my little pony : Fluttershy x Big Macintosh

หลังจากที่พวกเรนโบว์แดชทักทายกิลด้ากันแบบหอมปากหอมคอแล้วทั้งสี่สาวก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของทไวไลท์
“ไง ทุกคน ^-^” ทไวไลท์เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารแล้วส่งยิ้มสดใสให้พวกเรนโบว์แดช
“สวัสดี ทไวไลท์ X3 ^-^” ทั้งสามสาวทักทายทไวไลท์พร้อมกันด้วยรอยยิ้มสดใสเช่นเดียวกัน พอทักทายกันเสร็จทไวไลท์ก็ก้มหน้าเซ็นเอกสารใบต่อไป ส่วนพวกเรนโบว์แดชก็เดินไปนั่งคุยกับกิลด้าที่โซฟาที่ปราสารเตรียมไว้ให้
“แล้ว.....เดียวนี้เธอเป็นไงบ้าง? กิลด้า?” เรนโบว์แดชมองกิลด้าด้วยแว่วตาสงใส เพราะครั้งสุดท้ายที่เธอเจอกิลด้าคือวันงาน Raitosupido reshingu (การแข่งบินความเร็วแสง) เมื่อหกเดือนก่อนหน้านั้น ตอนนั้นเธอได้ที่หนึ่ง ส่วนกิลด้าได้ที่สองของการแข่งขัน หลังจากตอนนั้นกิลด้าก็หายไปเฉยๆแบบไม่มีการบอกลาใดๆเลย
“ก็โอเคอยู่นะ”
“แล้วที่กริฟฟินสโตนละ? เป็นยังไปบ้าง?” แอปเปิ้ลแจ็คมองกิลด้าด้วยสายตาสงใสเหมือนกับเรนโบว์แดช เธอไม่เคยไปที่นั้นเลยสักครั้งแค่เคยได้ยินจากพิงกี้พายมาเท่านั้นเอง
 “ก็ดูดีขึ้นกว่าตอนที่แดชกับพิงไปครั้งแรกละกัน*”
กิลด้ากอดอกแล้วตอบคำถามของแอปเปิ้ลแจ็คแบบขอไปที
 [ในซีซั่น 5 ตอนที่ 8 by ไรเตอร์]
“จริงง๊ะ?” เรนโบว์แดชมองกิลด้าด้วยสายตาไม่อย่างจะเชื่อซะเท่าไร เธอยังจำที่นั้นได้ดีเลยละเพราะเธอเคยเกือบตายเพราะที่นั้นมาแล้ว กิลด้าพยักหน้าแล้วจู่ๆเธอก็ทำหน้าเหมือนพึ่งนึกอะไรออก
 “จริงซิ!!” กิลด้าก็หันไปมองแรรีตี้ด้วยรอยยิ้มสดใส แรรีตี้ถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกกิลด้าหันมามองเธอ
“มะ....มีอะไรเหรอ? กิลด้า?” แรรีตี้ถามไปแบบกล้าๆกลัวๆ
“เรื่องที่เธอเคยบอกฉันนะ.....มันได้ผลดีมากเลยนะ”
“เรื่องที่ฉัน......เคยบอกเธอ......เหรอ?” แรรีตี้เอียงคอด้วยความสงใสกับสิ่งที่กิลด้าพูด
“ก็เรื่องการค้ากับแคนเทอร์ล็อตไง......มันกำลังไปได้สวยเชียวนะ ^-^”
“จริงเหรอ! *-*” แรรีตี้มองกิลด้าด้วยสายตาเป็นประกายระยิบระยับอย่างดีใจสุดๆ
“อือ” กิลด้าพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแยมแจ่มใสสุดๆจากนั้นเธอก็เริ่มเล่าเรื่องต่างๆที่เธอเคยไปเจอมา
‘เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ กิลด้า’ เรนโบว์แดชมองกิลด้าที่กำลังเล่าเรื่องที่เธอเคยไปช่วยลูกโพนี่ตัวนึงกำลังถูกถูกไฮดราทำลายด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข เธอแอบเหล่ไปมองทไวไลท์ที่กำลังเซ็นเอกสารแผ่นต่อไปด้วยความสงใสบางอย่าง
“ว่าแต่....แดช?”
“หือ?” เรนโบว์แดชหันกลับมามองกิลด้าด้วยสายตาเชิงถาม กิลด้ายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์จากนั้นเธอก็ชี้นิ้วที่ปีกของตัวเองแล้วมองเรนโบว์แดชด้วยสายตาที่ต้องการสื่ออะไรบางอย่าง เรนโบว์แดชมองปีกของกิลด้าอย่างสงใสและไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อแต่สักพักเธอร้อง อ้อ ออกมาเมื่อรู้ความหมายที่กิลด้าต้องการสื่อ
“ตอนนี้เลยงั้นเหรอ?”
