกกกกกกกกกก!! ตาฉัน!!" ไชนิ่งอาร์เมอร์ล้มลงเอามือจับตาแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาเพราะโดยซันไชน์ฮาร์ดเอาสเปรย์พริกไทยชีดใส่หน้า

"ว้าย!/เฮ้ย! ไชนิ่ง!!/พี่ค่ะ!!/พ่อ!! 0-0!!x3" ทไวไลท์ เคเดนซ์และกรีนฮาร์ดเบลดรีบเข้าไปดูอาการของไชนิ่งอาร์เมอร์

"ฮ้าๆๆๆ สมน้ำหน้า แบร่∼ >_O" ซันไชน์ฮาร์ดเห็นโอกาศแล้วจึงวิ่งหนีออกไปจากสนามบินเรือเหาะ

"หยุดน่ะ! ยัยน้องตัวแสบ!! =*=" กรีนฮาร์ดเบลดรีบวิ่งตามซันไชน์ฮาร์ดออกไป

"รอยัลการ์ด! รีบพาพี่ฉันไปล้างหน้าเร็ว!!" ทไวไลท์หันไปสั่งพวกรอยัลกร์ดสองตัวที่ยังว่างงานอยู่ รอยัลการ์ดสองตัวนั้นรีบวิ่งมาพยุงไชนิ่งอาร์เมอร์ไปล้างหน้า

5 นาทีต่อมา

"คอยดูเถอะ! ยัยลูกตัวแสบ!! พอกลับไปจะลงโทษให้สาสมเลยค่อยดู!! =*=!!" ไชนิ่งอาร์เมอร์พึงพำกับตัวเองหลังจากล้างหน้าแล้ว เคเดนซ์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆได้ยินที่ไชนิ่งอาร์เมอร์พึงพำ

"น่าๆใจเย็นๆก่อนน่ะไชนิ่ง ฉันว่าลูกคงไม่ได้ตั้งใจหรอ ^-^;"

"นี้ ขนาดไม่ได้ตั้งใจน่ะเคเดนซ์! ถ้าตั้งใจขนาดไหน!!" ไชนิ่งอาร์เมอร์หันไปมองเคเดนซ์ด้วยสายตาที่โกรธสุดๆ

"แต่ฉันว่าที่ลูกพูดมาเมื่อกี้...มันก็จริงน่ะ" พอไชนิ่งอาร์เมอร์ได้ยินที่เคเดนซ์พูดอารมณ์โกรธเมื่อกี้ก็หายไป

"นั้นสิน่ะ" ไชนิ่งอาร์เมอร์นั่งลงข้างๆเคเดนซ์ เคเดนซ์เอนหัวพิงไหล่ไชนิ่งอาร์เมอร์

"ฉันว่า...เราทำงานมามากพอแล้วน่ะ"

"นั้นสิน่ะ ลองโยนงานให้ฮาร์ดทำไหมล่ะ?" ไชนิ่งอาร์เมอร์ลูบผมเคเดนซ์อย่างอ่อนโยน

"นั้นสิน่ะ ลองให้ฮาร์ดทำงานพวกเอกสารบ้างก็ดีเหมือนกัน เพราะเขาเอาแต่ฝึกการต่อสู้และพวกมารยาทอย่างเดียวแต่เขายังไม่เคยทำงานพวกเอกสารเลย" เคเดนซ์เลิกพิงไหล่แล้วพยักหน้าเห็นด้วยกับไชนิ่งอาร์เมอร์ ไชนิ่งอาร์เมอร์มองหน้าเคเดนซ์แบบนิ่งๆ

"นี้ เคเดนซ์"

"อะไรเหรอ? ไชนิ่ง" เคเดนซ์เอียงคอมองไชนิ่งอาร์เมอร์อย่างสงใส

"ขอจูบหน่อยได้ไหน" เท่านั้นหน้าของเคเดนซ์ก็แดงเป็นลูกแอปเปิ้ลแล้วเธอก็หันหน้าหนี

"บ..บ้า พูดอะไรน่ะ =////=" ไชนิ่งอาร์เมอร์ใช้มือจับหน้าเคเดนซ์ให้ค่อยๆหันมาหาเขา

"เราจูบกันครั้งล่าสุดคงเป็นตอนที่ซันไชน์เกิดล่ะมั้ง?" จากนั้นไชนิ่งอาร์เมอร์ค่อยๆยืนหน้าเข้าหาเคเดนซ์ช้าๆ พอปากของทั้งคู่กำลังจะสัมผัสกันนั้นเอง

"พ่อครับ แม่ครับ ช่วยดูสถานที่หน่อยสิครับ _///_" กรีนฮา์ดเบลดก็โผล่มายืนอยู่ข้างหลังของทั้งคู่

