Love You My Apprentic

     "หาเจอยังว่าอยู่แถวไหน ความจริงมึงก็มีปากนะไอยีราฟ ถามคนแถวนี้ดิว่ะ" เนื่องจากรอนานเกิน คาดว่าไม่น่าจะถึงสองนาที ผมก็เริ่มเร่งมันเพราะอากาศตอนนี้ร้อนมาก 

     ตอนนี้ไอยีราฟกำลังกดโทรศัพท์ยิกๆ ไม่สนใจผมเลยสงสัยจะหาอยู่ว่าจะไปยังไงต่อ ปล่อยมันกดต่อไปผมถามคนแถวนี้ล่ะกัน

     "ป้าครับๆ ถ้าผมจะไปวัดพระแก้ว ไปทางไหนได้บ้างครับ" ผมเลือกถามป้าแก่ๆที่ขายลูกชิ้นทอด

     "เดินไปทางนี้นะหนุ่มแล้วจะเจอท่าเรือ แล้วก็นั่งเรือไปลงท่าช้าง แล้วก็เดินต่อไปอีกหน่อยก็ถึงแล้วล่ะ"

     "ขอบคุณครับป้า ว่าแต่มันไกลมั้ยครับ"

     "ก็ไกลนะ"

     "อ่อ ครับขอบคุณมากนะครับ" หลังจากที่ไหว้ขอบคุณป้าขายลูกชิ้นเรียบร้อย ผมก็เดินไปหาไอยีราฟที่ตอนนี้มันกำลังยืนยิ้มอย่างอารมณ์

     "ไงครับมึง รู้ยังที่นี่ที่ไหน"

     "นนทบุรีไง เตี้ยมึงเมาเรือป่าว กูจะพามึงล่องเรือชมบรรยากาศ รับรองโรแมนติกสุดๆ"

     "กูไม่สนหรอกว่าบรรยากาศจะโรแมนติกรึป่าว แต่ตอนนี้มึงรีบๆช่วยพากูไปเถอะ ร้อนจนจะเป็นลมอยู่แล้วเนี่ย"

     เดินมาสักพักก็มาถึงท่าเรือครับมันมาผมนั่งเรือ แหะๆตื่นเต้นพึ่งเคยขึ้นเรือครั้งแรก ระหว่างทางผมกะมันก็คุยกันมาตลอดทาง เรียกว่าด่ากันมากกว่าถึงจะถูก น่าแปลกใจทั้งทีผมกับมันก็เพิ่งจะรู้จักกัน แต่เรากับคุยกันทุกเรื่อง ไอยีราฟมันชื่อ คิมหันต์ ครับไม่รู้ว่าหันซ้ายหรือหันขวาฮ่าๆๆ มันเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่มันอยู่เมืองนอกเพราะไม่ชอบอากาศร้อนในประเทศไทย เห็นบอกงี้นะเหตุผลแปลกดีเหมือนกัน มันก็เลยต้องอยู่คนเดียว ตอนนี้มันก็อยู่ปีสี่แล้วเรียนวิศวะคอมพิวเตอร์ คณะเดียวกันกะผมเลยถึงว่ามันถึงมาฝึกงานกับพี่คเชน

     "เตี้ย ป่ะถึงแล้วนั่งน้ำลายยืดอยู่นั่นแหละ" หึ นั่งน้ำลายยึดมันคิดว่าผมเป็นเด็กปัญญาอ่อนรึไงเนี่ย

     "เมื่อยแล้วว่ะ ยีราฟแบกกูไปหน่อยดิ แล้วมึงช่วยเดินช้าๆได้ป่ะ กูตามไม่ทัน" เนื่องด้วยผมตัวเตี้ยแต่ก็ไม่ได้เตี้ยมากหรอกนะ 165 ไม่เตี้ยเท่าไหร่รึป่าว

     "นี่ก็ช้าแล้วนะ ขามึงสั้นไงเตี้ยเลยเดินตามไม่ทัน" ใช่สิมึงสูงนิ มันสูงตั้ง 190 ผมเหมือนคนแคระไปเลย 

     "สมน้ำหน้าตอนเด็ก มึงไม่ชอบกินนมใช่ป่ะตัวมึงเลยเตี้ยไง ชาติหน้าเกิดมาใหม่ก็กินนมให้มันเยอะๆนะ"

     "ถ้าเกิดมาชาติหน้าขออย่าให้เจอมึงล่ะกันนะ เจอกันชาตินี้ก็น่าจะพอแล้วล่ะเนอะ ไอยีราฟ"

     หลังจากที่เดินเข้าไปไหว้พระแก้วมรกตเรียบร้อย ก็ได้เวลานั่งพักรู้สึกวันนี้ผมเดินน่าจะประมาณห้ากิโลได้โดยรวม โคตรเหนื่อยและเมื่อยมาก ปวดตีนอีกต่างหาก

     "ไหวมั้ยน้อง อะนี่น้ำกินซะ" ผมรับน้ำจากไอยีราฟมาดื่ม ถึงจะเหนื่อยแต่ก็สนุกดีนะครับ ดีกว่าอยู่เฉยๆ ออกมาเจอคนบ้างจะได้ไม่เหงา

     "ยีราฟ ขอดูรูปหน่อยดิ ว่ามึงถ่ายอะไรไว้บ้าง เรียนวิศวะคอมนี่ถ่ายรูปเป็นด้วยหรอว่ะ"

     "โง่ๆอย่างมึงเรียนวิศวะได้ไงว่ะเตี้ย ถ่ายรูปมันไม่จำเป็นต้องเรียนนิเทศหรอกนะ เรียนอะไรก็ถ่ายรูปให้สวยได้ทั้งนั้นแหละ ของแบบมันอยู่ที่ฝีมือว่ะ"

     ไม่พูดเปล่ามันเอามืออันใหญ่ยักษ์ของมันมาจับหัวผมโยกไปโยกมาเหมือนเด็ก

     "งั้นขอดูฝีมือมึงหน่อยดิ ว่าจะสวยแค่ไหน"

     "ไม่ให้ดู ป่ะๆกลับบ้านกันเถอะกูเมื่อยขาล่ะอยากนอน"

     ขอดูรูปแค่นี้ก็ไม่ได้ไอขี้งก ผมก็ไม่ได้อยากรู้อะไรหรอกเห็นมันเอากล้องคล้องคอไปคล้องคอมาไม่เห็นมันถ่ายอะไรสักรูป 

     พอถึงบ้านผมกับมันก็แยกย้ายกันเข้าบ้านใครบ้านมันวันนี้ผมได้ทั้งขึ้นรถลงเรือขึ้นเหนือล่องใต้ เอาซะพลังชีวิตแทบจะหมด

เย้ๆๆมาแล้วตอนใหม่ อาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ ไม่ค่อยว่างด้วย แต่ก็อยากอัพ ติดตามกันด้วยนะ ติชมคอมเม้นให้บ้าง เพื่อเป็นกำลังใจในการแต่งต่อ