“ใช้”  กิลด้ายิ้มมุมปากอย่างมั่นใจสุดๆ พอได้คำตอบเรนโบว์แดชก็กอดอกและยิ้มมุมปากแบบมั่นใจเหมือนกัน แรรีตี้กับแอปเปิ้ลแจ็คต่างมองหน้ากันอย่างสงใสและไม่เข้าใจความหมายที่เพื่อนต่างพันธุทั้งสองพูดเลยสักนิด
“ทไวไลท์” เรนโบว์แดชเรียกทไวไลท์โดยไม่ละสายตาจากกิลด้าเลยแม้แต่นิดเดียว ทไวไลท์หันมามองหันเรนโบว์แดชหลังจากว่างเอกสารใบสุดท้ายพอดี
“อยากขอใช้ที่ ”นั้น” ซินะ?”
“ใช้” เรนโบว์แดชยิ้มมุมปากให้ทไวไลท์โดยไม่ละสายตาจากกิลด้าเลยแม้แต่นิดเดียว สมแล้วที่เป็นนึงในเพื่อนสนิทของเธอจริงๆ รู้ทันเธอไปซะหมด
ณ โรงเรียนแคนเทอร์ล็อต
ที่สวนในปราสารแคนเทอร์ล็อตพิงกี้พายได้พานักเรียนในชั้นของเธอออกมาจัดปาร์ตี้นอกห้องเรียน ตอนนี้เธอกำลังจัดสถานที่จำลองเหตุการณ์บางอย่าง ส่วนพวกนักเรียนของเธอก็นั่งมองเธออยู่ไม่ห่างมากนัก นักเรียนในชั้นของพิงกี้พายมีเพกาซัสโพนี่ 15 ตัว ยูนิคอร์โพนี่อีก 23 ตัว แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเอิร์ธโพนี่ซะส่วนมาก
 
“เอาละจ้า!! หลังจากที่เราจัดสถานที่สำหรับงานเสร็จ แล้ว เราควรทำยังไงต่อเอ่ย?” พิงกี้พายหันกลับมาถามพวกนักเรียนด้วยรอยยิ้มแสนสดใสตามแบบฉบับของเธอหลังจากที่จัดสถานที่จำลองเสร็จแล้ว จากนั้นก็มีเอิร์ธโพนี่สาว ตัวหนึ่งยกมือขึ้นมา
 
“เชิญจ้า! ไวท์ ^-^” พิงกี้พายส่งยิ้มให้เอิร์ธโพนี่สาวหรือไวท์เชิงอนุญาต พอไวท์ได้รับอนุญาตเธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างามราวกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ ไวท์เป็นเอิร์ธสาวที่มี ผิวสีขาวสะอาด  ผมและหางสีฟ้าคราม ดวงตาสีน้ำผึ้ง มีคิวตี้มาร์ครูปดวงจันทร์กำลังยิ้ม พิงกี้พายมองไวท์ที่ยืนตรงหน้าเธอด้วยท่าทางอย่างสง่างามอย่างชื่มชม พอเธอเห็นท่าทางแบบนั้นของไวท์แล้ว......มันทำให้เธอนึกถึงแรรีตี้ขึ้นมา
“เราควรเอาผ้ามาปิดตาเจ้าของงานไว้ก่อนค่ะ แล้วจากนั้นก็พาเขามาที่สถานที่จัดงานแล้วก็ดึงผ้าปิดตาเขาออกแล้วเซอร์ไพรส์เขาเลยค่ะ” ไวท์ตอบคำถามของพิงกี้พายด้วยน้ำเสียงราบเรียบแบบโพนี่เย็นชา
“ตอบได้ดีจ๊ะ ไวท์”  พิงกี้พายพยักหน้าแล้วมองสีหน้าราบเรียบของไวท์อย่างพอใจกับคำตอบของเธอ ไวท์พยักหน้าให้พิงกพายเชิงขอบคุณแล้วเธอก็นั่งลงเหมือนเดิม
“เอาละ ขั้นตอนต่อไปที่จะทำคื-.”
