Love You My Apprentic

     นอกจากไอยีราฟจะผมขึ้นรถลงเรือ ขึ้นเหนือล่องใต้ มันก็พาผมเดินซะทั่วโลก เริ่มจากวัดพระแก้วไปสนามหลวง ต่อด้วยภูเขาทอง มุ่งหน้าสู่เขาดิน กว่าจะกลับก็เอาซะวิญญาณ ผมแทบจะหลุดออกจากร่าง
     "เป็นไง เตี้ยสนุกมั้ย คราวหลังไปอีกป่าว เดี๋ยวกูพาไป" หึยังมีหน้ามาถาม มึงดูสภาพหน้าและสาระรูปกูด้วยเหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว
     "มึงไปคนเดียวเถอะ กูไม่ไปกะมึงล่ะ เหนื่อยเหี้ยๆขาจะหลุดอยู่แล้วเนี่ย"
     "ก็ขามึงสั้นอ่ะ"
     "เกี่ยวกันตรงไหนว่ะว่าขาสั้นหรือไม่สั้น ก็มึงเดินไวอ่ะ"
     "ก็มึงขาสั้นไง ไอเตี้ย" พูดจบมันก็เอามือยักษ์ของมันมาขยี้หัวผม จนผมยุ่งไปหมด
     "เอ่อ เตี้ยวันจันทร์นี้มึงฝึกงานวันแรกใช่ป่ะ เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้พร้อม มึงไม่ได้นอนแน่"
     ผมเตรียมใจมาตั้งแต่บ้านแล้วล่ะครับว่ามาฝึกงานที่นี้โหดจริง เวลานอนแทบไม่มี นอกจากฝึกงานในเวลาแล้ว เวลาว่างเราก็ต้องศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมเองด้วย หรืออาจจะต้องทำงานที่ค้างในแต่ละวันให้มีความคืบหน้าให้มากที่สุด
     "รู้แล้วน๊า กูเตรียมใจมาตั้งแต่บ้านล่ะ ระดับนี้แล้ว สบายหายห่วง"
 
     และแล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง วันฝึกงานวันแรก ผมโคตรจะตื่นเต้นเพราะผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง ผมก็ไม่ได้เก่งอะไรสักเท่าไหร่หรอกก็แค่พอไปวัดไปวาได้ 
 
     หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อจะได้เริ่มทำงานในวันแรก แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้สวยงามไปตามภาพที่ผมคิดไว้ 
     งานแรกที่เจอคือ ผมต้องรับหน้าที่เดินออกไปหน้าปากซอยเพื่อซื้ออาหารเช้ามาให้ทุกคนในบ้านกิน สาบานเถอะว่านี่คือการฝึกงาน แต่ล่ะคนอยากกินโน้นกินนี่กินนั่นไม่เหมือนกันซักอย่าง
     ไอข้าวโพด อยากกินข้าวมันไก่ไม่เอาหนัง พี่คเชนเอาสุกี้ทะเลไม่ใส่ผัก(จะกินสุกี้ แต่ไม่ใส่ผักเพื่ออะไร) ส่วนไอมัส อยากกินกระเพราไก่ไข่เจียว 
     "ป๊อกเด้งร้านสุกี้อยู่ทางซ้ายมือนะ ร้านข้าวมันไก่ก็เหมือนกัน" ไอข้าวโพดหันมาบอกผมพร้อมกับยัดเงินใส่ในมือผมสองร้อย
     "ส่วนร้านข้าวอยู่ขวามือ เดินเลยเซเว่นไปหน่อยก็เจอล่ะ ให้กูไปเป็นเพื่อนป่าว" 
     สุดท้ายก็เป็นผมที่ต้องออกมาซื้ออาหารเช้าคนเดียว เพราะลูกค้าโทรมาเร่งงานที่ไอมัส ผมเดินออกมาเรื่อยๆเหนื่อยก็พัก ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น
 
     เสียงแตรรถก็เรียกสติของผม ใครมาบีบแตรเสียงใส่ผมเนี่ย ทั้งที่ผมก็ไม่ได้เดินขวางทางเดินรถสักหน่อยจะบีบแตรเพื่อ ไม่ต้องรอเวลาให้ผมหันไปมองรถต้นเหตุ เพราะตอนนี้รถ BMWสีดำสนิท ได้มาจอดอยู่ข้างหน้าผมแล้ว
     "เตี้ย มึงจะไปไหนวันนี้ฝึกงานวันแรกไม่ใช่หรอ นี่ก็ได้เวลางานแล้วนิ มาเดินซื่อบื่ออะไรตรงนี้ไม่ทำงานทำการ"
     "หึ มาเป็นชุดเลยนะจะให้ตอบคำถามไหนก่อนดีครับกูเลือกไม่ถูก"
 
