Love You My Apprentic

     "เอาจริงดิ ไหนๆๆๆ มาแก้ผ้าให้กูดูก่อนกูถึงจะเชื่อว่ามึงเป็นผู้ชาย"

     "ฝันไปเถอะมึงแล้วก็ไม่ต้องทำหน้าตาหื่นให้กูด้วย ขนลุกสัส" 

     เนื่องจากผมขี้เกียจเถียงกับมัน เสียเวลาด้วยกว่าผมจะเดินไปถึงหน้าปากซอยก็น่าจะให้เวลาอย่างน้อยสิบกว่านาทีล่ะ 

     "เอ่อ เตี้ยมึงจะไปไหนอ่ะ" ไม่ยุ่งสักเรื่องจะได้มั้ยเนี่ย ผมล่ะสงสัยจริงๆ ทั้งๆทีเมื่อคืนมันก็เมาอย่างกะศพหมา แต่ทำไมไม่เห็นมันมีอาการแฮ็งแบบคนอื่นๆเลยก็ไม่รู้

     "เที่ยวอ่ะ อยากไปวัดพระแก้ว"

     "แล้วมึงไปถูกหรอว่ะ" ผมส่ายหน้าเบา ผมไม่ใช่เด็ก กทม นี่หน่าจะให้ไปถูกได้ไง ผมกะว่าถ้าอยากไปไหนก็โบกแท็กซี่เอาง่ายดี

     "ให้กูพาไปป่าว พอดีกำลังหาที่ถ่ายรูปอยู่พอดี" ก็ดีแหะอย่างน้อยๆผมก็ไม่ต้องกลัวหลง

     "เอ่อ ก็ได้กูก็ไม่อยากจะหลงสักเท่าไหร่"

     ไอยีราฟรีบวิ่งเข้าบ้านไปเอากล้องออกมา พร้อมเดินทางแล้วครับผมกับมันเดินออกมาหน้าปากซอย กว่าจะถึงโคตรเหนื่อยพอเดินมาถึงป้ายรถเมล์ไม่ได้พูดพร่ำทำเพลงอะไรมันรีบกระชากแขนผมวิ่งขึ้นบนรถเมล์ทันที

     หลังจากที่นั่งมาสักระยะหนึ่งซึ่งก็ถือว่านานมากก็ได้ยินป้ากระเป๋ารถเมล์ตะโกนบอก

     "รถจะหมดระยะป้ายหน้านะค่ะ" ซึ่งก็แสดงว่าถึงแล้วแน่ๆเลย ผมโคตรเมื่อยตูดอ่ะ

     "ไอยีราฟ ถึงแล้วใช่ป่ะว่ะ" มันทำหน้าแปลกๆใส่ผมด้วย ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ

     "เตี้ย กูว่าเราขึ้นรถเมล์ผิดสายว่ะ ตอนขึ้นมากูก็ไม่ได้ดูว่าสายไหน โทษทีว่ะ" ได้ยินแล้วชื่นใจ ได้ฟังแล้วหายเหนื่อย ผมคิดผิดคิดถูกเนี่ยที่ให้มันพาเที่ยว รู้งี้ไปเองดีกว่า เสียเวลา

     "กูไม่รู้ว่าพูดยังไงเลย มึงแม่งทำกูเสียเวลาชิบหายเลย รู้งี้กูไปเองดีกว่า คิดว่าจะเป็นที่พึ่งได้ไอห่า พึ่งเหี้ยอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง" ผมด่ามันร่ายยาวเป็นชุดเลยครับ หมั่นไส้เสือกพาผมขึ้นรถเมล์ผิดสายเอง แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

     "ขี้บ่นว่ะมึง หูกูชาล่ะครับ เอ้าหน่าเดี๋ยวกูพาไปไม่ต้องห่วง ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหนว่ะกูดูจีพีเอช แป๊บนะ" เห้อผมอยากจะกระโดดถีบมันจริงๆเลย พาหลงจนได้

มาต่อล่ะนะ ยังไงก็เม้นให้กำลังใจกันบ้าง สามารถติชมได้ตามแต่จะสะดวกเลยครับ