 
“ท่านพิงกี้พายครับ” แต่ก่อนที่พิงกี้พายจะได้สอนการจัดปาร์ตี้วิธีถัดไป จู่ๆก็มีรอยัลการ์ดหนุ่มคนหนึ่งเรียกเธอจากข้างหลังพวกนักเรียน พิงกี้พายหันมามองรอยัลการ์ดคนนั้นด้วยแว่วตาสงใส เพราะปกติพวกรอยัลการ์ดจะไม่เคยเข้ามาเรียกเธอระหว่างการสอนสักครั้งแต่ครั้งนี้กลับมาเรียกเธอในระหว่างการสอน สงใส......คงจะมีเรื่องไม่ดีมาให้เธอแก้ไขให้แน่ๆ
 
“มีอะไรงั้นเหรอ? ” พิงกี้พายมองรอยัลการ์ดหนุ่มด้วยสายตาสงใส รอยัลการ์ดหนุ่มไม่พูดอะไรเขาเดินอ้อมเข้ามาหาเธอแล้วยืนกระดาษพับแผ่นหนึ่งมาให้เธอ พิงกี้พายมองกระดาษพับในมือของรอยัลการ์ดหนุ่มด้วยแว่วตาสงใสขึ้นอีกนิดนึง เธอรับกระดาษพับจากรอยัลการ์ดหนุ่มมาแล้วเปิดกระดาษพับออกแล้วเธอก็ค่อยๆอ่านเนื้อหาในกระดาษอย่างตั้งใจ ส่วนรอยลการ์ดหนุ่มพอส่งกระดาษพับแผ่นนั้นให้พิงกี้พายแล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปในโรงเรียนด้วยท่าทางแบบระเบียบเรียบร้อย
พอเธออ่านเนื้อหาในกระดาษจบสีหน้าของเธอก็แสดงถึงดีใจและความสุขออกมามากมายแบบปิดไม่มิด ไวท์และนักเรียนตัวอื่นๆต่างแอบมองหน้าที่มีความสุขของพิงกี้พายจากข้างหลังด้วยสายตาสงใส พวกเธอมักจะเห็นสีหน้าที่มีความสุขของพิงกี้พายอยู่แล้วแต่สีหน้าของเธอครั้งนี้......มันเต็มไปด้วยความสุขที่มากกว่าปกติหลายเท่า 
"เอาละ! ทุกตัว!" พิงกี้พายหันมามองพวกนักเรียนหลังจากที่เธอพับกระดาษให้เป็นแบบเดินแล้วเก็บไว้ในผมของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่เต็มไปด้วยความสุข พอพิงกี้พายเรียนพวกนักเรียนก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วเรียงแถวกันอย่างมีระเบียบเรียนบร้อย
"วันนี้อาจารย์ให้พวกเธอกลับเร็ววันนึงนะ พอดีวันนี้อาจารย์มี "ธุรสำคัญมาก" ต้องไปทำ......งั้นอาจารย์ไปก่อนน้า!!!" พอพูดจบพิงกี้พายก็รีบวิ่งออกโรงเรียนแล้วตรงไปที่วังของเจ้าหญิงด้วยท่าทางเร่งรีบสุดๆโดยไม่รอให้พวกนักเรียนได้ถงได้ถามอะไรสักอย่าง
"รีบไปไหมเนี่ย??? =-=???" พวกนักเรียนต่างมองพิงกี้พายที่วิ่งไปท่าทางวังด้วยสายตาสงใสที่มากกว่าเดิมผ่านทางระเบียงของสวน
ตัดมาทางพิงกี้พาย
หลังจากที่เธอวิ่งเข้ามาในวังของเจ้าหญิงด้วยท่าทางเร่งรีบแล้วเธอก็หยุดตัวอยู่หน้าประตูสีทองบานหนึ่งเหนือประตูขึ้นไปมีป้ายอะไรบ้างอย่างติดอยู่มันเขียนไว้ว่า "สวนดอกไม้ของเจ้าหญิงเซเลสเทีย ห้ามเข้าก่อนได้รับ-อนุญาติ!!" พิงกี้พายหยิบกระดาษพับออกมาอ่านอีกรอบเพื่อให้แน่ใจว่าเธอมาถูกที่แล้ว
“ถึงพิงกี้พาย ช่วยมาหาฉันที่สวนดอกไม้ของเจ้าหญิงจะได้ไหม? ฉันอยากพบเธอมาก.......หลังจากที่ฉันแทบจะไม่ได้พบเธอมาตั้งเกือบสามปี จาก CS”