"โอ๊ย!" เคเดนซ์ตกใจแล้วเผลอผลักไชนิ่งอาร์เมอร์ตกที่นั่ง

"ข..ขอโทษน่า ไชนิ่ง"

"ม..ไม่เป็นไร" ไชนิ่งอาร์เมอร์ลุกขึ้นแล้วหันไปมองกรีนฮาร์ดเบลดด้วยสายตาที่ไม่พอใจนิดๆ

"มีอะไรเหรอ? ฮาร์ด"

"คือว่าน้าทไวไลท์ให้มาถามพ่อกับแม่ว่าจะอยู่ต่อหรือจะกลับเลยน่ะครับ" กรีนฮาร์ดเบลดมองไชนิ่งอาร์เมอร์ เคเดนซ์ก็มองไชนิ่งอาร์เมอร์ ไชนิ่งอาร์เมอร์ยืนคิดอยู่สักพัก 

"อือ งั้นเราอยู่ต่ออีกสักพักล่ะ" 

"งั้นผมไปบอกน้าทไวไลท์ให้น่ะครับ" กรีนฮาร์ดเบลดกำลังจะวิ่งไป แต่ถูกเคเดนซ์จับไว้ก่อน

"เราจะไปด้วยน่ะจ๊ะ" เคเดนซ์ยิ้มให้ กรีนฮาร์ดเบลดกำลังจะพูดบ้างอย่างแต่ไชนิ่งอาร์เมอร์และเคเดนซ์เดินนำไปก่อนแล้ว กรีนฮาร์ดเบลดเดินตามไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ย้อนกลับไป 5 นาทีก่อนหน้านั้น

"เอาล่ะ ในที่สุดก็เสร็จสักที" ทไวไลท์ยืนชนสถนที่ที่ทุกคนช่วยกันจัด ทไวไลท์พยักหน้าอย่างพอใจเพราะสถานที่ตอนนี้จัดเหมือนอยู่ในงานปาร์ตี้เต้นรำขององค์เซเลสเทีย

"ทีเหลือก็แค่รอฟลัตเตอร์กับแรรีตี้เท่านั้น"

"ไม่ต้องรอแล้วล่ะ ทไวไลท์" ทไวไลท์หันไปตามเสียงก็เจอแรรีตี้ยืนอยู่ข้างหลัง แหละข้างๆแรรีตี้มีกล่องขนาดใหญ่อยู่

"ดีมากเลย แรรีตี้ ^-^" ทไวไลท์เปิดไปเปิดดูข้างในกล่อง เธอยิ้มอย่างพอใจมากเธอปิดกล่องแล้วหันไปพยักหน้าให้แรรีตี้ แรรีตี้พยักหน้าตอบแล้วเธอก็เรียกพวกรอยัลการ์ดให้มาลากกล่องไปเก็บ

"ที่เหลือก็รอแค่ฟลัตเตอร์ชายเท่านั้น" ทไวไลท์หันไปมองที่หน้าทางเข้าสนามบิน แล้วเห็นฟลัตเตอร์ชายเดินเข้ามาแหละกำลังเดินมาหาทไวไลท์

"ฟลัตเตอร์ชาย" ทไวไลท์เดินเข้าไปหาฟลัตเตอร์ชาย พอทไวไลท์ถึงตัวก็ถามเรื่องที่ฝากให้ไปทำ

"ฉันบอกทุกคนแล้วล่ะ"

"เยี่ยม" ทไวไลท์รู้ว่างานทั้งหมดเสร็จแล้วก็บอกให้ฟลัตเตอร์ชายไปนั่งพักก่อน จากนั้นเธอก็ไปกรีนฮาร์ดเบลดที่กำลังจับซันไชน์ฮาร์ดมัดกับเสาต้นหนึ่ง

"ฮาร์ด น้ามีเรื่องอยากให้หลานช่วยหน่อย"

"ครับ" พอกรีนฮาร์ดเบลดมัดซันไชน์ฮาร์ดจนแน่ใจแล้วมันแน้นก็หันมามองทไวไบท์

"น้าอย่างให้หลานไปถามพ่อกับแม่ของหลานว่าจะอยู่ต่อหรือจะกลับเลยหรือเปล่าน่ะ"

"ครับแล้วผมจะถามให้ครับ" พอทไวไลท์ได้คำตอบก็ยิ้มใหกรีนฮาร์ดเบลดก่อนจะเดินไป ส่วนกรีนฮาร์ดเบลดมองทไวไลท์ด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม

"สักวันหนึ่ง ผมจะทำให้น้ารักผมให้ได้" กรีนฮาร์ดพึงพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปหาไชนิ่งอาร์เมอร์และเคเดนซ์โดยทิ้งซันไชน์ฮาร์ดไว้กับเสา

"ใครก็ได้!! ช่วยหนูด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! T0T"