     "คำถามไหนมึงตอบมาเถอะ"
     "ไปซื้อข้าวอะดิ พี่คเชนอยากกินสุกี้ไม่ใส่ผัก ไอข้าวโพดข้าวมันไก่ไม่เอาหนัง ส่วนไอมัสกระเพราไก่ไข่เจียว แต่ล่ะคนแดกอะไรแปลกๆทั้งนั้น"
     "ขึ้นรถๆ เดี๋ยวกูไปส่งมึงเดินชักช้าแบบนี้พี่คเชนได้สวดมึงยาวแน่กูบอกก่อนเลย" จะว่าไปผมก็เดินช้าจริงๆนั้นแหละครับ อย่างที่บอก เดินไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พักจากท้ายซอยเดินไปปากซอยก็น่าจะเกือบสิบนาที
    ผมโดดขึ้นรถไอยีราฟอย่างว่าง่าย ขี้เกียจเดินด้วยล่ะมันไกล นี่ผมลืมคิดถึงขากลับรึป่าวว่าต้องเดินกลับอยู่ดี
     "มึงส่งกูแค่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวกูเดินหาร้านเอง มึงจะไปเรียนไม่ใช่หรอ"
     "แต่ล่ะร้านมันไกลกันนะเดี๋ยวกูไปส่งมึงซื้อทั้งหมด แล้วเดี๋ยววนไปส่งที่บ้านกูไม่ค่อยรีบเท่าไหร่วันนี้"
     "ไม่ต้องเลย มึงอะไปเรียน ไปถึงมอก่อนอ่ะดีแล้ว"
     "กูบอกว่าจะไปส่งก็คือไปส่ง นี่รถกูมึงอะนั่งเงียบๆไปเลย" ผมไม่น่าคิดผิดมาขึ้นรถไอยีราฟจอมเผด็จการนี่เลย
     หลังจากที่วนรถซื้ออาหารเช้าเรียบร้อย ไอยีราฟก็ขับรถเข้ามาส่งผมที่หน้าออฟฟิต แล้วมันก็บึ่งรถไปเรียนทันที
     "อ้าวไปไงมาไงถึงมากะไอคิมหันได้ล่ะเนี่ย"
     "พอดีไปเจอมันกลางทางอ่ะครับ มันเลยอาสาพาไปซื้อข้าวแล้วก็ขับรถเข้ามาส่ง"
     "เอ่อ แปลกแหะทำไมเดี๋ยวนี้มันใจดีเป็นพิเศษ ทุกทีไม่เห็นมันทำแบบนี้กับใคร" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ
 
     ฝึกงานวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากผมดูแลพวกกราฟฟิกดีไซน์ ผมอยากมาฝึกงานด้านนี้อยู่แล้วถึงจะไม่ตรงกะที่เรียนมาเลยสักนิดก็เถอะ แต่ผมก็พอจะมีความรู้อยู่บ้างเล็กน้อย
     หกโมงครึ่ง
     ทุกคนได้พักกันหมดแล้วยกเว้นผม พี่คเชนก็กลับบ้านไปแล้ว ที่ผมยังไม่ได้พักก็เพราะแก้งานนี่ล่ะครับ พี่คเชนบอกว่าค่อยๆคิดค่อยๆทำ พี่ไม่รีบเท่าไหร่ แต่ขอดูงานที่เสร็จสมบูรณ์คืนนี้ เพราะพรุ่งนี้ต้องส่งโรงพิมพ์ตอนสิบโมงเช้า
     หึหึ สาบานว่าไม่รีบ ผมแก้งานและส่งไปทางไลน์พี่คเชนเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้พี่คเชนก็ไม่พอใจสักที จนผมต้องหยุดพักแล้วออกมาเดินเล่นหน้าออฟฟิตคนเดียว เผื่อจะคิดงานออก
     ผมเดินไปเดินมามาคิดโน้นคิดนี่ แล้วก็ต้องมาตกใจแต๊วแทบแตกเพราะเสียงแตรรถไอยีราฟ
     "มึงมายืนทำอะไรลับๆล่อๆหน้าบ้านกูไอเตี้ย" อ่อ เดินไปเดินมานี่เคาเรียกว่าลับๆล่อๆหรอ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
     "กูเดินคิดงานครับ ไม่ได้มาขโมยของ แหม่เดินเฉียดหน้าบ้านไม่ได้เลยรึไงล่ะ แล้วทำไมมึงเพิ่งกลับอ่ะ"
     "โดนทำโทษดิ เมื่อเช้าไป......" มันรีบเอามือปิดปากตัวเองก่อนจะพูดจบประโยค
     "มึงพูดว่าอะไรนะไอยีราฟ"
     "ป่าวๆ ถอยไปๆกูจะเอารถเข้าบ้าน เกะกะขวางทางอยู่ได้"
 
 
 
 

 
 
เห้ๆๆๆ กลับมาแล้วคร๊าฟ ถ้าเป็นไปได้ถ้างานไม่หนักจะมาอัพทุกวันนะครับ ยังไงช่วยติดตามกันบ้างนะ เม้นๆให้กำลังใจกันบ้าง ติชมกันได้ตามแต่จะสะดวกเลย