"ซีเอส......." พิงกี้พายพึมพำกับตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใส เธอพับกระดาษเก็บเข้าไว้ในผมเหมือนเดิมแล้วเธอก็จ้องมองประตูตรงหน้าด้วยแว่วตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและคิดถึง พิงกี้พายยืนมือไปที่ประตูตรงหน้าแล้วออกแรงดัน แอ๊ด~ ประตูค่อยๆเปิดออกช้าๆจนมองเห็นข้างใน พิงกี้พายยิ้มกว้างแทบจะทันที่เมื่อเธอเห็นเอิร์ธโพนี่หนุ่มผิวสีเหลืองส่วมเสื้อสีเดียวกัน ผมและหางฟูคล้ายๆพิงกี้พายแต่เป็นสีน้ำตาล มีคิวตี้มาร์ครูปชีสแซนวิสที่ถูกผ่าครึ่ง ที่นั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ทามกลางหมู่ดอกไม้
เอิร์ธโพนี่หนุ่มตัวนี้คือแฟนของพิงกี้พาย ชื่อ ชีสแซนวิส
พิงกี้พายยิ้มมุมปากให้กับภาพตรงหน้า เธอหันหลังกลับแล้วค่อยๆปิดประตูโดยที่เธอพยายามจะให้มีเสียงน้อยที่สุดจากนั้นเธอก็ล็อคประตูเอาไว้เพื่อกันไม่ให้ใครเข้ามาขัดจังหวะในระหว่างที่เธอกับเขากำลังคุยกันอยู่ เธอหันกลับมามองเขาที่ยังคงหลับสนิทอยู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเธอค่อยๆเดินเข้าไปหาเขาเงียบๆ เธอค่อยๆนั่งลงตรงหน้าเขาแล้วไล่สายตามองไปตามใบหน้าที่มักจะทำเข้มและยิ้มสดใสเป็นบ้างครั้งอยู่เสมอ
"หลับสบายเลยน้า~ ชีส ^-^" พิงกี้พายพึมพำกับตัวเองแล้วยิ้มอย่างอบอุ่น เธอค่อยๆยืนมือไปลูบแก้มเขาอย่างเบามือด้วยความรู้สึกโหยหา สามปีแล้วที่เธอไม่ได้ลูบหรือแตะแก้มเขาแบบนี้ สามปีแล้วที่เธอและเขาไม่ได้พบกันและสามปีแล้วที่เธอทำได้แค่คิดถึงเขาอยู่ทุกยามค่ำคืน แต่ตอนนี้......เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
"ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ ชีส" พิงกี้พายก้มหน้าพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เบามาก เธอก้มหน้าลงแล้วปล่อยให้น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาช้าๆ
"ฉันเอง ก็คิดถึงเธอเหมือนกัน......พิงกี้"
"!!" พิงกี้พายรีบเงยหน้าขึ้นแล้วพอดีกับที่ชีสแซนวิสลืมตาขึ้นมาแล้วสบตากับเธอพอดี เขายกมือขึ้นมากุมมือของเธอแล้วยิ้มมุมปากด้วยใบหน้าอ่อนโยน
"ดีใจจัง ที่ได้ยินแบบนั้น" พิงกี้พายพูดทั้งรอยยิ้มแล้วเธอก็พุ่งเข้าไปกอดเขาอย่างคิดถึง ชีสแซนวิสยอมให้พิงกี้พายกอดแล้วเขาก็ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน แล้วทั้งสองตัวก็อยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไปทั้งคู่ด้วยใบหน้าเบี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
ณ ยอดปราสารสปาร์เคิล 
หลังจากที่ตอนนั้นพวกทไวไลท์ได้พากิลด้ามาที่ห้องๆหนึงบนยอดปราสาร ตอนแรกๆกิลด้าทำท่าจะไม่ยอมมาแต่พอเรนโบว์แดชบอกว่า "เดียวจะพาไปดูอะไรดีๆ" เธอถึงยอมมาด้วยแบบไม่เต็มใจนิดๆ
"แล้วพาฉันมาที่นี้ทำไมเนี่ย? =-=?"
"เอาน้า~ อีกเดียวเธอก็รู้เอง ^-^" เรนโบว์แดชแตะไหล่กิลด้าเพื่อบอกเธออ้อมๆว่าให้ใจเย็นๆแล้วรอ กิลด้าเหล่มองเรนโบว์แดชด้วยสายตาไม่ค่อยไว้ใจเท่าไร เรนโบว์แดชเห็นว่าเพื่อนซี้ของเธอใจเย็นลงแล้วเธอจึงเดินไปหาทไวไลท์ที่ตอนนี้กำลังยืนหลับตาทำสมาธิอยู่กลางวงเวทย์สีม่วงที่รอบๆเต็มไปด้วยอักษรแปลกๆมากมาย ตรงกลางของวงเวทย์เป็นรูปเดียวกับคิวตี้มาร์คของเธอ เรนโบว์แดชหยุดเดินตรงขอบวงเวทย์แล้วตะโกนถามไป
"อีกนานไหม? ทไวไลท์?" 
"ใกล้แล้วละ อีกสองสามนาทีนะ" ทไวไลท์ตอบเรนโบว์แดชด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแล้วเธอก็หลบตาลงอีกครั้ง เรนโบว์แดชถอนหายใจออกเบาๆแล้วเธอหันหลังเดินกลับไปนั่งข้างๆกิลด้าที่กำลังนั่งกอดอกแล้วมองทไวไลท์ด้วยสายตาสงใสปนสนใจ
"แดชขอถามอะไรหน่อยสิ?" กิลด้าหันมามองเรนโบว์แดชด้วยสายตาที่จริงจัง พอเรนโบว์แดชเห็นสายตาของกิลด้าเธอก็เหล่มองกลับไปด้วยสายตาเชิงถาม กิลด้าเหล่มองแอปเปิ้ลแจ็คกับแรรีตี้ที่นั่งห่างจากเธอและเรนโบว์แดชนิดหน่อยและกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน พอกิลด้าเห็นแบบนั้นแล้วเธอก็รู้สึกโล่งใจที่สองคนนั้นไม่ได้หันมาสนใจเธอและเรนโบว์แดชเลย สาเหตุที่เธอต้องเหล่มองสองตคนนั้นเพราะเธอไม่อยากให้สองคนนั้นได้ยินสิ่งที่เธอกำลังจะพูดต่อจากนี้
"เอ๊า! มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ! =*=" เรนโบว์แดชเริ่มจะอามรมณ์เสียเมื่อเธอเห็นกิลด้าไม่พูดสักที กิลด้าหันกลับมาสนใจเรนโบว์แดชเธอกระแอ้มครั้งหนึ่งแล้วเริ่มพูดในสิ่งที่เธอสงใส
"เรื่องจริงหรือเปล่า?........เรื่องที่เธอจะลาออกจากการเป็นวันเดอร์โบว์น่ะ?"
"..............."
"ว่าไงล่ะ?" กิลด้ากอดอกแล้วถามย้ำด้วยสีหน้าและสายตาจริงจัง แต่ในใจเธอหวังให้มันเป็นแค่ข่าวลือหรือไม่ก็เรื่องล้อเล่นที่เรนโบว์แดชแต่งขึ้นมาหลอกเล่น เรนโบว์แดชเห็นสีหน้าและสายตาของกิลด้าเธอก็ถอนหายใจเสียงดังจนดังพอให้พวกทไวไลท์ได้ยินจากนั้นเธอก็ยิ้มบางๆให้กิลด้า
'คงปิดต่อไปไม่ได้แล้วสิน่ะ' 
"อือ จริง......ฉันจะลาออกจากวันเดอร์โบว์แล้ว" เรนโบว์แดชพยักหน้าให้กิลด้าด้วยรอยยิ้มบางๆ กิลด้าตาโตด้วยความตกใจกับคำตอบของเรนโบว์แดช 
"ทะ ทำไมเธอถึงลาออกล่ะ? วะ วันเดอร์โบว์น่ะ......เป็นความฝันของเธอไม่ใช้เหรอ? แล้วทำไม?" กิลด้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเคืองเพราะยังไม่หายตกใจกับคำตอบของเรนโบว์แดชก่อนหน้านี้ 
"ความฝันงั้นเหรอ?" พอเรนโบว์แดชได้ยินอย่างนั้นแล้วเธอก็หัวเราะในลำคอเบาๆด้วยความรู้สึกขบขันปนสมเพศให้กับคำพูดของกิลด้า
"ขำอะไรของเธอน่ะ?" กิลด้ามองเรนโบว์แดชด้วยความสงส้ย มีอะไรหน้าขำกัน? นี้มันเรื่องเกี่ยวกับความฝันของเธอแท้ๆ?
"เปล่าหรอ ไม่มีอะไร" เรนโบว์แดชส่ายหน้าเบาๆพร้อมยิ้มบางๆเพื่อให้กิลด้าคลายกังวล เธอหันไปมองทไวไลท์พอดีกับที่เธอกำลังกวักเรียกมือเรียกพอดี ส่วนแอปเปิ้ลแจ็คกับแรรีตี้มายืนรออยู่ข้างหลังทไวไลท์ก่อนแล้ว
"เราไปกันเถอะ" ไม่รอให้ช้า เรนโบว์แดชรีบวิ่งนำไปก่อน กิลด้ามองเรนโบว์แดชด้วยสายตาเป็นห่วงแล้วเดินตามไปติดๆ